Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα «National Security Journal», με τον τίτλο «Constellation-Class Frigate: The U.S. Navy’s Next Self-Created Disaster?» (δείτε ΕΔΩ). Συντάκτης του άρθρου είναι ο (διδάκτορας) Robert Farley, ο οποίος έχει διδάξει ασφάλειας και διπλωματίας στο Patterson School και είναι συγγραφέας αρκετών βιβλίων. Η μετάφραση του άρθρου έγινε από την συντακτική ομάδα του «DefenceReview.gr».
«Η φρεγάτες “Constellation” φαινόταν να είναι ένα ασφαλές “στοίχημα” για μια υπηρεσία που ήθελε απελπισμένα ένα επιτυχημένο πρόγραμμα. Θέλοντας μια φρεγάτα, μετά την αποτυχία του LCS (Littoral Combat Ship) και την απόσυρση των τελευταίων πλοίων κλάσης “Oliver Hazard Perry” (OPH), το Αμερικανικό Ναυτικό αποφάσισε να στραφεί σε ένα δοκιμασμένο σχέδιο, τις FREMM της Fincantieri Marine, πλοία που βρίσκονται σε υπηρεσία σε Γαλλία και Ιταλία. Οι «Connies» υποτίθεται ότι θα ήταν μια εύκολη νίκη, αλλά δυστυχώς το πρόγραμμα έχει παρεκκλίνει προς προβλήματα που φαίνεται να ακολουθούν το Αμερικανικό Ναυτικό όπου κι αν πάει.“Constellation”: Το λυκόφως των φρεγατών
Ο όρος «φρεγάτα» έχει πολύ μεγάλη ιστορία στους ναυτικούς κύκλους. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η σύγχρονη φρεγάτα εμφανίστηκε ως ένα πλοίο μικρότερο και πιο αργό από ένα αντιτορπιλικό, το οποίο όμως μπορούσε να ειδικευτεί σε αποστολές συνοδείας, ειδικά σε ρόλο ανθυποβρυχιακό.
Στο Βασιλικό Ναυτικό αυτά τα πλοία ονομάζονταν “Sloops” ή “Corvettes”. Στο Αμερικανικό Ναυτικό χαρακτηρίστηκαν “συνοδοί καταδρομικών”. Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου αυτός ο τύπος εξελίχθηκε σε πλοία που μπορούσαν να εκτελέσουν πολλαπλές αποστολές, συμπεριλαμβανομένων του ανθυποβρυχιακού πολέμου και της αντιαεροπορικής άμυνας.
Πάνω από εκατό φρεγάτες κλάσης “Knox” και OHP ήταν η ραχοκοκαλιά του Αμερικανικού Ναυτικού, υποστηρίζοντας τις ομάδες μάχης αεροπλανοφόρων, ενώ λειτουργούσαν και ως ανεξάρτητες μονάδες σε επικίνδυνες αποστολές και συνθήκες. Για παράδειγμα, η USS «Stark», μια φρεγάτα κλάσης OHP, χτυπήθηκε από ιρακινό πύραυλο Exocet, το 1987, ενώ εκτελούσε καθήκοντα συνοδείας στον Περσικό Κόλπο.
Σχετικά φθηνά και απλά πλοία, η τελευταία από τις φρεγάτες OHP αποσύρθηκε τη δεκαετία του 2010. Έκτοτε, τις αποστολές των φρεγατών έχουν αναλάβει τα αντιτορπιλικά κλάσης “Arleigh Burke”, ένα προηγμένο πλοίο που είναι πιο κοντά σε ένα καταδρομικό, ως προς το μέγεθος και τις ικανότητες. Τα “Arleigh Burke” μπορούν να εκτελέσουν τις αποστολές μιας φρεγάτας, αλλά ο Στόλος έχει ήδη υπερεξαπλωθεί σε κρίσιμο σημείο και κατά συνέπεια το ενδιαφέρον του Αμερικανικού Ναυτικού για ένα μικρότερο πλοίο δεν προκαλεί έκπληξη.
Η αποτυχία των LCS
Στη δεκαετία του 2000, υπήρχε η ελπίδα ότι το LCS θα μπορούσε να καλύψει το κενό που άφησαν οι κλασικές φρεγάτες. Δυστυχώς όμως, η αποτυχία του προγράμματος LCS άνοιξε το δρόμο για τις “Connies”. Τόσο η Austal όσο και η Lockheed Martin υπέβαλαν τις προτάσεις τους αλλά και οι δύο απορρίφθηκαν (η Lockheed Martin απέσυρε την πρότασή της κατά τη διάρκεια της διαδικασίας). Αντίθετα, η FREMM επιλέχθηκε λόγω της ωριμότητας της, ως σχεδίαση, του σχετικά χαμηλού κόστους της και της επιτυχίας των πλοίων σε υπηρεσία.
Φυσικά, το Αμερικανικό Ναυτικό έκανε κάποιες προσαρμογές στο αρχικό σχέδιο. Οι “Constellation” θα έχουν εκτόπισμα περίπου 7.200 τόνους, μεγαλύτερο από τα περισσότερα ξένα αντιτορπιλικά (και μεγαλύτερο από τις FREMM), αλλά σημαντικά μικρότερο από τα “Arleigh Burke”. Είναι πλοία σχεδιασμένα να φτάνουν σε ταχύτητα περίπου τους 26 κόμβους, με πλήρωμα λιγότερο από 200 άτομα, προσφέροντας την οικονομία που λείπει από τα μεγαλύτερα πλοία.
Όπως και με προηγούμενες κλάσης φρεγατών, οι “Connies” θα έχουν δυνατότητες πολλαπλών ρόλων, αλλά θα επικεντρωθούν στην ανθυποβρυχιακή προστασία των ομάδων μάχης. Θα έχουν 32 κελιά Mk.41 VLS και θα προσφέρουν την απαραίτητη επιθετική και αμυντική ισχύ πυρός. Επιπλέον, τα πλοία θα έχουν 16 πυραύλους κατά πλοίων NSM και ένα αντιπυραυλικό σύστημα RIM-116 RAM των 21 πυραύλων. Οι σύγχρονοι αισθητήρες του θα παρέχουν πλήρη εικόνα, σε αέρα, επί της θάλασσας και υπό αυτής.
Η ναυπήγηση της πρώτης “Constellation” ξεκίνησε το 2022, με την τοποθέτηση της τρόπιδα να πραγματοποιείται τον Απρίλιο του 2024. Το πρώτο πλοίο της κλάσης έπρεπε να ενταχθεί σε υπηρεσία το 2026, αλλά αυτό έχει αναβληθεί για το 2029. Τα πρώτα πλοία έχουν τα ονόματα των “έξι φρεγατών” που κατασκεύασε το Αμερικανικό Ναυτικό στα τέλη του 18ου αιώνα. Αυτή τη στιγμή ο σχεδιασμός είναι για τη ναυπήγηση 20 πλοίων, αλλά εάν η κλάση είναι επιτυχής το Ναυτικό θα παραγγείλει περισσότερες μονάδες.
Προβλήματα των “Constellation”
Τώρα όμως εμφανίζονται προβλήματα. Η ταυτόχρονη κατασκευή σημαίνει ότι τα πλοία ναυπηγούνται ενώ ακόμα σχεδιάζονται, μια διαδικασία που πάντα δημιουργεί προβλήματα και καθυστερήσεις. Η προσαρμογή των FREMM στις ανάγκες του Αμερικανικού Ναυτικού αύξησαν το μέγεθος και το βάρος τους. Η αύξηση βάρους μπορεί να μειώσει την ταχύτητα των πλοίων κάτω από τους 25 κόμβους (καθιστώντας δύσκολο για τα πλοία να συμβαδίσουν με τα αεροπλανοφόρα και τα “Arleigh Burke”). Επίσης, μπορεί να καταστήσει πιο δύσκολη την αναβάθμιση τους στο μέλλον. Ίσως το πιο σημαντικό πρόβλημα είναι ότι τα ναυπηγεία Marinette αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα με τη διατήρηση του εργατικού τους δυναμικού, μια κατάσταση που αναμφίβολα επιδεινώθηκε από την πανδημία.
Αυτά τα προβλήματα έχουν ήδη αυξήσει το κόστος του πλοίου, από τα $ 800 εκατομμύρια στα $ 1,3 δισεκατομμύρια, και επιβάρυναν το χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης του προγράμματος κατά περίπου 36 μήνες, δημιουργώντας έτσι ένα κενό στις δυνατότητες του Αμερικανικού Ναυτικού, οι οποίες επιδεινώθηκαν και από την απόσυρση των καταδρομικών κλάσης “Ticonderoga”.
Τι κάνει το Αμερικανικό Ναυτικό;
Η επιλογή ενός ήδη ώριμου σχεδίου πλοίου θα έπρεπε να είχε διευκολύνει την αποφυγή καταστροφικών καταστάσεων όπως τα LCS και τα “Zumwalt”. Δυστυχώς όμως, φαίνεται να υπάρχει κάτι θεμελιωδώς προβληματικό σχετικά με το πώς το Αμερικανικό Ναυτικό αποκτά νέα πλοία. Υπάρχει ακόμη χρόνος για να πετύχει αυτό το έργο, αλλά τα ενδιαφερόμενα μέρη θα πρέπει να καταλήξουν σε συμφωνία σχετικά με το τι πρέπει να εγκαταλειφθεί προκειμένου να ναυπηγήσουν ένα λειτουργικό και προσιτό πλοίο.
Με 32 κελιά Mk.41 VLS και μια σειρά δυνατοτήτων, οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν σε μια μεγάλη ποικιλία αποστολών, τα “Connies” έχουν πολλά θετικά. Εάν η καριέρα τους μοιάζει με εκείνη των φρεγατών του Ψυχρού Πολέμου θα πρέπει να είναι σε θέση να αναλάβουν μέρος του επιχειρησιακού βάρους των “Arleigh Burke”. Ωστόσο, το Αμερικανικό Ναυτικό θα πρέπει να εργαστεί σκληρά για να αλλάξει την πορεία αυτού του προγράμματος».
ΠΗΓΗ https://defencereview.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου