Ρε, άντε στο διάολο, τυχάρπαστε πολιτευτή...

Του Άγγελου Πυριόχου από το katoci

Ω Παναγία μου χαιρετούρες. Ξαμολήθηκαν οι υποψήφιοι. Είναι και πολλοί πανάθεμά τους. Δεν τους γνωρίζω καν. Και όλοι με το ίδιο ρεπερτόριο: «Δεν είχα σκεφθεί ποτέ να ασχοληθώ με την πολιτική. Αλλά θεώρησα τιμητική την πρόταση». Αφού δεν την είχαν σκεφθεί πώς τη θεωρούν τιμητική; Και καλά οι επαγγελματίες. Αυτοί οι νέοι, πού πάνε με τέτοιον τουπέ; Πού βρίσκουν τόσες υποσχέσεις; Σε μία ημέρα, ούτε λίγο ούτε πολύ, χαιρέτησα τουλάχιστον 10 υποψήφιους. Δηλαδή με σταμάτησαν και μου έδωσαν το χέρι τους. Αλλο που εγώ ήθελα να τους δώσω μούντζα.
Κι επειδή δεν ήξερα τα ονόματα των περισσοτέρων, ρωτούσα. «Ποιος είσθε;». Α πα πα… μίσος στο μάτι. «Υποψήφιος». Χέστηκα με το μπαρδόν. Και γω τι φταίω; «Να σας πω το πρόγραμμά μου…». Ασε με χριστιανέ μου. Που έχεις και πρόγραμμα. «Μα να το ακούσετε». «Αντε να το ακούσω». «Το Μνημόνιο...». «Α, να σου πω, πρόγραμμα μου είπες ότι θα ακούσω, όχι βλακείες. Το Μνημόνιο το ψηφίσατε». «Οχι εγώ». «Το κόμμα σου». «Ναι, αλλά...». Ρε, άντε στο διάολο τυχάρπαστε, ανύπαρκτε. Που θα μου πεις ότι άμα βγάλεις πορδή στη Βουλή θα σβηστούν οι υπογραφές στο Μνημόνιο. Ελεος. Μετά, μου την έπεσε αριστερός. «Σύντροφε». «Που να σε πει το πρώτο σου παιδί και να ’ναι με τον Κουβέλη. Οπαδός του». «Α, το χιούμορ σου». «Για λέγε και συ». «Σύντροφε…». «Δεν είμαστε σύντροφοι». «Πατριώτη». «Χλομό το βλέπω». «Εμείς θα κάνουμε την επανάσταση». «Με αίματα; Δεν τα μπορώ τα αίματα». «Θα πετάξουμε την Τρόικα στη θάλασσα». «Κι αν… ξέρει μπάνιο;». «Θα βγάλουμε την Ελλάδα από το ευρώ». «Και πού θα τη βάλετε παιδάκι μου;». Δεν ήξερε πού θα τη βάλουν. Ενα χαστούκι ευχαρίστως το έδινα. Στην επόμενη. Γυναίκα με χαιρέτησε. «Θέλω την ψήφο σας». «Να σου δώσω δαγκωνιά; Οπως λέμε «δαγκωτό» να ξεμπερδεύουμε». Ευτυχώς, έμειναν 3 βδομάδες. Μετά θα πέσουν πολλά χαστούκια.