Όπλα μακρού πλήγματος – Όταν η πραγματικότητα της Ουκρανίας εκδικείται… Οι φωτογραφίες που έκαναν το γύρο του κόσμου μέσω των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, απεικονίζοντας καταστροφικά πλήγματα στο ρωσικό υποβρύχιο Pr.636.3 “Rostov na Donu”, μπορεί να είναι προϊόν επεξεργασίας, ή γνήσιες. Οι αναφορές όμως, ακόμη και από Ρωσικά Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στην προσβολή εγκαταστάσεων αλλά και του κτιρίου διοίκησης του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας από πυραύλους Storm Shadow/SCALP-EG, είναι αληθινές και επιβεβαιώνουν τις μεγάλες επιχειρησιακές δυνατότητες που παρέχουν τα όπλα μακρού πλήγματος.
Πρόκειται για ζήτημα στο οποίο το DP έχει αποδώσει ιδιαίτερη έμφαση και έκταση τα τελευταία πέντε χρόνια, μέσω επαναλαμβανόμενων δημοσιευμάτων…
Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Tα πλήγματα στα οποία γίνεται αναφορά παραπάνω έλαβαν χώρα στα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου. Πρόσφατα μία επίθεση με τη χρήση ίδιων όπλων, είχε ως αποτέλεσμα την προσβολή της ρωσικής κορβέτας Askold, σύμφωνα με το υπουργείο άμυνας της Ουκρανίας. Εν αναμονή περισσότερων στοιχείων σχετικά με τις επιθέσεις αυτές και πόσο καταστροφικά ήταν τα αποτελέσματά τους, θα περάσουμε στο προκείμενο: Η επιχειρησιακή αξία των όπλων οριζόντιας πλεύσης, αποδεικνύεται στην πράξη. Στην Ουκρανία και στο Ισραήλ…
Θα συμφωνήσουμε με τους επικριτές των δημοσιευμάτων αυτών ως προς το ότι όπλα όπως το SCALP-EG της Πολεμικής Αεροπορίας και το SCALP Naval που τελικά δεν θα εξοπλίσει τις νέες φρεγάτες FDI του Πολεμικού Ναυτικού, δεν είναι πανάκεια. Απαιτείται δηλαδή η συνδυασμένη αξιοποίησή τους με όπλα περισσότερο τακτικού χαρακτήρα, προκειμένου να επιτευχθεί η ολοκληρωτική καταστροφή ενός στόχου. Ιδίως αν αυτός δεν είναι απλά ένας σημειακός στόχος. Από εκεί και πέρα όμως, δεν υπάρχει κάποιο άλλο σημείο που να αιτιολογεί την ελληνική αδράνεια και στο κομμάτι αυτό. Οι αναφορές στην οικονομική διάσταση, αποκαλύπτει την προβληματική προτεραιοποίηση και την εμμονή σε πλατφόρμες, χωρίς να συνοδεύονται από τα κατάλληλα όπλα.
Δεν είναι μόνο ότι η διασφάλιση ανταποδοτικών πληγμάτων εντός της Τουρκίας αποφεύχθηκε από την Ελλάδα στην περίπτωση του SCALP Naval, με τη δικαιολογία ότι η δυνατότητα αυτή εξασφαλίζεται από την Πολεμική Αεροπορία. Πύραυλοι που φυσικά δεν θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν από τις ελληνικές φρεγάτες FDI, λόγω των μικρότερων εκτοξευτών SYLVER A50 που αυτές θα φέρουν.
Δεν είναι μόνο ότι ο αριθμός των SCALP–EG της Πολεμικής Αεροπορίας δεν αυξήθηκε μέσω της αγοράς των 24 Rafale F3R. Κάτι που θα μπορούσε να γίνει με λελογισμένο κόστος, από τη στιγμή που οι αναγκαίες υποδομές συντήρησης – αποθήκευσης είχαν δημιουργηθεί προ εικοσαετίας, όταν το όπλο αγοράστηκε για τα Mirage 2000-5Mk.2.
Είναι και το ότι τα ελληνικά Rafale F3R παραγγέλθηκαν και παραλαμβάνονται χωρίς το AASM, το βασικό τακτικό όπλο ακριβείας, μακρού πλήγματος, αυτόνομης καθοδήγησης, που είναι πιστοποιημένα να φέρουν. Είναι και το ότι η Ελλάδα αρνείται πεισματικά εδώ και πολλά χρόνια την υιοθέτηση και εφαρμογή ακόμα πιο οικονομικών λύσεων στον τομέα των όπλων μακρού πλήγματος, υπό τη μορφή εγκατάστασης πολεμικής κεφαλής (γόμωσης) σε ιπτάμενους στόχους (υπερηχητικούς και μη…), οι οποίοι κατά τη δεκαετία του ‘90 κατασκευάζονταν από την “3Σιγμα” και χρησιμοποιούνταν στο Πεδίο Βολής Κρήτης. Σήμερα υπάρχουν αρκετές εταιρείες στην Ελλάδα που θα μπορούσαν να αναπτύξουν και να παράξουν μαζικά τέτοιου είδους όπλα και μάλιστα ανώτερων επιδόσεων – ασύγκριτα μεγαλύτερων δυνατοτήτων σε σχέση με αυτά που κατασκευάζονταν στο παρελθόν.
Η “ζημιά” από την επίθεση στη ρωσική κορβέτα που επίσης εικονίζεται να πλέει… και στο τέλος, αεροσκάφος Rafale οπλισμένο με Scalp-EG
Είναι και το ότι ακόμα και προγράμματα αναβάθμισης του ελληνικού πυραυλικού Πυροβολικού με εξαιρετική σχέση κόστους – απόδοσης, όπως αυτό του εκσυγχρονισμού των πολλαπλών εκτοξευτών ρουκετών RM-70 (προϋπολογισμού πέριξ των 150 εκατομμυρίων ευρώ), αγνοούνται εδώ και χρόνια κλειδωμένα σε συρτάρια (Γενική Διεύθυνση Οικονομικού Σχεδιασμού και Υποστήριξης – ΓΔΟΣΥ;) και εξακολουθούν να παραπέμπονται αυτοκαταστροφικά στις… καλένδες. Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε να απαριθμούμε.
Οι εναλλακτικές που έχει στη διάθεσή της η ελληνική πλευρά όχι μόνο στον τομέα των όπλων πλεύσης, αλλά και των τακτικών βαλλιστικών πυραυλικών συστημάτων είναι πολλές λελογισμένου συγκριτικά κόστους (π.χ. Βραζιλία, Ινδία, Ισραήλ, ΗΑΕ-Σερβία). Μέχρι σήμερα δεν δείχνουμε να μας απασχολεί. Έστω για λόγους ενίσχυσης της διαπραγματευτικής θέσης… Ας επαναληφθεί όμως, ότι δεν τίθεται ζήτημα κόστους στο μέτρο που είναι ασύγκριτα χαμηλότερο σε σχέση με αυτό ενός μαχητικού όπως το Rafale F4 ή το F-35…
ΠΕΠ RM-70
Τα αποτελέσματα της μαζικής χρήσης αυτών των όπλων λοιπόν, σε συνδυασμό με την ευρύτατη αξιοποίηση drones και περιφερόμενων πυρομαχικών (loitering munitions), αποκαλύπτονται καθημερινά και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές στα πεδία επιχειρήσεων της Ουκρανίας. Προς το παρόν δεν φαίνεται να έχουν αξιολογηθεί επαρκώς από την ελληνική πλευρά, που δείχνει πολύ αργά αντανακλαστικά στον εντοπισμό και την αφομοίωση διδαγμάτων, παρά τις επικοινωνιακού χαρακτήρα “εξάρσεις” με στόχο να καλλιεργηθεί η πεποίθηση ότι κάτι γίνεται…
Η ουσία είναι να αντιληφθεί η χώρα, ότι με τα όπλα μακρού πλήγματος, σε μία σύρραξη Ελλάδας – Τουρκίας, η δυνατότητα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων να ανταποδίδουν πλήγματα εντός της Τουρκίας, θα είναι αυτή που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την έκβαση των επιχειρήσεων. Δεν πρόκειται όχι για αυθαίρετο συμπέρασμα, αλλά για αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα του τι θα συμβεί, καθώς ο αντίπαλος, η Τουρκία, διαθέτει ήδη μια τεράστια γκάμα κατευθυνόμενων όπλων ακριβείας, μακρού πλήγματος που έχει αναπτύξει και παράγει μαζικά η τουρκική βιομηχανία.
Η ελληνική άμυνα, όσο κι αν ισχυροποιηθεί, δεν θα μπορέσει να παράξει αποτελεσματική ανάσχεση. Δείχνουμε να λησμονούμε ότι “καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση“… Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αξιοπιστία του ελληνικού αποτρεπτικού μηνύματος. Μέσω αυτής της τεράστιας γκάμας όπλων, σε συνδυασμό με το σύστημα S-400 και το Siper, η Τουρκία έχει ήδη δημιουργήσει πλέγμα A2/AD “άρνησης πρόσβασης σε περιοχή” στο ανατολικό Αιγαίο, προλαβαίνοντας τις εξελίξεις. Η Ελλάδα είχε την οικονομική και τεχνολογική δυνατότητα να το πράξει πρώτη. Δεν το έπραξε προβάλλοντας σειρά προσχημάτων και δικαιολογιών. Η Ουκρανία μας τα υπενθυμίζει καθημερινά. Όμως δεν έχει νόημα να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα, αλλά να κινητοποιηθούμε, έστω και την υστάτη ώρα.
Η ρωσική κορβέτα Askold στις φλόγες…
Καταληκτικά, σε όσους επιμένουν πεισματικά και ανεξήγητα, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα τις προβλέψεις της συνθήκης MTCR (Missile Technology Control Regime) να υποβαθμίζουν τον ψυχολογικό και επιχειρησιακό αντίκτυπο της χρήσης όπλων μακρού πλήγματος, που θα έπρεπε ήδη να είναι εγκατεστημένα μαζικά στα νησιά του ανατολικού –και όχι μόνο– Αιγαίου, μοναδική απάντηση είναι η επιμονή στην ανάδειξη του ζητήματος. Διότι στις σοβαρές χώρες ανά τον κόσμο, έστω ατύπως, γνώμονας της βέλτιστης αντιμετώπισης ενός αμυντικού προβλήματος δεν είναι τίποτε άλλο από τη φύση της απειλής, δηλαδή τις δυνατότητες του αντιπάλου.
Εκτός κι αν ξαφνικά δούμε μια Τουρκία εξοπλισμένη απέναντι με πυρηνικά και η δική μας ανάλυση εξαντληθεί στο… “μα αφού απαγορεύεται”. Αυτό δεν θα σήμαινε ούτε ναι, ούτε όχι. Θα συνεπαγόταν όμως έλλειψη σοβαρότητας στη στρατηγική και επιχειρησιακή ανάλυση της απειλής. η δε απάντηση στο ερώτημα δεν θα ήταν δεδομένη, διότι εάν σε μια χώρα με δεδομένα “χαρακτηριστικά” της εμπιστευθείς πυρηνικό οπλοστάσιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου