Σε αυτό πάτησε ο Μιλόσεβιτς το 1987, προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία. Όταν το πρόβλημα διεθνοποιήθηκε το 1997-1998, και οδηγηθήκαμε στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας (τους οποίους ειρήσθω εν παρόδω πληρώνουμε ακόμα, καθώς έστειλαν “πακέτο” τη σερβική κοινωνία στο φιλορωσισμό, αλλά και έθεσαν τις βάσεις με τις αντισυσπειρώσεις που προκάλεσαν ώστε σήμερα να μακρο-ημερεύει ένα μεταμιλοσεβιτσικό, διεφθαρμένο καθεστώς), αποκαλύφθηκε, ότι εν τέλει λίγα είχε κάνει ο Μιλόσεβιτς, ώστε να μην χάσουν οι Σέρβοι ολότελα την ιστορική τους κοιτίδα (την οποία φυσικά είχαν αρχίσει να χάνουν δημογραφικά προ πολλού στο πλαίσιο της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας).
Αντίθετα, η πολιτική του, που έκανε «μπρος-πίσω» ανάμεσα σε φάσεις όξυνσης της καταστολής του αλβανικού στοιχείου, και μικροπαραχωρήσεων, ήταν «βούτυρο στο ψωμί» του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού, αλλά και των κύκλων της Δύσης που επιθυμούσαν τον πολυκατακερματισμό και τη συρρίκνωση των Βαλκανίων, κυρίως την καθήλωση της Σερβίας.
Μικρό το κακό, για το μιλοσεβιτσικό καθεστώς τότε, καθώς, στο εσωτερικό μπορούσε άνετα να συνεχίζει να «πουλάει πατρίδα», και την ίδια στιγμή να εξελίσσει το κλεπτοκρατικό και μαφιόζικο μοντέλο της Σερβίας του 1990, στο οποίο η οικογένειά του διαδραμάτιζε σημαίνοντα ρόλο.
Τότε, εδώ, η ελληνική κοινωνία είχε ορθώς διαισθανθεί τις καταστροφικές συνέπειες που θα διαδραμάτιζαν οι επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στη Σερβία, για την ευρύτερη βαλκανική.
Ιδίως το γεγονός ότι οι κύκλοι που επιθυμούσαν τον κατακερματισμό της ευρύτερης περιοχής, δεν δίσταζαν να συμμαχήσουν με αλυτρωτικούς αναθεωρητισμούς (όπως κατ′ εξοχήν με τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό, ή εκείνον των Σκοπίων), ακόμα και με το σκληροπυρηνικό Ισλάμ της Αλ Κάιντα (ας μην ξεχνάμε ότι η οργάνωση του Μπιν Λάντεν θα παίξει κι αυτή το ρόλο της εντός του μουσουλμανικού παράγοντα, ιδίως της Βοσνίας).
Από την άλλη βέβαια, το ελληνικό 1999 δεν αντιπροσώπευε και καμία σοβαρή άνθιση του πνεύματος και της κριτικής σκέψης. Λίγους μήνες μετά (Μάρτιος-Μάιος ήταν οι βομβαρδισμοί), οι μισοί από εκείνους που φώναζαν εναντίον του πολέμου στις συνάξεις των καλλιτεχνών, κυκλοφορούσαν με τις σομόν σελίδες των εφημερίδων, προσβεβλημένοι από την πανδημία του χρηματιστηρίου.
Οπότε σε αυτό το κλίμα, ήταν πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον ότι ναι, και οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ ήταν μια επιλογή εγκληματική, όχι μόνον για το μέλλον των Βαλκανίων αλλά και για την ίδια την ευρωπαϊκή αυτοδυναμία μελλοντικά, αλλά και ο Μιλόσεβιτς ήταν «του σχοινιού και του παλουκιού», ο μοιραίος άνθρωπος της Σερβίας.
Εξίσου μοιραίος είναι και ο σημερινός της πρόεδρος, ο Βούτσιτς: «Πoυλέν» του Σέσελι και του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος (το κόμμα της άκρας δεξιάς, που μιλούσε για τον σερβικό αλυτρωτισμό και την “μεγάλη Σερβία”, ο ηγέτης του ο Σέσελι υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος του Μιλόσεβιτς το 1998-2000), «έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» το 2008, φεύγοντας μαζί με τον μέντορά του, Τόμισλαβ Νίκολιτς, από το κόμμα που τους ανέδειξε, για να συγκροτήσουν ένα άλλο ηπιότερο, το οποίο ήταν ταυτόχρονα υπέρ της ένταξης της χώρας στην ΕΕ, αλλά και μιας φιλορωσικής γεωπολιτικής γραμμής.
Ο Νίκολιτς έγινε ο 4ος πρόεδρος της Σερβίας, ο Βούσιτς ο 5ος. Μετά από μια 10ετία κυριαρχίας των δύο, η χώρα αντιμετωπίζει εκ νέου σοβαρότατο πρόβλημα διαφθοράς. Οικονομικά, βρίσκεται σε ένα “διαρκές φθινόπωρο”.
Διπλωματικά, η κάποτε ισχυρή Σερβία, που πάντοτε λόγιζε τον εαυτό της στην Ευρώπη, και διατηρούσε μια παράδοση σημαντικής αυτοδυναμίας και, αν όχι κυρίως, έναντι των Ρώσων [λόγω του ηγεμονισμού που επιδείκνυαν αυτοί μέσα στο σλαβικό κόσμο] είναι πλέον σκιά του εαυτού της.
Ημί-δορυφόρος της Ρωσίας, πελάτης της Κίνας, έντονα επηρεαζόμενη από την Τουρκία και δέσμια του εγχώριου κλεπτοκρατικού συστήματος, η Σερβία δεν απασχολεί παρά ελάχιστα τη διεθνή επικαιρότητα»· όταν το κάνει, συμβαίνει είτε για να πει η ηγεσία της κάτι υπέρ της Ρωσίας, είτε για να δώσει κάποιο ρεσιτάλ υποκριτικής αδιαλλαξίας σε σχέση με το Κόσοβο, που έχει καταντήσει “φύλλο συκής”: Ο Βούτσιτς έχει χαντακώσει ολόκληρη τη Σερβία σ’ ένα τέλμα μιζέριας και ανυποληψίας, κρύβεται ωστόσο πίσω από την διαιώνιση του Κοσοβαρικού, για να παριστάνει το νέο Καραγιώργη Σερβίας· οι περισσότεροι που τον στηρίζουν είναι οι συνταξιούχοι, και οι μεγαλύτεροι, ενώ οι νέοι απέχουν ή ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Α, όλα κι όλα· το μέλλον της Σερβίας υπό την καθοδήγηση του “μη-δεδομένου” Βούτσιτς, ινδάλματος ηγεσίας για τους σουπερυπερμάστορες της γεωπολιτικής μανουβραδορικής των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, προδιαγράφεται «λαμπρό»…
Πολιτικός επιστήμονας και Δρ. κοινωνιολογίας. Δημοτικός Σύμβουλος με την παράταξη Μένουμε Θεσσαλονίκη*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου