Φρέσικον Γερμανικόν γάλα(Βίντεο)

Άλλο ένα σύντομον ανέκδοτον για τους Γερμανούς, μετά το «Γερμανός χουβαρντάς».
Δικαίωμα των Γερμανών να βγάζουν με τα χέρια τους τα μάτια τους.
Αφού λοιπόν το νεωπόν (φρέσκον) γερμανικόν γάλα είναι ταυτόσημον με το ελληνικόν ξυνόγαλον, γιατί να μην είναι σαβούρες όλα τους τα προϊόντα;
Βλέπεις Γερμανικόν (Ολλανδικό, Βελγικό κλπ)…είναι κακόν.
Μήπως είναι η πρώτη των φορά;
Από τον βοράν δεν μάς ήρθαν οι τρελές αγελάδες; Τα μολυσμένα κρέατα; Τα κρέατα αλόγων;
Από εκεί δεν μάς ήλθαν τα κρεατάλευρα και ένα ακόμη κάρο αρρωστημένα εμπορεύματα;
Οι «άνθρωποι» είναι Υβριστές της φύσεως, δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα μπερδέψουν την βούρτσα με την Λούτσα.

Βεβαίως οι Γερμαναράδες, οι τόσο ειδικοί γαλακτοπαραγωγοί, δεν μας είπαν πώς λένε το «βούτυρον» και πώς το ετυμολογούν;
Αφού λοιπόν είναι τόσο ειδικοί, γιατί παράγουν ένα προϊόν με ελληνικές ρίζες;
Και για να καταλάβει ο αναγνώστης, το βούτυρον είναι από το βοῦς+τυρός, ελληνικότατες λέξεις που υιοθετήθηκαν από τους βορείους και κατήντησαν ‘butter‘.
Γιατί; Γιατί εμείς είμαστε οι παλαιότεροι και οι ειδικότεροι επί των γαλακτοκομικών στον δυτικόν (τουλάχιστον) κόσμον.
Εμείς ορίζομε τι είναι το νωπόν, τι είναι το γάλα, τι το βούτυρο, πότε το γάλα γίνεται ξυνόγαλο, οξύγαλα, γιαούρτι, τυρί.
Εμείς τα κάναμε όλα αυτά. Τα πάντα εμείς.
Από το ελληνικόν «γάλα» βγαίνει μέχρι και ο γαλαξίας (κύκλος): γεμάτος αστέρια, άσπρος κύκλος στον ουρανό).
Ακόμη και το ίδιο το milk, παρόλον που τα λεξικά λένε ότι έχει «Ινδοευρωπαϊκή ρίζα»* ενδεχομένως (λέω εγώ ο άσχετος) να μην είναι και τόσον Ινδοευρωπαϊκή.
Βεβαίως οι Ελλαδήτες ίσως να μην το ξέρουν, όμως στην Ποντιακή γλώσσα δεν αρμέγουμε αλλά ‘αλμέγουμε‘.
‘Άλμεγμα’ το λέμε, προφανώς με αναγραμματισμό του αρχαίου ‘αμέλγω’.
Και δεν θέλει ιδιαίτερο μυαλό για να υποθέσει κάποιος ότι το αμελ- ενδεχομένως έχει σχέσιν με το μέλαν, ίσως δηλαδή (βεβαίως οι γλωσσολόγοι παίρνουν έγκριση από τα γλωσσολογικά ιερατεία μόνον εάν παρακάμπτουν την ελληνικότητα των λέξεων) το α- να είναι στερητικόν, λευκόν γαρ το γάλα, δηλαδή το μη μέλαν.
Ανεξαρτήτου όμως της ετυμολογίας του milk,  το βέβαιον είναι ότι το βούτυρον είναι ελληνικόν.
Δηλαδή και στο γάλα εμείς ορίζουμε τις λέξεις, εμείς τα πράγματα, εμείς τους όρους, εμείς και την νεότητα του (νεωπόν→νωπόν).
Μπορώ να βρώ πάνω από 100 δίστιχα της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής για το γάλα.
Γιατί;
Γιατί το γάλα για τους Έλληνες και ειδικώς για τους Ποντίους το αγελαδινόν γάλα, δεν είναι μόνον ένα αγαθόν. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού,
τόσον πολύ μάλιστα που όταν λέμε «ζώα» (ζα) εννοούμε τα ζώα που βγάζουν γάλα.


Όταν λοιπόν οι Έλληνες λέμε ότι φρέσκο γάλα είναι το γάλα μέχρι 5 ημερών (το πάρα πολύ) τότε αυτό είναι παγκόσμιος νόμος.
Αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω· και στο γάλα (όπως και σχεδόν παντού) εμείς είμαστε οι αρχηγοί.
Εμείς η αρχή, εμείς και το τέλος.
Βεβαίως το ανθελληνικόν κράτος βάζει τρικλοποδιές σε οτιδήποτε ελληνικόν, αποδεχόμενο κάθε ποσόστωσιν που βάζει η Κουμουνισιόν, η Κεντρική Επιτροπή της Ε.Ε. όπως λ.χ. στην άμπελον (πού παρακαλώ; Στην πατρίδα του Διονύσου) και στο γάλα (στην πατρίδα της Αμαλθείας).
Κάθε ποσόστωσις που μπαίνει στην ελληνική παραγωγή δεν είναι τίποτε άλλο παρά Εθνική Προδοσία.
Το «εθνική προδοσία» βεβαίως δεν το λέμε για να απογράψουμε και να καταγράψουμε μία ακόμη προδοσία. Η εποχή του απογραφέων ετελείωσεν. Ήλθεν η ώρα των τιμωρών. Η τιμωρία των προδοτών δεν είναι μια υπόθεσις του ιστορικού του μέλλοντος αλλά του Έλληνος του παρόντος.
Βολεύει πολύ να τα αφήνουμε όλα στον ιστορικόν του μέλλοντος. Όχι, ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα ασχοληθεί με τους προδότες αλλά με την τιμωρίαν των. Εξάλλου εάν δεν τιμωρηθούν οι προδότες, τότε πώς θα ξέρει ο ιστορικός ότι υπήρξε προδοσία;
Όποιος νομοθετεί υπέρ της συρρικνώσεως της Ελληνικής παραγωγής είναι άξιος της μοίρας του.
Η ιστορία δεν θα κρίνει την προδοσία αλλά την τιμωρία.
Στράβων Ἀμασεύς
φωτογραφία

ΠΗΓΗ filonoi