Από το ιστολόγιο http://www.ethnikometopo.gr/
Η ζωή των ανθρώπων και των λαών διδάσκει το πιο ξεκάθαρο πόρισμα της οικονομικής επιστήμης. Ότι η εργασία είναι ο κατ' εξοχήν σημαντικός παράγοντας οικονομικής αναπτύξεως.
Η αρχή αυτή που την συναντάμε στην οικονομική ιστορία του Ελληνικού έθνους σε κάθε περίοδο κατά την πολυτάραχη διαδρομή του, φαίνεται ότι στην παρούσα περίοδο είναι η πιο αμφιλεγόμενη.
Αυτή την εργασία, την δύναμη της παραγωγής, την δύναμη της δημιουργίας, το ανίκητο όπλο των Ελλήνων που έδινε ζωή στο χώμα και τη θάλασσα, στις πόλεις, στα χωριά, στον τόπο μας μα και όπου γης, βάλθηκαν να εξοντώσουν οι αχρείοι διαχειριστές της ξενοκίνητης εξουσίας των παγκοσμιοποιητών.
Το καθεστώς της μεταπολίτευσης με όλες τις μορφές που έλεαβε: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Οικουμενικής και όσες ακόμα κατορθώσει να λάβει έως το οριστικό τέλος του, στράφηκε με κάθε τρόπο εναντίον της εργασίας. Η νοοτροπία που κυριάρχησε όλα τα χρόνια είχε ένα κύριο χαρακτηριστικό. Τον εύκολο πλουτισμό που προκύπτει από την ελάχιστη ή και την μηδενική εργασία. Παρασιτισμός, παραοικονομία, επιδοτήσεις, ψευδοεπιδοτήσεις, διορισμοί, αργομισθίες, δανεισμοί κάθε είδους, τοκογλυφία, εγγυήσεις δημοσίου, διόγκωση τομέα;υπηρεσιών, χρηματιστήριο - μετοχές και παράγωγα, επιτροπές, λαθρομετανάστευση και αρχικές εκμεταλλευτικές σχέσεις, προνόμια εργαζομένων ΔΕΚΟ και τόσα άλλα, έχτιζαν συστηματικά τον έλληνα που θα μάθει να ζει χωρίς εργασία.
Αυτονόητες, πριν από δεκαετίες, πρακτικές όπως η εργασιακή εμπειρία των νέων τους θερινούς μήνες, η χειρωνακτική απασχόληση όλων των μορφών σε βιομηχανίες ή μάστορες, τα χωράφια που ήξεραν όλοι οι νέοι της περιφέρειας, σταδιακά εξαλείφθηκαν.
Μία συντονισμένη κοινή προσπάθεια των διευθυντηρίων που αποφάσισαν ότι αυτή η χώρα δεν συνίσταται για παραγωγή, των πολιτικών που δεν διέθεταν ούτε τη στοιχειώδη διορατικότητα να αντιληφθούν τι πράττουν, των τεχνοκρατών που παρακολουθούσαν την οικονομία ως πλανητική πραγματικότητα αδιαφορώντας για τις εγχώριες συνέπειες, των συνδικαλιστών που απαιτούσαν λιγότερη εργασία, περισσότερα χρήματα, των πολιτών τέλος, που μοιραία ακολουθούσαν την ανθρώπινη ροπή προς την καλοζωία χωρίς να αντιλαμβάνονται την προσωρινότητα και τις συνέπειες. Μια περίοδος όπως η μεταπολιτευτική επέδρασε στα ήθη, στις διαθέσεις, στις αντιλήψεις. Η εργασία, ο συντελεστής παραγωγής που μαζί με τον άνθρωπο, υποβαθμίστηκε και κατασυκοφαντήθηκε στην συνείδηση των νεοελλήνων. Οι νέοι που μεγάλωσαν στις συνθήκες αυτές, σε ένα περιβάλλον όπου η διεστραμμένη εμμονή στην διασφάλιση καλοζωίας με εύκολους τρόπους, δεν γνώρισαν ούτε πρότυπο ούτε έμπνευση, ούτε στόχους. Ενθυμούμαι συχνά μια έκθεση ιδεών στην Γ' Λυκείου με θέμα "Η δουλειά νικάει την φτώχεια". Η φιλόλογος είχε διαβλέψει το πρόβλημα που τότε, τρεις δεκαετίες πριν, δενήταν τεράστιο.
Σήμερα 1.400.000 άνεργοι (μαζί με όσους δεν έχουν ποτέ εργαστεί), εκατοντάδες χιλιάδες μη παραγωγικοί εργαζόμενοι, χιλιάδες υποαπασχολουμενοι, σε μια χώρα που έχει ανάγκη την παραγωγή. Σε μια χώρα με ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο. Ένα δυναμικό που μπορεί να αντιστρέψει με τη δύναμη του την πορεία της χώρας. Ένα όπλο ανίκητο αν η Ελλάδα αντιληφθεί ότι ο μεγάλος της πλούτος είναι αυτός: ο Έλληνας, στη γη του, στη θάλασσα, στη δημιουργία, στους φυσικούς πόρους.
Δισεκατομμύρια κεφαλαίων κατασπαταλήθηκαν αντί να δοθούν στη δημιουργία παραγωγικών μονάδων. Η κοινωνία μετασχηματίστηκε συνειδητά υποβαθμίζοντας την εργασία.
Κάθε στιγμή χαμένη, στη μάχη της αυτοδυναμίας και της παραγωγής, είναι πράξη βαθύτατα αντικοινωνική και αντεθνική.
Χρήστος Δουρέκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου