Αν ο Παπαδήμος διάβαζε Μακρυγιάννη

Το ρολο του θεσμικου Χατζηαβατη διεκδικει
ο μεταβατικος πρωθυπουργος, εφαρμοζοντας ευρωπαϊκες οδηγιες

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου από το newsbomb

Αν ξαναδιαβάσει κανείς τα «Απομνημονεύματα» του στρατηγού Μακρυγιάννη θα καταλάβει ότι οι ίδιες κακοδαιμονίες ταλαιπωρούν τούτον τον τόπο από την εποχή που υποτίθεται πως ξεκίνησε η νεώτερη Ιστορία της.

Είχε δίκιο ο Γεώργιος Σεφέρης όταν ανέφερε ότι ο Ιωάννης Μακρυγιάννης θα ήταν ο μεγαλύτερος νεοέλληνας πεζογράφος, αν δεν υπήρχε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο Μακρυγιάννης μίλησε με ειλικρίνεια κι απλότητα για τους τεμενάδες που έκαναν από τότε οι πολιτικάντηδες του νεοσύστατου ελληνικού βασιλείου σε μια νοτιοδυτική εσχατιά της τότε διαλυόμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ακόμα και τότε, οι εξευγενισμένοι Ούννοι της Βαυαρίας έκαναν ό,τι μπορούσαν για διαμορφώσουν στα δικά τους μέτρα και σταθμά τις ισορροπίες και τα μελλούμενα του πολιτικού βίου σ’ αυτήν την χώρα.

Στο Γ’ βιβλίο των «Απομνημονευμάτων» του, στο πρώτο κεφάλαιο, ο στρατηγός της Ρωμηοσύνης αφηγείται την άφιξη του βασιλέα Όθωνα και της συνοδείας του στο Ναύπλιο, την πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδος, τον Ιανουαρίου του 1833. Αναφέρεται στον «γκενεράλ» Άιντεκ, έναν από τους υπασπιστές του Όθωνος Βίλτεσμπαχ ο οποίος είχε έρθει ως μέλος της αντιβασιλείας, ουσιαστικώς ως μέλος της βασιλικής καμαρίλας.

Αυτές τις πρώτες ημέρες του Βαυαρού βασιλέα των Ελλήνων περιγράφει ο Μακρυγιάννης και τους συμβούλευσε να έχουν ομόνοια και σύνεση ώστε να προοδεύσει αυτή η χώρα και να σταθεί στα πόδια της. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό όταν ο στρατηγός Άιντεκ πήγε με την «μπαμπαρέζικη χοντροκομμένη δολερή» συμπεριφορά του να μοιράσει εξουσίες και προνόμια.

Γράφει επί λέξει: «Εγώ κι’ απλό στρατιώτη να με βάλετε στρέγω διά την αγάπη της πατρίδας μου. Όμως εδώ δουλεύει αδικία·και δεν είναι δικές σας γνώσες αυτές, είναι αλλουνών·και δεν θα πάμεν καλά». Εγώ το είπα απαθής. Ο φίλος μου ο Αϊντέκ επειράχτη και μο ’κρινε με πολύ φαρμάκι· «Ό,τι σας λένε αυτό θα κάμετε και γνώμες δεν μπορείτε να δώσετε, ότι η Μπαυαρία έχει τριάντα χιλιάδες μπαγεννέτα και φέρνει εδώ και σας υποτάζει. Τότε βρέθηκα εις θέση δεινή· να μην μιλήσω δεν μπορούσα, ότι αδικιώνταν οι αγωνισταί και βραβεύονταν οι κόλακες. Του λέγω· «Δυστυχία μας των καϊμένων!» Κακά και ψυχρά θα πάμεν. Εγώ σου μίλησα αλλοιώς κι’ εσύ μου απαντείς διαφορετικά με «μπαγεννέτα».

Τι συμβαίνει σήμερα

Αυτά συνέβαιναν πριν από 178 χρόνια, όχι χθες. Κι όμως μοιάζουν τόσο πολύ με όσα λένε σήμερα οι (τυχαίο;) Γερμανοί «δανειστές» μας. Μόνο που δεν υπάρχει πια ένας Μακρυγιάννης να τα πει τίμια, απλά και ειλικρινά. Παρακολουθήσαμε σε αντιδιαστολή τον (βαφτίστε τον «μεταβατικό» ή και «ταμένο») πρωθυπουργό κ. Λουκά Παπαδήμο.

Τι είπε ο κ. Παπαδήμος όταν ανακοίνωσε τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβερνήσεώς του; Μήπως όσα στη συνέχεια μετέφερε σε Ευρωπαίους φίλους του, σαν εκείνον τον αμίμητο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ (τον οποίο θα έρθουν οι πολιτικοί επίγονοι του Παπαδήμου να ονομάσουν φιλέλληνα); Δεν είναι τα ίδια που ακούσαμε από τον πρωθυπουργό λίγο πριν από την ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού;

Σε αντίθεση με τον ταπεινής τυπικής μορφώσεως αλλά μοναδικό Μακρυγιάννη, ο ιδιαιτέρας καλλιεργείας, πολύγλωσσος και τεχνοκράτης κ. Παπαδήμος χρησιμοποιεί μια ξύλινη γλώσσα με κούφιες λέξεις. Μεταφέρει τις εντολές των εξωγενών (σ.σ. γερμανικών) διευθυντηρίων ως υποχρέωση ή ανάγκη του ελληνικού λαού να κατανοήσει πώς και γιατί πρέπει να κερδίσουν οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί και οι οίκοι αξιολόγησης. (Είναι προφανές ότι όλοι οι «οίκοι» απαιτούν ένα θεσμικό Χατζηαβάτη για να δώσουν ελεύθερα πιασίματα και πλήρη ικανοποίηση στους κατά περίπτωση πελάτες τους).

Από το βήμα της Βουλής, ο κ. Παπαδήμος ανέφερε ότι πρέπει να υπερβούμε τις δυνάμεις μας εξ αιτίας των περιστάσεων. Ποιοι τις διαμόρφωσαν οι πολιτικοί ή οι πολίτες; Ποιοι αποβιομηχάνισαν τη χώρα; Ποιοι παρέδωσαν τον εθνικό πλούτο σε συντεχνίες και σε ξένους «επενδυτές»;

Ο κ. Παπαδήμος μίλησε για ανειλημμένες υποχρεώσεις της Ελλάδας. Δεν εξήγησε ποιος τις ανέλαβε και γιατί τις εγκατέλειψε για να εκθέσει την πατρίδα και να δοκιμάσει το λαό της. Αντί να δώσει όραμα στο λαό μιλά ρηχά και κυνικά: «Δεν είναι μπόρα που θα περάσει. Θα έχει διάρκεια», γιατί είναι αποτέλεσμα ετών, «λύσεων που αναβλήθηκαν ή ποτέ δεν εφαρμόστηκαν» υπογράμμισε. Ποιος τρώει τη μπόρα στο κεφάλι; Προφανώς και όχι η κυβέρνηση, οι πολιτικοί και οι μεγαλοκαρχαρίες που υποθηκεύουν το μέλλον του λαού.

«Η αντιμετώπιση θα πάρει χρόνο και θα έχει κόστος. Μετά από τέσσερα χρόνια ύφεσης αυτό έχει γίνει οδυνηρά αισθητό σε όλους μας» πρόσθεσε ο κ. Παπαδήμος, ενώ σημείωσε ότι «ο προϋπολογισμός υπηρετεί το στόχο της σταθεροποίησης και στη συνέχεια επανεκκίνησης της οικονομίας». Λόγια κομμένα και ραμμένα στα μέτρα που θέλουν οι οίκοι αξιολόγησης, οι τράπεζες κι όσοι στηρίζουν το κυβερνητικό μόρφωμα της Καγκελαρίου κ. Α. Μέρκελ για να αλωθούν οι οικονομίες της Ευρώπης.

Και ποια είναι η προσωπική συνεισφορά του κ. Παπαδήμου; Μόνο η παρουσία του αρκεί;

Τι θα έκανε για την Πατρίδα

Ο κ. πρωθυπουργός μάλλον πρέπει να μελετήσει τον Μακρυγιάννη ώστε να καταλάβει τι σημαίνει να είναι κανείς εθνικά υπερήφανος, σε μια δήθεν κοινωνία «παγκοσμιοποίησης», στην οποία κυριαρχούν μόνο οι στατιστικές, οι αριθμοί, οι τύποι και η ανηθικότητα. Διότι από τον Μακρυγιάννη διδασκόμαστε πώς ένας ηγέτης μπορεί να διαθέτει αξίες, αρχές και κυρίως ήθος απέναντι στον λαό.

Δείτε άλλο ένα παράδειγμα που δίνει με απλά λόγια στο ίδιο κεφάλαιο των «Απομνημονευμάτων» του:

«Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι’ ένα βασιλόπουλο ατόφια – φαίνονταν οι φλέβες· τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρον, τα ’χαν πάρη κάτι στρατιώτες και εις τ’ Άργος θα τα πουλουύσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλλαρα γύρευαν. Άντεσε κ’ εγώ εκεί, πέρναγα· πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα· «Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτήτε να βγουν από την πατρίδα μας. Δι’ αυτά πολεμήσαμεν». (Βγάζω και τους δίνω τρακόσια πενήντα τάλλαρα.)· κι’ όταν φιλιωθούμεν με τον Κυβερνήτη, (ότι τρωγόμαστε), τα δίνω και σας δίνει ό,τι του ζητήσετε διά να μείνουν εις την πατρίδα απάνου». Και τα ’χα κρυμμένα. Τότε με την αναφορά μου τα πρόσφερα του Βασιλέως να χρησιμέψουν διά την πατρίδα».