Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Όσοι είδαμε τα τελευταία φοιτητικά μας χρόνια να συμπίπτουν με την έναρξη της μεταπολίτευσης, θυμόμαστε εντονότατα τον παραληρηματικό ενθουσιασμό που προκαλούσε στις τάξεις της αγκυλωμένης στην αριστερά νεολαίας, ένα τραγούδι, με γρήγορο, διεγερτικό, «αγωνιστικό» ρυθμό, που ερμήνευε με αντίστοιχο πάθος ο «οργισμένος» μέχρις εσχάτων ροκάς Βασίλης Παπακωνσταντίνου, σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη και σε μουσική Μάνου Λοΐζου και είχε τον τίτλο «Τρίτος Παγκόσμιος»!
Το «επαναστατικό» άσμα ήταν εξαιρετικά «εμπνευσμένο», για να υπηρετήσει τους μύθους της εποχής: Ο φασισμός απειλούσε την ανθρωπότητα, ο καπιταλισμός οργάνωνε πολέμους για να πλουτίσουν οι φασίστες, οι αγνοί νέοι μισούσαν τον πόλεμο και τον φασισμό, αλλά τα ανελέητα «αφεντικά» τους έστελναν να πεθάνουν, χωρίς να τους επιτρέπουν να μελετήσουν τον Μαρξ, που ήταν η πηγή της ζωής, τη ειρήνης και της ευτυχίας!
Έκλαιγαν λοιπόν με μαύρο δάκρυ οι ευαίσθητες ψυχές της αριστεράς, καθώς «ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς, σαν ήρωες έπεσαν κάτω απ’ τα τανκς»!.. Τα ονόματα των «ηρώων» πρόδιδαν ηθελημένα την γερμανική καταγωγή τους και προσέφεραν στην «προοδευτική» νεολαία της εποχής εκείνης, με τα έντονα αντιφασιστικά αισθήματα, το μίσος που καλλιεργούσε συνειδητά η αριστερά, εξομοιώνοντας τον καπιταλισμό και όλον τον δυτικό κόσμο με τον ναζισμό… Εύλογη λοιπόν η βαθιά συγκίνηση γι’ αυτούς τους δυστυχείς νέους, που, ενώ «ανέμελοι δούλευαν πάντα στα τανκς», στα εργοστάσια των αιμοβόρων καπιταλιστών Μπράουν, Φίσερ και Κραφτ, ξαφνικά τους πήραν στον πόλεμο «πριν μάθουν τι είπε ο Μαρξ» (!) και «σαν ήρωες έπεσαν κάτω απ’ τα τανκς», ενώ ο Μπράουν, ο Φίσερ και ο Κραφτ «ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ»!…
Με τέτοιου είδους απλοϊκές και ευκολοχώνευτες «παραβολές», η στρατευμένη τέχνη υπηρέτησε πιστά τα κατευθυνόμενα και χρηματοδοτούμενα από την Σοβιετική Ένωση ειρηνιστικά κινήματα της εποχής, που μισούσαν, υποτίθεται, τους πολέμους, τους εξοπλισμούς και την εξόντωση των λαών, αλλά δεν γνώριζαν τίποτε για το τείχος του Βερολίνου, την Βουδαπέστη του 1956, την Πράγμα του 1968, για τα γκούλαγκ και τα σατανικά εγκλήματα του Στάλιν, για την «πολιτιστική επανάσταση» του Μάο, με τις δεκάδες εκατομμυρίων νεκρών, για την Καμπότζη του θηριώδους Πολ Ποτ και για την «ονειρεμένη» Κούβα του Τσε και του Κάστρο, στην μνήμη του οποίου κλαίνε και οδύρονται ο Τσίπρας και η σύντροφός του…
Τα χρόνια πέρασαν, ο κομμουνισμός κατέρρευσε παταγωδώς, οι ψευδαισθήσεις και οι φαντασιώσεις της αριστεράς προκαλούν αβάσταχτους και ηχηρούς γέλωτες, σε εκείνους που έζησαν την εφιαλτική πραγματικότητα του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά στην χώρα μας, το επαναστατικό παραλήρημα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου έχει διαδεχθεί ο γλυκανάλατος λυρισμός της Νατάσας Μποφίλιου, που βλέπει την «καρδιά (να) ψηλώνει όταν πονάει» και δηλώνει, με στεντόρεια φωνή και με σφιγμένη την αποφασιστική γροθιά, που κρύβει τα φρεσκοβαμμένα νύχια, ότι «είναι με τον άνθρωπο»!…
Η απόγνωση που βασανίζει νυχθημερόν τις αριστερές ψυχές, εξαιτίας της συντριβής των κοσμοειδώλων της, είναι, στην Ελλάδα, η μοιραία συνέπεια μιας αρρωστημένης και, όπως φαίνεται, αγιάτρευτης εμμονής: αυτής, που τις κάνει να πιστεύουν ακόμη ότι, ο κόσμος των χαμένων τους ονείρων μπορεί να υπάρξει, αρκεί να συνεχίσουν τον «αγώνα»!… Εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο «αγώνας» τους θα οδηγήσει στην εξόντωση των μισητών ταξικών εχθρών, στον θρίαμβο του σοσιαλισμού και στην αιώνια ευτυχία του προλεταριάτου, ενώ, στην πραγματικότητα έχει προκαλέσει εκατομμύρια θανάτων, κάτω από την ατσάλινη πυγμή διεστραμμένων ηγετών, στους οποίους το ένα και μοναδικό κόμμα ανέθετε, στο όνομά του «λαού», την απάνθρωπη εξουσία του…
Αφού λοιπόν χάθηκε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», ο αιώνιος «αγώνας» της αριστεράς κατά του «φασισμού», στον οποίο κατατάσσει συλλήβδην όλες τις δυτικές κοινωνίες, με τις πολιτισμικές τους αξίες και τον τρόπο ζωής που αγαπά να μισεί, επειδή βαθύτατα τον ζηλεύει, περιλαμβάνει νέα είδωλα: η λατρεία για τους μετανάστες, η ιερότητα του Ισλάμ, η πολιτική ορθότητα των δικαιωματιστών και τα απολιθώματα της πάλαι ποτέ σοβιετικής εξουσίας, προσδιορίζουν τις νέες «αξίες» με τις οποίες η αριστερά οραματίζεται να νικήσει την Δύση και να κυριαρχήσει στην ανθρωπότητα…
Η λατρεία για τους μετανάστες αντικαθιστά την έλλειψη προλεταριάτου, αποφασισμένου να “σπάσει τις αλυσίδες του» και να γίνει ο δούρειος ίππος των αμετανόητων νοσταλγών του μαρξισμού-λενινισμού, που ορέγονται την βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Η ιστορία απέδειξε ότι, οι μόνοι αληθινοί προλετάριοι ήσαν τελικά οι δυστυχείς, πεινασμένοι και κακοζωισμένοι, υπήκοοι του «υπαρκτού σοσιαλισμού», σε μια εποχή που στην Δύση οι εργαζόμενοι, απολάμβαναν ελευθερίες, δικαιώματα, ικανοποιητικούς μισθούς, κοινωνική προστασία και ό,τι υλικό αγαθό ποθούσε η ψυχή τους…
Οι μετανάστες, που οδηγούνται, από καλοπληρωμένους και κατευθυνόμενους δουλέμπορους προς την Δύση, ενσαρκώνουν τις προσδοκίες της αποχαυνωμένης από τις αποτυχίες της αριστεράς, να υπονομεύσει τον δυτικό τρόπο ζωής και να προκαλέσει κοινωνική αναταραχή και θεσμική αποδιοργάνωση στις δυτικές δημοκρατίες…
Το Ισλάμ, όπως εκφράζεται με την τρομοκρατία και την βία των τζιχαντιστών δολοφόνων, είναι η κρυφή ελπίδα της αριστεράς, που βλέπει στην δράση τους την πιθανότητα να επεκταθεί ο τρόμος στις πόλεις του δυτικού κόσμου και να κυριαρχήσει στην σκέψη και στις καρδιές των πολιτών…
Έτσι, πιστεύει ότι η διαρκής ομηρεία των δυτικών κοινωνιών, υπό την απειλή της βίας και του αίματος, θα τις κάνει να υποκύψουν στις ορέξεις φανατισμένων «πιστών», που αγνοούν την δημοκρατία και διψούν για κατάκτηση και εξουσία…
Η πολιτική ορθότητα είναι η σύγχρονη αντίληψη, η οποία υπαγορεύει την αποφυγή εκφράσεων, που πιστεύεται ότι αποκλείουν ή προσβάλλουν ομάδες ανθρώπων, οι οποίοι μειονεκτούν κοινωνικά. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι ξεκίνησε ως καλοπροαίρετη διάθεση κοινωνικής ευαισθησίας έναντι ασθενεστέρων ομάδων, έχει καταλήξει να απαιτεί την αναθεώρηση της ακαδημαϊκής ύλης των πανεπιστημίων και των προτεραιοτήτων της πολιτικής ατζέντας, με στόχο την εκ νέου διατύπωση των πορισμάτων της ιστορικής γνώσεως και την πλήρη αμφισβήτηση των επιτευγμάτων του δυτικού πολιτισμού.
Πρόκειται για έναν ιδιότυπο επιλεκτικό «εκλεκτισμό» της αριστεράς, που στην πραγματικότητα αποβλέπει στην διαίρεση και την απορρύθμιση της κοινωνίας, στην επικράτηση μειοψηφιών έναντι πλειοψηφιών, στην κυριαρχία του δικαιώματος ως απόλυτης αξίας χωρίς την αντιστοιχία υποχρεώσεων και, τελικά, στην επιβολή των δικών της απόψεων ως αυθεντικών, για την ερμηνεία της ιστορίας και την οργάνωση των συγχρόνων κοινωνιών. Η μαύρη φυλή έναντι των λευκών, οι αξίες του Ισλάμ έναντι των αξιών του χριστιανικού κόσμου, η εκ βάθρων αμφισβήτηση της υπεροχής του δυτικού πολιτισμού, η καταξίωση της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ως πηγής υπερηφάνειας, αξιοπρέπειας και ελευθερίας, είναι οι βασικότερες εκδοχές μιας νοοτροπίας, την οποία καλλιεργεί συστηματικά πλέον η αριστερά, για να επιτύχει την «άλωση» του δυτικού κόσμου, που δεν πέτυχε να κάνει πραγματικότητα η κομμουνιστική απειλή…
Τέλος, υπάρχει η νοσταλγία του ολοκληρωτισμού, που δεν μπορεί πλέον να εκδηλώνεται με τους μύθους, τους οποίους, επί 70 και πλέον χρόνια, καλλιέργησε και επέβαλε στην ανθρωπότητα το φάντασμα του μαρξισμού – λενινισμού. Έχουν όμως απομείνει τα απολιθώματά του, που δεν κρύβουν την επιρροή που ασκεί επάνω τους η γοητεία της απόλυτης και ανεξέλεγκτης εξουσίας, το πάθος της αυταρχικής επιβολής και κυριαρχίας, η μανία της ισχύος και της εξόντωσης ανύπαρκτων εχθρών…
Η περίπτωση του Πούτιν, που γαλουχήθηκε και ανδρώθηκε στους διαδρόμους της KGB, είναι ενδεικτική των κινδύνων που απειλούν την ανθρωπότητα, από αμετανόητους θαυμαστές και νοσταλγούς της πάλι ποτέ σοβιετικής μονοκρατορίας. Και των οποίων μιμητές, στην μεγαλομανία και την παράνοιά τους, μπορούν να γίνουν υπερφίαλοι και φανατικοί αναθεωρητές, όπως ο Ερντογάν ή αποκρουστικοί ιεραπόστολοι του σκοταδισμού και του μίσους, όπως οι αγιατολάδες του Ιράν…
ΠΗΓΗ lastpoint
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου