Πριν από λίγες ημέρες, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είχε μεταβεί στην ΕΑΒ, όπου επιθεώρησε τις εργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη σε σειρά προγραμμάτων, τα οποία εξασφαλίστηκαν για την εταιρία στο πλαίσιο των πάλαι ποτέ “αντισταθμιστικών ωφελημάτων” (offsets), τα οποία μετονομάστηκαν σε SSI (Security of Supply and Information).
Πρόκειται για μια αλλαγή όχι μόνο στο όνομα αλλά και στην ουσία της, καθώς θα πρέπει να συνδέονται ευθέως με το εκάστοτε εξοπλιστικό πρόγραμμα. Πώς όμως εξηγείται η αμηχανία με την οποία αντιμετωπίζονται από την ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας αναφορικά με το πρόγραμμα προμήθειας των μαχητικών πέμπτης γενιάς F-35 Lightning II; Αντί να διεκδικούνται ενεργά καθώς αφορούν την ελληνική αμυντική βιομηχανία…
Πρόκειται λοιπόν για προγράμματα βιομηχανικών επιστροφών του κύριου συμβαλλόμενου – κατασκευαστή (main contractor) προς τη χώρα, με τη μορφή χρηματοδότησης έργων που σχετίζονται με το αντικείμενο του έργου και θα αναληφθούν από ελληνικές εταιρίες. Όχι όπως κάποτε οι επιστροφές ήταν η απορρόφηση της σοδειάς Ελλήνων παραγωγών εσπεριδοειδών από χώρα για την αγορά μαχητικών! Αυτές είναι ελληνικές “επιτυχίες” που όλοι ελπίζουν ότι τις έχουμε αφήσει στο μακρινό παρελθόν. Πλέον, υποτίθεται, ότι η πολιτική ηγεσία ενδιαφέρεται να στηρίξει την ελληνική αμυντική βιομηχανία, σε μια προσπάθεια να επιστρέφει στη χώρα μέρος της επένδυσης στους εξοπλισμούς. Αυτό κάνουν όλες οι σοβαρές χώρες στον κόσμο.
Τι συμβαίνει όμως; Εδώ και δύο μήνες η αμερικανική πλευρά έχει στείλει στην ελληνική σαφές ερώτημα, η απάντηση του οποίου απαιτείται για την ολοκλήρωση του απαντητικού εγγράφου διατύπωσης αιτήματος (LoR: Letter of Request) για την προμήθεια μαχητικών αεροσκαφών F-35A από την Πολεμική Αεροπορία. “Επιθυμείτε την συμπερίληψη προγραμμάτων SSI στη διακρατική συμφωνία προμήθειας του μαχητικού;”… Το απαντητικό έγγραφο που θα αποσταλεί στην Ελλάδα αποκαλείται LOA (Letter of Offer and Acceptance) και αντιστοιχεί στην “Επιστολή Προσφοράς και Αποδοχής”. Είναι δε τόσο λεπτομερές, που θα μπορούσε να αποτελεί ακόμα και κείμενο σύμβασης, στο πλαίσιο του διακρατικής συνεργασίας Ελλάδας-ΗΠΑ.
Όπως προκύπτει, η απάντηση στο έγγραφο αυτό από ελληνικής πλευράς παρουσιάζει μεγάλη δυστοκία. Το έγγραφο “περιφέρεται” επί δίμηνο και απάντηση δεν αποστέλλεται στο αμερικανικό Πεντάγωνο για να προχωρήσει το πρόγραμμα στο επόμενο στάδιο! Οι λόγοι είναι πολιτικοί. Καθώς στο παρελθόν τα “αντισταθμιστικά” (offsets) είχαν τεθεί υπό σφοδρή κριτική, επί της ουσίας υπό διωγμό, ως “πηγή διαφθοράς”, αναμένεται η αξιοποίηση ενδεχόμενης θετικής απάντησης από την αντιπολίτευση! Ουδείς δηλαδή ασχολείται με την ουσία του θέματος, αλλά αποκλειστικά με τον πολιτικό αντίκτυπο!
Η κυβέρνηση βρίσκεται απέναντι στο ακόλουθο δίλημμα: Εάν πει όχι, η αντιπολίτευση θα την κατηγορήσει ότι δεν μεριμνά για την ελληνική αμυντική βιομηχανία και άλλα 3,5-4 δισ. ευρώ που θα στοιχίσει κατ’ εκτίμηση η προμήθεια F-35, θα δαπανηθούν χωρίς εμπλοκή ελληνικών εταιριών. Ήδη η κυβέρνηση τελεί υπό κατηγορία για το συγκεκριμένο ζήτημα για εμβληματικές προμήθειες που έγιναν με κατεπείγουσες διαδικασίες, συνεπεία της παρόξυνσης του τουρκικού στρατιωτικού τυχοδιωκτισμού, όπως η τμηματική προμήθεια 24 μεταχειρισμένων και καινούργιων μαχητικών αεροσκαφών τύπου Rafale F3R της γαλλικής Dassault Aviation και λιγότερο των φρεγατών FDI HN (Belharra) από την επίσης γαλλική Naval Group. Εάν απαντήσει θετικά για τα SSI, θα κατηγορηθεί ότι “επαναφέρει τα αμαρτωλά αντισταθμιστικά από το παράθυρο”! Απόλυτος παραλογισμός!
Δυστυχώς, φαίνεται ότι για την εξεύρεση λύσης θα απαιτηθεί ξανά η πρωθυπουργική παρέμβαση. Αφενός να εξετάσει το ανωτέρω δήθεν “πολιτικό δίλημμα” και τελικά να καθορίσει τη στάση της χώρας. Αναμένεται δηλαδή να διαπιστωθεί εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα τους πει το αυτονόητο: Όταν πονάει κεφάλι… δεν κόβεις κεφάλι, αλλά αντιμετωπίζεις τον πονοκέφαλο! Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι η προμήθεια των F-35A είναι ειλημμένη απόφαση, ως τεκμηριωμένη με βάση τις υφιστάμενες διαδικασίες ανάγκη από την πλευρά της Πολεμικής Αεροπορίας.
Το πρόβλημα με τις “επιστροφές” στην ελληνική αμυντική βιομηχανία δεν είναι εάν είναι σωστές ως πρακτική. Υποτίθεται πως επ’ αυτού έχουμε όλοι συμφωνήσει, καθώς δεν υπάρχει, σχεδόν, Έλλην πολιτικός που να μην ομνύει στην ανάγκη ενίσχυσής της, επ’ ωφελεία των Ενόπλων Δυνάμεων και της οικονομίας της χώρας. Το ζητούμενο είναι η χρήση του “εργαλείου” από την ελληνική πλευρά. Εάν διασφαλίζει δημιουργία υποδομών και μεταφορά τεχνογνωσίας, ποιος θα ήγειρε ενστάσεις;
Ας ελπίσουμε λοιπόν να λήξει σύντομα, άλλη μια -μάλλον- αστεία κατάσταση, τη δημιουργία της οποίας επέτρεψε η εγχώρια συστημική αδυναμία. Διότι δεν είναι δυνατόν να συμφωνούμε όλοι ότι αν χρειαστεί η Ελλάδα να πολεμήσει θα πρέπει να είναι έτοιμη να το πράξει μόνη της και από την άλλη να μην αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη διασφάλισης όσο το δυνατόν πιο εκτεταμένης εμπλοκής εγχώριων, δημοσίων και ιδιωτικών εταιριών, στην υποστήριξη του πολεμικού υλικού. Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε συνεχώς τα ίδια, να συμφωνούμε και στο τέλος να μην κάνουμε απολύτως τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου