Με το που μπήκε ο 21ος αιώνας πιστέψαμε ότι ο κόσμος τελικά μπορεί και να αλλάζει, κόντρα σε όλες τις απαισιόδοξες εκτιμήσεις. Τουλάχιστον, ο δυτικός κόσμος, η ευρωπαϊκή οικογένεια, η κοιτίδα του πολιτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων… Η συνύπαρξη των λαών σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον, η ανεκτικότητα και η αποδοχή έγιναν το νέο ζητούμενο και τα ανθρώπινα δικαιώματα μπήκαν στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων.
Η ανεκτικότητα κλονίστηκε από τους τεράστιους αριθμούς μεταναστών των τελευταίων χρόνων και η αρμονική συνύπαρξη των πολιτισμών δοκιμάστηκε σκληρά στις συνθήκες ασφυκτικής συγκέντρωσης πληθυσμών που ακολούθησε. Η άνοδος ακροδεξιών κυβερνήσεων και πολιτικών
σχηματισμών στην Ευρώπη ήρθαν να διαλύσουν και την πεποίθηση ότι η δημοκρατία είναι κάτι ασφαλές και εξασφαλισμένο. Η επίθεση στα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών κατέδειξαν ότι δεν υπήρξε ποτέ «βήμα μπροστά» παρά μόνο μια συγκυριακή κατοχύρωση πολύ ευάλωτη στο πολιτικό σκηνικό.Η πανδημία τσάκισε τους μισθούς, τα εργασιακά δικαιώματα, το πολύτιμο ανθρώπινο αγαθό της εργασίας, οδηγώντας το μεγαλύτερο μέρος της μεσαίας τάξης στη φτώχεια και την στέρηση βασικών αγαθών. Κι ύστερα ήρθε ο πόλεμος, να σπρώξει την οικονομία πιο κάτω, απειλώντας με επισιτιστική κρίση, ενεργειακή φτώχεια και να εξωθήσει τα κράτη σε μια άνιση κατανομή των προϋπολογισμών προς όφελος των εμπόρων όπλων. Φτάσαμε στο τραγικό, εξοπλισμοί αντί ψωμί. Στην Ευρώπη. Του 21ου αιώνα.
Και πάνω από όλα αυτά τα προβλήματα επικρέμεται μονίμως και η μη αναστρέψιμη απειλή της κλιματικής αλλαγής. Η οποία ενισχύθηκε σημαντικά από τον τρόμο των πυρηνικών. Όσοι πιστέψαμε σε πράσινους στόχους και σε μια συλλογική ανατροπή της καταστροφής από τους ηγέτες των δυτικών κρατών, διαψευστήκαμε πανηγυρικά. Την στιγμή που μαζεύαμε τα πλαστικά μπουκάλια του σπιτιού για ανακύκλωση, η τηλεόραση στο σαλόνι έδειχνε μία θερμοβαρική βόμβα να εξουδετερώνει χιλιόμετρα ζωής στην Ουκρανία.
Φτώχεια, βία, φανατισμός, μισαλλοδοξία, πτώση αξιών και απειλή μιας ολοκληρωτικής καταστροφής στον ορίζοντα… Αυτή η άγρια υπενθύμιση για το πόσο ευάλωτοι είμαστε απέναντι σε όλα τα δεινά της ανθρωπότητας, έφερε αναθεώρηση προτεραιοτήτων σε πολλά κράτη. Φινλανδία και Σουηδία, που συγκαταλέγονται στις πιο προοδευτικές χώρες της Ευρώπης, εξοπλίζονται από κοινού με αντιπυραυλικά συστήματα και προσφεύγουν στο ΝΑΤΟ, ψάχνοντας να οχυρωθούν σε μια συμμαχία που πρεσβεύει τη διαφύλαξη συνόρων.
Μέσα σε αυτό το δυσοίωνο περιβάλλον, ο ελληνικός χώρος έχει τις δικές του πολύ χειροπιαστές και απτές ανασφάλειες. Από τον Πούτιν στον Ερντογάν και από τις προφορικές απειλές έως τον πραγματικό πόλεμο, βλέπουμε ότι οι αποστάσεις εκμηδενίζονται σε δευτερόλεπτα (όσοι τουλάχιστον πίστευαν ότι τέτοιου είδους αποστάσεις ήταν ποτέ υπαρκτές).
Οι πολιτικές ηγεσίες σε Ελλάδα και Κύπρο, εδώ και χρόνια πρόταξαν ως σοβαρή πολιτική θέση τη χαζοχαρούμενη ιδέα ότι η οικοδόμηση εμπιστοσύνης ανάμεσα στους λαούς μπορεί να γίνει στέρεο έδαφος για να οικοδομήσεις επάνω της την μακροχρόνια ειρήνη. Ήταν μια όμορφη σκέψη, ευχάριστη για τα αυτιά, υπέροχη για να την κάνεις σλόγκαν σε μπλουζάκι και πολύ βολική για να στηρίξουν επάνω της την απραξία τους οι εκάστοτε ηγεσίες. Τώρα τι γίνεται;
ΠΗΓΗ philenews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου