Γιάνης Βαρουφάκης: Πρόσκρουση στη λογική από κεκτημένη ιδεολογία

 Δέσποινα Κονταράκη 

Το ερώτημα ακούστηκε με τον γνωστό, επιπόλαιο αυθορμητισμό: Τι δουλειά είχε ο Βαρουφάκης στα Εξάρχεια; Η βαθύτερη σκέψη πίσω από τη συγκεκριμένη απορία συνδέεται με την ίδια ακριβώς νοοτροπία που γεννά την ερώτηση που ακούν συνέχεια οι γυναίκες-θύματα βιασμού: Τι δουλειά είχε τέτοια ώρα εκεί έξω; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι μία: Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει κάθε δικαίωμα να πηγαίνει όπου θέλει, ό,τι ώρα θέλει, με όποια παρέα θέλει. Στα Εξάρχεια, στο Κολωνάκι, στην Αίγινα, στον Κολωνό, στη Θεσσαλονίκη, στον Πειραιά. Αβατα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν, αν εξαιρέσουμε το Αγιον Ορος, στο οποίο, παρεμπιπτόντως, ο Βαρουφάκης, επίσης, δικαιούται να πάει.

Η επίθεση εναντίον του επικεφαλής του ΜέΡΑ25, όπως και ο προπηλακισμός του Δημήτρη Βίτσα, αποτελούν ξεχωριστά κεφάλαια ενός κοινού έργου που λέγεται τυφλή βία και τραμπουκισμός. Το είχαμε εμπεδώσει καλά στα χρόνια των Μνημονίων, τότε που οι τραμπούκοι επιτίθεντο στον Κωστή Χατζηδάκη και τον Γιώργο Κουμουτσάκο και στοχοποιούσαν βουλευτές και υπουργούς. Κανένα «αλλά» πριν και ύστερα από αυτό δεν χωράει. Είναι κατάπτυστα περιστατικά και απέναντί τους δεν μπορεί να υπάρχει καμία ανοχή ούτε, φυσικά, «αξιολόγηση» των προθέσεων. Διότι, όταν κάποιος ρίχνει κλοτσομπουνίδια δεν έχει καμία σημασία αν είναι αριστερός, δεξιός, ημιπιτσιρικάς ή ραμολιμέντο, αναρχικός ή μπαχαλάκης.

Ως συνήθως, όμως, η κουβέντα γρήγορα ξεστράτισε από την ουσία και έλαβε διαστάσεις ιδεολογικοκομματικής κόντρας για την ταυτότητα των δραστών. Μπράβους της νύχτας κατάλαβε ο Βαρουφάκης, γνωστούς αγνώστους με προϋπηρεσία στις μολότοφ συνέλαβε η Αστυνομία. Ηταν θέμα χρόνου να ακολουθήσουν ανούσιες τοποθετήσεις για «κανονικούς» αναρχικούς και για «μη κανονικούς» αναρχικούς, για «αγνούς αγανακτισμένους» και για «χαφιέδες». Αλήθεια, αυτοί που τα λένε και προφανώς τα πιστεύουν θα έκαναν τους ίδιους διαχωρισμούς και για κάποιον βιαστή ή δολοφόνο; Θα ρωτούσαν πρώτα τι ψηφίζουν (βασικά, αν ψηφίζουν, διότι οι original αναρχικοί δεν αναγνωρίζουν το κράτος) και μετά θα καταδίκαζαν αναλόγως τον δράστη; Αστεία πράγματα, στα όρια του γελοίου.

Ας πάμε, λοιπόν, στα σοβαρά. Δύο πολιτικοί δέχθηκαν επίθεση με διαφορά λίγων ωρών μεταξύ τους. Η ατμόσφαιρα στην κοινωνία είναι ηλεκτρισμένη από το σοκ της τραγωδίας στα Τέμπη. Είμαστε σε προεκλογική περίοδο και έχουμε μπροστά μας δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Πολλοί θα επιχειρήσουν να «κεφαλαιοποιήσουν» τον θυμό του κόσμου, άλλοι θα προσπαθήσουν να τον «εκφράσουν» με βία. Αν, έστω και τώρα, ο πολιτικός κόσμος δεν ορθώσει τείχος μη ανοχής απέναντι στους τραμπούκους, θα είναι σαν να μην έμαθε τίποτα από την περίοδο 2012-15 και την αντισυστημική οργή που οδηγεί στον χρυσαυγιτισμό.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει όλα τα δικαιώματα του κόσμου, αλλά και μια μεγάλη υποχρέωση: Να αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια και καθαρή ματιά αυτό που υπέστη. Οταν, λοιπόν, λέει «δεν τρέχει και τίποτα, ας μην αποπροσανατολίσουμε τη συζήτηση από τα Τέμπη», διαπράττει ένα ηθικό σφάλμα. Η συζήτηση για τους τραμπούκους, τις μολότοφ, τις επιθέσεις, τα Εξάρχεια, τα δήθεν άβατα και τους τιμωρούς της νύχτας με τις κουκούλες πρέπει να ανοίξει με σοβαρότητα. Χωρίς καμία ωραιοποίηση, ιδεολογικοποίηση ή υποτίμηση του θέματος. Γιατί, αν αρχίσουμε τα «ναι μεν αλλά παιδιά είναι», είναι σαν να τους δίνουμε άλλοθι. Είναι σαν να λέμε στους λύκους: «Ενδυθείτε την προβιά σας και χτυπήστε μας. Θα κοιτάμε αλλού».

 ΠΗΓΗ eleftherostypos