«Μωραίνει Κύριος»: Στο κατώφλι της κατάρρευσης εμμένουν στη διεύρυνση!!!

Μπορεί η υποδοχή ενός νέου μέλους στην Ευρωπαϊκή Ένωση να αποτελεούσε στο παρελθόν μια συγκυρία η οποία… εορταζόταν δεόντως και όλοι οι ηγέτες των χωρών-μελών να εξυμνούσαν το μεγάλο επίτευγμα των οραματιστών της Γηραιάς Ηπείρου, πλέον όμως τα πράγματα έχουν σημαντικά διαδοροποιηθεί…
Υπογράφεται λοιπόν αύριο Παρασκευή στις Βρυξέλλες, η συνθήκη προσχώρησης της Κροατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Κροατία θα γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ την 1η Ιουλίου του 2013 και το διάστημα που μεσολαβεί θα έχει καθεστώς παρατηρητή.
Η Κροατία, κράτος δορυφόρος της Γερμανίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, απέκτησε εκ νέου κρατική οντότητα μετά την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στην οποία η Γερμανία είχε και πάλι κυρίαρχο ρόλο, αφού έπαιξε ρόλο στον περίφημο «πόλεμο των 10 ημερών» που διεξήχθη ανάμεσα στις ομοσπονδιακές δυνάμεις και τη Σλοβενία.
Η χώρα αυτή ήταν η δεύτερη «γερμανική» χώρα, την ανεξαρτητοποίηση της οποίας επιθυμούσε ο αρχιτέκτονας της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, ο Χανς Ντίντριχ Γκένσερ, φίλος των τότε Ελλήνων ηγετών, τινάζοντας στον αέρα τα Βαλκάνια, παρότι ο «αστικός μύθος» στην Ελλάδα θέλει για μια ακόμη φορά τους «κακούς Αμερικανούς» να τα σχεδίασαν όλα (όχι ότι δεν έχουν την ευθύνη σε σειρά άλλων υποθέσεων βέβαια)…


Τώρα ήρθε η ώρα της ανταπόδοσης για την Κροατία, αλλά και της προσθήκης μιας ακόμα χώρας στο γερμανικό «οπλοστάσιο». Δεν είναι όμως η Κροατία το πρόβλημα, μια χώρα που έχει προχωρήσει πολύ ενώ έχει προσπαθήσει να βάλει ταφόπλακα στο παρελθόν και να ατενίσει διαφορετικά το μέλλον. Το πρόβλημα είναι το ότι η Ευρώπη είναι πλέον παγιδευμένη σε μια λογική που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο, μια λογική που την έχει καταντήσει καρπαζοεισπράκτορα, αποδεχόμενη βαρύτατες προσβολές που εκστομίζονται κάθε λίγο και λιγάκι από  Τούρκους κυβερνητικούς, καθώς επίσης και άθλιες προκλήσεις εναντίον της πολιτιστικής της κληρονομιάς, όπως η καπήλευση του ονόματος της Μακεδονίας από την ΠΓΔΜ. Το χειρότερο είναι ότι δεν καταλαβαίνουν πλέον…
Το πρόβλημα είναι επίσης, η αφασία στην οποία τελεί η ευρωπαϊκή ηγεσία, δηλαδή η Γερμανία, καθώς επίσης και οι υπόλοιπες χώρες, άλλη λιγότερο και άλλη περισσότερο. Αρνούνται να κατανοήσουν ότι γενεσιουργός αιτία της ευρωπαϊκής κατάρρευσης δεν ήταν μόνο η «απειθαρχία» των χωρών του Νότου, αφού αυτή βόλευε μια χαρά τον Βορρά, ειδικότερα τη Γερμανία που συσσώρευε εμπορικά πλεονάσματα στις πλάτες των υπολοίπων, ενώ τώρα αντί για κάποια μορφή «αναδιανομής», με σκοπό να προστατευθεί το πλαίσιο εντός του οποίου μεγαλούργησε, με τη μορφή κάποιας υποστήριξης των χωρών που επλήγησαν (ευρωομόλογο, τύπωμα χρήματος κ.λπ.).
Προκρίνουν μέτρα σκληρότατης λιτότητας που έχουν τσακίσει τις κοινωνίες και έχουν οδηγήσει στην ένδεια τους λιγότερο υπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση, η οποία πλέον πραγματικά θυμίζει «ράιχ», οικονομικής αυτή τη φορά υφής και περιεχομένου. Το πρόβλημα δημιούργησαν αυτοί οι… γίγαντες της πολιτικής, οι οποίοι κατασκεύασαν ένα ευρωπαϊκό εξάμβλωμα, έναν ευρωπαϊκό «Πύργο της Βαβέλ» με την αφελή προσέγγισή τους στο θέμα της πρόκρισης της διεύρυνσης έναντι της εμβάθυνσης.
Διότι, πολύ απλά, εάν η Ιστορία γύριζε κάμποσα χρόνια πίσω και οι σημερινοί «τιμωροί» των ευρωπαϊκών λαών έβαζαν τότε το μαχαίρι στο λαιμό των χωρών λέγοντας όλα όσα λένε σήμερα, η κατάσταση δεν θα είχε οδηγηθεί στα σημερινά χάλια, ενώ θα ήταν και ηθικά δικαιωμένοι.

Και όσο αρνούνται να δουν και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα εθελοτυφλώντας και θεωρώντας ότι η κατάσταση θα αντιμετωπιστεί με τον τρόπο που προτείνουν αναίμακτα, χωρίς κοινωνικές εκρήξεις, πλανώνται. Επίσης, θα ανακαλύψουν σχετικά σύντομα ότι επειδή στον κόσμο υπάρχει και η «μεγάλη εικόνα», το παγκόσμιο γεωστρατηγικό παίγνιο στο οποίο θα μπορούσε να συμμετάσχει μόνο η ενωμένη και ευημερούσα Ευρώπη και όχι ο «Πύργος της Βαβέλ», ότι τα «καλά οικόπεδα» διατηρούν την αξία τους και σε συνθήκες κρίσης, ενώ η αξία τους εκτοξεύεται όταν περάσουμε σε έναν νέο οικονομικό κύκλο.
Η μόνη προϋπόθεση είναι ο ιδιοκτήτης του «καλού οικοπέδου» να συμπεριφέρεται ορθολογικά και να μην αφήσει για μια ακόμη φορά να παρασυρθεί από αυτοκαταστροφικές και παρορμητικές ενέργειες (εμφύλιο, δικτατορίες, «αγωνιστές της Δημοκρατίας που μας προέκυψαν λαμόγια ολκής και κεφαλαιοποίησαν τους όποιους αγώνες τους καταστρέφοντας στη συνέχεια την αξία του «οικοπέδου»).
Επειδή όμως οι μνήμες των μη ορθολογικών πολιτικοκοινωνικών και οικονομικών συμπεριφορών είναι νωπές, δεν είναι υπερβολή να ελπίζει κανείς ότι ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου θα συμπεριφερθεί λίγο διαφορετικά αυτή τη φορά. Το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή και επιμονή και οι εξελίξεις θα αποδείξουν την ορθότητα του ανωτέρω συλλογισμού, όπως πολλά από όσα έχουμε αναφέρει στους φίλους που μας τιμούν με την προσοχή τους…

ΠΗΓΗ defence-point