ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
ΠΗΓΗ HELLAS JOURNAL
Η περιγραφή αφορά, όμως, μια άλλη ιστορία. Της κατεχόμενης Αμμοχώστου. Κλειστή περιοχή της
Αμμοχώστου, 1975 ή 1976 και οι λεηλασίες δεν είχαν σταματήσει. Το πλιάτσικο ήταν καθημερινό, ένα τουρνέ των σφετεριστών και των κλεφτοκοτάδων. Ο νικητής, ο κατακτητής, αρπάζει λάφυρα. Τα πάντα στριμώχνονται στα στρατιωτικά καμιόνια. Χρήσιμα και μη. Η μοιρασιά γίνεται στη συνέχεια και προτεραιότητα είχαν οι βαθμοφόροι και οι πολιτικοί, οι παράγοντες.Ο Ερντίντς Γκιουντούζ, αρθρογράφος της τουρκοκυπριακής εφημερίδας «Γενίντουζεν» σήμερα, περιγράφει μια προσωπική του εμπειρία, σε άρθρο του ( 21.11.2020, μετ. ΓΤΠ). Του είχε ανατεθεί, όπως αναφέρει, το καθήκον από τον κατοχικό στρατό να μαζευτούν τα μουσικά όργανα που υπήρχαν στην πόλη. Ήταν η πρώτη του επίσκεψη μετά τον πόλεμο, στην «πόλη φάντασμα», όπως την περιγράφει. Το φορτηγό ξεκίνησε το πλιάτσικο πρώτα από τα μουσικά καταστήματα και μετά στα σπίτια. Αυτή ήταν η άνωθεν οδηγία, εκείνες τις ημέρες.
«Μαζεύαμε κάθε όργανο που βρίσκαμε και το φορτώναμε στο φορτηγό. Ύστερα ήρθε η σειρά των πιάνων. Δεν είχαμε μπορέσει να βρούμε πολλά στα μουσικά καταστήματα. Η βασική πηγή για πιάνα ήταν μερικά μουσικά σχολεία. Ύστερα αρχίσαμε να μπαίνουμε στα σπίτια. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσα πιάνα ακριβώς βγάλαμε από το Βαρώσι με αυτά που βρήκαμε στα σπίτια. Αυτό που θυμάμαι ακριβώς ήταν ότι κατά τη διάρκεια της περιφοράς μας συμμετείχε και ένα στρατιωτικό φορτηγό στην ομάδα μας και ότι με διαταγή του αρχιλοχία φορτώθηκαν σε εκείνο το φορτηγό 4-5 πιάνα και μουσικά όργανα που μάζεψα από τα μουσικά καταστήματα…».
Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέχεια στην πηγή
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου