Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ

Του Νίκου Τοπούζη
Ιστορικού Συγγραφέα

Κάθε αρχή έχει και ένα τέλος. Όσο πιο μεγάλες οι επευφημίες στην αρχή, τόσο πιο έντονη η σιωπή στο τέλος.

Δεν μιλάω για τίποτε άλλο από την περιβόητη «αραβική άνοιξη» και τη μεγαλοστομία ορισμένων.

Πολλοί όμως, με τις νέες καταιγιστικές εξελίξεις στην Αίγυπτο, και το διαφαινόμενο τέλος της «άνοιξης» βιάζονται να βγάλουν πάλι συμπεράσματα, όπως και στην αρχή.

1)Το ένα βιαστικό συμπέρασμα είναι πως στην Αίγυπτο συνέβη πραξικόπημα. Φωνάζουν δυνατά ορισμένοι πως ο Μόρσι ήταν ένας δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος.

2) Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως έρχεται και η σειρά της Τουρκίας και αυτό με κάποιον τρόπο είναι προς το συμφέρον της Ελλάδος

3) Υπάρχει και το τρίτο συμπέρασμα… Αυτό του Γιάννη Στουρνάρα, ΥΠΟΙΚ της Ελλάδος, πως αν δεν είχαμε ενταχθεί στα Μνημόνια θα γινόμασταν Αίγυπτος…

Θα μου επιτρέψετε να ασχοληθώ μόνο με τα δύο πρώτα. Η βλακεία και η προσπάθειες εκφοβισμού των Ελλήνων για την άσκηση της αισχρής εγχώριας πολιτικής δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης διεθνών σχέσεων.

Η περιβόητη «αραβική άνοιξη», η τόσο ευπρόσδεκτη από την ελληνική «αριστερά» ως η ταξική πάλη των αράβων αδερφών μας, αλλά και από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας με την υπογραφή του κ.Αβραμόπουλου να αποσταλούν όπλα στους «εξεγερμένους», αποδείχθηκε ως η προσπάθεια της Δύσης να ανατρέψει τους παλιούς και όχι πειθαρχημένους ηγέτες, με νέους ηγεμονίσκους οι οποίοι θα ήταν και μαριονέτες της. Το κατάφερε αυτό, μέχρι ένα σημείο, με την στενή συμμαχία ΗΠΑ-Τουρκίας-χωρών της Αραβικής χερσονήσου.

Ο νέος αυτός άξονας χρησιμοποίησε τα ακραία στοιχεία του σουνιτικού Ισλάμ για να ανατρέψει τα καθεστώτα των μη προθύμων να υπακούσουν στις νέες γεωστρατηγικές ανάγκες της Δύσης.

Ποιες είναι όμως αυτές οι γεωστρατηγικές ανάγκες; Και πως επηρεάζουν την Ελλάδα; Μα φυσικά η ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία αλλά και η εξασφάλιση για λογαριασμό των μεγάλων δυτικών εταιριών των κολοσσιαίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου.

Το πρώτο θύμα της «άνοιξης» ήταν η Τυνησία, η πρόβα τζενεράλε των γερακιών στις πρωτεύουσες των χωρών που θα επωφελούνταν από την επιτυχία της.

Το δεύτερο ήταν και ο μεγάλος στόχος, η Αίγυπτος! Ο γηραιός πρόεδρος Μουμπάρακ δεν είχε αφήσει διάδοχη κατάσταση και έτσι οι μέντορες της «άνοιξης», μετά τις ενορχηστρωμένες διαδηλώσεις, προέβησαν σε συμφωνία με τον Αιγυπτιακό Στρατό για την αντικατάσταση του. Ο στρατός ανέλαβε την εξουσία και οδήγησε τη χώρα του Νείλου σε εκλογές. Δεν έθεσε όμως, ύστερα από συνεννόηση, περιορισμούς στις κινήσεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και έτσι η φανατική αυτή σουνιτική ομάδα κατάφερε και κέρδισε τις εκλογές. Εκλογές πραγματικής βίας και νοθείας και η κυβέρνηση που προέκυψε δεν εξέφραζε τον Αιγυπτιακό Λαό.

Το επόμενο θύμα της «άνοιξης» ήταν η Λιβύη. Η κωλυσιεργία της Ρωσίας αλλά και η αποφασιστικότητα των Ευρωπαίων να ξεκινήσουν μόνοι τους, χωρίς να περιμένουν τις ΗΠΑ, αεροπορική εκστρατεία εναντίον του Καντάφι, οδήγησε τον Λίβυο συνταγματάρχη στην πτώση και στον θάνατο. Η Λιβύη πλέον έχει βυθιστεί στο χάος, την αναρχία και τις φυλετικές συγκρούσεις.

Το τέταρτο θύμα, όμως, της «ταξικής πάλης» ήταν η ίδια η αραβική άνοιξη, καθώς ο ηγέτης τη επόμενης χώρας-στόχου, της Συρίας, ο Άσσαντ είχε προετοιμαστεί κατάλληλα. Τακτοποίησε τα ανοικτά θέματα με τους Χριστιανούς Ορθόδοξους, με τους Κούρδους αλλά και με τους μετριοπαθείς σουνίτες (η γυναίκα του είναι σουντίτισα) στην χώρα του. Επίσης ήρθε σε συνεννόηση και αλληλοκατανόηση τόσο με τη Ρωσία όσο και με το Ιράν. Ο στρατός του Άσσαντ επικρατεί στην αναμέτρηση και η «άνοιξη» έχει χαθεί κάπου στη Συριακή έρημο, όπως τόσες και τόσες άλλες στρατιωτικές επιχειρήσεις….

Και ενώ όλοι οι στρατηγικοί αναλυτές αγωνιούσαν για την κατάσταση στη Συρία, ο κόσμος ξεσηκώθηκε στην Αίγυπτο κατά των Αδελφών Μουσουλμάνων, της ηγεσία δηλαδή που προέκυψε από την «άνοιξη» στην χώρα του Νείλου.

Οι λόγοι της λαϊκής εξέγερσης πολλοί, http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2013/07/morsi-brotherhood-lost-egypt-bsabry.html?utm_source=&utm_medium=email&utm_campaign=7700 , αλλά το σημαντικότερο είναι πως οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Για να αποφύγουν τη μεγάλη αιματοχυσία που θα προκαλούσαν οι φανατισμένοι σαλαφιστές(ακραίοι σουνίτες), έβγαλαν τους ένστολους στους δρόμους και με χαρακτηριστική ευκολία ανέτρεψαν τον Μόρσι από την εξουσία.

Είναι όμως αυτό ένα πραξικόπημα με τη δυτική έννοια του όρου ή κάτι διαφορετικό; Μια σύντομη ματιά στη σύγχρονη Ιστορία της Αιγύπτου είναι αναγκαία.
Μέχρι το 1952 η χώρα του Νείλου ήταν ένα προτεκτοράτο της Αγγλίας. Ο Αιγύπτιος Βασιλιάς Φαρούκ ήταν απλώς ένας εντολοδόχος της Δύσης. Ο λαός της χώρας στερούνταν από βασικά αγαθά και περισσότερο από όλα της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Τότε ένα στρατιωτικό κίνημα ανέτρεψε τον Φαρούκ και ξεκίνησε την προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας και ανάκτησης της Εθνικής υπερηφάνειας του λαού. Ανάμεσα τους ήταν και ένας ήρωας του πολέμου του 1948, ο συνταγματάρχης Gamal Abdel Nasser. Ο Νάσσερ τοποθετήθηκε ως Νο2 της νέας κυβέρνησης, στρατιωτικός θεματοφύλακας και υπερασπιστής της Επανάστασης. Το 1954 πραγματοποιήθηκε απόπειρα δολοφονίας του από τους τότε συντρόφους του, και αποφάσισε να αναλάβει τις τύχες της πατρίδας του. Απομάκρυνε όλους τους υπόλοιπους, εθνικοποίησε το 1956 τη διώρυγα του Σουέζ και πολέμησε δύο ακόμη φορές κατά του Ισραήλ και της Δύσης. Διακήρυξε τον Παν-Αραβισμό και ο θάνατος του από καρδιακό επεισόδιο τον Σεπτέμβριο του 1970 έφερε μεγάλη θλίψη τόσο στους Αιγύπτιους όσο και στους υπόλοιπους Άραβες. Με άλλα λόγια, ο Νάσσερ είναι για τους Αιγύπτιους ότι και ο Κεμάλ για τους Τούρκους. Με πολύ εντονότερα τα συναισθήματα των Αιγυπτίων προς τον ηγέτη τους καθώς οι μνήμες της Επανάστασης και του έργου του είναι ακόμη νωπές!

Υπό αυτό το πρίσμα, ο Αιγυπτιακός στρατός αποτελεί τον θεματοφύλακα της ασφάλειας και της Ανεξαρτησίας της χώρας του Νείλου. Δεν είναι τυχαίο πως οι συγκεντρώσεις υπέρ του στρατού ήταν σαφώς ογκωδέστερες από αυτές υπέρ της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Οπότε, οποιαδήποτε αναφορά στο πρόσφατο στρατιωτικό κίνημα της Αιγύπτου με δυτικούς, Ευρωπαϊκούς όρους, αποτελεί μέγιστο ολίσθημα όλων ανεξαιρέτως τον «αναλυτών»! Η Μέση Ανατολή και η Δύση είναι δύο διαφορετικές περιοχές, με διαφορετικές συνήθειες, διαφορετικούς ανθρώπους και όρους εξουσίας. Κάνοντας σύγχυση μεταξύ των δύο, πολλοί θυμίζουν τους αφελείς αμερικανούς «εμπειρογνώμονες» που έπεισαν τον πρώην πρόεδρο Μπους να επιβάλλει τη δυτική «δημοκρατία» στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ…

Από την άλλη υπάρχουν αρκετοί, πολλοί δυστυχώς, που χαίρονται υπερβολικά για την ανατροπή του Μόρσι. Τόσο υπερβολικά ώστε αγωνιούν και παρακαλούν για αντίστοιχες ενέργειες του Τουρκικού στρατού κατά του, κλονισμένου από τις διαδηλώσεις τον τελευταίο καιρό, Ερντογάν.

Το πρώτο δεδομένο είναι πως ο Ερντογάν βρίσκεται στην εξουσία εδώ και δέκα χρόνια και έχει φροντίσει να αποκεφαλίσει την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων αρκετές φορές, φοβούμενος ίσως κάποιο ενδεχόμενο πραξικόπημα. Οπότε οι τουρκικές Ε.Δ δεν έχουν τη δυναμική των αντίστοιχων Αιγυπτιακών.

Δεύτερο και πολύ σημαντικό είναι πως ο ισλαμιστής ηγέτης των «γειτόνων» απολαμβάνει την αποδοχή από τη πλειοψηφία του λαού, κάτι που δεν ίσχυε για τον Μόρσι.

Και τρίτο, η Τουρκία ως χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και στενή σύμμαχος των ΗΠΑ, έχει πληθώρα εσωτερικών επιλογών για τη δημιουργία διαφόρων καταστάσεων πριν προχωρήσει σε στρατιωτική επέμβαση στην εσωτερική πολιτική σκηνή της. Οπότε το ενδεχόμενο στρατιωτικής ανατροπής του Ερντογάν μοιάζει αυτή τη στιγμή σενάριο φαντασίας.

Θα μας συνέφερε όμως ως Ελλάδα η ανατροπή του Ερντογάν; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα που έχουν ξεχάσει να ρωτήσουν στον εαυτό τους οι ορκισμένοι εχθροί του στην χώρα μας…


Τρεις ήταν οι μεγάλοι κίνδυνοι από την «αραβική άνοιξη» προς την Ελλάδα. Ο πρώτος ήταν η τύχη των Χριστιανικών πληθυσμών στην Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή. Δεύτερος ήταν η εξαγωγή της βίας στην χώρας μας, είτε με τη μορφή κάποιας (κινούμενης από το εξωτερικό) μουσουλμανικής εξέγερσης στις μεγάλες πόλεις μας ή την Θράκη, μετά την εισροή και άλλων λαθρομεταναστών. Τρίτος ήταν η απώλεια των ενεργειακών πεδίων της Ανατολικής Μεσογείου!

Ας σταθούμε στον τρίτο…

Με την ενδεχόμενη επικράτηση της «αραβικής άνοιξης» σε όλη την Αν. Μεσόγειο, η Τουρκία και το Κατάρ θα βρισκόταν ρυθμιστές της χάραξης ΑΟΖ σε όλη την περιοχή! Η χάραξη κοινής ΑΟΖ μεταξύ Λιβύης-Αιγύπτου-Συρίας(χωρίς τον Άσσαντ)- Λιβάνου-Τουρκίας αλλά και Κατεχομένων θα ήταν σαφώς ένας κόλαφος για την Ελλάδα. Η γνώμη της Ελλάδος δεν θα λαμβάνονταν υπόψιν και θα έπρεπε να καταφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για να βρούμε το δίκιο μας. Αλλά και να το βρίσκαμε, θα έπρεπε να το επιβάλλουμε, πράγμα δύσκολο με τόσους αντιπάλους!

Με την ανατροπή του Μόρσι όμως δημιουργείται ένα αντίπαλο δέος στην Τουρκία. Ένας επίφοβος αντίπαλος, ένα τετελεσμένο γεγονός που οι νεοθωμανοί Ερντογάν και Νταβούτογλου θα προσπαθήσουν να πολεμήσουν!

Ο Σουνιτικός άξονας εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων σε βάρος της Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ έχει καταρρεύσει! Όσο παραμένει στην εξουσία ο Ερντογάν, εμείς μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την έχθρα που θα ξεκινήσει να εκδηλώνεται σύντομα και να χαράξουμε ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Κύπρο.

Αν ανατραπεί όμως ο Ερντογάν, τότε θα αναπτυχθεί και πάλι ένας άξονας Αιγύπτου-Τουρκίας, με εθνικιστικό χαρακτήρα που στόχο θα έχει και πάλι τα ενεργειακά πεδία της Μεσογείου!

Για τα Ελληνικά συμφέροντα, προτιμώ για ηγέτη στην Τουρκία έναν άνθρωπο του οποίου η εξουσία έχει κλονιστεί τόσο στο εσωτερικό μέτωπο (πλατεία Ταξίμ), όσο και στο εξωτερικό (Συρία, Αίγυπτος), παρά έναν δυναμικό νέο ηγέτη που θα προέλθει από τις τάξεις του στρατού, θα δώσει νέα δυναμική στις Ε.Δ της χώρας και θα σπεύσει να συμμαχήσει με Αίγυπτο αλλά και με Ισραήλ.

Νίκος Τοπούζης
Ειδικός Σύμβουλος του Τομεάρχη Εξωτερικών και Βουλευτή Επικρατείας των Ανεξαρτήτων Ελλήνων Τέρενς Κουίκ