Οργή έχει προκαλέσει σε πολλούς η εξυπνάδα που βρήκε να πει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στη δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, μιλώντας με τον αρχηγό του Πολεμικού Ναυτικού και άλλους ανώτατους των Ενόπλων Δυνάμεων.
«Μας ταλαιπώρησαν λίγο οι φίλοι μας, αλλά όλα καλά» ανέφερε, μιλώντας για όσα συνέβησαν στην Κάσο. Μας είχαν ταλαιπωρήσει λιγάκι οι φίλοι μας και το 1974 και ως συνέπεια αυτής της ταλαιπωρίας «όλα καλά», διότι επανήλθε η δημοκρατία, την οποία όμως κακοποιεί το πολιτικό σύστημα έκτοτε, με λόγια και έργα. Προοδευτικά ολοένα και περισσότερο. Όλα αυτά χρήζουν ΚΑΤΑΔΕΙΞΗΣ.…
ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΙΖΕΡΟΙ!
Καταρχάς, ακόμα και αυτό το «οι φίλοι μας» ακούγεται κάπως, όταν η ταλαιπωρία αφορά σε κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ έχει περάσει και σε ζητήματα κυριαρχίας, αμφισβητώντας την ελληνικότητα νήσων του ανατολικού Αιγαίου. Όσο γι’ αυτό το «όλα καλά» είναι εξοργιστικό για πολιτικούς και στρατιωτικούς λόγους. Άραγε, ως ταλαιπωρία, ορίζεται η παρεμβολή κάθε διμερούς μπίζνας σε όλα τα επίπεδα και τους συνδυασμούς που μοιάζει απόλυτη προτεραιότητα; Αυτό όσον αφορά την Τουρκία όμως. Διότι για τους καημένους τους ταλαιπωρημένους της κυβέρνησης υπάρχουν και οι Αλβανοί του Ράμα και οι Σκοπιανοί. Τους παράνομους μετανάστες δεν τους συμπεριλαμβάνω, καθότι έδωσαν αφορμή για μεσαίου βέβαια μεγέθους μεν, επικερδείς μπίζνες δε. Τι δεν καταλαβαίνετε;
Ο Α/ΓΕΝ δε χρησιμοποίησε τα «γαλλικά» άλλων
Πάμε και στη… στρατιωτική ταλαιπωρία όμως. Εικάζω, ότι μόνο η αστική ευγένεια απέτρεψε τουλάχιστον τον αρχηγό του Ναυτικού να του αναλύσει εκεί και με το κατάλληλο ύφος το μέγεθος της πραγματικής ταλαιπωρίας στο επίπεδο του Στόλου. Αν αυτό δεν έγινε, με μεγάλη ευχαρίστηση θα προχωρούσαμε σε αναλυτική ενημέρωση, καθότι σε όσους μας μίλησαν και ταξιδεύουν για να κάνουν περήφανες δηλώσεις οι ταλαιπωρημένοι, επικρατούσε μεγάλη αγανάκτηση με έμφαση στη χρήση της… «γαλλικής» γλώσσας και όσα λέγονταν δεν ήταν διόλου κολακευτικά για τους κουστουμαρισμένους ταλαιπωρημένους της δεξίωσης. Πώς οργανώθηκε η αντιμετώπιση της κατάστασης, ποιοι ήταν οι αριθμοί και τα μέσα, ποια τα προβλήματα.
Απύθμενο θράσος ή αφασία;
Όπως αναφερόταν χθες το βράδυ, το θράσος ή η αφασία είναι/ήταν χωρίς όριο, για να λέγονται τέτοιες κουβέντες σε έναν αρχηγό που κάνει τη δουλειά του με τα μέσα που του διαθέτει ο πολιτικός ταλαιπωρημένος της εξίσωσης, ενώ ο αρχηγός βλέπει την «ημερομηνία λήξης στόλου» μπροστά στα μάτια του. Το έχει εξηγήσει στην κορυφή της στρατιωτικής πυραμίδας που επίσης αγωνιά, ενώ φέρεται ότι και η ηγεσία του ΥΠΕΘΑ, παρά τα εύπεπτα αφηγήματα του τελευταίου διαστήματος, δεν αισθάνεται και πολύ άνετα τελευταία όπως πληροφορούμαι. Πρέπει να το κατάλαβαν την πατάτα και στο Μαξίμου, ήταν όμως αργά. Αλγεινή βέβαια η εντύπωση από διαδικτυακούς «κολοσσούς» στην Ελλάδα που το ανάρτησαν, αλλά ως διά μαγείας λίγο αργότερα το στιγμιότυπο εξαφανίστηκε. Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά…
«Ρεαλιστική προσαρμοστικότητα»
Η δε κατάσταση στις κύριες μονάδες επιφανείας είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Δε μοιάζει να νοιάζεται και αν το έχει προτεραιότητα ο κοσμοπολίτης πολύγλωσσος και με φιλοδοξίες πρωθυπουργός μας. Σαν να το κάνουν επίτηδες για να τεκμηριώσουν ότι η προσαρμογή στη βούληση της Τουρκίας εκπροσωπεί τον «ρεαλισμό», όπως αναφέρει η σημερινή κεντρική ανάρτηση σε άρθρο γνώμης στο DP. Διότι ρε παιδάκι μου, αυτό το γκρίζο που «έβαψε» τα Ίμια μετά την κρίση του 1996, μοιάζει να επεκτάθηκε στην Κάσο, μια περιοχή που δεν βλέπει καν απέναντι την Τουρκία.
Καλέ ποιος μίλησε για υποχώρηση;
Άρα μήπως συνιστά και κλιμάκωση που δεν(;) αντιλαμβάνεται ο χαριτωμένος «όλα καλά». Κι όταν σου λένε ότι ήταν εκτός των 6 ναυτικών μιλίων άρα δεν έχουμε δικαιοδοσία, μοιάζει με το κίνητρο πίσω από τη μη κατάθεση συντεταγμένων στον ΟΗΕ. Για να μην ξεκαθαρίσουμε την εθνική θέση και οι εκάστοτε κυβερνώντες αντιληφθούν την υποχρέωση να την υπερασπιστούν. Και ταλαιπωρηθούν. Άσε που έφυγε μια μέρα νωρίτερα το ιταλικό πλοίο λήγοντας την έρευνά του εκεί, ενώ είχε κι άλλο προορισμό. Ποιος μίλησε για υποχώρηση;
Ο Mr. εθνική υπόκλιση
Τα είχε εξάλλου ξεκαθαρίσει από τα μέσα Οκτωβρίου του 2020 ο Γεραπετρίτης τόσο πειστικά, μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha, που ο Κυριάκος τον έκανε υπουργό Εξωτερικών: «Οι κόκκινες γραμμές για την Ελλάδα έχουν να κάνουν με τον σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας». Κι όταν του ζήτησαν να ορίσει τις «κόκκινες γραμμές», ο αθεόφοβος απάντησε: «Έχουμε αποδείξει την επιχειρησιακή μας ετοιμότητα. Η κόκκινη γραμμή είναι η εθνική κυριαρχία και όταν λέμε εθνική κυριαρχία εννοούμε αυτονοήτως τα εθνικά χωρικά ύδατα τα οποία σήμερα είναι προσδιορισμένα στα έξι ναυτικά μίλια». Καμία απορία; Να τους χαιρόμαστε.
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥΤΙΝ-ΑΣΑΝΤ ΣΤΟ ΚΡΕΜΛΙΝΟ ΚΑΙ Ο ΕΡΝΤΟΓΆΝ
Μια συνάντηση του Βλαντίμιρ Πούτιν με τον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ, πάντα είχε ενδιαφέρον, το οποίο αυξήθηκε σαφώς όταν η ρωσική παρέμβαση στη Συρία διέσωσε το καθεστώς και απέτρεψε τα σχέδια ανατροπής του. Προφανώς, ούτε περί «συμμαχίας αυταρχικών» -που θα έλεγαν οι διεθνολογικά αφελείς- πρόκειται, ούτε τίποτα παρεμφερές, αλλά απλή, ξεκάθαρη, κυνική συνεργασία, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των κοινών γεωπολιτικών αλλά και «καθεστωτικών» συμφερόντων. Με ολίγη από προσωπική ιδιοτέλεια λοιπόν, αφού την ανατροπή και των δυο καθεστώτων επιθυμούν οι κοινοί τους αντίπαλοι, ενώ στο πιο «στενό» θέατρο της Μέσης Ανατολής, δυτική επιθυμία είναι ο εξοβελισμός της ρωσικής επιρροής.
Το ενδιαφέρον του Τούρκου
Η επίσκεψη όμως λαμβάνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθότι πραγματοποιήθηκε σε μια συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια του Τούρκου Ερντογάν, ιδρυτή του εκεί… καθεστώτος, όταν κατάφερε και έλεγξε την κατάσταση, για ολική επαναφορά των τουρκο-συριακών σχέσεων. Πρόκειται για άλλη μια περίπτωση των οβιδιακών μεταμορφώσεων του Ρετζέπ Ταγίπ. Από τις οικογενειακές σχέσεις περάσαμε στο απόλυτο μίσος που συμπεριλάμβανε ύβρεις και στρατιωτική δράση, ακόμα και σε αγαστή συνεργασία με το Ισλαμικό Κράτος και μόλις πήγε κουβά, όπως και με πολλούς πολλούς άλλους, άρχισε να ψάχνεται να μαζέψει τα δικά του χαΐρια. Έλα όμως που ο Βλαδίμηρος του την έχει φυλαγμένη…
Τα «διόδια» Βλαδίμηρος
Μπορεί να χαριεντίζονται Ρώσοι και Τούρκοι, όμως αφενός γνωρίζουν ότι η Ιστορία τους έχει καταδικάσει μόνο σε ευκαιριακού τύπου, τακτικού χαρακτήρα συνεργασίας -ούτε καν συμμαχίες- και αφετέρου ο Πούτιν έχοντας διαπιστώσει στην πράξη το μοτίβο συμπεριφοράς της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι απίθανο προσεχώς να ακούσει να τον αποκαλεί ο Τούρκος ομόλογός του με κάθε λογής κοσμητικό επίθετο. Αν κι εκεί δεν τολμά ο πολλά βαρύς να βγάλει και πολύ γλώσσα. Οπότε, φροντίζει να τον ζορίζει όποτε βρίσκει την ευκαιρία. Εξάλλου, για να διχάσει μέσω Τουρκίας τον μεγάλο του αντίπαλο, το ΝΑΤΟ, ο Ρώσος ηγέτης ανέχεται την πολυδιάστατη συνεργασία της με την Ουκρανία.
«Γλεντώντας» τους άφιλους
Έχοντας διαπιστώσει το τελευταίο διάστημα μια συνολικότερη μεταστροφή της εξωτερικής πολιτικής του Ερντογάν, εξαιτίας των διαφόρων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ως αποτέλεσμα της πάγιας τουρκικής υπεροψίας και του μεγαλοϊδεατισμού της, φροντίζει να τον ζορίζει σε όλα τα επίπεδα, καταφεύγοντας σε συνήθειες της τουρκικής διπλωματίας: το ανατολίτικο παζάρι! Πάρε-δώσε! Γνωρίζει ότι λόγω διεθνούς συμπεριφοράς οι Τούρκοι είναι… άφιλοι, παίζει το παιχνίδι του σε όλα τα επίπεδα. Πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό. Ο Άσαντ χρωστά στον Πούτιν σχεδόν τα πάντα. Και όσο η Δύση εξακολουθεί να τον αντιμετωπίζει ως αποσυνάγωγο, ρίχνει νερό στον ρωσικό μύλο! Διότι ο Σύρος θα κάνει ό,τι ζητήσει ο Ρώσος, ώστε να μην μείνει ξεκρέμαστος. Γι’ αυτό οι ιδεοληψίες κάνουν κακό…
Ποιους θα πάρει η μπάλα αν «σκάσει» ο Λίβανος
Η αναφορά μας θα ήταν ατελής όμως εάν δεν περιλάμβανε και τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Η Συρία είναι μέρος του διαδρόμου που διευκολύνει την ιρανική προβολή αποτρεπτικής -κυρίως- ισχύος στη Μεσόγειο. Οι δε Ισραηλινοί φλερτάρουν έντονα με την προοπτική ολοκληρωτικού πολέμου και με τον Λίβανο, σε μια προσπάθεια να επιφέρουν βαρύτατο πλήγμα στη σιιτική Χεζμπολάχ, μετά τη Χαμάς στη Γάζα. Η προνομιακή πρόσβαση των Ιρανών στη Συρία, θα θέσει σε κίνδυνο ξανά την ασφάλειά της, καθώς και τη ρωσική παρουσία στην περιοχή. Η επαφή με τον Άσαντ είναι τμήμα ενός ενδιαφέροντος τριγώνου διαπραγμάτευσης που συμπληρώνεται από τους ίδιους τους Ισραηλινούς. Όλα αυτά αποτελούν ναρκοπέδιο για όλους. Ο Ερντογάν (βλ. το επιτελείο του) όμως έχει κάθε λόγο να ανησυχεί. Δεν μας πειράζει καθόλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου