Τα ταμπού και το άλλοθι που χρειάζεται ο Ταγίπ

Κώστας Βενιζέλος

Από το philenews  

 

Επιχειρείται -σκοπίμως- να εδραιωθεί η εντύπωση πως ο Ερντογάν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει διά της ισχύος. Και ως αποτέλεσμα τούτου, αναπτύσσονται διάφορες θεωρίες, που έχουν ως πυρήνα της ανάλυσής τους την προσαρμογή του ελληνισμού στις τουρκικές αξιώσεις. Είναι  προσέγγιση περιορισμένης μεν εμβέλειας αλλά εκφραστές της είχαν βρεθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να διαχειρίζονται τα εθνικά θέματα, τόσο στην Ελλάδα όσο και την Κύπρο. 

Για το Κυπριακό υπάρχει η εύκολη «λύση», που βολεύει αυτή τη σχολή σκέψης. Λένε πως δεν μπορούμε καν να σκεφτούμε μια άλλη πορεία, πλην της πεπατημένης, γιατί θα προκληθεί κόστος. Είναι, δηλαδή, καλύτερα να εδραιώνονται τα κατοχικά δεδομένα, επιτρέποντας σε διάφορους να εισάγουν ιδέες για συνεργασία δυο χωριστών οντοτήτων, τη δημιουργία μηχανισμών επίλυσης προβλημάτων της καθημερινότητας κ.ά.

Και τι μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, διερωτούνται; 

Να δοκιμαστούν άλλες πολιτικές, μια άλλη στρατηγική, από Ελλάδα και Κύπρο. Κοινή στρατηγική. 

Όταν γίνονται, για παράδειγμα, στρατηγικής εμβέλειας ανοίγματα στην περιοχή θα πρέπει να υποστηρίζονται πολλαπλώς, κι όχι να αναμένονται «σωσίβια» από τρίτους, που δεν έχουν κάποιο λόγο να αναμετρηθούν με την Άγκυρα εκ μέρους μας. 

Διαχρονικά υπάρχει ένα ταμπού σε σχέση με τη δημιουργία εργαλείων ανάσχεσης. Να υπάρξει, δηλαδή, αναβάθμιση της αμυντικής συνεργασίας Ελλάδος και Κύπρου. Αναφέρθηκε και στο παρελθόν: 

Γιατί να είναι στη Σαλαμίνα όλες οι φρεγάτες και να μην είναι μερικές στην Κύπρο; 

Περαιτέρω, θα πρέπει να διαμορφωθούν συνθήκες για συνεργασία στο πεδίο αυτό και με χώρες της περιοχής. Δηλαδή, να γίνουν κινήσεις ενίσχυσης και εμπλουτισμού των συνεργασιών, τριμερών κι άλλων, που αναπτύσσουν Ελλάδα και Κύπρος. Την ίδια ώρα θα πρέπει και η Κύπρος να ενισχυθεί.  Δεν πρόκειται με την ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης ( με βάρος αυτή τη φορά στη θάλασσα), να επιδιώξουμε πολεμική σύγκρουση. Αυτό θα συνιστούσε αυτοχειρία. Αυτοχειρία, όμως, είναι και η μη ύπαρξη αποτρεπτικών εργαλείων, εργαλείων ανάσχεσης. Η αγορά, για παράδειγμα, φρεγάτων, στέλνει μηνύματα και κινητοποιεί όσους θέλουν να αποτρέψουν περαιτέρω όξυνση και συγκρούσεις στην περιοχή. 

Σε πολιτικό επίπεδο, αυτό που πρώτιστα πρέπει να διαμορφωθεί είναι μια στρατηγική προσέγγισης με τους Τουρκοκύπριους, ως πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό δεν θα έχει καμία σχέση με τις γνωστές επαναπροσεγγιστικές συνάξεις, που το μόνο που κατάφεραν είναι, μέσα από τα χαριεντίσματα, να εδραιώνουν τον διαχωρισμό. Όλοι αυτοί κτίζουν στη λογική των αποτελεσμάτων της εισβολής και τα τετελεσμένα που θέλει να επιβάλλει η Τουρκία. Οικοδομούν σχέσεις καλής γειτονίας στη βάση ενός μοντέλου, που αναπαράγει τον διαχωρισμό, ενισχύει κι αναζωπυρώνει τον εθνικισμό, εξυπηρετώντας διαχρονικά σχέδια της Άγκυρας.

Η στρατηγική αυτή θα έχει ως ομπρέλα την Κυπριακή Δημοκρατία και η προσέγγιση θα στηρίζεται στη λογική της διαμόρφωσης συνθηκών για να λειτουργούν, να ζουν, όλοι οι πολίτες χωρίς διακρίσεις. Αυτό, προϋποθέτει την επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό. Αλλά για να φθάσουμε στη λύση, για να είναι η λύση δημοκρατική και χωρίς διαχωριστικά στοιχεία, θα πρέπει να προετοιμαστεί το έδαφος. Πώς θα γίνει τούτο, υπάρχουν πολλές ιδέες, οι οποίες δεν θα αφορούν τους ανθρώπους τους κατοχικού καθεστώτος, που εκπροσωπούν την Τουρκία. 

Και η Τουρκία; Λύση με παρουσία της είτε διά της συμφωνίας είτε διά της τουρκοκυπριακής ελίτ, θα οδηγήσει σε χειρότερη κατάσταση πραγμάτων από τη σημερινή. Εάν εφαρμοστεί μια ολοκληρωμένη στρατηγική για τους Τουρκοκύπριους θα διευκολυνθούν οι χειρισμοί σε σχέση με την παρουσία της Τουρκίας. Δεν είναι εύκολο το εγχείρημα καθώς την  Άγκυρα δεν την ενδιαφέρει τι θέλουν οι Τουρκοκύπριοι, τους οποίους χρησιμοποιεί μόνο ως όχημα προώθησης των επεκτατικών της σχεδιασμών στην περιοχή. 

Εάν δεν σπάσουμε αυγά, ομελέτα δεν γίνεται. Εκτός κι εάν βολεύονται κάποιοι με την κατοχή, διευκολύνονται με την προσαρμογή στις τουρκικές αξιώσεις, επειδή πιστεύουν πως έτσι θα «ηρεμήσει» ο Ερντογάν. 

 

ΠΗΓΗ philenews