Το τραγικό περιστατικό της Λιβύης στο οποίο έχασαν τη ζωή του τρία στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και δυο αδέρφια, Έλληνες πολίτες επίσης, που προσφέρθηκαν να συνδράμουν, ως μεταφραστές, την ανθρωπιστική αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων στην ευρισκόμενη σε εμφύλια σύγκρουση χώρα της βόρειας Αφρικής, συντάραξε δικαιολογημένα την ελληνική κοινωνία.
Η τραγωδία αυτή έρχεται να προστεθεί σε μια αλυσίδα δραματικών γεγονότων των τελευταίων μηνών. Δεν μένει παρά να ελπίζει κανείς, οι θάνατοι στη Λιβύη να αποτελούν το… κερασάκι σε μια πικρή «τούρτα» και ότι στην πορεία δεν μας περιμένουν περισσότερες τραγωδίες.
Μπορεί να μην επιθυμεί να γίνει κανείς Κασσάνδρα και σύγχρονος μάντης κακών, όμως δεν μπορεί να μη διακρίνει ομοιότητες στις τραγωδίες που χτύπησαν τον τόπο. Η βασικότερη είναι ότι αμέσως μετά την εκδήλωση καθεμιάς, προβαλλόταν μια δικαιολογία στη βάση της οποίας, οι κρατούντες επιχειρούν να μεταβιβάσουν εξ ολοκλήρου την ευθύνη ή το μεγαλύτερο μέρος αυτής. Σε κάθε περίπτωση, η αναζήτηση ευθυνών εξαντλείται συστηματικά και αποκλειστικά στα κατώτερα κλιμάκια διοίκησης, με στόχο να πειστεί ο μέσος πολίτης πως ό,τι συνέβη δεν κουκουλώθηκε. Είτε η δικαιολογία αφορά την «κλιματική κρίση» (πυρκαγιές, πλημμύρες) είτε την… κακιά στιγμή (Λιβύη – αυτοκινητιστικό δυστύχημα).
Κοινό χαρακτηριστικό είναι βέβαια και η προσπάθεια επικοινωνιακής αξιοποίησης του ρόλου που κλήθηκαν να παίξουν οι Ένοπλες Δυνάμεις, με πολλαπλές στοχεύσεις. Η ελληνική κοινωνία να νιώσει ότι δεν είναι παντελώς απροστάτευτη, αλλά ταυτόχρονα, πίσω τις προσπάθειες των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, να κρυφτούν παθογένειες δεκαετιών, τις οποίες ουδείς δείχνει διατεθειμένος να αντιμετωπίσει δραστικά.
Με την επικοινωνιακή διαχείριση όμως… ξορκίζεται και η «κακιά τύχη» της στρατιωτικής ηγεσίας που η «καυτή πατάτα» βρέθηκε στα χέρια της.Έλα όμως που το «κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν»… φυγείν αδύνατον! Δυστυχώς, η προχειρότητα, η ανοργανωσιά και η επικράτηση της επικοινωνίας σε βάρος της ουσίας, δεν επιτρέπει την αισιοδοξία.
Ειδικότερα, αναφορικά με την τραγωδία της Λιβύης, σε εξέλιξη βρίσκεται επικοινωνιακή προσπάθεια για να «κλείσει» το θέμα, με τελετές μνήμης και απονομές ανώτατων βαθμών για εκτέλεση αποστολής που συνεπάγεται αυξημένο κίνδυνο, ενώ ταυτόχρονα διαρρέεται ότι δεν γίνεται αποδεκτή η επικινδυνότητα της αποστολής (!), ενώ η περιοριζόμενη αποκλειστικά στο δυστύχημα διερεύνηση τύπου… ανακριτικού της Τροχαίας, προαναγγέλθηκε ότι «θα πάρει χρόνο» με τη δικαιολογία ότι οι τραυματίες δεν είναι ακόμα σε θέση να καταθέσουν. Τώρα υπόσχονται να έχουμε νέα την προσεχή εβδομάδα.
Ωστόσο, επειδή «πολλές φορές θα πάει η στάμνα στη βρύση, μία όμως φορά θα σπάσει», φαίνεται ότι τα επικοινωνιακά τρικ έφτασαν στο όριό τους και δεν μπορούν να συγκαλύψουν την πραγματικότητα. Ακόμα και φιλικά προς την κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης, εξαπολύουν μύδρους και προβαίνουν σε αποκαλύψεις. Ορατό διά γυμνού οφθαλμού είναι και το πινγκ πονγκ ανάμεσα στα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας για το ποιος σχεδίασε την αποστολή. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα, το οποίο εγείρεται ανεξαρτήτως του αν το δυστύχημα ήταν ή όχι αυτοκινητιστικό.
Εάν αυτή η πρακτική συνεχιστεί, μαζί με τη συστημική άρνηση αναζήτησης, εντοπισμού και θεραπείας των παθογενειών στις Ένοπλες Δυνάμεις οι τραγωδίες θα συνεχίσουν να χτυπούν την πόρτα μας. Διότι ένα ακόμα κοινό στοιχείο των τραγωδιών, είναι ότι μέτρα ασφαλείας και πρόληψης μπορούσαν να έχουν ληφθεί σε όλες τις περιπτώσεις. Δεν λήφθηκαν όμως από τη στρατιωτική ηγεσία, σε πολλαπλά επίπεδα, καθότι αυτή θυμίζει ολοένα και περισσότερο έναν δύσκαμπτο και αντιπαραγωγικό γραφειοκρατικό μηχανισμό. Με σαφή σε κάθε περίπτωση και τον ρόλο του ατόμου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου