Η ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ :Πραγματικότητα ή φαντασίωση;

Του Χασάν Γκαντούρ
Από το dimpenews

Πολύς λόγος τις τελευταίες μέρες  για το αναπόφευκτο της διαίρεσης της Συρίας, και αυτή η » καντονοποίηση» αναλύεται από δεκάδες εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια  που  προσδοκούν  την κατεύθυνση αυτή.

Παρουσιάζουν το θέμα »ζωτικής σημασίας» ως  »τετελεσμένο γεγονός» και ρέει άφθονο το μελάνι και ξεχειλίζουν τα στυλό για την επικείμενη διαίρεση και την νέα οριοθέτηση των συνόρων μαζί με την ανακοίνωση των νέων μίνι-κρατών.

Πριν όμως ξεκινήσουν  την έρευνά τους για  τη Συρία, καλό θα ήταν να γνωρίσουν την πραγματικότητα μέσα από το συριακό έδαφος και να μάθουν το τι συμβαίνει επί τόπου!

Όμως  οι αρμόδιες υπηρεσίες στην Ουάσινγκτον κατευθύνουν όλην την ατζέντα των δυτικών μέσων ενημέρωσης για το θέμα της διαίρεσης της Συρίας αυτή την περίοδο και συγκεκριμένα πριν από τη λήξη της προθεσμίας για την υπογραφή της πυρηνικής συμφωνίας.

Ο Joshua (Γιοσούα) Landes, επικεφαλής του Κέντρου Μελετών για τη Μέση Ανατολή στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα, ηγήθηκε αυτής  της μιντιακής εκστρατείας, υποστηριζόμενος από τον Ρόμπερτ Φορντ, πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Δαμασκό, ο οποίος και δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι »μέχρι την εορτή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο ζήτημα της διαίρεσης της Συρίας περισσότερο από ποτέ».

Άρχισε να καθοδηγεί τις αμερικανικές εφημερίδες για την προώθηση του θέματος της διχοτόμησης της Συρίας και ακολούθησαν και οι αραβικές εφημερίδες που ακολουθούν τα χνάρια του αμερικανο-σιωνιστικού συστήματος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, επιβάλλοντας  την αμερικανική  προπαγάνδα σε όλα τα μήκη και πλάτη. Αυτή η μιντιακή εμμονή που στόχο έχει να τρομάξει τον κόσμο που υποστηρίζει τη Συρία επηρέασε ακόμα και μέσα που είναι υπέρ της συριακής αντίστασης με αποτέλεσμα όλοι να συζητούν την διχοτόμηση.  Η ανησυχία όλων γίνεται ακόμα μεγαλύτερη , ιδιαίτερα μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στο Ιράκ και αλλού στη Συρία.

Πρόκειται για τη γνωστή γκεμπελική μέθοδο της προπαγάνδας όπου η επανάληψη του ψεύδους καταφέρνει να εξαπλωθεί και να γίνει πιστευτό. Η χρονική περίοδος που επελέγη για τη μαζική διασπορά των ψευδών ειδήσεων συμπίπτει  με την πτώση της Παλμύρας και του Ιντλίμπ , με την μείωση του συριακού επιπέδου ασφαλείας με τις δυνάμεις του Τρόμου { «ισορροπία του Τρόμου»},λόγω της  ελειπούς πολιτικής  και διπλωματικής αντίδρασης Τεχεράνης  και  Μόσχας.

Οι Υπηρεσίες του Ψεύδους, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η Νίκη είναι διασφαλισμένη και  αδιαμφησβήτητη. Η πίστη των Συρίων είναι ακλόνητη και όλη αυτή η εκστρατεία για τα δεδομένα αποτυχίας μας, γίνεται για να εγκαταλείψουμε την προσήλωσή μας στο έργο μας.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών,   η τακφιριστική {δεξαμενή} των τρομοκρατών, είχε  φθάσει μέχρι το τείχος του αεροδρομίου της Δαμασκού και ετοιμάζονταν να βομβαρδίσουν το Προεδρικό Μέγαρο. Στη συνέχεια, οι ένοπλες ομάδες τους, ήλεγχαν  πάνω από το 75%  επί του συριακού εδάφους. Γιατί τότε  οι Σύριοι  δεν φοβούνταν τον κίνδυνο μιας διχο-τριχο-τεταρτο-τόμησης;   Διότι τότε-για να μιλήσουμε για την κατανομή των μέσων ενημέρωσης- τα αντιστασιακά   ΜΜΕ , δεν αναπαρήγαγαν φημολογίες μέσω του μιντιακού άξονα που στοχεύει τη Συρία!

Γιατί τώρα ,τα ίδια μέσα δεν κάνουν ούτε  το ένα τέταρτο από αυτό που έκαναν πριν; Ο λόγος οφείλεται στην πεποίθησή τους ότι ο απαιτούμενος χρόνος για την υπεράσπιση της Συρίας , παρήλθε;

Και όμως! Το ότι τα δυτικά κυρίαρχα ΜΜΕ, δεν μιλάνε πια »για ανατροπή του  Άσσαντ» αλλά για διαίρεση της Συρίας, είναι ήδη μια  έμμεση παραδοχή της αποτυχίας του Άξονα {που τα καθοδηγεί} για την πτώση της Συρίας και  τώρα ενσπείρουν τον τρόμο για ένα de facto  κουτσούρεμα της χώρας μέσω της ίδρυσης μίνι-κρατών.  Ο φημολογούμενος κατακερματισμός δεν επιβεβαιώνει παρά την παταγώδη αποτυχία τους για την ανατροπή της συριακής κυβέρνησης και την αναγνώριση αυτού του δεδομένου.

Θα έπρεπε ωστόσο να συλλογισθούν ότι εάν σε αυτές τις πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες, αποφεύχθηκε  η πτώση της Συρίας, είναι επίσης σε θέση να αποτρέψει τη διαίρεση, ειδικά τώρα που η κατάσταση είναι σαφέστατα πολύ καλύτερη  από ό, τι ήταν πριν από τον Ιανουάριο του 2013.

Επιστρέψτε να τονίσω ότι οι ειδήσεις θα πρέπει να είναι πρωτίστως ρεαλιστικές και δευτευρευόντως υφολογικά να μην συμβάλλουν στην διεθνή εκστρατεία μείωσης του ηθικού.

Κατά την έναρξη του πολέμου στη Συρία, απαιτούνταν από το συριακό στρατό η υπεράσπιση του συνόλου της συριακής επικράτειας Συρίας , δηλαδή 185 000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αν υποθέσουμε ότι χρειαζόμαστε έως δέκα στρατιώτες ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, θα πρέπει να διαθέταμε  ελαφρώς λιγότερο από δύο εκατομμύρια στρατιώτες, γι ‘αυτό και  προτεραιότητα  του συριακού στρατού ήταν η προστασία της πρωτεύουσας και των μεγάλων πόλεων, και η διασύνδεσή τους. Στη συνέχεια κινήθηκε στις υπόλοιπες γεωγραφικές περιοχές βάσει των αναγκών και των επιπέδων της προσάρτησης.

Ο στρατός υπήρξε απολύτως επιτυχής όσον αφορά το σχέδιο, και έχουμε δει σημαντικά αναμφισβήτητα επιτεύγματα , παρά την αγριότητα της επίθεσης. Ο Συριακός Αραβικός στρατός ήταν σε θέση να νικήσει τη θέληση όλων των δυνάμεων των πολιτικών αυτοκρατοριών, ενώ ο οποιοδήποτε στρατός στον κόσμο για τα ίδια καθήκοντα θα είχε ηττηθεί από τους πρώτους μήνες.

Ωστόσο υπάρχει ένα πολύ  κρίσιμο ζήτημα, το οποίο δεν παρουσιάζεται από όλα αυτά τα »μυαλά» των διεθνών παρατηρητών και σχολιαστών:

Είναι η διαρκής απειλή της μόνιμης εισρροής χιλιάδων τρομοκρατών στη Συρία.

Κάθε φορά που απαλλασόμαστε από τις στρατιές των ενόπλων , νέες δυνάμεις ενίσχυσης με νέα προηγμένα όπλα καταφθάνουν στις απελευθερωμένες περιοχές και αρχίζουν σιγά -σιγά το πριόνισμα μέχρι να  αποστραγγίξουν ξανά και ξανά το στρατό.  Ενώ ο συριακός στρατός επανακτά  περιοχές και ζώνες  και τις παραδίδει στους κατοίκους  , μετά από νέες επιθέσεις των μισθοφόρων τακφιριστών καλείται πάλι να τις  ανακτήσει από έξω και με τους κατοίκους στο εσωτερικό.

Επίσης, ένα  χτύπημα στο στρατό αρκεί για να αλλάξει τις προτεραιότητές του και να κρατήσει τους στρατιώτες του. Καθώς πρόκειται για έναν πολύ μεγάλο πόλεμο,  οφείλει να επανασυνασυσπειρώνει τις δυνάμεις του και όχι να τις διασπείρει. Πάντα οι μόνιμοι στρατιωτικοί αναλαμβάνουν  το προβάδισμα και τώρα μελετούν αλλαγή της βασικής τακτικής εξοικειώνοντας το στρατό  σχετικά με την άμβλυνση των γεωγραφικών περιοχών και τη δράση των ενόπλων δυνάμεων σε περιπτώσεις όπου τα ποσοστά συμμετοχής των τρομοκρατών είναι πολύ αυξημένα. Οι  τζιχαντιστές με την αδιάκοπη , αστείρευτη δεξαμενή των μισθοφόρων τακφιριστών μπορούν να συγκεντρώνουν μεγάλες αριθμητικά και οπλικά δυνάμεις σε   συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές.
Έτσι, οι απώλειες ορισμένων περιοχών, μπορεί να φαίνοται ακριβές, αλλά αυτό δεν σημαίνει  ότι υφίσταται μια περιφερειακή συνομωσία , δηλαδή ότι ακόμα και το Ιράν έπαψε να υποστηρίζει τη Συρία.

Μέσω του υπουργού Άμυνας, Στρατηγού Dehghan, υπογραμμίστηκε η αρχή της ενότητας της Συρίας και η σταθερή εναντίωσή του σε όλα τα σχέδια διαίρεσης. Το Ιράν, δεν θα πρέπει να διαχωρίσει το θέμα του πυρηνικού του προγράμματός του από το συριακό. Στις  συζητήσεις για το πυρηνικό του πρόγραμμα δεν  θα πρέπει να συνθηκολογήσει, εκτός εάν διαπραγματευθεί το συριακό ζήτημα με τη Δύση  {αν παίρνει μέσα από διαπραγματεύσεις}.

Η άποψη σχετικά με την επιδείνωση των σχέσεων με το Ιράν είναι αβάσιμη, και αν λάβουμε υπόψη τις συχνές επισκέψεις  πυλώνων των  πολιτικής  και στρατιωτικής του ηγεσίας  στη Συρία κατά τους τελευταίους δύο μήνες, διαπιστώνουμε ότι οι Ιρανοί αναζητούν με τους ομολόγους τους στη Συρία, τρόπους για να πατάξουν στρατιωτικά το Ισλαμικό Κράτος μέσω  της αντίστασης στο γεωγραφικό πεδίο μεταξύ Λιβάνου,  Συρίας και Ιράκ.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η σύνεση στην ιρανική στρατηγική, εδράζεται στο στόχο της μη διατάραξης της  επόμενης πυρηνικής συμφωνίας, διότι αυτό είναι που επιζητεί το «Ισραήλ» και η ομάδα του στο Κογκρέσο και πίσω από αυτήν τα βασίλεια του Κόλπου . Προσπαθούν να προκαλέσουν  το Ιράν σε μια άμεση αντιπαράθεση μαζί τους.

Το Ιράν γνωρίζει  πολύ καλά ότι η μόνη λύση για το συριακό, βρίσκεται στα χέρια   της Τουρκίας η οποία και αποστέλει τους τρομοκράτες. Ευελπιστεί ότι  η ενεδεχόμενη ολοκλήρωση της πυρηνικής συμφωνίας θα επιτρέψει στον διεθνή παράγοντα να απαγκιστρωθεί από το διακομετακομιστικό κέντρο ενέργειας της Τουρκίας. Το εμπόριο του εισαγόμενου μαύρου χρυσού από πετρελαιοπαραγωγικές μονάδες του Ισλαμικού Κράτους σε Ιράκ και Συρία αλλά και το ρωσικό αέριο μέσω της κατασκευής του αγωγού turkish stream θα υποσκελιστεί. Οι  πολυεθνικές εταιρείες  θα προτιμήσουν να μειώσουν ή και να αντικαταστήσουν πλήρως τις υπέρογκες εμπορικές τους συναλλαγές  με την Τουρκία (ύψους τριάντα δισεκατομμυρίων δολαρίων)   με τις νέες Ιρανικές αγορές.

Όταν το Ιράν επιτρέψει την εισαγωγή των εταιρειών, αυτές  θα  αποσύρουν τις τεχνολογικές τους υποδομές από την Τουρκία -που χρησιμοποιούσαν κατά την περίοδο των  κυρώσεων-  και αρκετές εξαγωγικές εταιρείες για την προμήθεια του αερίου {μέσω του ρωσο-τουρκικού αγωγού} θα αποσυρθούν.

Για το σκοπό αυτό, εξετάζονται στρατηγικές με  υπομονή μηνών και μετά θα αλλάξει ολόκληρο το τοπίο. Η Ιρανική προσέγγιση θα δημιουργήσει τέτοια υπεραξία που τα κέντρα εξουσίας  θα σταματήσουν να χτυπούν τις αντιστάσεις του γεωγραφικού τριγώνου- Λιβάνου, Συρίας και  Ιράκ-, ιδίως με το δεδομένο ότι το Ιράκ διαθέτει  πλήρη υλικοτεχνική κατάρτιση και υποδομή.

Για να επιστρέψω στην ανάλυσή μου για το συριακό στρατό, όπως είπα και προηγουμένως θα έπρεπε να διαθέταμε   δύο εκατομμύρια στρατιώτες για την προστασία όλου του συριακού εδάφους. Τον ίδιο αριθμό θα πρέπει να διαθέσουν και η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Τουρκία προκειμένου  να καταλάβουν τη Συρία και να επιβάλουν τη διχο-τριχο-τόμηση. Αυτό είναι αδύνατο, γιατί η επίθεση των δέκα  ή είκοσι χιλιάδων τρομοκρατών μπορεί να είναι καταστροφική, μπορεί να σημειώνει  πρόοδο, αλλά δεν μπορεί να καταφέρει τον έλεγχο και την προσάρτηση ενός ολόκληρου γεωγραφικού διαμερίσματος, αποκλεισμένου πανταχόθεν από την υπόλοιπη Συρία. Το επιδιωκόμενο σχέδιό τους  είναι η πλήρης αποκοπή περιοχών και προσάρτησή τους στο Ισλαμικό Κράτος, αλλά ακόμα και αυτός ο τρόπος διαίρεσης δεν βρίσκει σύμφωνους τους ισλαμιστές του Λιβάνου που επιδιώκουν την πρόσβαση στη Βηρυτό. Πως θα επιτευχθεί αυτό όταν ακόμα και εντός των τάξεων των τρομοκρατών υπάρχει σύγκρουση απόψεων και προτεραιοτήτων;

Ο Άξονας της Αντίστασης είναι ατσαλένιος και θα επιβιώσει, και θα αποτύχει κάθε διαίρεση . Το σύστημα εντείνει τις προσπάθειές του καθώς η τελευταία του ευκαιρία για την πτώση της αντίστασης στον Λίβανο και την πτώση της Συρίας, του Ιράκ και εν τέλει του Ιράν παίζει την τελευταία του ευκαιρία με προθεσμία μέχρι το φθινόπωρο.

Διαφορετικά θα στραφεί στις λοιπές οικονομικές οντότητες, υποταγμένες, προσκολλημένες, δουλικές  και ο στόχος ενός αδύναμου κρίκου θα είναι ευκολότερη εναλλακτική λύση για την κατανομή του πλούτου και της εξουσίας  από την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας, η οποία βίωσε κλυδωνισμούς ακόμα και από αντιπολιτεύομενα μπλόκ στο εσωτερικό της από τότε που επέλεξε την αναμέτρηση.