«Η πεποίθηση μας είναι πως καθίσταται όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία η ετοιμασία ενός συνολικού πλαισίου προτάσεων για λύση του κυπριακού που να συγκεντρώνει τη μέγιστη δυνατή συναίνεση, εάν όχι και την ομοφωνία, του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων». Αυτό αναφέρει σε άρθρο του με τίτλο «Η πρόταση μου για λύση του κυπριακού» που δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Νίκος Αναστασιάδης. Εξηγεί ακόμη ότι η ετοιμασία αυτού του πλαισίου λύσης, θα ανατεθεί σε υποεπιτροπή του Εθνικού Συμβουλίου στην οποία θα συμμετέχουν καθηγητές συνταγματικού δικαίου και άλλοι εμπειρογνώμονες και προσδιορίζει το πλαίσιο στη βάση περίπου των κοινών προτάσεων του 1989, αφού ληφθούν υπόψη όλες οι εξελίξεις που υπήρξαν στο μεσοδιάστημα των 23 χρόνων.
Πρόκειται για μια εισήγηση που δύσκολα μπορεί κάποιος να απορρίψει, έστω και αν οι γενικές αρχές δεν είναι αρκετές, αφού πολλές φορές σημαντικές λεπτομέρειες δεν καλύπτονται από γενικές αρχές. Τι καλύτερο θα μπορούσε να ανέμενε κάποιος από το να είχαν καταλήξει όλες οι πολιτικές δυνάμεις ή τουλάχιστον η πλειοψηφία, σε ένα πλαίσιο λύσης στη βάση του οποίου να κινείται στις συνομιλίες ο όποιος πρόεδρος της Δημοκρατίας; Προκύπτουν ωστόσο, μεγάλες απορίες: Γιατί χρειάστηκε από το 1974 να φτάσουμε στο 1989 για να υπάρξει για πρώτη φορά η ετοιμασία ενός τέτοιου σχεδίου λύσης; Και γιατί χρειάζεται από το 1989 να περιμένουμε μέχρι σήμερα (23 ολόκληρα χρόνια) ώστε να επιδιώξουμε την ετοιμασία ενός νέου πλαισίου λύσης στη βάση του οποίου να κατευθύνονται οι χειρισμοί του οποιουδήποτε προέδρου της Δημοκρατίας; Και γιατί πρέπει να βρεθούμε σε μία φάση όπου κάποιος αποφασίζει να διεκδικήσει τις προεδρικές εκλογές ώστε να καταθέσει στο τραπέζι μια τέτοια πρόταση; Το κυριότερο απ’ όλα, γιατί έπρεπε να βρεθεί το κυπριακό μια ανάσα από το τέλος μιας διαδικασίας που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια, ώστε να σκεφτούμε ότι πρέπει να ετοιμάσουμε ένα πλαίσιο λύσης στη βάση του οποίου να κινείται ο Πρόεδρος; Γιατί έπρεπε να αναμένουμε να φτάσει η «κυπριακή» διαδικασία των συνομιλιών μια ανάσα από το αδιέξοδο και το στρίμωγμα που αναπόφευκτα ήρθε από τα Ηνωμένα Έθνη ώστε να θυμηθούμε πως σήμερα «καθίσταται όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία η ετοιμασία ενός συνολικού πλαισίου προτάσεων»;
Τις απαντήσεις μπορεί ο καθένας να τις βρει, όπως μπορεί και να αντιληφθεί γιατί μετά από 37 χρόνια και από εκεί που όλος ο κόσμος ήταν στο πλευρό της Κύπρου βρέθηκε περίπου, να μας δακτυλοδείχνει και να μας θεωρεί ως εκείνους που αποφεύγουν τη λύση. Και βεβαίως, η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει όλους τους πολιτικούς ηγέτες, μηδενός εξαιρουμένου.
Πέραν όμως, από την απορία που αφορά τα πώς και τα γιατί φτάσαμε στο παρά πέντε για να σκεφτούμε την ετοιμασία ενός πλαισίου λύσης, επί της ουσίας της πρότασης το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσον –αν θεωρηθεί ότι οι πολιτικές δυνάμεις αποδέχονται την πρόταση- υπάρχει χρόνος για κάτι τέτοιο. Αν όσα όλα τα κόμματα πέραν του ΑΚΕΛ, υποστηρίζουν ότι προέκυψε από την τριμερή συνάντηση στο Green Tree ευσταθούν, τότε σημαίνει ότι στους επόμενους μήνες ο πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι με το μαχαίρι στο λαιμό, ώστε να τρέξει η διαδικασία και να μπορέσει ο Ντάουνερ να ετοιμάσει την έκθεση του στον Γ.Γ. για να μπορέσει κι αυτός με τη σειρά του να προχωρήσει στη σύγκληση διεθνούς διάσκεψης. Πώς το φαντάζονται άραγε κάποιοι το θέμα; Μήπως ότι θα πάει ο πρόεδρος Χριστόφιας να ζητήσει από τον Μπαν πάγωμα της διαδικασίας για ένα εξάμηνο ώστε να προλάβουν οι εμπειρογνώμονες να ετοιμάσουν το πλαίσιο λύσης κι αυτός θα του πει εντάξει;
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου