Από το ιστολόγιο http://www.elkosmos.gr/
Του Νίκου Χιδίρογλου
Τι έγινε στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελών; Η ΕΕ, οι γραφειοκράτες της και οι πολιτικές της «ελίτ», έδωσαν τα ρέστα τους για να «σώσουν» την παρτίδα με την Ελλάδα. Σκοπός τους είναι να μπλοκάρουν τη διάχυση της οικονομικής κρίσης στις υπόλοιπες χώρες της Ένωσης. Έστω και αν αυτό θα στοιχίσει εκλογικά κυρίως στα μεγάλα κεντροδεξιά κόμματα του ΕΛΚ, που κυβερνούν σε Γαλλία & Γερμανία, αλλά και αλλού. Με λίγα λόγια, γιατί η ουσία κρύβεται αλλού, θα επέλθουν «κούρεμα» του χρέους, μεγάλη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και μείωση επιτοκίου. Στο κόλπο θα μπουν και ιδιώτες, μόνο στην ιδιαίτερη περίπτωση της χώρας μας όμως, καθώς όπως είπε και η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, «η Ελλάδα είναι μία εξαιρετικά ιδιαίτερη περίπτωση».
Πολλοί με ρώτησαν ήδη τι επιπτώσεις θα έχουν όλα αυτά στην εθνική μας κυριαρχία. Η δική μου απάντηση είναι η κάτωθι: ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ. Δεδομένου ότι κάποιοι τρίτοι αποκτούν πλέον διευρυμένες δυνατότητες να δανείζονται για λογαριασμό της Ελλάδας, θα διοικούν κιόλας ή για να το πω πιο κομψά, όλα θα περνούν από αυτούς. Αποκτήσαμε κηδεμόνες ή για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, νταβατζήδες, οι οποίοι θα διευρύνουν περαιτέρω τις ήδη διευρυμένες αρμοδιότητες που απέκτησαν δια του μνημονίου. Δυστυχώς, αυτό είναι το τίμημα των ανεύθυνων και καιροσκοπικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν κατά τη μεταπολίτευση, αλλά και των ανήθικων, ανώριμων, φιλάργυρων και ιδιοτελών συμπεριφορών των ψηφοφόρων, των οποίων γυάλιζε το μάτι όταν άκουγαν τον κάθε λαοπλάνο να τους φωνάζει «Τσοβόλα δώστα όλα» ή «λεφτά υπάρχουν».
Μην έχετε αμφιβολίες. Τα χρόνια που ακολούθησαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ δημιούργησαν ένα τερατούργημα, την ΕΕ, υπό το φόβο των ριζοσπαστικών κινημάτων και των «καυγάδων» των γαλλο-γερμανών. Ακολουθήθηκε μια πολιτική δημιουργίας αλληλεξαρτήσεων, οι ευρωατλαντικοί δεσμοί, που θεωρητικά τουλάχιστον καθιστούσαν και καθιστούν αδύνατη τη διαμόρφωση συγκρουσιακών συνθηκών, όπως έγινε πριν τον Α' και Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αλληλεξαρτήσεις όμως θεωρήθηκαν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία από τους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού και του ελεύθερου εμπορίου και τους επιχειρηματίες, για τη διακίνηση των αγαθών και των υπηρεσιών τους, σε μια μεγάλη αγορά με τεράστιες δυνατότητες.
Στο πλαίσιο της λογικής αυτής, βγήκαν από τη μέση οι παλαιού τύπου (όπως ο Βρετανός Μάικλ Φουτ) αριστεροί πολιτικοί (που θεωρήθηκαν «τροχοπέδη») και «αντικαταστάθηκαν» από τουλάχιστον γελοίους αλλά και βαθύτατα διεφθαρμένους γιάπηδες του Τρίτου Δρόμου, όπως ο αλήστου μνήμης ψεύτης Τόνι Μπλερ. Και τη διοικητική συγχώνευση, ακολούθησε η ιδεολογικοπολιτική, τοποθετώντας όλους τους αστούς πολιτικούς στον άνευ διακριτών χαρακτηριστικών μεσαίο χώρο, αυτόν της συναλλαγής με το κεφάλαιο και τους κερδοσκόπους και της ανάδειξης της «προστασίας» των (πλέον απίθανων) δικαιωμάτων του ατόμου ως ύψιστη προτεραιότητα...
Φυσικά, ουδείς εκ των ορθολογιστών οι οποίοι συνέδραμαν το «όραμα» της Ενωμένης Ευρώπης, σκέφθηκε την εποχή της ανάπτυξης και της ανοικοδόμησης, ότι «δένοντας» διοικητικά & γραφειοκρατικά όλα τα ευρωπαϊκά έθνη υπό μια σκέπη, παραβιάζοντας σε όλα τα επίπεδα κάθε αρχή εθνικής ανεξαρτησίας & κυριαρχίας, συγχωνεύοντας ανόμοιες καταστάσεις και κοινωνίες, όπως πχ τις μεσογειακές με τις «πολιτικά ορθές» της Σκανδιναβίας, τις οδηγούσαν όλες μαζί στον ίδιο προορισμό. Στην προκειμένη περίπτωση, στο γκρεμό. Φυσικά, τον τελευταίο δεν τον έβλεπαν... Αλλά, πως μπορούν να τον δουν, οι «ορθολογιστές» Θεοί με τις «απεριόριστες» δυνατότητες και «αναλυτικές» ικανότητες, οι τεχνοκράτες, αυτοί που έχουν μια θεραπεία για πάσα νόσο και πάσα μαλακίαν, όταν δεν αντιλαμβάνονται το πιο απλό: ότι στη ζωή, υπάρχει και η αποτυχία.
Προσέξτε τώρα τι κάνουν οι υποκριτές: προσπαθούν να περιορίσουν και για να μην κρυβόμαστε να περιθωριοποιήσουν, τους οίκους αξιολόγησης, που το ίδιο το σύστημά τους δημιούργησε και εξέθρεψε. Ο κανιβαλισμός του συστήματος... Φοβούνται οι γραφειοκράτες ότι οι οίκοι θα αντιληφθούν τα αποτελέσματα της Συνόδου των Βρυξελών, ως «επιλεκτική χρεοκοπία». Και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο, δημιουργώντας και παράπλευρο μηχανισμό που θα εξασφαλίζει το δανεισμό και στην ουσία θα παρακάμπτει τις («αγαπημένες» τους) «αγορές» με τον τρόπο που θα λειτουργεί.
Καταστήσαμε λοιπόν κατ' επιλογή ένα γραφειοκρατικό τερατούργημα απόλυτο ρυθμιστή των ζωών μας, αφού πρώτα καταστήσαμε ρυθμιστή των ζωών μας το χρυσό. Η μία κακή επιλογή, μετά την άλλη, σε μια Ευρώπη με κατά τα άλλα τεράστια πνευματική παρακαταθήκη. Δεν έχουμε εναλλακτικές λύσεις, ενώ ουδείς πλέον μπορεί να διαφοροποιηθεί από αυτά που θα αποφασίζονται στο κέντρο και δη από άτομα χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση (Μπαρόζο, Γιούνκερ, Ρομπούι & Τρισέ, μεταξύ άλλων). Αλήθεια, τι τα χρειαζόμαστε τότε τα κόμματα και τι σόι Δημοκρατία είναι αυτή; Είναι πλέον διακοσμητικά τα εθνικά κοινοβούλια και αν όχι, τι ρόλο θα παίζουν από εδώ και στο εξής;
Να δούμε πάντως μετά την επανάσταση που θα ξεσπάσει αργά ή γρήγορα, πως θα τη γλιτώσουν ορισμένοι «μεγάλοι»! Αυτά που ήθελαν να αποφύγουν οι θιασώτες της ΕΕ και της ομοσπονδιοποίησης, δηλαδή τη ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου και τη γιγάντωση των πατριωτικών κινημάτων, θα τα «λουστούν» και μάλιστα με αποκλειστικά δική τους ευθύνη.
Του Νίκου Χιδίρογλου
Τι έγινε στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελών; Η ΕΕ, οι γραφειοκράτες της και οι πολιτικές της «ελίτ», έδωσαν τα ρέστα τους για να «σώσουν» την παρτίδα με την Ελλάδα. Σκοπός τους είναι να μπλοκάρουν τη διάχυση της οικονομικής κρίσης στις υπόλοιπες χώρες της Ένωσης. Έστω και αν αυτό θα στοιχίσει εκλογικά κυρίως στα μεγάλα κεντροδεξιά κόμματα του ΕΛΚ, που κυβερνούν σε Γαλλία & Γερμανία, αλλά και αλλού. Με λίγα λόγια, γιατί η ουσία κρύβεται αλλού, θα επέλθουν «κούρεμα» του χρέους, μεγάλη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και μείωση επιτοκίου. Στο κόλπο θα μπουν και ιδιώτες, μόνο στην ιδιαίτερη περίπτωση της χώρας μας όμως, καθώς όπως είπε και η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, «η Ελλάδα είναι μία εξαιρετικά ιδιαίτερη περίπτωση».
Πολλοί με ρώτησαν ήδη τι επιπτώσεις θα έχουν όλα αυτά στην εθνική μας κυριαρχία. Η δική μου απάντηση είναι η κάτωθι: ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ. Δεδομένου ότι κάποιοι τρίτοι αποκτούν πλέον διευρυμένες δυνατότητες να δανείζονται για λογαριασμό της Ελλάδας, θα διοικούν κιόλας ή για να το πω πιο κομψά, όλα θα περνούν από αυτούς. Αποκτήσαμε κηδεμόνες ή για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, νταβατζήδες, οι οποίοι θα διευρύνουν περαιτέρω τις ήδη διευρυμένες αρμοδιότητες που απέκτησαν δια του μνημονίου. Δυστυχώς, αυτό είναι το τίμημα των ανεύθυνων και καιροσκοπικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν κατά τη μεταπολίτευση, αλλά και των ανήθικων, ανώριμων, φιλάργυρων και ιδιοτελών συμπεριφορών των ψηφοφόρων, των οποίων γυάλιζε το μάτι όταν άκουγαν τον κάθε λαοπλάνο να τους φωνάζει «Τσοβόλα δώστα όλα» ή «λεφτά υπάρχουν».
Μην έχετε αμφιβολίες. Τα χρόνια που ακολούθησαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ δημιούργησαν ένα τερατούργημα, την ΕΕ, υπό το φόβο των ριζοσπαστικών κινημάτων και των «καυγάδων» των γαλλο-γερμανών. Ακολουθήθηκε μια πολιτική δημιουργίας αλληλεξαρτήσεων, οι ευρωατλαντικοί δεσμοί, που θεωρητικά τουλάχιστον καθιστούσαν και καθιστούν αδύνατη τη διαμόρφωση συγκρουσιακών συνθηκών, όπως έγινε πριν τον Α' και Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αλληλεξαρτήσεις όμως θεωρήθηκαν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία από τους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού και του ελεύθερου εμπορίου και τους επιχειρηματίες, για τη διακίνηση των αγαθών και των υπηρεσιών τους, σε μια μεγάλη αγορά με τεράστιες δυνατότητες.
Στο πλαίσιο της λογικής αυτής, βγήκαν από τη μέση οι παλαιού τύπου (όπως ο Βρετανός Μάικλ Φουτ) αριστεροί πολιτικοί (που θεωρήθηκαν «τροχοπέδη») και «αντικαταστάθηκαν» από τουλάχιστον γελοίους αλλά και βαθύτατα διεφθαρμένους γιάπηδες του Τρίτου Δρόμου, όπως ο αλήστου μνήμης ψεύτης Τόνι Μπλερ. Και τη διοικητική συγχώνευση, ακολούθησε η ιδεολογικοπολιτική, τοποθετώντας όλους τους αστούς πολιτικούς στον άνευ διακριτών χαρακτηριστικών μεσαίο χώρο, αυτόν της συναλλαγής με το κεφάλαιο και τους κερδοσκόπους και της ανάδειξης της «προστασίας» των (πλέον απίθανων) δικαιωμάτων του ατόμου ως ύψιστη προτεραιότητα...
Φυσικά, ουδείς εκ των ορθολογιστών οι οποίοι συνέδραμαν το «όραμα» της Ενωμένης Ευρώπης, σκέφθηκε την εποχή της ανάπτυξης και της ανοικοδόμησης, ότι «δένοντας» διοικητικά & γραφειοκρατικά όλα τα ευρωπαϊκά έθνη υπό μια σκέπη, παραβιάζοντας σε όλα τα επίπεδα κάθε αρχή εθνικής ανεξαρτησίας & κυριαρχίας, συγχωνεύοντας ανόμοιες καταστάσεις και κοινωνίες, όπως πχ τις μεσογειακές με τις «πολιτικά ορθές» της Σκανδιναβίας, τις οδηγούσαν όλες μαζί στον ίδιο προορισμό. Στην προκειμένη περίπτωση, στο γκρεμό. Φυσικά, τον τελευταίο δεν τον έβλεπαν... Αλλά, πως μπορούν να τον δουν, οι «ορθολογιστές» Θεοί με τις «απεριόριστες» δυνατότητες και «αναλυτικές» ικανότητες, οι τεχνοκράτες, αυτοί που έχουν μια θεραπεία για πάσα νόσο και πάσα μαλακίαν, όταν δεν αντιλαμβάνονται το πιο απλό: ότι στη ζωή, υπάρχει και η αποτυχία.
Προσέξτε τώρα τι κάνουν οι υποκριτές: προσπαθούν να περιορίσουν και για να μην κρυβόμαστε να περιθωριοποιήσουν, τους οίκους αξιολόγησης, που το ίδιο το σύστημά τους δημιούργησε και εξέθρεψε. Ο κανιβαλισμός του συστήματος... Φοβούνται οι γραφειοκράτες ότι οι οίκοι θα αντιληφθούν τα αποτελέσματα της Συνόδου των Βρυξελών, ως «επιλεκτική χρεοκοπία». Και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο, δημιουργώντας και παράπλευρο μηχανισμό που θα εξασφαλίζει το δανεισμό και στην ουσία θα παρακάμπτει τις («αγαπημένες» τους) «αγορές» με τον τρόπο που θα λειτουργεί.
Καταστήσαμε λοιπόν κατ' επιλογή ένα γραφειοκρατικό τερατούργημα απόλυτο ρυθμιστή των ζωών μας, αφού πρώτα καταστήσαμε ρυθμιστή των ζωών μας το χρυσό. Η μία κακή επιλογή, μετά την άλλη, σε μια Ευρώπη με κατά τα άλλα τεράστια πνευματική παρακαταθήκη. Δεν έχουμε εναλλακτικές λύσεις, ενώ ουδείς πλέον μπορεί να διαφοροποιηθεί από αυτά που θα αποφασίζονται στο κέντρο και δη από άτομα χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση (Μπαρόζο, Γιούνκερ, Ρομπούι & Τρισέ, μεταξύ άλλων). Αλήθεια, τι τα χρειαζόμαστε τότε τα κόμματα και τι σόι Δημοκρατία είναι αυτή; Είναι πλέον διακοσμητικά τα εθνικά κοινοβούλια και αν όχι, τι ρόλο θα παίζουν από εδώ και στο εξής;Να δούμε πάντως μετά την επανάσταση που θα ξεσπάσει αργά ή γρήγορα, πως θα τη γλιτώσουν ορισμένοι «μεγάλοι»! Αυτά που ήθελαν να αποφύγουν οι θιασώτες της ΕΕ και της ομοσπονδιοποίησης, δηλαδή τη ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου και τη γιγάντωση των πατριωτικών κινημάτων, θα τα «λουστούν» και μάλιστα με αποκλειστικά δική τους ευθύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου