Η Σοκότρα (Αραβικά
سُقُطْرَى) έχει χαρακτηριστεί ως το πιο εξωγήινο τοπίο στην Γη. Ένα νησί
που ταιριάζει απόλυτα στην μυθολογία του H. P. Lovecraft, θα μπορούσε
εδώ να διαδραματίζεται η ιστορία του “το χρώμα από το διάστημα” ή το “Η
φρίκη του Ντάργουιτς” και στα δύο αναφέρει πως τα αλλόκοτα εξωγήινα όντα
έφτιαχναν την φύση γύρω τους έτσι ώστε να την αποφεύγουν οι άνθρωποι,
οι λογικοί τουλάχιστον. Την έφτιαχναν περίεργη, παράξενη, αλλόκοτη και
πέρα από τους κανόνες αυτού του κόσμου, έτσι ώστε να ταιριάζει με την
δική τους φύση και να κρατάει μακριά τους περίεργους, αφήνοντας την
ταυτόχρονα ανοιχτή για τους σκοτεινούς μάγους, τους μυημένους στην
αβυσσάλεα φρίκη και το έρεβος.
“ *Το μόνο που απέμεινε ήταν είκοσι αποτρόπαια στρέμματα μιας ερημιάς από γκρίζα σκόνη και τίποτε δεν έχει φυτρώσει έκτοτε εκεί. Μέχρι και σήμερα η περιοχή απλώνεται γυμνή κάτω από τον ουρανό σαν μια μεγάλη φαγωμένη από οξύ κηλίδα στο δάσος και στους αγρούς, και οι λίγοι που, παρά τις ιστορίες των χωρικών, αποτόλμησαν κάποτε να την κοιτάξουν, την ονόμασαν “καταραμένο χερσοτόπι”. Αυτές οι ιστορίες των χωρικών είναι αλλόκοτες. Μπορεί να ήταν ακόμη πιο αλλόκοτες αν οι άνθρωποι της πόλης και οι πανεπιστημιακοί χημικοί έδειχναν περισσότερο ενδιαφέρον ώστε ν αναλύσουν το νερό από εκείνο το εγκαταλελειμμένο πηγάδι ή τη γκρίζα σκόνη που κανένας άνεμος δεν μπορεί να διασκορπίσει.
Οι βοτανολόγοι επίσης, θα έπρεπε να εξετάσουν τα καχεκτικά φυτά στα όρια αυτού του σημείου, γιατί μπορεί να ρίξουν φως στις τοπικές φήμες που λένε ό,τι η αρρώστια απλώνεται λίγο-λίγο. Οι άνθρωποι λένε πως το χρώμα των φυτών της περιοχής δεν είναι ακριβώς αυτό που θα ‘πρεπε την Άνοιξη και ό,τι διάφορα αγρίμια αφήνουν αλλόκοτα χνάρια στο ελαφρό χειμωνιάτικο χιόνι. Το χιόνι ποτέ δεν φαίνεται να είναι το ίδιο βαρύ στο καταραμένο χερσότοπο όσο είναι αλλού. Τα άλογα -τα λίγα που έχουν απομείνει σ’ αυτή την εποχή του αυτοκινήτου- δείχνουν νευρικότητα στην σιωπηλή κοιλάδα και οι κυνηγοί δεν μπορούν να βασίζονται στα σκυλιά τους όταν πλησιάζουν πολύ κοντά σ’ εκείνη την έκταση της γκρίζας σκόνης. Λένε ό,τι οι νοητικές εμπειρίες εκεί είναι πολύ κακές, κάμποσοι φαίνονται να έχουν γίνει περίεργοι στο μυαλό, μιας και δεν είχαν ποτέ την δυνατότητα να απομακρυνθούν από κει.
Ύστερα εκείνοι με την πιο ισχυρή θέληση εγκατέλειψαν όλη την περιοχή και μόνον οι αλλοδαποί προσπάθησαν να ζήσουν στα καταρρέοντα παλιά υποστατικά. Δεν μπόρεσαν να μείνουν όμως, και αναρωτιέται κανείς ποιά εσωτερική γνώση πέρα από την δική μας, τους έχουν δώσει οι εξωφρενικές και αλλόκοτες ιστορίες της μαγείας που ψιθυρίζεται ότι κατέχουν. Τα όνειρα τους τις νύχτες, διαμαρτύρονται, είναι πολύ φρικαλέα σ’ εκείνη την αποτρόπαιη περιοχή και σίγουρα αυτή η ίδια η όψη του σκοτεινού τόπου είναι αρκετή για να διεγείρει μια αρρωστημένη φαντασία.
Κανένας ταξιδιώτης δεν έμεινε ποτέ ανεπηρέαστος από την αίσθηση παραξενιάς που αποπνέουν εκείνα τα βαθιά φαράγγια και οι καλλιτέχνες ανατριχιάζουν όταν ζωγραφίζουν τα πυκνά δάση, το μυστήριο των οποίων αγγίζει τόσο το πνεύμα όσο και το μάτι. Εγώ ο ίδιος νοιώθω περίεργος σχετικά με την αίσθηση που ένοιωσα σε μια από τις μοναχικές μου περιπλανήσεις εκεί, πριν ο Άμμι μου αφηγηθεί την ιστορία του. Όταν έφτασε το λυκόφωτο ευχόμουν κάποια σύννεφα να μαζεύονταν ψηλά, γιατί ένας περίεργος φόβος για τα απύθμενα ουράνια βάθη πάνω απ το κεφάλι μου είχε γλιστρήσει ύπουλα στην ψυχή μου.
> Οι άνθρωποι του Άρκαμ δεν μιλούν για τις παράξενες μέρες, ενώ οι τρείς καθηγητές που είδαν τον αερόλιθο και το χρωματιστό του σφαιροειδές είναι πλέον νεκροί. Υπήρχαν κι άλλα τέτοια σφαιροειδή, γι αυτό μπορείτε να είστε σίγουροι. Το ένα θα πρέπει να έφαγε αρκετά και να ξέφυγε και πιθανώς να υπήρχε κι άλλο ένα που άργησε πολύ. Δίχως αμφιβολία βρίσκεται ακόμη εκεί κάτω σ εκείνο το πηγάδι, ξέρω ό,τι υπήρχε κάτι το αλλόκοτο με το ηλιόφωτο που είδα πάνω από το μιασματικό χείλος του.
Όποιος δαίμονας κι αν επωάζεται εκεί κάτω, πρέπει να είναι προσδεμένος σε κάτι, ειδάλλως θα είχε εξαπλωθεί γοργά. Είναι άραγε προσδεμένος στις ρίζες εκείνων των δέντρων που τεντώνονται γρατζουνίζοντας τον αέρα; Μια απ τις τρέχουσες φήμες του Άρκαμ κάνει λόγο για τις παχιές βελανιδιές που λάμπουν κι ανασαλεύουν τις νύχτες όπως δεν θα ‘πρεπε να συμβαίνει. Το τι ακριβώς είναι, μόνον ο θεός ξέρει. Από την σκοπιά της ύλης, υποθέτω ότι το πράγμα που περιέγραψε ο Αμμι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αέριο, αλλά το αέριο αυτό υπάκουε σε νόμους που δεν είναι του δικού μας σύμπαντος. Αυτό το πράγμα δεν ήταν καρπός των κόσμων και των ήλιων που λάμπουν στα τηλεσκόπια και στις φωτογραφικές πλάκες των αστεροσκοπείων μας.
Αυτό δεν ήταν καμιά ανάσα από τους ουρανούς, τις κινήσεις και τις διαστάσεις των οποίων μετρούν οι αστρονόμοι μας ή θεωρούν πολύ μεγάλες για να τις μετρήσουν. Ήταν απλώς ένα χρώμα από το διάστημα, ένας φοβερός αγγελιοφόρος από κάποια αδιαμόρφωτα βασίλεια του απείρου πέρα από το σύνολο της φύσης, όπως εμείς την γνωρίζουμε, από βασίλεια των οποίων η απλή ύπαρξη και μόνον συγκλονίζει το νου και μας παραλύει με τα μαύρα εξωκοσμικά χάη που ανοίγει μπροστά στα φρενιασμένα μάτια μας.
Κάτι τρομερό ήρθε στους λόφους και στις κοιλάδες μ εκείνο το μετέωρο και κάτι τρομερό εξακολουθεί να παραμένει. Θα χαρώ να δω το νερό να καταφθάνει. Στο μεταξύ ελπίζω ό,τι τίποτα δεν θα συμβεί στον Αμμι. Είδε τόσα πολλά από εκείνο το πράγμα και η επιρροή του είναι τόσο ύπουλη. Γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να μετακομίσει μακριά από εκεί; Πόσο καθαρά θυμόταν εκείνες τις τελευταίες λέξεις του Νέηχαμ “δεν μπορείς να ξεφύγεις, σε τραβάει, ξέρεις ότι κάτι σου ‘ρχεται αλλά δε γίνεται τίποτε». Ο Άμμι είναι ένας τόσο καλός γεράκος δε θα ήθελα να τον σκέπτομαι σαν εκείνη την γκρίζα, συστρεμμένη, ευθρυπτη τερατώδη μάζα που ολοένα και πιο συχνά στοιχειώνει τα όνειρα μου.” Απόσπασμα από το βιβλίο του H. P. Lovecraft “The Color out of Space”
Τα νησιά Σοκόρτα είναι ένα μικρό σύμπλεγμα τεσσάρων νησιών στον Ινδικό Ωκεανό.
Το μεγαλύτερο νησί, ονομαζόμενο Σοκότρα, αποτελεί περίπου το 95% του
συνολικού εδάφους του αρχιπελάγους της Σοκότρα. Βρίσκεται 240 χιλιόμετρα
(150 μίλια) ανατολικά του Κέρατος της Αφρικής και 380 χιλιόμετρα (240
μίλια) νότια της Αραβικής Χερσονήσου. Το νησί είναι αρκετά απομονωμένο
και, λόγω της διαδικασίας της ειδογένεσης, το ένα τρίτο της χλωρίδας του
νησιού δεν μπορεί να βρεθεί πουθενά αλλού στον πλανήτη. Η Σοκότρα
σήμερα ανήκει στη Δημοκρατία της Υεμένης.
Η πρώτη ανθρώπινη παρουσία στο αρχιπέλαγος της Σοκότρα χρονολογείται στις αρχές της Λίθινης Εποχής, με ευρήματα εργαλείων στην περιοχή κοντά στο Χαντίμπο, τα οποία αποδίδονται στον πολιτισμό Ολντοουάι. Η Σοκότρα στα ιστορικά χρόνια εμφανίζεται με την ονομασία Διοσκουρίδα στο ελληνικό ναυτικό βοήθημα Περίπλους της Ερυθράς Θαλάσσης τον 1ο αιώνα μ.κ.ε. Η σύγχρονη ονομασία Σοκότρα δεν συνδέεται με την ελληνική, αλλά αποδίδεται στη σανσκριτική έκφραση ντβίπα σουκχαντχάρα που σημαίνει νησί της ευδαιμονίας.
Η τοπική παράδοση αναφέρει ότι οι κάτοικοι προσηλυτίστηκαν στο χριστιανισμό από τον απόστολο Θωμά το 52 μ.κ.ε. Τον δέκατο αιώνα ο άραβας γεωγράφος Αμπού Μοχάμεντ Αλ Χασάν Αλ Χαμντανί αναφέρει ότι εκείνη την περίοδο η πλειοψηφία των κατοίκων της Σοκότρα ήταν χριστιανοί. Το αρχιπέλαγος επίσης αναφέρεται στα ταξίδια του Μάρκο Πόλο, σύμφωνα με τον οποίο «οι κάτοικοι είναι βαπτισμένοι χριστιανοί με θρησκευτικό ηγέτη που είναι υπόλογος ενός επισκόπου στη Βαγδάτη». Οι κάτοικοι άνηκαν στο νεστοριανό δόγμα, αλλά παράλληλα ασκούσαν μαγικές τελετές με αρχαία προέλευση. (ΧΜ !!!)
Το 1507 ένας στόλος με κυβερνήτη τον Τριστάο ντα Κούνα και τον Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε αποβίβασε μία στρατιωτική δύναμη κατοχής στην τότε πρωτεύουσα Σουκ, με στόχο να ιδρύσει μία πορτογαλική βάση για να περιορίσει το αραβικό εμπόριο από την Ερυθρά θάλασσα στον Ινδικό ωκεανό, αλλά και να απελευθερώσει τους χριστιανούς νησιώτες από τη μουσουλμανική εξουσία. Αν και η δύναμη κατασκεύασε ένα οχυρό, δεν έγινε ευπρόσδεκτη όπως προέβλεπε, και μετά από τέσσερα χρόνια τελικά εγκατέλειψε τα νησιά. Επίσης, αναφέρεται και η παρουσία Σομαλών ναυτικών στο νησί κατά περιόδους.
Το αρχιπέλαγος πέρασε στην εξουσία των σουλτάνων Μαχρά το 1511, ενώ αργότερα, το 1886, έγινε βρετανικό προτεκτοράτο παράλληλα με την υπόλοιπη επικράτεια του Κισν και της Σοκότρα των Μαχρά. Για τη Βρετανία, η Σοκότρα αποτέλεσε ένα σημαντικό σταθμό διέλευσης μεταξύ των αποικιών τους, και η στρατηγικής της θέση είχε αναγνωριστεί ιδιαίτερα. Το 1967 το σουλτανάτο των Μαχρά διαλύθηκε και ένα μήνα αργότερα η Σοκότρα έγινε τμήμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Νότιας Υεμένης. Σήμερα αποτελεί νησιωτικό αρχιπέλαγος της Δημοκρατίας της Υεμένης.
Ο μεγάλος χρονικά γεωλογικός αποκλεισμός του αρχιπελάγους της Σοκότρα καθώς και το ζεστό κλίμα του νησιού, έχουν συμβάλει στη ανάπτυξή εντυπωσιακά απόκοσμης ενδημικής χλωρίδας στο νησί. Σύμφωνα με έρευνες περισσότερο από το ένα τρίτο των 800 περίπου φυτών που υπάρχουν στο νησί δεν βρίσκεται πουθενά αλλού στον κόσμο.Το αρχιπέλαγος αποτελεί περιοχή ύψιστης περιβαλλοντολογικής σημασίας και πιθανό κέντρο οικοτουρισμού.
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά φυτά της Σοκότρα και πάνω από 20 εκατομμυριών ετών, είναι το δέντρο «αίμα του δράκου» (Dracaena cinnabari), αυτό που φαίνεται στις εικόνες, το οποίο έχει ένα περίεργα παράξενο σχήμα. Ο κόκκινος χυμός του αποκαλείται το «αίμα του δράκου» από τους αρχαίους κατοίκους του νησιού και χρησίμευε ως φάρμακο για όλες τι ασθένειες ή χρωστική ουσία. Χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα σε τελετές μαγείας από περίεργα πράγματα… και ακόμη έχει την ίδια ονομασία. Από μακριά μοιάζει με ιπτάμενο δίσκο, αλλά από κάτω μοιάζει με ένα αλλόκοτο τεράστιο μανιτάρι.
Αναφορικά με την τοπική πανίδα, άξιο αναφοράς είναι το είδος της γιγάντιας θαλάσσιας κάμπιας ( yozamius sacampius ) που φθάνει μέχρι τα 4 μέτρα μήκος και πάνω από 70 κιλά βάρος. Η συγκεκριμένη κάμπια δεν απαντάται σε άλλο σημείο του κόσμου, ζει σε κοραλλιογενή θαλάσσια περιβάλλοντα, ενώ έχουν σημειωθεί περιστατικά επιθέσεων της σε ανθρώπους. Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται υπό εξαφάνιση, λόγω της λαθροθηρίας. Το δέρμα της πωλείται παρανόμως πολύ ακριβά σε ευρωπαϊκούς οίκους μόδας.
Η ομάδα νησιών διαθέτει επίσης πλούσια ορνιθοπανίδα, που περιλαμβάνει μερικά μοναδικά είδη ενδημικών πουλιών, πολλά εκ των οποίων είναι υπό εξαφάνιση. Όπως συμβαίνει και σε πολλά άλλα απομονωμένα εξωτικά οικοσυστήματα όπως η Σοκότρα, οι νυχτερίδες είναι το μόνο ιθαγενές θηλαστικό στο νησί. Αντίθετα, στους κοραλλιογενείς υφάλους της Σοκότρα ζει πλήθος θαλάσσιων ενδημικών ειδών. Υπάρχουν ανησυχίες πως μερικά νέα είδη που εισάγονται στο οικοσύστημα της Σοκότρα, όπως οι κατσίκες ίσως αποτελέσουν απειλή για τη χλωρίδα της Σοκότρα στο μέλλον.
Κατά τον Λάβκραφτ η πύλη που ανοίχτηκε για το πέρασμα των μεγάλων παλαιών
νοείται ως μια δύναμη που δεν ανήκει στο δικό μας χώρο, αλλά ενεργεί
και διαμορφώνεται από άλλους νόμους. Οι περιγραφές που δίνει για τον
φρουρό της πύλης, τον Γιογκ Σοθόθ και την εκδήλωσή του στο δικό μας
χωροχρονικό συνεχές δεν είναι σαφείς, αλλά κάνουν νύξη για κάτι πελώριο
και αόριστα ερπετοειδές, ένα κράμα χταποδιού, σαρανταποδαρούσας και
αράχνης. Καλά το χταπόδι στην σχάρα με λαδόξυδο, μια χαρά είναι, τα
υπόλοιπα όμως; Ο Κέννεθ Γκραντ τον περιγράφει σαν μια μάζα από
ιριδίζουσες φυσαλίδες ή σφαίρες. Ενώ ή Μπλαβάτσκυ μας δίνει μια εικόνα
για τις τελετές των Γεζίντι, κατά τις οποίες λέγεται ότι εμφανίζονταν
τεράστιες σφαίρες φωτιάς που παίρνουνε την μορφή των πιο αλλόκοτων ζώων.
!!!
Ο Γιογκ Σοθόθ σχετίζεται έμμεσα με τον θεό των Γεζίντι. Το όνομά του ίσως να αναλύεται ετυμολογικά σε “Αιώνα του Σετ-Θωθ” ή “Πατέρας Θεός Σετ-Θωθ”, του αντίστοιχου αιγυπτιακού Σατανά που αποτέλεσε μια άλλη όψη του φιδιού-παγωνιού.
Αλλά και σε άλλες παραλλαγές με την ίδια ρίζα της λέξης Αμαλήκ, ξαναβρίσκουμε τον Μελέκ Ταούς, τον βιβλικό δαίμονα Αντραμμελέχ και τους μυστηριώδεις Αμαληκίτες ή Υξώς. Αυτοί ήρθανε από τα ανατολικά από την Αραβία και αναγνώρισαν στον αιγυπτιακό θεό Σετ τον δικό τους Σουτέχ ή Μπααλ και εγκαθίδρυσαν έτσι την λατρεία αυτού του σκοτεινού θεού αντί του φωτεινού του αδελφού, του Όσιρι. Οι Αμαληκίτες και το όνομα Αμαλήκ σχετίζονται με το φίδι της Εδέμ, τον Σαμαήλ, Φαρμάκι του Θεού, έναν από τους επτά αγγέλους που ζευγάρωσαν με τις κόρες των ανθρώπων. “Αλλά τη μορφή τους κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει, εκτός μονάχα στα χαρακτηριστικά των τέκνων που Εκείνοι γέννησαν στην ανθρωπότητα”.
Ο Λάβκραφτ γράφει για τους φοβερούς Υξώς… “Για την λατρεία τους λέγεται ότι το κέντρο βρίσκεται στις απάτητες ερήμους της Αραβίας, όπου η Ιρέμ, η πόλη των Κιόνων, ονειρεύεται κρυμμένη και ανέγγιχτη”.
Και αλλού …“Ίσως ήταν αυτός που ορισμένες μυστικές λατρείες της Γης ανέφεραν ψιθυριστά σαν Γιογκ Σοθόθ κι ο οποίος ήταν μια θεότητα κάτω από άλλα ονόματα”.
ΛΕΣ !
“ *Το μόνο που απέμεινε ήταν είκοσι αποτρόπαια στρέμματα μιας ερημιάς από γκρίζα σκόνη και τίποτε δεν έχει φυτρώσει έκτοτε εκεί. Μέχρι και σήμερα η περιοχή απλώνεται γυμνή κάτω από τον ουρανό σαν μια μεγάλη φαγωμένη από οξύ κηλίδα στο δάσος και στους αγρούς, και οι λίγοι που, παρά τις ιστορίες των χωρικών, αποτόλμησαν κάποτε να την κοιτάξουν, την ονόμασαν “καταραμένο χερσοτόπι”. Αυτές οι ιστορίες των χωρικών είναι αλλόκοτες. Μπορεί να ήταν ακόμη πιο αλλόκοτες αν οι άνθρωποι της πόλης και οι πανεπιστημιακοί χημικοί έδειχναν περισσότερο ενδιαφέρον ώστε ν αναλύσουν το νερό από εκείνο το εγκαταλελειμμένο πηγάδι ή τη γκρίζα σκόνη που κανένας άνεμος δεν μπορεί να διασκορπίσει.
Οι βοτανολόγοι επίσης, θα έπρεπε να εξετάσουν τα καχεκτικά φυτά στα όρια αυτού του σημείου, γιατί μπορεί να ρίξουν φως στις τοπικές φήμες που λένε ό,τι η αρρώστια απλώνεται λίγο-λίγο. Οι άνθρωποι λένε πως το χρώμα των φυτών της περιοχής δεν είναι ακριβώς αυτό που θα ‘πρεπε την Άνοιξη και ό,τι διάφορα αγρίμια αφήνουν αλλόκοτα χνάρια στο ελαφρό χειμωνιάτικο χιόνι. Το χιόνι ποτέ δεν φαίνεται να είναι το ίδιο βαρύ στο καταραμένο χερσότοπο όσο είναι αλλού. Τα άλογα -τα λίγα που έχουν απομείνει σ’ αυτή την εποχή του αυτοκινήτου- δείχνουν νευρικότητα στην σιωπηλή κοιλάδα και οι κυνηγοί δεν μπορούν να βασίζονται στα σκυλιά τους όταν πλησιάζουν πολύ κοντά σ’ εκείνη την έκταση της γκρίζας σκόνης. Λένε ό,τι οι νοητικές εμπειρίες εκεί είναι πολύ κακές, κάμποσοι φαίνονται να έχουν γίνει περίεργοι στο μυαλό, μιας και δεν είχαν ποτέ την δυνατότητα να απομακρυνθούν από κει.
Ύστερα εκείνοι με την πιο ισχυρή θέληση εγκατέλειψαν όλη την περιοχή και μόνον οι αλλοδαποί προσπάθησαν να ζήσουν στα καταρρέοντα παλιά υποστατικά. Δεν μπόρεσαν να μείνουν όμως, και αναρωτιέται κανείς ποιά εσωτερική γνώση πέρα από την δική μας, τους έχουν δώσει οι εξωφρενικές και αλλόκοτες ιστορίες της μαγείας που ψιθυρίζεται ότι κατέχουν. Τα όνειρα τους τις νύχτες, διαμαρτύρονται, είναι πολύ φρικαλέα σ’ εκείνη την αποτρόπαιη περιοχή και σίγουρα αυτή η ίδια η όψη του σκοτεινού τόπου είναι αρκετή για να διεγείρει μια αρρωστημένη φαντασία.
Κανένας ταξιδιώτης δεν έμεινε ποτέ ανεπηρέαστος από την αίσθηση παραξενιάς που αποπνέουν εκείνα τα βαθιά φαράγγια και οι καλλιτέχνες ανατριχιάζουν όταν ζωγραφίζουν τα πυκνά δάση, το μυστήριο των οποίων αγγίζει τόσο το πνεύμα όσο και το μάτι. Εγώ ο ίδιος νοιώθω περίεργος σχετικά με την αίσθηση που ένοιωσα σε μια από τις μοναχικές μου περιπλανήσεις εκεί, πριν ο Άμμι μου αφηγηθεί την ιστορία του. Όταν έφτασε το λυκόφωτο ευχόμουν κάποια σύννεφα να μαζεύονταν ψηλά, γιατί ένας περίεργος φόβος για τα απύθμενα ουράνια βάθη πάνω απ το κεφάλι μου είχε γλιστρήσει ύπουλα στην ψυχή μου.
> Οι άνθρωποι του Άρκαμ δεν μιλούν για τις παράξενες μέρες, ενώ οι τρείς καθηγητές που είδαν τον αερόλιθο και το χρωματιστό του σφαιροειδές είναι πλέον νεκροί. Υπήρχαν κι άλλα τέτοια σφαιροειδή, γι αυτό μπορείτε να είστε σίγουροι. Το ένα θα πρέπει να έφαγε αρκετά και να ξέφυγε και πιθανώς να υπήρχε κι άλλο ένα που άργησε πολύ. Δίχως αμφιβολία βρίσκεται ακόμη εκεί κάτω σ εκείνο το πηγάδι, ξέρω ό,τι υπήρχε κάτι το αλλόκοτο με το ηλιόφωτο που είδα πάνω από το μιασματικό χείλος του.
Όποιος δαίμονας κι αν επωάζεται εκεί κάτω, πρέπει να είναι προσδεμένος σε κάτι, ειδάλλως θα είχε εξαπλωθεί γοργά. Είναι άραγε προσδεμένος στις ρίζες εκείνων των δέντρων που τεντώνονται γρατζουνίζοντας τον αέρα; Μια απ τις τρέχουσες φήμες του Άρκαμ κάνει λόγο για τις παχιές βελανιδιές που λάμπουν κι ανασαλεύουν τις νύχτες όπως δεν θα ‘πρεπε να συμβαίνει. Το τι ακριβώς είναι, μόνον ο θεός ξέρει. Από την σκοπιά της ύλης, υποθέτω ότι το πράγμα που περιέγραψε ο Αμμι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αέριο, αλλά το αέριο αυτό υπάκουε σε νόμους που δεν είναι του δικού μας σύμπαντος. Αυτό το πράγμα δεν ήταν καρπός των κόσμων και των ήλιων που λάμπουν στα τηλεσκόπια και στις φωτογραφικές πλάκες των αστεροσκοπείων μας.
Αυτό δεν ήταν καμιά ανάσα από τους ουρανούς, τις κινήσεις και τις διαστάσεις των οποίων μετρούν οι αστρονόμοι μας ή θεωρούν πολύ μεγάλες για να τις μετρήσουν. Ήταν απλώς ένα χρώμα από το διάστημα, ένας φοβερός αγγελιοφόρος από κάποια αδιαμόρφωτα βασίλεια του απείρου πέρα από το σύνολο της φύσης, όπως εμείς την γνωρίζουμε, από βασίλεια των οποίων η απλή ύπαρξη και μόνον συγκλονίζει το νου και μας παραλύει με τα μαύρα εξωκοσμικά χάη που ανοίγει μπροστά στα φρενιασμένα μάτια μας.
Κάτι τρομερό ήρθε στους λόφους και στις κοιλάδες μ εκείνο το μετέωρο και κάτι τρομερό εξακολουθεί να παραμένει. Θα χαρώ να δω το νερό να καταφθάνει. Στο μεταξύ ελπίζω ό,τι τίποτα δεν θα συμβεί στον Αμμι. Είδε τόσα πολλά από εκείνο το πράγμα και η επιρροή του είναι τόσο ύπουλη. Γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να μετακομίσει μακριά από εκεί; Πόσο καθαρά θυμόταν εκείνες τις τελευταίες λέξεις του Νέηχαμ “δεν μπορείς να ξεφύγεις, σε τραβάει, ξέρεις ότι κάτι σου ‘ρχεται αλλά δε γίνεται τίποτε». Ο Άμμι είναι ένας τόσο καλός γεράκος δε θα ήθελα να τον σκέπτομαι σαν εκείνη την γκρίζα, συστρεμμένη, ευθρυπτη τερατώδη μάζα που ολοένα και πιο συχνά στοιχειώνει τα όνειρα μου.” Απόσπασμα από το βιβλίο του H. P. Lovecraft “The Color out of Space”
Κάνε κλικ πάνω στις εικόνες να τις δεις μεγάλες
Η πρώτη ανθρώπινη παρουσία στο αρχιπέλαγος της Σοκότρα χρονολογείται στις αρχές της Λίθινης Εποχής, με ευρήματα εργαλείων στην περιοχή κοντά στο Χαντίμπο, τα οποία αποδίδονται στον πολιτισμό Ολντοουάι. Η Σοκότρα στα ιστορικά χρόνια εμφανίζεται με την ονομασία Διοσκουρίδα στο ελληνικό ναυτικό βοήθημα Περίπλους της Ερυθράς Θαλάσσης τον 1ο αιώνα μ.κ.ε. Η σύγχρονη ονομασία Σοκότρα δεν συνδέεται με την ελληνική, αλλά αποδίδεται στη σανσκριτική έκφραση ντβίπα σουκχαντχάρα που σημαίνει νησί της ευδαιμονίας.
Η τοπική παράδοση αναφέρει ότι οι κάτοικοι προσηλυτίστηκαν στο χριστιανισμό από τον απόστολο Θωμά το 52 μ.κ.ε. Τον δέκατο αιώνα ο άραβας γεωγράφος Αμπού Μοχάμεντ Αλ Χασάν Αλ Χαμντανί αναφέρει ότι εκείνη την περίοδο η πλειοψηφία των κατοίκων της Σοκότρα ήταν χριστιανοί. Το αρχιπέλαγος επίσης αναφέρεται στα ταξίδια του Μάρκο Πόλο, σύμφωνα με τον οποίο «οι κάτοικοι είναι βαπτισμένοι χριστιανοί με θρησκευτικό ηγέτη που είναι υπόλογος ενός επισκόπου στη Βαγδάτη». Οι κάτοικοι άνηκαν στο νεστοριανό δόγμα, αλλά παράλληλα ασκούσαν μαγικές τελετές με αρχαία προέλευση. (ΧΜ !!!)
Το 1507 ένας στόλος με κυβερνήτη τον Τριστάο ντα Κούνα και τον Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε αποβίβασε μία στρατιωτική δύναμη κατοχής στην τότε πρωτεύουσα Σουκ, με στόχο να ιδρύσει μία πορτογαλική βάση για να περιορίσει το αραβικό εμπόριο από την Ερυθρά θάλασσα στον Ινδικό ωκεανό, αλλά και να απελευθερώσει τους χριστιανούς νησιώτες από τη μουσουλμανική εξουσία. Αν και η δύναμη κατασκεύασε ένα οχυρό, δεν έγινε ευπρόσδεκτη όπως προέβλεπε, και μετά από τέσσερα χρόνια τελικά εγκατέλειψε τα νησιά. Επίσης, αναφέρεται και η παρουσία Σομαλών ναυτικών στο νησί κατά περιόδους.
Το αρχιπέλαγος πέρασε στην εξουσία των σουλτάνων Μαχρά το 1511, ενώ αργότερα, το 1886, έγινε βρετανικό προτεκτοράτο παράλληλα με την υπόλοιπη επικράτεια του Κισν και της Σοκότρα των Μαχρά. Για τη Βρετανία, η Σοκότρα αποτέλεσε ένα σημαντικό σταθμό διέλευσης μεταξύ των αποικιών τους, και η στρατηγικής της θέση είχε αναγνωριστεί ιδιαίτερα. Το 1967 το σουλτανάτο των Μαχρά διαλύθηκε και ένα μήνα αργότερα η Σοκότρα έγινε τμήμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Νότιας Υεμένης. Σήμερα αποτελεί νησιωτικό αρχιπέλαγος της Δημοκρατίας της Υεμένης.
Επίσης κάθε χρόνο σημειώνονται επιθέσεις από περίεργα θαλάσσια όντα σε τουρίστες.Το αρχιπέλαγος περιλαμβάνει τη νήσο Σοκότρα (3,625 τ.χλμ) και τρεις μικρότερες νήσους τις Αμπντ αλ Κουρί, Σαμχά και Ντάρσα. Η νήσος Σοκότρα χωρίζεται γεωγραφικά σε τρεις περιοχές: στις παράκτιες πεδιάδες, στο ασβεστολιθικό υψίπεδο (όπου βρίσκονται πολλά καρστικά σπήλαια) και στα Όρη Χάγιερ. Τα βουνά ( …της ΤΡΕΛΑΣ; ) έχουν υψόμετρο 1,500 μ. Το νησί έχει μήκος 130 χλμ και πλάτος 29–35 χλμ. Το κλίμα του νησιού είναι ξηρό και η μέση θερμοκρασία είναι 18 °C.
Χαρακτηριστικό είναι ότι το 2011, μόνο κατά τους θερινούς μήνες δώδεκα τουρίστριες ευρωπαϊκής κυρίως προέλευσης εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια θαλάσσιων σπορ.
Ο μεγάλος χρονικά γεωλογικός αποκλεισμός του αρχιπελάγους της Σοκότρα καθώς και το ζεστό κλίμα του νησιού, έχουν συμβάλει στη ανάπτυξή εντυπωσιακά απόκοσμης ενδημικής χλωρίδας στο νησί. Σύμφωνα με έρευνες περισσότερο από το ένα τρίτο των 800 περίπου φυτών που υπάρχουν στο νησί δεν βρίσκεται πουθενά αλλού στον κόσμο.Το αρχιπέλαγος αποτελεί περιοχή ύψιστης περιβαλλοντολογικής σημασίας και πιθανό κέντρο οικοτουρισμού.
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά φυτά της Σοκότρα και πάνω από 20 εκατομμυριών ετών, είναι το δέντρο «αίμα του δράκου» (Dracaena cinnabari), αυτό που φαίνεται στις εικόνες, το οποίο έχει ένα περίεργα παράξενο σχήμα. Ο κόκκινος χυμός του αποκαλείται το «αίμα του δράκου» από τους αρχαίους κατοίκους του νησιού και χρησίμευε ως φάρμακο για όλες τι ασθένειες ή χρωστική ουσία. Χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα σε τελετές μαγείας από περίεργα πράγματα… και ακόμη έχει την ίδια ονομασία. Από μακριά μοιάζει με ιπτάμενο δίσκο, αλλά από κάτω μοιάζει με ένα αλλόκοτο τεράστιο μανιτάρι.
Αναφορικά με την τοπική πανίδα, άξιο αναφοράς είναι το είδος της γιγάντιας θαλάσσιας κάμπιας ( yozamius sacampius ) που φθάνει μέχρι τα 4 μέτρα μήκος και πάνω από 70 κιλά βάρος. Η συγκεκριμένη κάμπια δεν απαντάται σε άλλο σημείο του κόσμου, ζει σε κοραλλιογενή θαλάσσια περιβάλλοντα, ενώ έχουν σημειωθεί περιστατικά επιθέσεων της σε ανθρώπους. Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται υπό εξαφάνιση, λόγω της λαθροθηρίας. Το δέρμα της πωλείται παρανόμως πολύ ακριβά σε ευρωπαϊκούς οίκους μόδας.
Η ομάδα νησιών διαθέτει επίσης πλούσια ορνιθοπανίδα, που περιλαμβάνει μερικά μοναδικά είδη ενδημικών πουλιών, πολλά εκ των οποίων είναι υπό εξαφάνιση. Όπως συμβαίνει και σε πολλά άλλα απομονωμένα εξωτικά οικοσυστήματα όπως η Σοκότρα, οι νυχτερίδες είναι το μόνο ιθαγενές θηλαστικό στο νησί. Αντίθετα, στους κοραλλιογενείς υφάλους της Σοκότρα ζει πλήθος θαλάσσιων ενδημικών ειδών. Υπάρχουν ανησυχίες πως μερικά νέα είδη που εισάγονται στο οικοσύστημα της Σοκότρα, όπως οι κατσίκες ίσως αποτελέσουν απειλή για τη χλωρίδα της Σοκότρα στο μέλλον.
Ο Γιογκ Σοθόθ σχετίζεται έμμεσα με τον θεό των Γεζίντι. Το όνομά του ίσως να αναλύεται ετυμολογικά σε “Αιώνα του Σετ-Θωθ” ή “Πατέρας Θεός Σετ-Θωθ”, του αντίστοιχου αιγυπτιακού Σατανά που αποτέλεσε μια άλλη όψη του φιδιού-παγωνιού.
Αλλά και σε άλλες παραλλαγές με την ίδια ρίζα της λέξης Αμαλήκ, ξαναβρίσκουμε τον Μελέκ Ταούς, τον βιβλικό δαίμονα Αντραμμελέχ και τους μυστηριώδεις Αμαληκίτες ή Υξώς. Αυτοί ήρθανε από τα ανατολικά από την Αραβία και αναγνώρισαν στον αιγυπτιακό θεό Σετ τον δικό τους Σουτέχ ή Μπααλ και εγκαθίδρυσαν έτσι την λατρεία αυτού του σκοτεινού θεού αντί του φωτεινού του αδελφού, του Όσιρι. Οι Αμαληκίτες και το όνομα Αμαλήκ σχετίζονται με το φίδι της Εδέμ, τον Σαμαήλ, Φαρμάκι του Θεού, έναν από τους επτά αγγέλους που ζευγάρωσαν με τις κόρες των ανθρώπων. “Αλλά τη μορφή τους κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει, εκτός μονάχα στα χαρακτηριστικά των τέκνων που Εκείνοι γέννησαν στην ανθρωπότητα”.
Ο Λάβκραφτ γράφει για τους φοβερούς Υξώς… “Για την λατρεία τους λέγεται ότι το κέντρο βρίσκεται στις απάτητες ερήμους της Αραβίας, όπου η Ιρέμ, η πόλη των Κιόνων, ονειρεύεται κρυμμένη και ανέγγιχτη”.
Και αλλού …“Ίσως ήταν αυτός που ορισμένες μυστικές λατρείες της Γης ανέφεραν ψιθυριστά σαν Γιογκ Σοθόθ κι ο οποίος ήταν μια θεότητα κάτω από άλλα ονόματα”.
ΛΕΣ !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου