ΤΟ «ΦΩΝΗΕΝΤΙΚΟΝ ΣΥΜΦΩΝΟΝ» Ν-ν ΚΑΙ «Ο ΤΡΟΧΟΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ»

Η Ελληνική γλώσσα  είναι αριθμολογία και ταυτόχρονα το αλφάβητο του πλανήτη Γη, από το οποίο απέρρευσαν όλα τα υπόλοιπα σχεδόν αλφάβητα και κατ’ επέκταση οι γλώσσες του κόσμου. Επίσης είναι το ιδανικότερο Φωνολόγιο – Μορφολόγιο, διότι είναι η μόνη γλώσσα στην οποία οι λέξεις συναρτώνται με αιτιώδη σχέση προς το πράγμα ή  την έννοια την οποία δηλώνουν.

Στην παρούσα ανάρτηση θα δούμε ότι αφορά το 13^ο  γράμμα του αλφαβήτου μας  το «Ν». Όσο περισσότερο  μελετά  κανείς βεβαιώνεται πως δομήθηκε τόσο από τον πάνσοφο νου, όσο και από την Ελληνική γλώσσα, όχι απλώς για να αντιπροσωπεύει ή να σημαίνει , αλλά να είναι αυτή η ίδια η νόηση. Η μεγάλη σημασία, όσο και ο σπουδαιότατος ρόλος του γράμματος αυτού, ο οποίος σχεδόν καθόλου δεν έχει μελετηθεί σε βάθος, γίνεται φανερός στο αρχαιοελληνικό εύρημα το οποίο είναι γνωστό ως  «Βωμός του Λεντίνι», ή «Πυθαγόρειος  Άβακας», ή «Τροχός του Ομήρου», ή «Το Διάτομο των Λεοντίνων», ο οποίος βρέθηκε το καλοκαίρι του 1877 κοντά στην πόλη Λεοντίνι ή Λεοντίνο της Σικελίας. Ο βωμός αυτός είναι παρόμοιος με τον «Κέρνο των Μαλίων», μια μεγάλη στρογγυλή πέτρα, πιθανότατα βωμός προσφορών, που βρέθηκε στο χωριό Μάλια του νόμου Ηρακλείου Κρήτης. Ο «Κέρνος των Μαλίων» έχει διάμετρο 90 εκατοστά και περιμετρικά στην πάνω του επιφάνεια, υπάρχουν 34 βαθουλώματα. Ένα από αυτά είναι μεγαλύτερο από τα άλλα και εμφανώς εξέχει από το κυκλικό τμήμα σαν να θέλει να δηλώσει την αρχή του κύκλου. Ένα άλλο βαθούλωμα διπλασίου μεγέθους, βρίσκεται στο κέντρο του βωμού.

Ιδίων διαστάσεων με αυτόν είναι και ο προαναφερθείς «γεωμετρικός Βωμός» του Λεντίνι, αλλά έχει κάτι που τον κάνει μοναδικό στον κόσμο. Είναι ένα αρχαιοελληνικό «Διάτομο». Είναι κι αυτός μαρμάρινος και κυκλικός, κάτι σαν ηλιακός δίσκος. Διαιρείται δε σε 24 ισομερή ακριβώς τμήματα και στο κέντρο του φέρει μικρό κυκλικό βαθούλωμα.

Τα 24 ισομερή τμήματα είναι αριθμημένα με τα Ελληνικά αριθμογράμματα. Αναμφισβήτητα  η όλη του αυτή αρίθμηση δηλώνει πως περιέχει και μια μυστική αλήθεια. Εκτός από τον φαινομενικό του ρόλο ως ηλιακού δίσκου και χρονομέτρη του ημερονυκτίου, μας μεταφέρει και μυστικές πληροφορίες για την αρχέγονη Ελληνική γλώσσα και μάλιστα  για το ευλογημένο γράμμα και σύμφωνο «Ν».

Το γράμμα αυτό διαδραματίζει διαχρονικά ένα σημαντικότατο, Μυστικό ρόλο, σημαντικότερο και αυτού των φωνηέντων, που δεν έχει ακόμη μελετηθεί.  Μάλιστα είναι τόσο σημαντικό γράμμα ώστε κρατεί  πάντα το κέντρο του Ελληνικού αλφαβήτου. Δηλαδή την 13^η  θέση. «Φωνηεντικόν σύμφωνον». Το Κεντρώον Πυρ του Ελληνικού Αλφαβήτου.

Παράλληλα το γράμμα «Ν» κατέχει θέση δίπλα στο φωνήεν της αρχής το Α, στον «γεωμετρικό Βωμό» του Λεντίνι. Ας τα δούμε όμως διεξοδικότερα τα στοιχεία αυτής της μοναδικής αρχαιολογικής μαρτυρίας.

Που βρίσκεται το μυστικό νόημα ή «παραδοξότητα» του όλου «γεωμετρικού βωμού» ή «ηλιακού δίσκου» του Λεντίνι;

Ότι διαιρείται σε 24 ισομερή τμήματα όσα και οι Ώρες του ημερονυκτίου χρόνου, αλλά και όσα ακριβώς τα 24 στοιχεία γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου. Αρχικά το αλφάβητο μας είχε 28 γράμματα και 27 αριθμητικές θέσεις.  Η παράθεση των Αριθμογραμμάτων δεν ακλουθεί αυστηρά από την αρχή την φυσιολογική σειρά, ή αρίθμηση, Α/1 και ως το τέλος Ω/24, αλλά φτάνοντας στο 12^ο  /Μ συνεχίζει με το 24^ο/Ω, αντίστροφα τώρα για να καταλήξει με το Ν και πάλι στο 1^ο/Α=Αρχή των πάντων.

Φτάνοντας η «παράδοξη» τούτη αρίθμηση στο Μ/12^ο τμήμα του «Γεωμετρικού Βωμού», ή «άβακα του Πυθαγόρα», ή «Τροχού του Ομήρου» όπως είναι γνωστός, διαπιστώνεται ότι η θέση αυτή αν προεκταθεί βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Ν/13^ο  γράμμα, θέση παράπλευρη και αριστερά του «Α». Επίσης το Ω/24^ο  γράμμα βρίσκεται απέναντι του Α/1^ου  γράμματος και συναντάται με τον ίδιο τρόπο με το Μ/12^ο  γράμμα στο αντιποδικό άκρο του «Γεωμετρικού Βωμού», αυτού της κορυφής του όπου έχουμε το Ν/13. 1και 3= Εις και τριττός θεός  και το Α/1=Η Αρχή του παντός=Τον Υπέρτατο Νου=το κινούν αίτιο ή Δημιουργό Δύναμη των πάντων.

Το γράμμα Ν ή αριθμός 13 στο «Γεωμετρικό βωμό» είναι αριστερά και παράπλευρα του Α ή αριθμού 1, ακριβώς το ίδιο παρατηρείται και με το ανεπανάληπτο Ομηρικό Έπος «Οδύσσεια». Δηλαδή η μ/12^η  ραψωδία τελειώνει με τον ερχομό του Οδυσσέα στο νησί της Καλυψώς όπως την αφηγείται ο ίδιος τους Φαίακες ενώ και η α/1^η  ραψωδία αρχινά με το νησί της Καλυψώς  όπου βρίσκεται ο Οδυσσέας. Ακολούθως  η ραψωδία ν της Οδύσσειας, αρχίζει με την πολυπόθητη άφιξη του Οδυσσέα στην Ιθάκη δηλ. το τέλος της περιπέτειας (Ω), και τελειώνει στην ω ραψωδία με την συμφιλίωση του με τους Θεούς.

Η Οδύσσεια έχει την ίδια δομή με αυτήν του Βωμού του Λεντίνι. Δηλαδή το τέλος της μ/12^ης   ραψωδίας συναντιέται πάλι με την αρχή α/1 του έπους και ανασυνδέει με τον τρόπο αυτό την υπόλοιπη συνέχεια του έργου.

Η αριστερόστροφη πορεία από το Α έως το Μ, όσο και η δεξιόστροφη από το Ν έως το Ω σε αυτόν τον παμπάλαιο Βωμό, αναμφισβήτητα αποτελεί και συγκροτεί μια διατεταγμένη σπείρα με Μυστικό νόημα.

Το μυστικό αυτό νόημα είναι το «Φωνηεντικό» σύμφωνο «Ν» βρίσκεται στην κορυφή της σχηματιζόμενης σπείρας, της οποίας είναι η δημιουργός δύναμη. Για να δικαιολογηθεί ο συλλογισμός αυτός θα εξετάσουμε τι σημαίνει η λέξη Σπείρα. Προέρχεται από το ρήμα σπειρόω-ώ, που σημαίνει τυλίσσω , περιελίσσω, τυλίγω με συστροφική κατεύθυνση. Το ουσιαστικό λοιπόν σπείρα – παράγωγο του σπειρόω , σημαίνει: Τύλιγμα, περιέλιξη, σπείραμα, ελιγμός, κάθε τι ελικοειδώς συστραμμένο, σύστρεμμα εκ σχοινίου, σειρά, δράγμα(ότι πιάνει μια χούφτα), έλικας, οι πέτρες στη βάση τοιχοποιίας, πλήθος, οργανωμένη ομάδα κακοποιών και δεκάδες άλλα για να αποδειχτεί κι εδώ το ανεξάντλητο της Ελληνικής γλώσσας. Δηλαδή ο «Βωμός του Λεντίνι» αποδεικνύει την μεγάλη σημασία του «Ν» στην «ΣΠΕΙΡΑ» άθροισμα ή πλήθος των γραμμάτων του Αλφαβήτου μας. Γι αυτό το γράμμα αυτό στα πανάρχαια χρόνια διατυπώνονταν με τρεις κάθετες παραπλήσιες  γραμμές «ΙΙΙ» κατόπιν l\l και τελικά στην γνωστή μας διαμόρφωση ως «Ν». 

ΠΗΓΗ: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, τεύχ. #21^ο, σελ. 40 , του Καλεμικερίδη Κωνσταντίνου.  

ΠΗΓΗ enneaetifotos