Από το ιστολόγιο http://www.capital.gr/News.asp?id=1258336
Του Κώστα Ράπτη
Χωρίς αντανακλαστικά, χωρίς εργαλεία αντιμετώπισης της κρίσης και κυρίως χωρίς ερμηνευτικό οδηγό στάθηκε η πολιτική εξουσία της Βρετανίας απέναντι στις ταραχές που από το Σάββατο συγκλονίζουν το Λονδίνο και πλέον και τις πόλεις της αγγλικής ενδοχώρας.
Η αρχικά απουσία του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον και του δημάρχου Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, οι οποίοι δεν διέκοψαν τον παραθερισμό τους παρά αφού είχαν ήδη περάσει τα πρώτα κρίσιμα 24ωρα, σχολιάσθηκε ήδη ευρέως με τον πιο δηκτικό τρόπο: δεν παύει πάντως να αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του πόσο αποκομμένη από τον περίγυρο εμφανίζεται η πολιτική τάξη.
Η συνεδρίαση την Τρίτη της κυβερνητικής ομάδας διαχείρισης κρίσεων και κατόπιν η συνεργασία του Πρωθυπουργού με την ηγεσία της αστυνομίας κατέδειξε από την άλλη πλευρά την απουσία εύκολων κατασταλτικών λύσεων: η χρήση δακρυγόνων, κανονιών νερού ή και πλαστικών σφαιρών, πολλώ δε μάλλον η αξιοποίηση του στρατού, αποκλείσθηκε ως επιχειρησιακά αναποτελεσματική, δεδομένης της διασποράς των ταραχών, ή ως πολιτικά καταστροφική. Η Βόρεια Ιρλανδία, μοναδική γωνιά του Ηνωμένου Βασιλείου, όπου έχουν δοκιμασθεί ανάλογες μέθοδοι, δεν αποτελεί προηγούμενο το οποίο ανακαλείται ευχάριστα στη μνήμη…
Την ίδια στιγμή, η Μητροπολιτική Αστυνομία της βρετανικής πρωτεύουσας κατηγορείται ότι άφησε τα επεισόδια να θεριέψουν, βασιζόμενη απλώς στον εκ των υστέρων εντοπισμό των δραστών των λεηλασιών από τις πανταχού παρούσες στο Λονδίνο κάμερες κλειστού κυκλώματος. Δεν λείπουν δε και αυτοί που υποψιάζονται πολιτικά παιχνίδια από μέρους ενός αστυνομικού σώματος ήδη χολωμένου με την κυβέρνηση για τις περικοπές τις οποίες υφίσταται.
Αντίθετα, η αυτό-οργάνωση των τοπικών κοινωνιών σε «καμπάνιες» αποκατάστασης της εικόνας και των δεσμών της γειτονιάς την επαύριον των καταστροφών αποδεικνύεται έως τώρα η πλέον δραστική απάντηση.
Την ίδια ώρα η δημόσια συζήτηση μαστίζεται από την αντιπαράθεση όσων (ευρισκόμενων συνήθως στα αριστερά του πολιτικού φάσματος) επιχειρούν να δώσουν κοινωνικο-οικονομικές ερμηνείες στα επεισόδια με όσους αγανακτούν απέναντι σε τέτοιου είδους «εκλογικεύσεις», διαμηνύοντας, όπως το έπραξε ο ίδιος ο Ντέιβιντ Κάμερον ότι αυτό που βιώνει η Βρετανία δεν είναι παρά μια έκρηξη παραβατικότητας και ότι η θέση των παραβατών είναι στη φυλακή.
Ωστόσο, και μόνο το ότι αυτή η «έκρηξη» έχει τόσο μεγάλες διαστάσεις και τόσο πολλούς συμμετέχοντες, κυρίως νέους, αποδεικνύει εκ των πραγμάτων ότι η συζήτηση οφείλει να προχωρήσει σε μεγαλύτερο βάθος. (Όπως είχε συμβεί σε κάθε ανάλογη περίσταση στη Βρετανία, με χαρακτηριστικότερες τις ταραχές του Μπρίξτον το 1981, ως εύκολο ερμηνευτικό κλειδί προβάλλει ο «υπόγειος συντονισμός» εγκληματικών συμμοριών, παραβλέποντας το γεγονός ότι οι συμμορίες έχουν κατεξοχήν ανταγωνιστικές σχέσεις αναμεταξύ τους, αλλά και σχέσεις «προστασίας» με τις γειτονιές όπου δρουν).
Στην πραγματικότητα, αυτό που έρχεται θεαματικά στο προσκήνιο, δεν είναι παρά η διάρρηξη του ιστού της βρετανικής κοινωνίας, η ύπαρξη μιας διαρκώς ογκούμενης underclass, όχι πάντα προσδιοριζόμενης «εθνοτικά», η οποία βιώνει τον αποκλεισμό και την απουσία προοπτικής, ιδίως σε ό,τι αφορά τα νέα μέλη της. Την εικόνα συμπληρώνει η αποδυνάμωση, οικονομική και άλλη, κάθε θεσμού ένταξης της νεολαίας, εκπαιδευτικού και άλλου, αλλά και η καθημερινή «στοχοποίηση» των έγχρωμων νέων από την αστυνομία. Η βία μέσα στην οποία ούτως ή άλλως ζει αυτό το τμήμα της κοινωνίας (πρβ. την «επιδημία» μαχαιρωμάτων μεταξύ εφήβων στο Λονδίνο τα τελευταία χρόνια) εκρήγνυται προς τα έξω όταν σε συμβολικό επίπεδο (π.χ. με το φόνο του 29χρονου Μαρκ Ντάγκαν το Σάββατο από αστυνομικούς) καταλυθεί κάθε κοινωνικός δεσμός νομιμοποίησης.. Φυσική συνέχεια αποτελούν οι λεηλασίες, που κινητοποιούνται, όχι από την ανέχεια, καθώς δεν αφορούν είδη πρώτης ανάγκης, αλλά από την διάθεση οικειοποίησης όλων όσων το καταναλωτικό πρότυπο προβάλλει ως μόνο (και απλησίαστο) αγαθό της ζωής.
Διόλου τυχαία, ο ΟΟΣΑ υπενθύμιζε ήδη από το Μαϊου 2010 σε έκθεσή του ότι η Βρετανία έχει το μικρότερο δείκτη κοινωνικής κινητικότητας μεταξύ των χωρών-μελών του.
Του Κώστα Ράπτη
Χωρίς αντανακλαστικά, χωρίς εργαλεία αντιμετώπισης της κρίσης και κυρίως χωρίς ερμηνευτικό οδηγό στάθηκε η πολιτική εξουσία της Βρετανίας απέναντι στις ταραχές που από το Σάββατο συγκλονίζουν το Λονδίνο και πλέον και τις πόλεις της αγγλικής ενδοχώρας.
Η αρχικά απουσία του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον και του δημάρχου Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, οι οποίοι δεν διέκοψαν τον παραθερισμό τους παρά αφού είχαν ήδη περάσει τα πρώτα κρίσιμα 24ωρα, σχολιάσθηκε ήδη ευρέως με τον πιο δηκτικό τρόπο: δεν παύει πάντως να αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του πόσο αποκομμένη από τον περίγυρο εμφανίζεται η πολιτική τάξη.
Η συνεδρίαση την Τρίτη της κυβερνητικής ομάδας διαχείρισης κρίσεων και κατόπιν η συνεργασία του Πρωθυπουργού με την ηγεσία της αστυνομίας κατέδειξε από την άλλη πλευρά την απουσία εύκολων κατασταλτικών λύσεων: η χρήση δακρυγόνων, κανονιών νερού ή και πλαστικών σφαιρών, πολλώ δε μάλλον η αξιοποίηση του στρατού, αποκλείσθηκε ως επιχειρησιακά αναποτελεσματική, δεδομένης της διασποράς των ταραχών, ή ως πολιτικά καταστροφική. Η Βόρεια Ιρλανδία, μοναδική γωνιά του Ηνωμένου Βασιλείου, όπου έχουν δοκιμασθεί ανάλογες μέθοδοι, δεν αποτελεί προηγούμενο το οποίο ανακαλείται ευχάριστα στη μνήμη…
Την ίδια στιγμή, η Μητροπολιτική Αστυνομία της βρετανικής πρωτεύουσας κατηγορείται ότι άφησε τα επεισόδια να θεριέψουν, βασιζόμενη απλώς στον εκ των υστέρων εντοπισμό των δραστών των λεηλασιών από τις πανταχού παρούσες στο Λονδίνο κάμερες κλειστού κυκλώματος. Δεν λείπουν δε και αυτοί που υποψιάζονται πολιτικά παιχνίδια από μέρους ενός αστυνομικού σώματος ήδη χολωμένου με την κυβέρνηση για τις περικοπές τις οποίες υφίσταται.
Αντίθετα, η αυτό-οργάνωση των τοπικών κοινωνιών σε «καμπάνιες» αποκατάστασης της εικόνας και των δεσμών της γειτονιάς την επαύριον των καταστροφών αποδεικνύεται έως τώρα η πλέον δραστική απάντηση.
Την ίδια ώρα η δημόσια συζήτηση μαστίζεται από την αντιπαράθεση όσων (ευρισκόμενων συνήθως στα αριστερά του πολιτικού φάσματος) επιχειρούν να δώσουν κοινωνικο-οικονομικές ερμηνείες στα επεισόδια με όσους αγανακτούν απέναντι σε τέτοιου είδους «εκλογικεύσεις», διαμηνύοντας, όπως το έπραξε ο ίδιος ο Ντέιβιντ Κάμερον ότι αυτό που βιώνει η Βρετανία δεν είναι παρά μια έκρηξη παραβατικότητας και ότι η θέση των παραβατών είναι στη φυλακή.
Ωστόσο, και μόνο το ότι αυτή η «έκρηξη» έχει τόσο μεγάλες διαστάσεις και τόσο πολλούς συμμετέχοντες, κυρίως νέους, αποδεικνύει εκ των πραγμάτων ότι η συζήτηση οφείλει να προχωρήσει σε μεγαλύτερο βάθος. (Όπως είχε συμβεί σε κάθε ανάλογη περίσταση στη Βρετανία, με χαρακτηριστικότερες τις ταραχές του Μπρίξτον το 1981, ως εύκολο ερμηνευτικό κλειδί προβάλλει ο «υπόγειος συντονισμός» εγκληματικών συμμοριών, παραβλέποντας το γεγονός ότι οι συμμορίες έχουν κατεξοχήν ανταγωνιστικές σχέσεις αναμεταξύ τους, αλλά και σχέσεις «προστασίας» με τις γειτονιές όπου δρουν).
Στην πραγματικότητα, αυτό που έρχεται θεαματικά στο προσκήνιο, δεν είναι παρά η διάρρηξη του ιστού της βρετανικής κοινωνίας, η ύπαρξη μιας διαρκώς ογκούμενης underclass, όχι πάντα προσδιοριζόμενης «εθνοτικά», η οποία βιώνει τον αποκλεισμό και την απουσία προοπτικής, ιδίως σε ό,τι αφορά τα νέα μέλη της. Την εικόνα συμπληρώνει η αποδυνάμωση, οικονομική και άλλη, κάθε θεσμού ένταξης της νεολαίας, εκπαιδευτικού και άλλου, αλλά και η καθημερινή «στοχοποίηση» των έγχρωμων νέων από την αστυνομία. Η βία μέσα στην οποία ούτως ή άλλως ζει αυτό το τμήμα της κοινωνίας (πρβ. την «επιδημία» μαχαιρωμάτων μεταξύ εφήβων στο Λονδίνο τα τελευταία χρόνια) εκρήγνυται προς τα έξω όταν σε συμβολικό επίπεδο (π.χ. με το φόνο του 29χρονου Μαρκ Ντάγκαν το Σάββατο από αστυνομικούς) καταλυθεί κάθε κοινωνικός δεσμός νομιμοποίησης.. Φυσική συνέχεια αποτελούν οι λεηλασίες, που κινητοποιούνται, όχι από την ανέχεια, καθώς δεν αφορούν είδη πρώτης ανάγκης, αλλά από την διάθεση οικειοποίησης όλων όσων το καταναλωτικό πρότυπο προβάλλει ως μόνο (και απλησίαστο) αγαθό της ζωής.
Διόλου τυχαία, ο ΟΟΣΑ υπενθύμιζε ήδη από το Μαϊου 2010 σε έκθεσή του ότι η Βρετανία έχει το μικρότερο δείκτη κοινωνικής κινητικότητας μεταξύ των χωρών-μελών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου