Να μην έχει κανείς ψευδαισθήσεις: Οι Τούρκοι εννοούν όσα διακηρύσσουν. Θα τα υλοποιήσουν; Θα ανοίξουν την πόρτα του φρενοκομείου;
Η Ελλάδα θα ακολουθήσει; Θα έχουμε και πόσο θερμό καλοκαίρι; Η νέα έξαρση και συντηρούμενη κλιμάκωση της τουρκικής πολεμικής επιτείνει τη σοβαρή αστάθεια στην Ανατολική Μεσόγειο-Μέση Ανατολή, που συνδαυλίζεται από τον πόλεμο στην Ουκρανία, τον συνεχιζόμενο πόλεμο στη Συρία, την ενεργειακή κρίση, την ένταση των μεταναστευτικών ροών, την επισιτιστική κρίση και τις αναμενόμενες τεκτονικές γεωπολιτικές αλλαγές
Επιτέλους, ο Ελληνισμός οφείλει να εμπεδώσει ότι ο Τούρκος μία γλώσσα καταλαβαίνει και σέβεται: Τη δύναμη! Στις 8 Ιουλίου 1997, μαζί με άλλους δημοσιογράφους, ήμουνα καλεσμένος του εκλεκτού συνάδελφου, Παύλου Κ. Παύλου, στον Αντέννα (Κύπρου), για να συζητήσουμε εξελίξεις γύρω από το Κυπριακό. Ενώ ετοιμαζόμασταν να μπούμε στο στούντιο, ο Παύλος ήλθε σχεδόν τρέχοντας και μας ενεχείρισε ένα τηλεγράφημα του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων. «Συνάδελφοι», μας είπε, «παρακαλώ διαβάστε πρώτα αυτό το τηλεγράφημα επειδή θέλω τις απόψεις σας».
Το τηλεγράφημα προερχόταν από τη Μαδρίτη, όπου γινόταν Σύνοδος του ΝΑΤΟ. Οι Πρωθυπουργοί της Ελλάδος και της Τουρκίας, Σημίτης και Ντεμιρέλ, είχαν κατ’ ιδίαν συναντήσεις, με πρωτοβουλία της Αμερικανίδας Υπουργού Εξωτερικών, Όλμπραϊτ. Οι δύο ηγέτες είχαν καταλήξει στη γνωστή συμφωνία της Μαδρίτης, την οποία υπέγραψαν οι Υπουργοί Εξωτερικών Πάγκαλος και Τζεμ, υπό τα βλέμματα των Σημίτη, Ντεμιρέλ και Κρανιδιώτη. Με τη συμφωνία της Μαδρίτης, η Ελλάδα αναγνώριζε, για πρώτη φορά, στην Τουρκία «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα στο Αιγαίο».
Δι’ αυτής, η Τουρκία πέτυχε το γκριζάρισμα του Αιγαίου, παραδοχή εκ μέρους της Ελλάδος ότι η Τουρκία έχει «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα», νομιμοποίηση της αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας με τη δαμόκλειο σπάθη του casus belli και της στρατιάς του Αιγαίου, απέναντι στη Σμύρνη, για να το υπενθυμίζει. Όπως οι Μιχ. Ιγνατίου και Ν. Μελέτης επισημαίνουν στο βιβλίο τους: «Η συμφωνία που ‘γκρίζαρε’ το Αιγαίο. Από τα Ίμια στη Μαδρίτη. Τα απόρρητα τηλεγραφήματα των Αμερικανών»:
«Το ότι η Ελλάδα δεν προχώρησε ακόμη σε καμία κίνηση επέκτασης έως το όριο των 12 ν.μ. της αιγιαλίτιδας ζώνης, το ότι δεν κήρυξε ΑΟΖ (όπως π.χ. παρά τις εκκλήσεις τριών Προέδρων της Κυπριακής Δημοκρατίας για οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδος-Κύπρου) ώστε να επιδιώξει αμέσως μετά την οριοθέτησής της και να ξεκινήσει έρευνες για την ανακάλυψη και εκμετάλλευση φυσικών πόρων, αλλά και η ντε φάκτο παγίωση των ‘γκρίζων ζωνών’ είναι αποτέλεσμα των δεσμεύσεων που αναλήφθηκαν στη Μαδρίτη» (σελ. 16 και 138-139).
Της κρίσης των Ιμίων και της Συμφωνίας της Μαδρίτης είχαν προηγηθεί άλλες κρίσεις, συμφωνίες και υποχωρήσεις της Ελλάδος. Η κρίση του τουρκικού ερευνητικού «Χόρα», το καλοκαίρι του 1976 (είναι γνωστή η εντολή του Ανδρέα Παπανδρέου: «Βυθίσατε το ‘Χόρα’») οδήγησε στο Πρακτικό της Βέρνης, (1/11/1976). Με αυτό τα δύο μέρη ανέλαβαν την υποχρέωση να απέχουν από κάθε πρωτοβουλία για την υφαλοκρηπίδα ή να μειώσουν το κύρος ετέρου. Η κρίση του Μαρτίου 1987 οδήγησε στο Νταβός.
Ο Α. Παπανδρέου συναντήθηκε με τον Τουργκούτ Οζάλ, θιασώτη του παντουρκισμού και του οθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού και αποφάσισαν τον «μη πόλεμο». Ο Παπανδρέου επικρίθηκε σκληρά επειδή αποσυνέδεσε το Κυπριακό από όποια πρόοδο στα Ελληνοτουρκικά και συμφώνησε με τον Οζάλ όπως οι δύο χώρες απέχουν από έρευνες για πετρέλαιο στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου. Τον Ιούνιο του 1988, ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων αναφώνησε το ιστορικό «mea culpa».
Οι Τούρκοι ακολουθούν μία σταθερή πολιτική αστήριχτων διεκδικήσεων σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου. Οι υβριστικές και απαξιωτικές επιθέσεις και απειλές που εκτοξεύονται καθημερινά από τον Τούρκο δικτάτορα, τον ΥπΕξ Τσαβούσογλου, τον Υπουργό Άμυνας Ακάρ, συνεπικουρούμενοι από την αντιπολίτευση και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, εναντίον του Έλληνα Πρωθυπουργού και της Ελλάδος, δεν οφείλονται μόνο στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση της Τουρκίας. Ούτε, φυσικά, στη δημοσκοπική μείωση της δημοτικότητας Ερντογάν.
Οι αμφισβητήσεις της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας και ειδικά οι εξωφρενικοί ισχυρισμοί για την κυριότητα νησιών του Αιγαίου ξεκίνησαν επί χούντας, από τον Πρωθυπουργό της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, Ετζεβίτ, από το 1973. Οι ύβρεις και οι προσβλητικές συμπεριφορές της τουρκικής ηγεσίας είναι αναπόσπαστο μέρος της τουρκικής ψυχοσύνθεσης και ιδιοσυστασίας. Ο Ερντογάν έχει εξυβρίσει σχεδόν όλους τους ηγέτες της Ευρώπης όταν αυτοί δεν συμφωνούσαν με εκβιαστικές αξιώσεις του.
Οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί και η ανεπίτρεπτη απαξίωση του Έλληνα Πρωθυπουργού από τον σουλτάνο δεν είναι απλώς έκφραση οργής του Τούρκου δικτάτορα, ειδικά μετά την ομιλία Μητσοτάκη στο Κογκρέσο και την εντυπωσιακή ανάπτυξη και σύσφιγξη των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Είναι μια άλλη, επικίνδυνη αποτύπωση της επιθετικής, πολεμοχαρούς και επεκτατικής συμπεριφοράς της αναθεωρητικής Τουρκίας.
Οι απειλές Ερντογάν -«θα πάθετε ό,τι έπαθαν οι πρόγονοί σας πριν έναν αιώνα»-, του Ακάρ -«θα έρθουμε βράδυ»-, όπως και διατεταγμένων δημοσιογράφων και αναλυτών εντάσσονται στην πάγια πρακτική της εξαναγκαστικής τουρκικής πολιτικής. Όπως και σε προηγούμενες κρίσεις, η Τουρκία στοχεύει να εξαναγκάσει την Ελλάδα σε συνομιλίες ή ΜΟΕ για «δίκαιο διαμοιρασμό» του Αιγαίου. Οι μεθοδευμένες αμφισβητήσεις της κυριότητας όχι μόνο νησίδων και βραχονησίδων αλλά και μεγάλων νησιών είναι αποδεικτικές της τουρκικής επεκτατικής αρπακτικότητας.
Να μην έχει κανείς ψευδαισθήσεις: Οι Τούρκοι εννοούν όσα διακηρύσσουν. Θα τα υλοποιήσουν; Θα ανοίξουν την πόρτα του φρενοκομείου; Η Ελλάδα θα ακολουθήσει; Θα έχουμε και πόσο θερμό καλοκαίρι; Η νέα έξαρση και συντηρούμενη κλιμάκωση της τουρκικής πολεμικής επιτείνει τη σοβαρή αστάθεια στην Ανατολική Μεσόγειο-Μέση Ανατολή, που συνδαυλίζεται από τον πόλεμο στην Ουκρανία, τον συνεχιζόμενο πόλεμο στη Συρία, την ενεργειακή κρίση, την ένταση των μεταναστευτικών ροών, την επισιτιστική κρίση και τις αναμενόμενες τεκτονικές γεωπολιτικές αλλαγές.
Η αναθεωρητική Τουρκία επιδιώκει να εκμεταλλευτεί στο έπακρον αυτήν την αστάθεια, εκβιάζοντας ξανά και τους ΝΑΤΟϊκούς εταίρους της για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στη Συμμαχία. Σε αυτήν την άκρως επικίνδυνη εξίσωση, η Κύπρος είναι ο πιο αδύναμος και στρατιωτικά ευάλωτος κρίκος. Η Ελλάδα ας μη διαπράξει το ολέθριο σφάλμα να συρθεί σε μια νέα Μαδρίτη, επειδή ίσως προηγηθούν νέα Ίμια. Οφείλει, αυτήν τη φορά, να αντισταθεί στην τουρκική αρπακτικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου