Αντιπτέραρχος(Ι) ε.α.
Επίτιμος Δκτης Δ.Α.Ε.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Εκτελεστικό Διευθυντή του Συμβουλίου Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας(HALC), Κο Εντι Ζεμενίδη με την προσέγγιση του σχετικά με την πολιτική των ΗΠΑ, σε ότι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό. Συγκεκριμένα θεωρεί εντελώς αντιφατικό να θεωρείται ύψιστη απειλή για το ΝΑΤΟ, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, η συγκέντρωση 150.000 ρωσικών στρατευμάτων πέριξ της Ουκρανίας και να ανέχονται όλοι, 40.000 τουρκικά στρατεύματα να κατέχουν έδαφος της Ε.Ε. για 47 χρόνια. Δηλαδή να καταλύεται ,στην , η Κυπριακή Δημοκρατία που υποτίθεται ότι την αναγνωρίζουν ως ενιαία. Προτρέπει δε τις ΗΠΑ ευθέως : ‘’…να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν την Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο ως κάτι μαγαλύτερο από μία ελληνοτουρκική διαμάχη. Συνεχίζοντας τη λανθασμένη αντιμετώπιση του θέματος, απλώς διευκολύνουν την κίνηση της Ρωσίας προς την Ουκρανία και της Κίνας προς τη θάλασσα της Νότιας Κίνας.’’(Καθημερινή 20/2/22).
Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη αυτή τη διαχρονική ανοχή, μεταβάλλει επί το χείρον την θέση της στις υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού υπό την εποπτεία του ΟΗΕ. Στην Κύπρο θέλει πλέον δύο Κράτη, παρά τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και τις οποίες επικαλούνται όλοι οι άλλοι εμπλεκόμενοι , αλλά μόνο στα λόγια. Στο Αιγαίο επίσης αναβάθμισε τις διεκδικήσεις της πολύ καθαρά , θέτοντας θέμα κυριαρχίας για τα νησιά μας επειδή εμείς θέλουμε να τα προστατεύσουμε από την τουρκική Στρατιά του Αιγαίου και τον αποβατικό της στόλο. Στην ουσία απαιτεί την αναθεώρηση των σχετικών διεθνών συνθηκών διότι υπονοεί ότι, μετά από 100 χρόνια οι γεωπολιτικές συνθήκες και δεδομένα, έχουν αλλάξει. Με άλλα λόγια ερμηνεύει τις γεωπολιτικές αλλαγές που επήλθαν σε παγκόσμιο επίπεδο, με την ανατροπή του διπολικού συστήματος ασφάλειας(Διάλυση Σοβιετικής Ενωσης) και τις θεωρεί πεδίο ευκαιριών για εφαρμογή της νέας αυτοκρατορικής, Οθωμανικής πολιτικής της.
Η τουρκική πολιτική έχει πολλά κοινά σημεία με αυτήν της Ρωσίας απέναντι στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Μαύρης θάλασσας, που αποσπάστηκαν από την Σοβιετική Ενωση. Η Ρωσία επιδιώκει την πλήρη ‘’Φιλανδοποίηση ‘’ της Ουκρανίας και της Γεωργίας. Η Τουρκία το ίδιο για την Ελλάδα και την Κύπρο, ενώ με την ανοχή της Ρωσίας και των ΗΠΑ έχει εγκατασταθεί στην Συρία. Και των δύο τα σχετικά σχέδια είναι σε εξέλιξη εδώ και χρόνια με την πλήρη ανοχή της δύσης στο σύνολό της.
Σύμφωνα με αναλυτές , η ρωσική απειλή προς την Ουκρανία προξένησε και ένα θετικό στο δυτικό στρατόπεδο. Λένε ότι έχει βοηθήσει στην ενότητα του ΝΑΤΟ και το κυριότερο ότι, του βρήκε αποστολή τη στιγμή που την έψαχνε. Όμως την ίδια στιγμή οι σχεδιασμοί και η πολιτική της Άγκυρας απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο είναι μία ενεργοποιημένη ‘’βόμβα’’στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ και η οποία αν εκραγεί θα εξαφανίσει κάθε νέα προοπτική του. Οι σύμμαχοι μας δεν γίνονται πιστευτοί όταν θεωρούν σοβαρή απειλή την ρωσική επιθετικότητα προς την Ουκρανία για την Ε.Ε, και το ΝΑΤΟ , ενώ την ίδια στιγμή παραγνωρίζουν και ανέχονται το τουρκικό ‘’casus belli’’ κατά χώρας μέλους και των δύο. Ομοίως την ίδια ανοχή δείχνουν προς την ίδια χώρα, που για 47 χρόνια κατέχει έδαφος μέλους της Ε.Ε.
Με την αναγνώριση από την Ρωσία του Πούτιν ως ανεξάρτητα κράτη δύο ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας, με την επίκληση ιστορικών καταβολών από τις εποχές των Αυτοκρατόρων και του Λένιν, είναι το ίδιο ‘’συγχωροχάρτι’’ της Τουρκίας του Ερντογάν για την αμφισβήτηση των καθοριζομένων από τις διεθνείς συνθήκες της Λωζάνης και των Παρισίων για τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Η Δύση , μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης , μάλλον έκανε λάθος εκτιμήσεις, όπως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται. Πίστεψε ότι έμεινε μόνη της για να καθορίζει το σημείο γεωπολιτικής ισορροπίας ασφάλειας σε όλο τον πλανήτη. Μετά όμως από το πρώτο αναμενόμενο γεωπολιτικό ΄΄σοκ΄,΄από το τεραστίων διαστάσεων γεγονός, έκαναν σταδιακά την εμφάνιση τους οι μεγάλες και μεσαίες αναθεωρητικές δυνάμεις . Διαπίστωσαν τα περιθώρια ‘’ελιγμών’’που άφηνε κυρίως η αμερικανική ΄΄κούραση΄΄ ή ΄΄ανοχή’,’σε συνδιασμό με την ‘’απουσία ‘’της Ε.Ε. και έθεσαν σε εφαρμογή τα επεκτατικά τους σχέδια. Η Τουρκία δεν άργησε και με Οθωμανική αυτοκρατορική ορμή άπλωσε τα σχέδια της και πέρα από τη γειτονιά της, στην Αφρική και σε όλη τη Μέση Ανατολή. Από τις θεωρίες περί μηδενικών προβλημάτων με όλους τους γείτονες της , φτάσαμε πολύ γρήγορα, στο δόγμα της ‘’Γαλάζιας Πατρίδας’’ που εξαφανίζει κάθε πρόβλεψη του Διεθνούς Δικαίου(Δ.Δ.) και του Δικαίου της Θάλασσας.
Πολύ σωστά οι ελληνικές κυβερνήσεις εργάστηκαν και εργάζονται, για να πείσουν την Ε.Ε. ότι η πολιτική της Τουρκίας σε πολλούς τομείς, δεν στρέφεται μόνο εναντίον της Ελλάδος και της Κύπρου, αλλά είναι και κατά της Ε.Ε. και των θεσμών που αυτή ασπάζεται ως βασικές της αρχές και αξίες. Όμως το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, συνεχίζουν να βλέπουν με μία περίεργη ‘’απάθεια’’ την Τουρκία να απειλεί ευθέως μία χώρα σύμμαχο της, υποτίθεται, θεωρώντας ότι η εμπλοκή τους δεν είναι μέσα στις καταστατικές αρμοδιότητες του πρώτου. Η πολιτική αυτή στάση, είναι κατά των συμφερόντων του ΝΑΤΟ , αν η ανησυχία του για την Ουκρανία είναι πραγματική.
Οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις , ενωμένες, έχουν ευθύνη να αναδείξουν και προς το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ , το συγκεκριμένο έλλειμμα συμμαχικής πολιτικής και να πιέσουν για την απενεργοποίηση της ‘’βόμβας’’ που η Τουρκία έχει, από χρόνια, τοποθετήσει στο εσωτερικό του. Ίσως η συμπλήρωση του κειμένου της ιδρυτικής πράξης του Βορειοατλαντικού Συμφώνου με την βασική και υπονοούμενη υποχρέωση των μελών του ότι μεταξύ τους δεν μπορεί να χωράει ‘’casus belli’, να μπορεί να είναι μία επιδίωξη μας. Αν κάποιο μέλος επιμένει ότι έχει δίκιο και αξεπέραστα εθνικά συμφέροντα έναντι άλλου μέλους, που το αναγκάζουν να διαγράφει το Δ.Δ. και τις προβλέψεις του Καταστατικού χάρτη του Ο.Η.Ε , περί επόλυσης των διαφορών με ειρηνικά μέσα,τότε αυτό να τίθεται αυτεπάγγελτα εκτός ΝΑΤΟ. Δεν μπορεί να προβλέπει στον ιδρυτικό του σκοπό την ανάπτυξη της συνεργασίας μεταξύ των χωρών –μελών, στον στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και μορφωτικό τομέα, την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων και την αποτροπή της ένοπλης επίθεσης, εναντίον κάποιας χώρας-μέλους από άλλη και να αδιαφορεί όταν όλα αυτά που πρεσβεύει, δεν τηρούνται στο εσωτερικό του.
Δεν είναι συμμαχική πολιτική συνέπεια, η ανησυχία για το ΝΑΤΟ ή του ΝΑΤΟ, από την στάση της Ρωσίας στην Ουκρανία και η ταυτόχρονη αδιαφορία για την ίδια πολιτική της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου.
ΠΗΓΗ militaire
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου