Ιδού αυτή είναι η ουσιαστική απανθρωπιά

ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ

Η Τουρκία απέρριψε την πρόταση της ελληνοκυπριακής πλευράς για άνοιγμα του Ερτζάν και του λιμανιού Αμμοχώστου έναντι της επιστροφής του Βαρωσιού. Ουσιαστικά δεν είχα απολύτως καμία αμφιβολία ότι θα την απέρριπτε. Διότι δεν παίρνει τίποτα απ’ αυτήν. Και καθόλου δεν θέλει να έχουν απευθείας σύνδεση με άλλες χώρες οι Τουρκοκύπριοι. Πρέπει να μείνουν μέσα στη μάντρα οι μαντρισμένοι. Ο Φουάτ Οκτάι απέρριψε κατηγορηματικά αυτές τις προτάσεις με μια δική του πολύ παράξενη απάντηση. Ανέφερε: «Τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης είναι απάνθρωπα»! Τι σημαίνει απάνθρωπα; Ποιο μέρος των προτάσεων είναι απάνθρωπες; Μας δένουν με αλυσίδες; Θα μας μαστιγώσουν; Θα μας κάνουν

φάλαγγα, θα κάνουν ηλεκτροσόκ στα όργανά μας, όπως κάνετε εσείς στα μπουντρούμια του Ντιγιάμπακιρ; Είναι απάνθρωπα, λέει: Ποια απάνθρωπα; Από πότε έγιναν απάνθρωπα τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης; Μήπως αποφασίσατε ότι είναι απάνθρωπα την ώρα που κοιτάζατε τη φωτιά από το ελικόπτερο και απέναντί σας ο Τατάρ χαμογελούσε με ευθυμία; Μας υποβάλλουν πρόταση να σωθούμε από τη μάντρα και να αγκαλιαστούμε με τον κόσμο και εσύ την αποκαλείς απανθρωπιά; Μόνο το εξής καταλαβαίνω από τον θυμό σας. Έχετε δίκιο να θυμώνετε. Διότι αυτές οι προτάσεις αποκάλυψαν για ακόμα μια φορά την πραγματική σας πρόθεση. Ποια; Την μπλόφα σας για δύο κράτη! Αν πραγματικά θέλατε δύο κράτη, θα την αγκαλιάζατε σφικτά. Μην πείτε δεν το αντιλαμβάνεστε. Βεβαίως, και το αντιλαμβάνεστε. Αυτές οι προτάσεις θα είναι γέφυρα στη διαδικασία μετάβασης στα δύο κράτη. Θα αποφέρουν νομιμότητα σε έναν βαθμό στο πειρατικό κράτος στην κατεχόμενη περιοχή στον βορρά. Και ύστερα θα έχει και συνέχεια αυτό. Αφότου αποκτήσει ένα τέτοιο καθεστώς, η τουρκική πλευρά δεν θα κάνει βήμα πίσω από την απαίτηση για δύο κράτη. Ειδικά αν επιτύχει οικονομική άνεση, θα αλλάξουν γνώμη και οι οπαδοί της λύσης και της ειρήνης ανάμεσά μας. Θα μεταπηδήσουν και εκείνοι από την ομοσπονδία στα δύο κράτη. Ξέρετε πότε θέλουν πιο πολύ λύση οι διαμένοντες στον βορρά; Όταν το καράβι πιάσει πάτο. Όταν καταρρεύσει η οικονομία.

Έστω και αν δεν θέλω και πολύ να υποστηρίξω αυτές τις προτάσεις επειδή θεωρώ ότι θα αποτελέσουν γέφυρα για τα δύο κράτη, παρά ταύτα τις βλέπω θετικά για χάρη της παράδοσης του Βαρωσιού στους νόμιμους ιδιοκτήτες του. Επιπλέον, στον βορρά μείναμε εντελώς χωρίς ανάσα. Ζούμε αποκομμένοι από τον κόσμο. Δεν μας άφησαν ακόμα και τις ελάχιστες συνθήκες ζωής. Οι νέοι μας σηκώνονται και φεύγουν. Αναπληρώνουν τις θέσεις τους άτομα που έρχονται από την Τουρκία. Τελειώσαμε. Πραγματικά τελειώσαμε. Όσοι φεύγουν το κάνουν λόγω των οικονομικών δυσκολιών και λόγω των εντεινόμενων πολιτικών πιέσεων. Το άνοιγμα του Ερτζάν και του λιμανιού Αμμοχώστου μπορεί να σταματήσει αυτή τη φυγή. Θα είναι πολλά τα οφέλη για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Όμως, ιδού. Η Τουρκία απορρίπτει αυτές τις προτάσεις και δεν ακούγεται άχνα ακόμα και από τους πιο έντονους αντιπολιτευόμενους μας. Κανείς δεν βγήκε να ρωτήσει τον Φουάτ Οκτάι: «Τι είναι αυτό που λες ρε φίλε, σε ποιαν απανθρωπιά αναφέρεσαι;» Άλλωστε εδώ δεν υπάρχει αντιπολίτευση που αντιτάσσεται στην κυβέρνηση στην Άγκυρα. Αν θυμώσουν, θυμώνουν στον Τατάρ. Σε εκείνους δεν λένε κουβέντα. Ειδικά το όνομα του Ταγίπ Ερντογάν δεν το αναφέρουν καν. Σαν να μην αντιλαμβάνονται ότι ζουν σε μια αποικία. Σαν να μην ξέρουν ότι η Τουρκία είναι ο αποικιοκράτης. Συμπεριφέρονται στην αποικία ως «κράτος». Βλέπουν τη βουλή της αποικίας σαν να είναι μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη βουλή. Άλλωστε, αυτό είναι το ουσιαστικό μας πρόβλημα. Προσφέραμε μια μοναδική ευκαιρία στον αποικιοκράτη με το να καθίσουμε στις καρέκλες του πειρατικού κράτους. Χάρη σε εμάς μπορεί να συγκαλύπτει την εισβολή και κατοχή του εδώ. Παρουσιάζει αυτή την αποικία του στον κόσμο ως ανεξάρτητο κράτος. Κανείς από εμάς δεν βγαίνει να φέρει αντίρρηση σε αυτό. Οι αντιπρόσωποι που από καιρού εις καιρόν στέλνουμε στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο δεν παραπονιούνται γι’ αυτή την αποικία. Μόνο κάνουν λόμπι για την αποικία και προσπαθούν να αποκομίσουν πλεονεκτήματα.

Όποτε είχαμε δυσκολίες ως Τουρκοκύπριοι, πάντα ψάχναμε τη λύση στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Μόλις άνοιξε μονομερώς τα οδοφράγματα ο Μακάριος στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όλοι έτρεξαν να βρουν δουλειά στον νότο. Η κατάσταση δεν άλλαξε και μετά την πάροδο μισού αιώνα από τότε. Όσοι δεν μπορούν να φύγουν στο εξωτερικό και μένουν εδώ, ψάχνουν δουλειά στον νότο. Είναι εξαθλιωμένες οι νέες γενιές εκείνων που κατέκτησαν το μισό νησί με τη βία των όπλων. Αεροπλάνα της Κυπριακής Δημοκρατίας ήρθαν να σβήσουν και τα δάση μας που καίγονταν. Αυτή είναι η κατάσταση 48 χρόνια μετά την εισβολή και την κατοχή του νησιού.

Και ακόμα γιορτάζουν τις 20 Ιουλίου χωρίς ντροπή. Συμφορά και απερισκεψία. Και πατριδοκαπηλία. Ιδού αυτή είναι η ουσιαστική απανθρωπιά. Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες.

ΠΗΓΗ politis