Από το ιστολόγιο http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/08/1974_14.html#more
Κύπρος 1974 - Μία κυπριακή οικογένεια βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα εγκαταλελειμμένο πρώην οθωμανικό παλάτι. Όταν ένας νεαρός νεοσύλλεκτος Τουρκοκύπριος έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τη φυγαδευμένη οικογένεια, είναι αναγκασμένος να αντιμετωπίσει τον ρόλο του στη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου.
Ο πολυβραβευμένος ομογενής σκηνοθέτης Αντώνης Μάρας, από την Αδελαΐδα, φέρνει στη μεγάλη οθόνη μια ιστορία που έχει εμπνευστεί από πραγματικά γεγονότα, με ένα διεθνές καστ ηθοποιών από Κύπρο, Ελλάδα, Τουρκία, Αγγλία και Γερμανία.
Γυρισμένη μία ανάσα μακριά από την Πράσινη Γραμμή του ΟΗΕ, ο σκηνοθέτης ήθελε να βασιστεί κυρίως στην ανθρώπινη πλευρά του πολέμου και όχι στα πολιτικά δρώμενα, που ζωγράφισαν με μελανά χρώματα το τοπίο της Λευκωσίας.
Ο σκηνοθέτης δήλωσε στον «Νέο Κόσμο» ότι εμπνεύστηκε την ταινία από δύο πραγματικά γεγονότα: Την ιστορία μία Κύπριας μητέρας που είναι αναγκασμένη να πάρει την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής της: όταν οι Τούρκοι στρατιώτες πλησίαζαν στην κρυψώνα της, το μωρό της ήταν ανήσυχο. Έπρεπε ή να το αφήσει να κλάψει και να υποστεί τις συνέπειες ή να του κλείσει το στόμα και ρισκάροντας τον πρόωρο θάνατό του.
Η δεύτερη ιστορία είχε να κάνει με την εξομολόγηση (που μετέπειτα αναιρέθηκε από τον ίδιο) του Attila Olgac, ενός Τούρκου ηθοποιού. Ο διοικητής του τον διέταξε να πυροβολήσει ένα άοπλο αιχμάλωτο πολέμου. Ο Olgac αρνήθηκε λέγοντας πως ήταν καλλιτέχνης και όχι δολοφόνος. Στην άρνησή του, ο διοικητής του απάντησε: «εδώ είναι που η τέχνη τελειώνει κι αληθινή ζωή ξεκινά. Πάρε το όπλο και κάντο στα αλήθεια. Δεν παίζουμε εδώ». O Olgac υποστήριξε ότι αυτό το περιστατικό, όπως και πολλά άλλα, ακόμα στοιχειώνει τα όνειρά του. Ο σκηνοθέτης αναρωτήθηκε κατά πόσο ο Olgac θεωρείτε τυχερός που επέζησε ή άτυχος για όλο αυτόν τον συναισθηματικό πόνο που βίωσε και ακόμα βιώνει για το υπόλοιπο της ζωής του. Καθώς επίσης για το τι μπορεί να συμβεί εάν το κοινό μπορεί να ταυτιστεί με το θύμα, αλλά και με το θύτη.
Η ταινία γυρίστηκε σε πραγματικές τοποθεσίες στη Λευκωσία, καθώς ο σκηνοθέτης ήθελε πλήρη αυθεντικότητα σε κοστούμια και παραγωγή, αλλά και στις λεπτομέρειες των περιστατικών. Κι όλα αυτά με τη βοήθεια μίας διεθνούς ομάδας από όλα τα μέρη της υδρογείου (Αυστραλία, Ελλάδα, Κύπρο, Γερμανία, Μαρόκο, Αγγλία και Νότια Αφρική).
Το φιλμ θα προβληθεί στο Dendy Short Film Competition κατά τη διάρκεια του Sydney Film Festival. Αξίζει να αναφέρουμε ότι η ταινία ήδη έχει κερδίσει το βραβείο κοινού στο Adelaide Film Festival κι αν κερδίσει τις εντυπώσεις στο International Festival της Μελβούρνης και του Σίδνεϊ μπορεί να κερδίσει ακόμα και μία υποψηφιότητα για Oscar.http://www.ikypros.com/easyconsole.cfm/id/17898
Κύπρος 1974 - Μία κυπριακή οικογένεια βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα εγκαταλελειμμένο πρώην οθωμανικό παλάτι. Όταν ένας νεαρός νεοσύλλεκτος Τουρκοκύπριος έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τη φυγαδευμένη οικογένεια, είναι αναγκασμένος να αντιμετωπίσει τον ρόλο του στη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου.
Ο πολυβραβευμένος ομογενής σκηνοθέτης Αντώνης Μάρας, από την Αδελαΐδα, φέρνει στη μεγάλη οθόνη μια ιστορία που έχει εμπνευστεί από πραγματικά γεγονότα, με ένα διεθνές καστ ηθοποιών από Κύπρο, Ελλάδα, Τουρκία, Αγγλία και Γερμανία.
Γυρισμένη μία ανάσα μακριά από την Πράσινη Γραμμή του ΟΗΕ, ο σκηνοθέτης ήθελε να βασιστεί κυρίως στην ανθρώπινη πλευρά του πολέμου και όχι στα πολιτικά δρώμενα, που ζωγράφισαν με μελανά χρώματα το τοπίο της Λευκωσίας.
Ο σκηνοθέτης δήλωσε στον «Νέο Κόσμο» ότι εμπνεύστηκε την ταινία από δύο πραγματικά γεγονότα: Την ιστορία μία Κύπριας μητέρας που είναι αναγκασμένη να πάρει την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής της: όταν οι Τούρκοι στρατιώτες πλησίαζαν στην κρυψώνα της, το μωρό της ήταν ανήσυχο. Έπρεπε ή να το αφήσει να κλάψει και να υποστεί τις συνέπειες ή να του κλείσει το στόμα και ρισκάροντας τον πρόωρο θάνατό του.
Η δεύτερη ιστορία είχε να κάνει με την εξομολόγηση (που μετέπειτα αναιρέθηκε από τον ίδιο) του Attila Olgac, ενός Τούρκου ηθοποιού. Ο διοικητής του τον διέταξε να πυροβολήσει ένα άοπλο αιχμάλωτο πολέμου. Ο Olgac αρνήθηκε λέγοντας πως ήταν καλλιτέχνης και όχι δολοφόνος. Στην άρνησή του, ο διοικητής του απάντησε: «εδώ είναι που η τέχνη τελειώνει κι αληθινή ζωή ξεκινά. Πάρε το όπλο και κάντο στα αλήθεια. Δεν παίζουμε εδώ». O Olgac υποστήριξε ότι αυτό το περιστατικό, όπως και πολλά άλλα, ακόμα στοιχειώνει τα όνειρά του. Ο σκηνοθέτης αναρωτήθηκε κατά πόσο ο Olgac θεωρείτε τυχερός που επέζησε ή άτυχος για όλο αυτόν τον συναισθηματικό πόνο που βίωσε και ακόμα βιώνει για το υπόλοιπο της ζωής του. Καθώς επίσης για το τι μπορεί να συμβεί εάν το κοινό μπορεί να ταυτιστεί με το θύμα, αλλά και με το θύτη.
Η ταινία γυρίστηκε σε πραγματικές τοποθεσίες στη Λευκωσία, καθώς ο σκηνοθέτης ήθελε πλήρη αυθεντικότητα σε κοστούμια και παραγωγή, αλλά και στις λεπτομέρειες των περιστατικών. Κι όλα αυτά με τη βοήθεια μίας διεθνούς ομάδας από όλα τα μέρη της υδρογείου (Αυστραλία, Ελλάδα, Κύπρο, Γερμανία, Μαρόκο, Αγγλία και Νότια Αφρική).
Το φιλμ θα προβληθεί στο Dendy Short Film Competition κατά τη διάρκεια του Sydney Film Festival. Αξίζει να αναφέρουμε ότι η ταινία ήδη έχει κερδίσει το βραβείο κοινού στο Adelaide Film Festival κι αν κερδίσει τις εντυπώσεις στο International Festival της Μελβούρνης και του Σίδνεϊ μπορεί να κερδίσει ακόμα και μία υποψηφιότητα για Oscar.http://www.ikypros.com/easyconsole.cfm/id/17898
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου