Κάθε ελπίδα για την επίτευξη ειρήνης με τη Μόσχα είναι ανύπαρκτη. Οι προτάσεις για μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων στην Ουκρανία αγνοούν την ιστορία της Ρωσίας και τη σωρεία αθετημένων υποσχέσεων, καθώς και την τεράστια ζημιά που έχει υποστεί και η ίδια από τον πόλεμο που ξεκίνησε και συνεχίζει.
Αν η Ρωσία ήταν σε θέση να διασφαλίσει τη μόνιμη ουκρανική ουδετερότητα και να διατηρήσει την παράνομα προσαρτηθείσα Κριμαία, καθώς και ορισμένες από τις συνοριακές περιοχές που έχει προσαρτήσει, τότε ο Πούτιν θα μπορούσε να τερματίσει τη λεγόμενη «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρησή» του. Οι υποστηρικτές μιας διευθέτησης μέσω διαπραγματεύσεων ισχυρίζονται ότι η Ουκρανία είναι απίθανο να ανακαταλάβει το έδαφος που έχει ήδη προσαρτηθεί από τη Μόσχα και η ειρήνη τώρα είναι αναγκαία για να σταματήσει την ολοκληρωτική καταστροφή. Σύμφωνα με όσους υποστηρίζουν την ιδέα της διαπραγμάτευσης, ισχύει το εξής: Αν το Κίεβο, στο πλαίσιο μιας συμφωνίας, δεχθεί να παραμείνει εκτός ΝΑΤΟ, τότε θα μειώσει τις εντάσεις και θα καλλιεργήσει το έδαφος για μελλοντική συνύπαρξη.
Γιατί όλο αυτό το σενάριο αποτελεί μια κάκιστη και απαράδεκτη ιδέα; Τουλάχιστον για τέσσερις λόγους:
Πρώτον, ούτε ο Πούτιν ούτε οι αλαζόνες σύμβουλοί του για την εξωτερική πολιτική έχουν εγκαταλείψει το στόχο τους να αναστήσουν την τσαρική/σοβιετική αυτοκρατορία, όπως υπήρχε από τη δεκαετία του 1780 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Η πηγή των σημερινών προβλημάτων δεν ήταν η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, αλλά οι αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Μόσχας. Μια παύση στον πόλεμο της Ουκρανίας θα επέτρεπε στο Κρεμλίνο να ανασυστήσει τις δυνάμεις της Ρωσίας και, αφού χαλαρώσουν το ΝΑΤΟ και το Κίεβο, θα ανανεώσει την ώθησή του να καταλάβει την υπόλοιπη Ουκρανία και μετά να πάει στη Μολδαβία, στις χώρες της Βαλτικής και αλλού στο λεγόμενο «εγγύς εξωτερικό» της Μόσχας.
Δεύτερον, η υπόσχεση του Κρεμλίνου για μη επίθεση δεν σημαίνει τίποτα. Το 1945 η ΕΣΣΔ υπέγραψε τη Χάρτα του ΟΗΕ, που απαγόρευε τον πόλεμο, εκτός από αυτοάμυνα ή για τη συλλογική ασφάλεια. Νωρίτερα, το Πρωτόκολλο Litvinov το 1928 αποκήρυξε τον πόλεμο ως μέσο εθνικής πολιτικής (κάτι που αγνοήθηκε το 1939, όταν ο Στάλιν ενώθηκε με τον Χίτλερ στην εισβολή στην Ανατολική Ευρώπη, π.χ. Πολωνία, Βαλτικές κ.α.). Πιο πρόσφατα, το Κίεβο συμφώνησε να μεταφέρει τα πυρηνικά του το 1994 στη Ρωσία (μονομερής πυρηνικός αφοπλισμός) με αντάλλαγμα τις διαβεβαιώσεις από τη Μόσχα, την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο για σεβασμό της ανεξαρτησίας και των συνόρων της Ουκρανίας, διαβεβαιώσεις που έχουν επανειλημμένα παραβιαστεί από τον Πούτιν στην Κριμαία και στην Ανατολική Ουκρανία.
Τρίτον, καμία συνθήκη ειρήνης με το καθεστώς του Πούτιν δεν μπορεί να εξασφαλίσει δικαιοσύνη για τους εγκληματίες πολέμου. Οσο ο Πούτιν παραμένει στην εξουσία, δεν μπορεί και δεν θα τιμωρηθεί, ούτε θα επιτρέψει στους εγκληματίες συνεργάτες του να αντιμετωπίσουν τη διεθνή δικαιοσύνη. Το Διεθνές Δίκαιο δεν παρέχει «ασυλία αρχηγού κράτους» για εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ή γενοκτονία. Το Καταστατικό της Ρώμης, βάσει του οποίου ιδρύθηκε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ), διευκρινίζει ότι «η επίσημη ιδιότητα ως αρχηγού Κράτους ή κυβερνήσεως, μέλους κυβέρνησης ή Κοινοβουλίου, εκλεγμένου αντιπροσώπου ή κυβερνητικού αξιωματούχου σε καμία περίπτωση δεν απαλλάσσει ένα πρόσωπο από την ποινική ευθύνη».
Τέταρτον, όσο επιβιώνει το καθεστώς Πούτιν, η Ρωσία δεν θα αναγνωρίσει, ούτε θα πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις για τα δεινά που προκάλεσε στην Ουκρανία ή για τα εκατομμύρια νεκρών, τραυματιών, αναπήρων, χιλιάδων εκτοπισμένων αμάχων και αναγκασμένων να φύγουν στο εξωτερικό. Η απύθμενη ζημιά στην οικονομία μέσω της καταστροφής κτιρίων, υποδομών, ζώων, χαμένων ετών ΑΕΠ, ζημιών στους πόρους και όλων των θεμελίων της ανάπτυξης και της ευημερίας θα έμενε χωρίς αντιστάθμιση, μαζί με την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, για να μην αναφέρουμε την πολιτιστική καταστροφή μουσείων που λεηλατήθηκαν ή θέατρα και αίθουσες συναυλιών που καταστράφηκαν. Οι λογαριασμοί για αυτές τις ζημιές ανέρχονται σε περισσότερα από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια (ένα τεράστιο βάρος, αλλά διαχειρίσιμο για τη Ρωσία μέσω των πωλήσεων πετρελαίου και φυσικού αερίου, με τον ίδιο τρόπο που πλήρωσε το Ιράκ για την εισβολή του στο Κουβέιτ).
Για να πειστεί η Ρωσία να αντιμετωπίσει τις πολυδιάστατες υποχρεώσεις της για αυτές τις καταστροφές, το καθεστώς Πούτιν πρέπει πρώτα να αντικατασταθεί από έντιμους Ρώσους που να προωθήσουν μαζικές μεταρρυθμίσεις σε συνεργασία με μια διεθνή διοίκηση.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΡΑΣΕΙ Η ΡΩΣΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Οπως στη Γερμανία και την Ιαπωνία μετά το 1945, η ρωσική κοινωνία πρέπει να ωθηθεί προς τη δημοκρατία. Η γνήσια συμφιλίωση με την Ουκρανία και τη Δύση θα απαιτήσει βαθιά αλλαγή στη Ρωσική Ομοσπονδία και μπορεί να χρειαστούν γενιές για να αλλάξει η επικρατούσα αρνητική και εξωπραγματική νοοτροπία. Μέχρι να ριζώσουν τέτοιες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, η Ρωσία πιθανότατα θα διατηρήσει τις αρρωστημένες ιμπεριαλιστικές της φιλοδοξίες. Η επιμονή σε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στη Ρωσία είναι απαραίτητη για την αποφυγή της διαρκούς παγκόσμιας ανασφάλειας. Οι άνθρωποι καλής και έντιμης θέλησης δεν πρέπει καν να σκέφτονται να διαπραγματευτούν κάποιου είδους συμβιβασμό με το σημερινό προσωποπαγές, αυταρχικό και μετα-καγκεμπίτικο καθεστώς της Ρωσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου