Μια μαζική υστερία έχει καταλάβει τις δυτικές κοινωνίες, των ΗΠΑ και της Ευρώπης, που φέρει τη σφραγίδα του woke (αφυπνισμένου) κινήματος. Μια κυριολεκτική σταυροφορία σαρώνει τις δυτικές μητροπόλεις.
Στις ΗΠΑ γκρεμίζουν τα αγάλματα του Τζορτζ Ουάσιγκτον, μετονομάζουν τα σχολεία που φέρουν το όνομα του Αβραάμ Λίνκολν. Στα πανεπιστήμια, και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, απαιτούν την αφαίρεση από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Αρχαίας Τραγωδίας, των έργων του Πλάτωνα, του Σαίξπηρ και άλλων εμβληματικών προσωπικοτήτων, καθώς «τα έργα τους προωθούν τον ρατσισμό, τη δουλοκτησία, τη λευκή υπεροχή και την πατριαρχία».
Εταιρείες όπως η Ντίσνεϋ αναρτούν προειδοποιήσεις σε έργα τους, όπως ο Πήτερ Παν ή το Ντάμπο το Ελεφαντάκι, ότι προάγουν ρατσιστικά στερεότυπα, και τα απαγορεύουν για παιδιά κάτω των 7 ετών· παγκόσμιας εμβέλειας ΜΜΕ, όπως οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ή το BBC, κανοναρχούν καθημερινά το αφήγημα περί ενός «συστημικού ρατσισμού», ο οποίος αποτελεί δυτική αποκλειστικότητα – το προπατορικό αμάρτημα του Λευκού Δυτικού Άνδρα, από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Η «cancel culture» (ακυρωτική κουλτούρα) διεκδικεί την ακύρωση όλου του ιστορικού παρελθόντος και της κουλτούρας των ανθρωπίνων κοινωνιών. Από την καταδίκη του ρατσισμού, και της γυναικείας καταπίεσης, περάσαμε στη λογική πως οι λευκοί είναι εξαιτίας της «λευκότητάς» τους καταπιεστές και η δυτική κουλτούρα στο σύνολό της , αρχίζοντας από την αρχαία Ελλάδα, ρατσιστική· όσο για τη γυναικεία ταυτότητα, δεν είναι βιολογική αλλά μία κοινωνική κατασκευή δημιουργημένη από τους λευκούς άνδρες.
Καθόλου τυχαία λοιπόν στην πολιτικά ορθή Woke ταινία, «Τα πάντα όλα», δόθηκαν επτά βραβεία Όσκαρ το 2023! Πρόκειται για την κατ’ εξοχήν ταινία της νέας πολιτικής ορθότητας που προσπαθεί να επιβάλει το Χόλυγουντ, καθώς περιλαμβάνει ολόκληρη την ιδεολογική παλέτα του Woke κινήματος: Τη φυλετιστική επανάσταση, τη γυναικεία υπεροχή έναντι των ανδρών που υποτάσσονται, τη γυναικεία ομοφυλοφιλία, τη γυναικεία αλληλεγγύη που ξεπερνά τις ταξικές και φυλετικές διαφορές, τον αντιεθνικισμό και τον μετανθρωπισμό. Η πρωταγωνίστρια είναι μια έξυπνη και ικανή Κινέζα μετανάστρια, παντρεμένη με έναν χαζούλη Κινέζο, ιδιοκτήτρια πλυντηρίου ρούχων, ενώ η κόρη της είναι λεσβία. Η πρωταγωνίστρια, (την οποία υποδύεται η Μισέλ Γιο) αποκτά υπερφυσικές/μετανθρωπικές δυνάμεις και καταχεριάζει ορδές ανδρών, αστυνομικών και μπράβων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία λευκών, κάποιος μάλιστα αντί για ρόπαλο κραδαίνει μια τυλιγμένη στο κοντάρι της αμερικάνικη σημαία.
Ακόμα και η λευκή γυναίκα εφοριακός (η Τζέιμι Λη Κέρτις), με την οποία συγκρούεται η Γιο, συντάσσεται στο τέλος με τη «γυναικεία αλληλεγγύη». Και στην τελική σκηνή όπου οι γυναίκες αγκαλιάζονται στον θρίαμβό τους τρέχει να προστεθεί και ο χαζούλης «μπάρμπα Θωμάς» Κινέζος (ο Τζόναθαν Κι Κουάν), στον οποίο παραχωρούν μεγάθυμα μια θέση, στη νέα γυναικοκεντρική ιεραρχία της οικογένειας – καθώς αναγνωρίζει το υποδεέστερο status του. Ακόμα και ο αντιδραστικός Κινέζος παππούς μεταστρέφεται και αυτός – ως Κινέζος και όχι λευκός, τη στιγμή που η αμερικανική πολιτική συγκρούεται με το ολοκληρωτικό μοντέλο της Κίνας. Και όμως, αυτό το κινηματογραφικό έργο, που καλλιτεχνικά βρίσκεται πολύ κάτω του μετρίου, «θριάμβευσε» καθώς εικονογραφεί τη νέα πολιτική και ιδεολογική ορθότητα του Χόλυγουντ.
Από τον Γκαρυ Κούπερ και το «Τραίνο θα σφυρίξει τρεις φορές», του Φρανκ Τσίνεμαν, πριν εβδομήντα ένα χρόνια, που είχε αποσπάσει τέσσερα Όσκαρ, στη Μισέλ Γιο και «Τα πάντα όλα» με τα επτά Όσκαρ!
Πράγματι, το 1952, ο αριστερός σεναριογράφος Καρλ Φόρμαν, που διώχτηκε από την «Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών» και εγκατέλειψε τις ΗΠΑ, δημιούργησε έναν χαρακτήρα αδαμάντινου ανδρισμού, τον σερίφη που αντιμετώπισε θαρραλέα τους «κακούς», και υποτασσόταν ιπποτικά μόνο στη γυναικεία χάρη της Γκρέις Κέλι η οποία εξιδανικευόταν όσο και ο άτεγκτος ήρωας. Στα 2023, οι Ντάνιελ Κουάν και Ντάνιελ Σάινερτ, έγραψαν το σενάριο και σκηνοθέτησαν μια ταινία στον αντίποδα του «Τραίνου». Όπως έγραφε προσφυώς ο Λένιν (ή ο Σι Ζι Πινγκ;) «Οι καπιταλιστές είναι ικανοί να μας πουλήσουν το σκοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε».
Άλλωστε, η βιομηχανία του Χόλυγουντ επιβάλλει εδώ και αρκετά χρόνια τα κριτήρια της νέας πολιτικής ορθότητας και στην απονομή των Όσκαρ: στο εξής, ένας ρόλος ομοφυλόφιλου δεν θα μπορεί παρά να δίνεται σε έναν ομοφυλόφιλο ηθοποιό, ένας διεμφυλικός χαρακτήρας σε έναν διεμφυλικό κ.ο.κ. Μάλιστα, όταν πρόκειται να παρουσιαστεί μια μαύρη προσωπικότητα, ο ηθοποιός θα πρέπει είναι τόσο μαύρος όσο και εκείνος τον οποίο υποδύεται· η Ζόε Σαλντάνα, που υποδύθηκε την Νίνα Σιμόν επικρίθηκε ως «ανεπαρκώς μαύρη» για τον ρόλο.
Το βασικό τέχνασμα μέσω του οποίου επιχειρείται η φίμωση κάθε αντιπολιτευόμενης φωνής στο Χόλλυγουντ και όχι μόνο είναι η «ακροδεξιοποίηση της πολιτικής διαφωνίας»: Όποιος αμφισβητεί την πολιτική ορθότητα θεωρείται ότι νομιμοποιεί τον ακροδεξιό λόγο, και καταδικάζεται σε εξοστρακισμό.
Σε αυτά τα πλαίσια ακόμα και η συγγραφέας, δημιουργός του Χάρι Πότερ, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, αποκλείστηκε τον Ιανουάριο του 2022 από την προβολή ενός έργου για τα είκοσι χρόνια από τη δημιουργία του! Έτσι δεν κλήθηκε στην προβολή του «Χάρι Πότερ: 20th Anniversary: Return to Hogwarts», με πρωτοβουλία της Warner Media γιατί είχε προβεί σε δηλώσεις που υποστήριζαν την… ύπαρξη γυναικείου φύλου και θεωρήθηκαν τρανσφοβικές!
Όσο για την πρωτοπορία του κινήματος woke, παγκοσμίως, εκεί θα βρούμε τους «αντίφα», που έγιναν παγκοσμίως γνωστοί από τις σχετικές αναφορές του Τραμπ στη διάρκεια των διαδηλώσεων για τον Τζωρτζ Φλόυντ, το καλοκαίρι του 2020, ενώ στην Ελλάδα, έχουν καταστεί διάσημοι με το σύνθημά τους «Να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς». Και όμως ο χώρος των «αντίφα», παρά τη μηδενιστική λογική του, κολυμπάει σαν το ψάρι στο νερό μέσα στο κυρίαρχο ιδεολογικό τέλμα των Πανεπιστημίων, μια και χαρακτηρίζει «φασίστες» όλους όσους απορρίπτουν την ιδεολογική τους παράκρουση ενώ νομιμοποιείται εν πολλοίς η ακραία πολιτική βία στην οποία προσφεύγει («Τα παλιόπαιδα, τα ατίθασα»).
Στη Γαλλία η φοιτητική ένωση UNEF οργανώνει συγκεντρώσεις όπου απαγορεύεται η συμμετοχή ανδρών ή λευκών ή και των δύο μαζί. Στην Ελλάδα, όπου η αποδόμηση των ταυτοτήτων εμφανίστηκε αρχικά ως εθνοαποδόμηση, ήδη επιβάλλεται και μια σεξουαλικά προσανατολισμένη πολιτική ορθότητα: στις προκηρύξεις π.χ. των πιο «προχωρημένων» ομάδων του Πολυτεχνείου και των Εξαρχείων έχει καταργηθεί η αναφορά σε φοιτητές και φοιτήτριες και έχει αντικατασταθεί από τον ουδέτερο όρο «τα φοιτητά».
Διαβάστε περισσότερα για τον γουοκισμό στο βιβλίο του Ματιέ Μποκ Κοτέ*, Η φυλετιστική Επανάσταση & άλλα ιδεολογικά ζιζάνια.
ΠΗΓΗ ardin-rixi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου