Οι Έλληνες....Τα ζόμπι

Από το anemosantistasis

 

* Θυμάμαι τον Μάιο του 2010, να μπαίνουμε στο Μνημόνιο, και το ΔΝΤ να έρχεται(μαζί με τους Ευρωπαίους) στην χώρα. Τότε όλοι είπαμε:"Ωχ, την πατήσαμε.....", " Καμία χώρα, δεν βγήκε όρθια, μετά την παραμονή της, υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ"

 * Θυμάμαι, να παίρνονται τα πρώτα μέτρα, οι πρώτες περικοπές να έρχονται, τα πρώτα λουκέτα να εμφανίζονται στους δρόμους των πόλεων, και να αρχίζουμε να αντιδρούμε. Ξανακατεβήκαμε σε απεργίες, διαδηλώσεις έστω και αραιά, μετά από καιρό.

 * Θυμάμαι τον επόμενο Μάιο, να συζητάνε για νέα μέτρα, περικοπές, και Μεσοπρόθεσμο. Τότε  πάλι θυμάμαι καλέσματα στο facebook, για κατεβάσματα σε πλατείες. Και αν και δεν το πιστεύαμε, εκείνη την Τετάρτη είδαμε στις πλατείες χιλιάδες. Ξαναβρεθήκαμε με παλιούς φίλους, και είπαμε φθάνει....Ως εδώ

 * Θυμάμαι κάθε μέρα, μετά να μην λυγάμε. Να είμαστε στους δρόμους, να ζητάμε την παραίτηση του ΓΑΠ, να φύγει η τρόικα. Θυμάμαι, να μην φεύγουμε από το Σύνταγμα, ακόμα και όταν τα ΜΑΤ μας έπνιγαν στα χημικά. Το Μεσοπρόθεσμο πέρασε, αλλά τους φωνάξαμε ''ΞΟΦΛΗΣΑΤΕ, ΚΟΥΦΑΛΕΣ"

 * Θυμάμαι τον Οκτώβρη του 2011, εκεί που μας είχαν ξοφλημένους, κουρασμένους, να τους παίρνουμε στο κυνήγι στις παρελάσεις. Να παρελαύνουμε εμείς, οι πολλοί με την Ελληνική σημαία, μαζί με την σημαία του αγώνα. Να πανικοβάλλονται, να πέφτουν, να σώζονται στο τέλος με μία προδοτική συγκυβέρνηση.

 * Θυμάμαι να πλησιάζουν οι εκλογές, και να βλέπουμε στον γείτονα το "θαύμα". Τους ψήφιζα τόσα χρόνια, τώρα να με ξεγράψουν. Και τον Μάιο, το "θαύμα" να πλησιάζει. Να καλούμε φίλους, γνωστούς να μην ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ,. Να κάνουμε μικρούς, και αποτελεσματικούς προεκλογικούς αγώνες στα σπίτια μας, στις καφετέριες, στις ταβέρνες.  Βρε λέγαμε, θα ξεμπερδέψουμε με αυτούς!

 * Θυμάμαι τον Ιούνη, τον φόβο να επισκιάζει την χώρα. Ηλικιωμένους, αγρότες, και βολεμένους να μου επιβάλλουν μία από τα ίδια. Και άλλα μνημόνια, και άλλη εξαθλίωση. Θυμάμαι, όμως θυμωμένος να λέω: "Όσοι είμαστε, θα παλέψουμε", "Δεν θα αυτοκτονήσουμε, θα σας τσακίσουμε".

 * Χθες το βράδυ, σκεφτόμουν, ότι εμείς, δεν είμαστε λίγοι, εμείς που δεν γουστάρουμε να ακούμε για αυτοκτονίες, για παιδιά πεινασμένα, για άνεργους που δεν έχουν φαγητό, για ανθρώπους που πεθαίνουν γιατί δεν έχουν χρήματα για τα φάρμακα τους. Δεν είμαστε κυρίως λίγοι, αυτοί που δεν αντέχουμε να βλέπουμε τις ίδιες μας τις ζωές, να χάνουν την αξία τους, την σημασία τους, την δημιουργικότητα τους.

 * Αντίθετα θεωρώ, ότι είμαστε ακόμα περισσότεροι, από αυτούς που ήμασταν τον Ιούνη του 2012. Επίσης πιστεύω, ότι η φτώχεια είναι ακόμα μεγαλύτερη τώρα, η ανεργία το ίδιο, η κοροϊδία από μεριάς των κυβερνώντων ακόμα μεγαλύτερη, από αυτή του ΓΑΠ. Και ενώ είμαστε περισσότεροι, ενώ βασανιζόμαστε πολύ περισσότερο από το 2011, δεν μπορούμε να κάνουμε αυτά που κάναμε το 2011, αν και θα  έπρεπε πολύ περισσότερα. Η αλήθεια είναι, ότι δεν κάνουμε ούτε τα μισά, ή μάλλον δεν κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ. ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ!

 * Την ανικανότητα να πράξουν οτιδήποτε, αδελφέ, την έχει μόνο ο ΝΕΚΡΟΣ. Ακόμα, και οι ΑΜΕΑ, μπορούν να κάνουν πολλά, ακόμα και ένα διανοητικά ανάπηρος μπορεί να κάνει κάτι, υπερβαίνοντας την απραξία. Ο νεκρός, πραγματικά δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

 * Έτσι οδηγήθηκα στο συμπέρασμα, ότι είμαστε ΝΕΚΡΟΙ, δεν κάνουμε τίποτα.. Αλλά μετά σκέφτηκα, ότι "ΟΧΙ",  τρώμε (όσοι έχουμε ακόμα) και σέρνουμε τα κορμιά μας. ΝΑΙ αυτό το κάνουμε!

* Αλλά ουσιαστικά νεκροί, που μόνο τρώνε και κουβαλάνε τα κουφάρια τους, είναι τα ΖΟΜΠΙ. Έτσι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι εμείς οι Έλληνες, είμαστε ΖΟΜΠΙ. Έχουμε πεθάνει μάλλον, και απλά κινούμαστε.

* Ενώ θυμάμαι πολλά, δεν θυμάμαι κάτι. Πότε πέθανα; Πότε πεθάναμε, πραγματικά; Πότε απολέσαμε την ανθρώπινη μας φύση; Πότε απαρνηθήκαμε το ένστικτο της επιβίωσης; Πότε παραβιάσαμε την αρχή, ότι ο άνθρωπος εξελίσσεται με τα χρόνια, και δεν γίνεται να υποβιβάζεται; . ΠΟΤΕ ΘΕΩΡΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΜΑΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ;                    ΠΟΤΕ ΓΙΝΑΜΕ ΖΟΜΠΙ;