Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2025

We’re All Terrorists Now


Make no mistake: our governments want to outlaw dissent from feminism (Μην κάνετε λάθος: οι κυβερνήσεις μας θέλουν να απαγορεύσουν τη οποιαδήποτε διαφωνία με τον φεμινισμό)

Janice Fiamengo

Μπορεί κανείς να αισθανθεί την αρχή ενός αστείου: μια ριζοσπαστική φεμινίστρια (δικηγόρος Charlotte Proudman), ένας συνήγορος των ανδρών (Ally Fogg του Συνασπισμού Ανδρών και Αγοριών) και ένας καθηγητής που μελετά τη μανόσφαιρα (ειδικός σε απειλές στον κυβερνοχώρο Joe Whittaker) μπαίνουν σε ένα στούντιο του BBC για να συζητήσουν το ανακοινωθέν σχέδιο της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου για την αντιμετώπιση του μισογυνισμού (BBC Sounds, «Πρέπει ορισμένες μορφές μισογυνισμού να ταξινομηθούν ως εξτρεμισμός;»). Το αστείο είναι ότι δεν υπάρχει πραγματική συζήτηση, παρά τον ισχυρισμό του Φογκ ότι τα αγόρια και οι άνδρες είναι τόσο θύματα όσο και θύτες. Συνολικά, οι τρεις συμφωνούν ότι ο ακραίος μισογυνισμός είναι ένα «σοβαρό» «διάχυτο» πρόβλημα, ότι είναι διαδεδομένο σε όλες τις διαδικτυακές συζητήσεις των ανδρών (στη λεγόμενη «μανόσφαιρα») και ότι τα αγόρια και οι άνδρες πρέπει να εκπαιδεύονται από οποιαδήποτε τάση να κατευθύνουν τον θυμό στις γυναίκες ή τον φεμινισμό.

Ίντσα προς ίντσα, αυτό που κάποτε ήταν μια βολική υπερβολή (ότι η κριτική του φεμινισμού και η μη φεμινιστική συζήτηση των ανδρών είναι μισογυνιστικές) έχει γίνει η μόνη επιτρεπτή άποψη.

**

Κανείς που έχει προσέξει δεν πρέπει να εκπλήσσεται. Σύμφωνα με δημοσίευμα της The Telegraph, η ανανεωμένη αντιτρομοκρατική στρατηγική του Ηνωμένου Βασιλείου πιθανότατα θα αντιμετωπίσει τον «ακραίο μισογυνισμό» ως μία από τις πολλές «αναδυόμενες ιδεολογίες» που «προωθούν τη βία» και «υπονομεύουν τη δημοκρατία». Η στρατηγική θα καταστήσει υποχρεωτικό για τους δασκάλους να παραπέμπουν τους μαθητές που είναι ύποπτοι για τέτοιο μισογυνισμό σε αξιωματούχους της αντιτρομοκρατικής και θα δημιουργήσει μια ισοδυναμία μεταξύ των στρατολογητών για ισλαμιστικές βομβιστικές επιθέσεις και των influencers όπως ο Andrew Tate. Ενώ οι λεπτομέρειες είναι ακόμη ασαφείς, ο σκοπός φαίνεται αναμφισβήτητος: να πολιτικοποιηθεί (περαιτέρω) κάθε βία κατά των γυναικών ως έκφραση μίσους για τις γυναίκες (μια ιδέα ήδη ενσωματωμένη σε ορολογία όπως η γυναικοκτονία και η βία με βάση το φύλο) και να στιγματιστούν οι επικριτές του φεμινισμού ως πιθανές απειλές για την εθνική ασφάλεια.

Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι το σχέδιο του Ηνωμένου Βασιλείου θα διαφέρει από τις προσπάθειες σε άλλα μέρη του αγγλόφωνου κόσμου να συνδέσουν τον αντιφεμινισμό με την πολιτική βία. Η καναδική νομοθεσία ορίζει ήδη τη βία των incel ως μορφή τρομοκρατίας και οι καναδικές αρχές έχουν ασκήσει δίωξη για επίθεση με μαχαίρι σε σαλόνι μασάζ βάσει του νέου νόμου. Μια πρόσφατη έκθεση ακαδημαϊκών στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης ισχυρίζεται ότι οι «μισογυνιστικές πεποιθήσεις» αποτελούν «σημαντικό προγνωστικό παράγοντα για τις περισσότερες μορφές βίαιου εξτρεμισμού». Το Δίκτυο Επαγγελματιών Πρόληψης των ΗΠΑ παρέχει μια λεπτομερή περιγραφή της υποτιθέμενης σχέσης μεταξύ της πολιτικής βίας και του περιεχομένου του Διαδικτύου της μανόσφαιρας.

Αξιοσημείωτος σε όλες αυτές τις πρωτοβουλίες είναι ένας αναθεωρημένος ορισμός της τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία κάποτε κατανοούνταν ως η χρήση βίας για την επίτευξη πολιτικού σκοπού μέσω τακτικών εκφοβισμού και τρομοκράτης ήταν κάποιος που υποστήριζε, υποστήριζε και πραγματοποιούσε τέτοια βία. Τώρα οι αξιωματούχοι μιλούν για βίαιο εξτρεμισμό και όχι για τρομοκρατία και μετατοπίζουν την έμφαση από την εξτρεμιστική βία στον εξτρεμισμό. Σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό, εξτρεμιστής μπορεί να είναι κάποιος που υποστηρίζει ότι οι άνδρες πρέπει να αποφεύγουν το γάμο. ή πιστεύει ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών. Ένας αγωνιώδης, εκφοβισμένος μοναχικός άνθρωπος όπως ο Marc Lépine μεταμορφώνεται υπό αυτή την άποψη σε έναν θιγμένο επαναστάτη με πολιτική ατζέντα. Ακόμη και ένα δωδεκάχρονο αγόρι που ρωτά τη δασκάλα του «Τι χρώμα είναι η Bugatti σου» (ένα μιμίδιο του Andrew Tate), γελάει με τους συμμαθητές του σε ένα σχολικό βίντεο για τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου ή έχει ετοιμάσει απαντήσεις (που τώρα ονομάζονται «σενάρια μίσους») για τον φεμινισμό της δασκάλας του, θεωρείται ότι κινδυνεύει από «ριζοσπαστικοποίηση».

Αν τα παραπάνω ακούγονται παρανοϊκά, αρκεί να διαβάσει κανείς τα εν λόγω έγγραφα. Το Δίκτυο Επαγγελματιών Πρόληψης των ΗΠΑ, το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως «ένα διεπιστημονικό δίκτυο επαγγελματιών που εργάζονται για την πρόληψη της στοχευμένης βίας και της τρομοκρατίας στις ΗΠΑ», ισχυρίζεται χωρίς καμία εξαίρεση ή επιφύλαξη ότι το περιεχόμενο της μανόσφαιρας είναι μισογυνιστικό και κάνει σαρωτικές, ψευδείς γενικεύσεις σχετικά με την υπεράσπιση των ανδρών:

Η «μανόσφαιρα» είναι επικίνδυνη επειδή βασίζεται στο μίσος κατά των γυναικών. Τα άτομα και τα δίκτυα στη «μανόσφαιρα» εκφράζουν συνωμοτικές και συχνά βίαιες πεποιθήσεις για τις γυναίκες, όπου η μόνη αξία μιας γυναίκας είναι η ικανότητά της να τεκνοποιεί ή να εκπληρώνει τις σεξουαλικές ανάγκες και επιθυμίες των ανδρών, όπου οι γυναίκες αναφέρονται ως υπάνθρωπα σεξουαλικά αντικείμενα και όπου ο φεμινισμός θεωρείται εχθρός της ανθρωπότητας, μεταξύ άλλων.

Σημειώστε πώς μια αντικειμενικά κατακριτέα πεποίθηση (ότι οι γυναίκες είναι υπάνθρωποι – αν και δεν παρέχονται στοιχεία ότι μια τέτοια πεποίθηση είναι ευρέως διαδεδομένη ή ακόμη και γενικά αποδεκτή στη μανόσφαιρα) συνδέεται με μια πεποίθηση καθόλου αντικειμενικά κατακριτέα (ότι ο φεμινισμός είναι «εχθρός της ανθρωπότητας» – κάτι που είναι πολύ πιθανό να πιστεύει κανείς ενώ αγαπά τις γυναίκες). Η έκθεση δίνει έμφαση στον μικρό αριθμό των αυτοαποκαλούμενων incels που ήταν υπεύθυνοι για πράξεις μαζικής βίας, αλλά παραλείπει να βάλει τον αριθμό στο πλαίσιο ή να αναφέρει τη συντριπτική πλειοψηφία των δημιουργών περιεχομένου manosphere των οποίων οι θέσεις είναι εντελώς μη βίαιες. Δεν γίνεται καμία αναφορά σε θέματα που συζητούνται στη μανόσφαιρα, όπως η αυτοκτονία ανδρών, η απάτη πατρότητας, η μοναξιά και το μίσος για τον εαυτό τους, οι ψευδείς ισχυρισμοί βιασμού ή τα διεφθαρμένα οικογενειακά δικαστήρια. Δεν γίνεται καμία προσπάθεια να διακριθεί ο βίαιος μισογυνισμός, όπου μπορεί να υπάρχει, από τα επιχειρήματα καλής πίστης, τις συμβουλές αυτοβοήθειας, την επιστημονική έρευνα, τη σάτιρα και τη θεραπευτική εκτόνωση.

Η έκθεση των Επαγγελματιών Πρόληψης θα ήταν αστεία αν οι επιπτώσεις της στην αστυνόμευση και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας δεν ήταν τόσο ανησυχητικές. Διάφοροι ερευνητές και σύμβουλοι έχουν προφανώς χτενίσει δεκάδες τοποθεσίες μανόσφαιρας, χωρίς να μάθουν τίποτα και να μην ξεχάσουν τίποτα. Η έκθεση παρέχει κωφές εξηγήσεις για έννοιες της μανόσφαιρας όπως currycels και gymcels, Beckys και Chads, υπεργαμία και διακλάδωση πιθήκων, κόκκινα χάπια και μπλε, τα 4 στάδια του MGTOW και ούτω καθεξής. Είναι σαν μια ομάδα βαρετών, χωρίς φαντασία ανθρωπολόγων να πέρασε μερικές έντονες εβδομάδες παρατηρώντας μια άγρια ξένη φυλή για την οποία είχαν ήδη συλλάβει μια βαθιά περιφρόνηση.

Ούτε ένα σημείο που αναφέρεται από κανέναν αναλυτή της μανόσφαιρας δεν αναγνωρίζεται ότι είναι αλήθεια. Δεν σημειώνεται ούτε μία επικάλυψη μεταξύ των γνώσεων για το κόκκινο χάπι και των κυρίαρχων σχολίων: για παράδειγμα, για την απώλεια του τεκμηρίου της αθωότητας, την κρίση της φαιντανύλης, την έλλειψη πατέρα, τη μαζική μετανάστευση, τη δυστυχία των γυναικών ή το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ των φύλων στο κολέγιο. Όλη η έντονη παρατήρηση, το χιούμορ, η ειρωνεία, η αδελφική υποστήριξη, η απόγνωση, ο στόμφος και η έξυπνη ανάλυση καταγράφονται χωρίς ενσυναίσθηση ή κατανόηση. Δεν έχει σημασία πόσοι σχολιαστές των κόκκινων χαπιών κάνουν τα πάντα για να τονίσουν την καλή τους θέληση: είναι όλοι, σύμφωνα με αυτή την αφήγηση, γεμάτοι μίσος.

Το πείραμα σκέψης του Roosh V σχετικά με τη νομιμοποίηση του βιασμού σε ιδιωτική ιδιοκτησία (στην οποία, υπέθεσε, οι γυναίκες μπορεί να αναλάβουν μεγαλύτερη ευθύνη για τη σεξουαλική τους ασφάλεια) παρουσιάζεται σαν να ήταν μια απλή πρόταση (δεν μπορείτε να το διαβάσετε μόνοι σας επειδή έχει αφαιρεθεί από το διαδίκτυο, όπως πιστεύουν αυτοί οι επαγγελματίες ότι θα έπρεπε να είναι το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου της μανόσφαιρας). Επιπλέον, η αχαλίνωτη μισανδρία στην οποία ανταποκρίνεται μεγάλο μέρος του περιεχομένου της μανόσφαιρας –μισανδρία που δεν βρίσκεται σε μακρινές γωνιές του διαδικτύου, αλλά διαδίδεται από αξιοσέβαστες φεμινίστριες ηγέτιδες σκέψης, την οποία έχω τεκμηριώσει εκτενώς (για παράδειγμα, στη σειρά βίντεο για τη φεμινιστική ιστορία και σε άρθρα εδώ, εδώ, εδώ και εδώ)– δεν αναφέρεται ποτέ.

Οι ακαδημαϊκοί διαδίδουν τέτοιο διασυρμό εδώ και χρόνια. Το 2017, η καθηγήτρια Αγγλικών του Πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, Rebecca Sullivan, προκάλεσε ξεκαρδισμό στους κύκλους της μανόσφαιρας όταν δήλωσε σε συνέντευξή της στον καναδικό κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα ότι το μήνυμα των υπερασπιστών των δικαιωμάτων των ανδρών στο «The Red Pill» της Cassie Jaye (και ο λόγος για τον οποίο το ντοκιμαντέρ ήταν τόσο «τρομακτικό», αν και ο Sullivan δεν είχε μπει στον κόπο να το δει) ήταν «Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε σεξ με όποιον και ό,τι θέλουμε όποτε θέλουμε, τότε ίσως δεν θα χρειαζόταν να σε βιάσουμε» (μετά από το οποίο αυτή και ο συνεντευκτής χασκογελούσαν συντροφικά). Μόνο ένας αριστερός καθηγητής αγγλικών, συμφωνήθηκε τότε, θα μπορούσε να βρει μια τόσο κακώς ενημερωμένη απάντηση στη συζήτηση για το κόκκινο χάπι. Τώρα βρίσκουμε το ίδιο ανακριβές μήνυμα στο υλικό που δίνεται στους ερευνητές της αντιτρομοκρατίας, όπως για παράδειγμα στον ισχυρισμό του Δικτύου Επαγγελματιών Πρόληψης ότι οι Pickup Artists «αισθάνονται ότι οι άνδρες οφείλουν σεξ και ότι οι γυναίκες πρέπει επομένως να είναι σεξουαλικά διαθέσιμες ανά πάσα στιγμή».

Οι φεμινίστριες ακαδημαϊκοί βρίσκονται εδώ και καιρό στην πρώτη γραμμή της κίνησης για την ποινικοποίηση της αντιφεμινιστικής διαφωνίας. Μια πρόσφατη έκθεση που βασίζεται σε έρευνα από τους ακαδημαϊκούς του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης Sara Meger, Melissa Johnston και Yoland Riveros-Morales τονίζει μια αυξανόμενη «αντίδραση κατά της ισότητας των φύλων» [sic] που φέρεται να οδηγεί στην υποστήριξη της βίας. Εδώ, αντί να εξετάσουν τις απόψεις στη μανόσφαιρα, οι ακαδημαϊκοί ερεύνησαν τις γενικές στάσεις σε ένα δείγμα Αυστραλών.

Όχι ανόμοια με την αμερικανική έκθεση για το περιεχόμενο της μανόσφαιρας, η έκθεση του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης χρησιμοποιεί ένα ευρύ πινέλο για να ορίσει τον μισογυνισμό, συμπεριλαμβανομένων πολλών πεποιθήσεων που μέχρι πρόσφατα (ή ακόμα και σήμερα) θα θεωρούνταν απλή κοινή λογική. Παρουσιάζουν τα ακόλουθα ως παραδείγματα μισογυνισμού:

Το 50% των ανδρών ερωτηθέντων πιστεύει ότι οι γυναίκες που περνούν από μάχες για την επιμέλεια επινοούν ή υπερβάλλουν τους ισχυρισμούς για ενδοοικογενειακή βία. Το 49% των ανδρών ερωτηθέντων συμφώνησε ότι οι γυναίκες συχνά επινοούν κατηγορίες σεξουαλικής επίθεσης. Το 31% των ερωτηθέντων συμφώνησε ότι μια γυναίκα που δεν εγκαταλείπει έναν καταχρηστικό σύντροφο είναι εν μέρει υπεύθυνη για τη συνεχιζόμενη κακοποίηση. Το 27% των ερωτηθέντων συμφώνησε ότι μερικές φορές μια γυναίκα θυμώνει τόσο πολύ έναν άντρα που τη χτυπάει όταν δεν το ήθελε.

Οτιδήποτε λιγότερο από μια σχεδόν λατρευτική πίστη στην αμετάβλητη αγνότητα της γυναικείας φύσης, φαίνεται, εδώ ταξινομείται ως μισογυνισμός. Τι είδους εξτρεμιστές, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς, διατύπωσαν τέτοιες δηλώσεις ως απόδειξη μίσους για τις γυναίκες; Η πιθανότητα πολλοί από τους άνδρες ερωτηθέντες να έχουν καταλήξει στις απόψεις τους με ειλικρίνεια και ακρίβεια μέσω πολλαπλών αλληλεπιδράσεων και παρατηρήσεων κοριτσιών και γυναικών, φυσικά, δεν εξετάζεται. Τι να πει ένας άντρας αν έχει γίνει αποδέκτης κακόβουλων ψεμάτων, κατηγοριών και λεκτικής και σωματικής κακοποίησης γυναικών; Τι να πιστέψει αν έχει δει μέλη της οικογένειας και στενούς φίλους να ντροπιάζονται, να καταστρέφονται και να εξαναγκάζονται σε αυτοκτονική απόγνωση από την αρπακτική απληστία των γυναικών και τις εκδικητικές συκοφαντίες; Η βάση για τις απόψεις που εκφράζονται από μερίδες του αυστραλιανού κοινού δεν ενδιαφέρει, φυσικά, τους τρεις ακαδημαϊκούς.

Ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα της έρευνας, και αυτό που οι συγγραφείς βρήκαν πιο ανησυχητικό, ήταν μια δήλωση υποστήριξης για την αντιφεμινιστική αντίσταση. Το 19,4% των ανδρών ερωτηθέντων συμφώνησε ότι «ο φεμινισμός είναι επιζήμιος για την κοινωνία μας και θα πρέπει να αντισταθεί με τη βία αν χρειαστεί». Οι ακαδημαϊκοί προφανώς περιμένουν από τους αναγνώστες να είναι τόσο έκπληκτοι όσο και αυτοί. Αλλά χωρίς κάποια συζήτηση για το τι ακριβώς εννοούσαν οι ερωτηθέντες με τον όρο «βία» και, ειδικά, με το «εάν είναι απαραίτητο», η δήλωση είναι ουσιαστικά χωρίς νόημα. Πίστευαν οι ερωτηθέντες ότι ήταν επιθυμητό να αναλάβουν βίαιη δράση στο άμεσο παρόν ή προσέβλεπαν σε ένα μέλλον στο οποίο οι φεμινιστικές τάσεις, συμπεριλαμβανομένης της προκατάληψης στο νομικό σύστημα και των περιορισμών στην ελευθερία του λόγου, είχαν επιδεινωθεί; Ήταν οι ίδιοι πρόθυμοι να πάρουν τα όπλα ή να διαπράξουν βία -και τι είδους βία είχαν στο μυαλό τους;- ή ερμήνευαν τη «βία» ευρύτερα ώστε να περιλαμβάνει επιθετικό ακτιβισμό, πολιτική ανυπακοή ή κυβερνητική νομοθεσία που υποστηρίζεται από αστυνομικές εξουσίες; Χωρίς λεπτομέρειες όπως αυτές, η δήλωση δεν μας λέει σχεδόν τίποτα για τον τύπο της απειλής που εντοπίστηκε.

Σε όλες αυτές τις συζητήσεις δεν καλύπτεται μόνο η νομιμότητα των αντιφεμινιστικών ανησυχιών, αλλά και το απλό γεγονός ότι ο ίδιος ο φεμινισμός είναι τόσο εξτρεμιστικός όσο και βίαιος. Όλες οι μορφές φεμινισμού, ακόμη και οι πιο υποτιθέμενες μετριοπαθείς, απαιτούν τη μερική ή πλήρη άρνηση της βιολογικής βάσης των διαφορών των φύλων, την ανατροπή αιώνων προτύπων κοινωνικής και οικογενειακής συνεργασίας ανδρών-γυναικών και την αναγκαστική ενσωμάτωση των γυναικών και των φεμινιστικών πολιτικών στην κυβέρνηση, τις επιχειρήσεις, τον ακαδημαϊκό χώρο, την ειδησεογραφία, τη νομική, την ιατρική και την επιστήμη. Όλες οι μορφές φεμινισμού ενθαρρύνουν τις ιδέες της γυναικείας ηθικής ανωτερότητας και της ανδρικής θήρευσης, ενώ υποβαθμίζουν ή αρνούνται τη γυναικεία θήρευση και τον ανδρικό ρόλο στον πολιτισμό. Όλες οι μορφές φεμινισμού απαιτούν πρόσβαση για τις γυναίκες σε πρώην ανδρικούς τομείς και προνόμια, ενώ επιμένουν ότι πρέπει να συνεχιστούν οι ειδικές προστασίες και εξαιρέσεις για τις γυναίκες (από τη στράτευση στον πόλεμο, για παράδειγμα). Κανένας επιτυχημένος πολιτισμός δεν έχει διεξαγάγει ποτέ πριν ένα τέτοιο κοινωνικό πείραμα και είναι απολύτως λογικό για τους πολίτες να το αναλύσουν και να αντιταχθούν σε αυτό.

Ο φεμινισμός είναι βίαιος επειδή έχει τη δύναμη του κράτους πίσω του. Αν και η γυναικεία βία είναι επίσης πραγματική, η φεμινιστική βία είναι πολύ πιο διαδεδομένη και επικίνδυνη. Πώς αλλιώς θα έπρεπε να ονομάζεται παρά βία όταν αστυνομικοί εμφανίζονται στην πόρτα ενός άνδρα για να τον αναγκάσουν να υποβληθεί σε ψυχιατρική εξέταση λόγω των αναπόδεικτων ισχυρισμών ενός εκδικητικού ή υστερικού συζύγου; Τι άλλο είναι όταν ένας άντρας φυλακίζεται για οποιαδήποτε περίοδο από τον ισχυρισμό μιας γυναίκας για σεξουαλική ή ενδοοικογενειακή επίθεση; Τι άλλο συμβαίνει όταν ένας άντρας στερείται το δικαίωμα να αναθρέψει τα παιδιά του –ακόμη και το δικαίωμα να τα δει, να τα αγκαλιάσει, να τους ευχηθεί χρόνια πολλά ή να μιλήσει μαζί τους στο τηλέφωνο– επί ποινή φυλάκισης, αλλά εξακολουθεί να αναγκάζεται να πληρώσει για τη συντήρησή τους;

Τα παραπάνω είναι μερικοί από τους απαράδεκτους καρπούς της φεμινιστικής νομοθεσίας και χάραξης πολιτικής. Αντιπροσωπεύουν εκτεταμένες επιθέσεις στα πιο θεμελιώδη πολιτικά δικαιώματα των ανδρών, όλα εκτελεστά από το φεμινιστικό κράτος. Δεν θέλουν όλες οι γυναίκες ή οι φεμινίστριες αυτό το αποτέλεσμα, φυσικά, αλλά κάθε γυναίκα ή φεμινίστρια μπορεί να το επιδιώξει αν το επιθυμεί, και λίγες φεμινίστριες εργάζονται για να αναιρέσουν αυτό που έχουν θέσει σε εφαρμογή οι αδερφές τους. Πώς δεν θα ήταν θεμελιώδες λάθος ή είδος ηθελημένης άγνοιας για οποιονδήποτε άνθρωπο να αγνοήσει αυτή την πραγματικότητα; Πώς δεν θα ήταν θεμελιώδης παράλειψη του καθήκοντος ενός ανθρώπου ως υποστηρικτή της πολιτισμικής λογικής να μην επιδιώκει να της αντιταχθεί, με τη βία αν χρειαστεί; Υποψιάζομαι ότι περισσότερο από το 19,4% των Αυστραλών ανδρών έχουν κρυφά αυτή την υποτιθέμενη τρομοκρατική πεποίθηση.

Η κίνηση να οριστεί η κριτική του φεμινισμού ως μια μορφή βίαιου εξτρεμισμού είναι απλώς το τελευταίο παράδειγμα της εγγενούς τυραννίας της φεμινιστικής ιδεολογίας και πρακτικής. Μια τέτοια τυραννία δεν θα σταματήσει μέχρι κάθε αντιφρονών αγόρι ή άντρας να αποθαρρυνθεί, να φιμωθεί, να φυλακιστεί ή να πεθάνει. Αν αφεθεί στην τύχη του, ο φεμινισμός θα καταστρέψει τελικά κάθε ίχνος των ελευθεριών και του κράτους δικαίου που πέρασαν από τους προγόνους μας. Λίγοι από εμάς θέλουν βία. Αλλά είμαστε ανόητοι που δεν παραδεχόμαστε ότι η βία είναι ήδη εδώ και θα επιδεινωθεί τις επόμενες δεκαετίες καθώς οι φεμινίστριες εργάζονται για να θέσουν εκτός νόμου την αντίσταση στην εξουσία τους.


ΑΓΓΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

One can sense the beginning of a joke: a radical feminist (barrister Charlotte Proudman), a men’s advocate (Ally Fogg of the Men and Boys Coalition), and a professor who studies the manosphere (cyber threat specialist Joe Whittaker) walk into a BBC studio to discuss the UK government’s announced plan to tackle misogyny (BBC Sounds, “Should some forms of misogyny be classed as extremism?”). The joke is that no real debate occurs, despite Fogg’s contention that boys and men are as much victims as victimizers. Overall, the three agree that extreme misogyny is a “serious” “pervasive” problem, that it is prevalent throughout online men’s discussions (in the so-called “manosphere”), and that boys and men must be educated out of any tendency to direct anger at women or feminism.

Inch by feminist inch, what was once a convenient exaggeration (that criticism of feminism and non-feminist men’s discussion are misogynistic) has become the only allowable view.

**

No one who has been paying attention should be surprised. According to a report in The Telegraph, the UK’s revamped counter-terror strategy will likely address “extreme misogyny” as one of a number of “emerging ideologies” that “promote violence” and “undermine democracy.” The strategy will make it mandatory for teachers to refer pupils suspected of such misogyny to counter-terror officials; and will draw an equivalence between recruiters for Islamist bombings and influencers such as Andrew Tate. While details are as yet vague, the purpose seems undeniable: to (further) politicize any and all violence against women as an expression of woman-hating (an idea already embedded in terminology such as femicide and gender-based violence), and to stigmatize critics of feminism as potential threats to national security.

There is no reason to believe the UK plan will differ from efforts in other parts of the English-speaking world to link anti-feminism to political violence. Canadian legislation already defines incel violence as a form of terrorism; and Canadian authorities have prosecuted a knife attack at a massage parlor under the new law. A recent report by academics at the University of Melbourne alleges that “misogynistic beliefs” are a “significant predictor of most forms of violent extremism.” The US Prevention Practitioners Network provides a detailed outline of the alleged relationship between political violence and manosphere internet content.

Notable in all these initiatives is a revised definition of terrorism. Terrorism was once understood as the use of violence to achieve a political end through tactics of intimidation, and a terrorist was someone who advocated, supported, and carried out such violence. Now officials speak of violent extremism rather than terrorism, and shift the emphasis from extremist violence to extremism. According to this definition, an extremist may be someone who argues that men should avoid marriage; or believes there are significant differences between men and women. An anguished, bullied loner like Marc Lépine is transformed under this view into an aggrieved revolutionary with a political agenda. Even a twelve-year-old boy who asks his teacher “What color is your Bugatti” (an Andrew Tate meme), laughs with mates at a school video on same-sex relationships, or has prepared answers (now called “hate scripts”) for his teacher’s feminism is seen as at risk for “radicalization.”

If the above sounds paranoid, one need only read the documents in question. The US Prevention Practitioners Network, which defines itself as “an interdisciplinary network of professionals working on the prevention of targeted violence and terrorism in the US,” alleges without any exceptions or qualification that manosphere content is misogynistic; and it makes sweeping, false generalizations about men’s advocacy:

The ‘manosphere’ is dangerous because it is founded in anti-women hate. Individuals and networks in the ‘manosphere’ express conspiratorial and often violent beliefs about women, where a woman’s only value is her ability to procreate or to fulfil the sexual needs and desires of men, where women are referred to as subhuman sexual objects, and where feminism is seen as an enemy of mankind, among others.

Note how an objectively reprehensible belief (that women are subhuman—though no evidence is provided that such a belief is widespread or even generally acceptable in the manosphere) is linked to a belief not at all objectively reprehensible (that feminism is “an enemy of mankind”—which is quite possible to believe while loving women). The report emphasizes the tiny number of self-declared incels who have been responsible for acts of mass violence, but neglects to put the number in context or to mention the overwhelming majority of manosphere content creators whose positions are entirely non-violent. No mention is made of issues discussed in the manosphere such as male suicide, paternity fraud, loneliness and self-hatred, false rape allegations, or corrupt family courts. No attempt is made to distinguish violent misogyny, where it may exist, from good-faith argument, self-help advice, scientific research, satire, and therapeutic venting.

The Prevention Practitioners report would be laugh-out-loud funny if its implications for policing and counter-terrorism were not so alarming. Various researchers and advisors have obviously combed through dozens of manosphere sites, learning nothing and forgetting nothing. The report provides tone-deaf explanations of such manosphere concepts as currycels and gymcels, Beckys and Chads, hypergamy and monkey-branching, red pills and blue, the 4 Stages of MGTOW, and on and on; it’s as if a group of dull, unimaginative anthropologists spent a couple of intense weeks observing a savage foreign tribe for whom they had already conceived a deep disdain.

Not a single point made by any manosphere analyst is admitted to be true. Not a single overlap is noted between red-pill insights and mainstream commentary: for example, on the loss of presumption of innocence, the fentanyl crisis, fatherlessness, mass immigration, women’s self-reported unhappiness, or the widening gender gap at college. All the keen observation, humor, irony, brotherly support, despair, bombast, and ingenious analysis are registered without empathy or comprehension. It doesn’t matter how many red pill commentators go out of their way to stress their good will: they are all, according to this account, hate-filled.

Roosh V’s thought experiment about making rape legal on private property (in which case, he hypothesized, women might take greater responsibility for their sexual safety) is trotted out as if it were a straightforward proposition (you can’t read it for yourself because it has been removed from the internet, as these practitioners think most manosphere content should be). Furthermore, the rampant misandry to which much manosphere content responds—misandry not found in far corners of the internet but disseminated by respected feminist thought leaders, which I have extensively documented (for example, in my video series on feminist history and in articles here, here, here, and here)—is never mentioned.

Academics have been purveying such vilification for years. In 2017, University of Calgary English Professor Rebecca Sullivan caused hilarity in manosphere circles when she declared in an interview with the Canadian state-funded broadcaster that the message of men’s rights advocates in Cassie Jaye’s “The Red Pill” (and the reason why the documentary was so “scary,” though Sullivan hadn’t bothered to watch it) was “If only we could have sex with whoever and whatever we want whenever we want, then maybe we wouldn’t have to rape you” (after which she and the interviewer sniggered companionably). Only a loopy left-wing English prof, it was then agreed, could come up with such an ill-informed response to red pill discourse. Now we find the same inaccurate message in the materials given to counter-terrorism researchers, as for example in the Prevention Practitioners Network claim that Pickup Artists “feel men are owed sex and that women therefore need to be sexually available at all times.”

Feminists academics have long been at the forefront of the move to criminalize anti-feminist dissent. A recent survey-based report by University of Melbourne academics Sara Meger, Melissa Johnston, and Yoland Riveros-Morales emphasizes a growing “backlash against gender equality” [sic] that is allegedly driving support for violence. Here, rather than examining views in the manosphere, the academics surveyed general attitudes amongst a sample of Australians.

Not dissimilar to the American report on manosphere content, the University of Melbourne report uses a broad brush to define misogyny, including many beliefs that until recently (or even today) would be considered simple common sense. They present the following as examples of misogyny:

50% of male respondents think women going through custody battles make up or exaggerate claims of domestic violence. 49% of male respondents agreed that women often make up sexual assault accusations. 31% of respondents agreed that a woman who doesn’t leave an abusive partner is partly responsible for ongoing abuse. 27% of respondents agreed that sometimes a woman makes a man so angry that he hits her when he didn’t mean to.  

Anything less than a near-worshipful faith in the unvarying purity of female nature, it seems, is here classed as misogyny. What kind of extremists, one must ask, formulated such statements as evidence of woman-hatred? The possibility that many of the male respondents have come to their views honestly and accurately through multiple interactions with and observations of girls and women is, of course, not considered. What is a man to say if he has been on the receiving end of women’s malicious lies, accusations, and verbal and physical abuse? What is he to believe if he has seen family members and close friends disgraced, ruined, and forced into suicidal despair by women’s predatory greed and retaliatory calumnies? The basis for the views expressed by portions of the Australian public is not, of course, of any interest to the three academics.

One of the most significant of the survey findings, and the one the authors found most alarming, was a statement of support for anti-feminist resistance. 19.4% of male respondents agreed that “Feminism is damaging to our society and should be resisted by force if necessary.” The academics evidently expect readers to be as aghast as they are. But without some discussion of what exactly the respondents meant by “force” and, especially, by “if necessary,” the statement is effectively meaningless. Did the respondents believe that it was desirable to take violent action in the immediate present, or were they looking forward to a future in which feminist trends, including bias in the legal system and restrictions on free speech, had worsened? Were they themselves willing to take up arms or commit violence—and what sort of violence did they have in mind?—or were they interpreting “force” more broadly to include aggressive activism, civil disobedience, or government legislation backed by police powers? Without specifics such as these, the statement tells us next to nothing about the type of threat identified.

Covered over in all of these discussions is not only the legitimacy of anti-feminist concerns but also the simple fact that feminism itself is both extremist and violent. All forms of feminism, even the most reputedly moderate, call for the partial or complete denial of the biological basis of sex differences, the overturning of centuries-old patterns of male-female social and familial cooperation, and the forced integration of women and feminist policies into government, businesses, academia, news reporting, law, medicine, and science. All forms of feminism encourage ideas of female moral superiority and male predation, while downplaying or denying female predation and the male role in civilization. All forms of feminism demand access for women to formerly male domains and privileges while insisting that special protections and exemptions for women (from being drafted in war, for example) must continue. No successful civilization has ever before conducted such a social experiment, and it is perfectly reasonable for citizens to analyze and object to it.

Feminism is violent because it has the power of the state behind it. Though female violence is also real, feminist violence is far more prevalent and dangerous. What else should it be called but violence when police officers appear at a man’s door to force him into a psychiatric examination because of a vengeful or hysterical spouse’s unproven allegations? What else is it when a man is imprisoned for any term by a woman’s evidence-free claim of sexual or domestic assault? What else is it when a man is denied the right to parent his own children—even the right to see them, hug them, wish them happy birthday, or speak with them on the phone--on penalty of imprisonment, but is still forced to pay for their maintenance?

The above are a few of the intolerable fruits of feminist legislation and policy-making. They represent far-reaching assaults on the most fundamental civil rights of men, all enforceable by the feminist state. Not all women or feminists want this outcome, of course, but any woman or feminist can pursue it if she wishes, and few feminists are working to undo what their sisters have put in place. How would it not be a fundamental error or type of willed ignorance for any man to ignore this reality? How would it not be a fundamental dereliction of a man’s duty as the upholder of civilizational sanity not to seek to oppose it, by force if necessary? I suspect that more than 19.4% of Australian men secretly hold this allegedly terroristic belief.

The move to define criticism of feminism as a form of violent extremism is merely the latest example of the inherent tyranny of feminist ideology and practice. Such tyranny will not rest until every dissident boy or man is demoralized, silenced, imprisoned, or dead. Left to its own devices, feminism will ultimately destroy every vestige of the freedoms and rule of law passed down by our forefathers. Few of us want violence; but we are fools not to admit that violence is already here, and will worsen over the next decades as feminists work to outlaw resistance to their power.


ΠΗΓΗ We’re All Terrorists Now - by Janice Fiamengo

Faceof... 

Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)