Από το ιστολόγιο http://www.capital.gr/News.asp?id=1242414
Στην κορύφωσή της βρίσκεται η κρίση στην ευρωζώνη, σύμφωνα με άρθρο του οικονομολόγου Nouriel Roubini που δημοσιεύεται στην τουρκική ιστοσελίδα Today’s Zaman.
Ο Roubini σχολιάζει πως «η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει. Η Πορτογαλία και η Ιρλανδία είδαν πρόσφατα τα ομόλογά τους να αξιολογούνται με junk status, η Ισπανία θα μπορούσε να χάσει την πρόσβαση στην αγορά, καθώς η πολιτική αβεβαιότητα έρχεται να προστεθεί στα δημοσιονομικά και χρηματοοικονομικά προβλήματα, ενώ αρχίζει και εντείνεται και η χρηματοοικονομική πίεση στην Ιταλία».
Ο καθηγητής στο Stern School of Business, υποστηρίζει ότι μέχρι το 2012, το ελληνικό χρέος θα διαμορφώνεται στο 160% του ΑΕΠ με αυξητική τάση. Οι εναλλακτικές της αναδιάρθρωσης του χρέους εξαφανίζονται με ταχύ ρυθμό.
«Μια πλήρης διάσωση του ελληνικού δημόσιου τομέα (από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και το EFSF), θα ήταν η μητέρα όλων των ηθικών κινδύνων: ιδιαίτερα δαπανηρή και σχεδόν απίθανο να συμβεί για πολιτικούς λόγους, εξαιτίας των αντιδράσεων από τα βασικά μέλη της ευρωζώνης, αρχής γενομένης από τη Γερμανία».
Ακόμη, ο Roubini εκτιμά ότι η γαλλική πρόταση για εθελοντική μετακύλιση του χρέους από τις τράπεζες δεν είναι ευνοϊκή, καθώς θα δημιουργούσε ιδιαίτερα υψηλά επιτόκια, σχεδόν απαγορευτικά, επιτόκια για τους Έλληνες.
Αντίστοιχα, η επαναγορά χρέους θα ήταν μια τεράστια σπατάλη κρατικών πόρων, γιατί η αξία του χρέους αυξάνεται όταν το αγοράζει κανείς, ουσιαστικά ενισχύοντας τους πιστωτές περισσότερο από το κράτος.
«Επομένως, η μόνη ρεαλιστική και λογική λύση είναι μια οργανωμένη αλλά αναγκαστική, αναδιάρθρωση όλου του ελληνικού χρέους. Αλλά πώς μπορεί να επιτευχθεί για το κράτος μια ανακούφιση από το χρέος χωρίς να σημειωθούν τεράστιες ζημιές στις ελληνικές τράπεζες αλλά και στις ξένες, που έχουν στην κατοχή τους ελληνικά ομόλογα;», σχολιάζει ο Roubini.
Η απάντηση κατά τον ίδιο είναι να αντιγράψουν την απάντηση που έδωσαν σε αντίστοιχη κρίση χρέους που αντιμετώπισαν οι Ουρουγουάη, το Πακιστάν, η Ουκρανία και πολλές άλλες αναπτυσσόμενες οικονομίες, όπου η ελεγχόμενη ανταλλαγή παλαιού χρέους έναντι νέου, είχε τρία χαρακτηριστικά: την ίδια ονομαστική αξία (ονομάζονται par bonds), μακρά διάρκεια (20-30 ετών), και επιτόκιο πολύ χαμηλότερο από τα τρέχοντα της αγοράς, και κοντά ή και χαμηλότερα από το αρχικό κουπόνι.
Ο ίδιος θεωρεί πως ακόμη και εάν δεν μειωθεί η πραγματική αξία του ελληνικού χρέους, η επιμήκυνση στο χρόνο αποπληρωμής θα παρείχε μια τεράστια βοήθεια στην Ελλάδα, καθώς ένα ευρώ σημερινού χρέους, σε 30 χρόνια από σήμερα θα κοστίζει πολύ λιγότερο. Επιπλέον, η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής επιλύει το ρίσκο του rollover για τις επόμενες δεκαετίες.
Το πλεονέκτημα ενός par bond είναι ότι οι πιστωτές της Ελλάδας, θα έχουν τη δυνατότητα και θα τους επιτρέπεται να συνεχίσουν να αποτιμούν τα ελληνικά ομόλογα 100 σεντς το ευρώ, αποφεύγοντας τεράστιες ζημιές στους ισολογισμούς τους. Αυτό, θα έχει ως αποτέλεσμα τη συγκράτηση του ρίσκου μετάδοσης.
Παραδέχεται πως οι οίκοι αξιολόγησης μπορεί να θεωρήσουν την ανταλλαγή αυτή χρέους ως credit event, αλλά μόνο για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ίσως για εβδομάδες. Φέρνει ως παράδειγμα την Ουρουγουάη, η αξιολόγηση της οποία υποβαθμίστηκε σε selective default για δύο εβδομάδες που διήρκησε η ανταλλαγή, και μετά αναβαθμίστηκε (αν και όχι σε investment grade), όταν εξαιτίας της επιτυχίας της ανταλλαγής, το δημόσιο χρέος της έγινε πιο βιώσιμο.
«Η ΕΚΤ και οι πιστώτριες τράπεζες μπορούν να ζήσουν για δύο ή τρεις εβδομάδες με μια προσωρινή υποβάθμιση του χρέους της Ελλάδας», προσθέτει ο Roubini.
Επιπλέον, εκτιμά ότι δεν θα ήταν πολλοί αυτοί που δεν θα δεχόταν να συμμετάσχουν στην ανταλλαγή. Προηγούμενη εμπειρία αποδεικνύει ότι οι περισσότεροι επενδυτές που διακρατούν τα ομόλογά τους μέχρι την ωρίμανση, θα δεχόταν ένα par bond, ενώ οι περισσότεροι mark to market επενδυτές θα δεχόταν ένα εκπτωτικό ομόλογο με υψηλότερο κουπόνι (αυτό είναι ένα ομόλογο με χαμηλότερη πραγματική αξία), μια εναλλακτική που θα μπορούσε να προσφερθεί (έχει γίνει και στο παρελθόν) σε τέτοιους επενδυτές.
Την ίδια στιγμή, ο καλύτερος τρόπος για τη συγκράτηση της μετάδοσης της κρίσης, θα ήταν η καθιέρωση ενός πανευρωπαϊκού σχεδίου για την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της ευρωζώνης. Αυτό υποδηλώνει ότι θα χρησιμοποιηθούν επίσημοι πόροι, όπως το EFSF, όχι για την διάσωση μιας χρεοκοπημένης Ελλάδας, αλλά για την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της χώρας, και αυτών της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, και ακόμη και της Γερμανίας και του Βελγίου, που χρειάζονται περισσότερα κεφάλαια.
Η ευρωζώνη χρειάζεται ακόμη στρατηγικές που θα επανεκκινήσουν την οικονομική ανάπτυξη στην περιφέρειά της. Χωρίς ανάπτυξη, οποιοδήποτε μέτρο λιτότητας και μεταρρύθμιση, θα έχει ως αποτέλεσμα μόνο τις κοινωνικές αναταραχές και την μόνιμη απειλή πολιτικών συγκρούσεων, χωρίς να διασφαλίζεται η βιωσιμότητα του χρέους.
Για την αναζωογόνηση της ανάπτυξης, η ΕΚΤ χρειάζεται να σταματήσει να αυξάνει τα επιτόκια και να αντιστρέψει την τάση. Η ευρωζώνη θα πρέπει ακόμη να προωθήσει μια τακτική που αποδυναμώνει την αξία του ευρώ σημαντικά και επαναφέρει την ανταγωνιστικότητα της ευρωζώνης. Και η Γερμανία θα πρέπει να καθυστερήσει το πρόγραμμα λιτότητας, καθώς το τελευταίο που χρειάζεται τώρα η ευρωζώνη, είναι μια μαζική δημοσιονομική στασιμότητα.
«Η τωρινή συμπεριφορά της ευρωζώνης είναι μια ασταθής ανισορροπία: κλωτσώντας λίγο πιο μακριά το τενεκεδάκι και διοχετεύοντας «καλά» λεφτά ύστερα από τα κακά λεφτά, δεν έχει αποτέλεσμα. Η ευρωζώνη πρέπει είτε να βρει μια διαφορετική ισορροπία (με μεγαλύτερη δημοσιονομική, οικονομική και πολιτική ενοποίηση, με τακτικές που θα επαναφέρουν την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα, συμπεριλαμβανομένων και αναδιαρθρώσεων χρέους και ενός πιο αποδυναμωμένου ευρώ), ή θα καταλήξει με άτακτες χρεοκοπίες, τραπεζικές κρίσεις και τελικά διάσπαση της ευρωζώνης».
Όπως τονίζει χαρακτηριστικά, «το status quo δεν είναι πλέον βιώσιμο. Μόνο μια λεπτομερής στρατηγική μπορεί να σώσει την ευρωζώνη τώρα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου