Από το ιστολόγιο http://tvxs.gr/
Συγκεκριμένα, ο Economist σε άρθρο του επισημαίνει ότι η πιο πρόσφατη περίπτωση χώρας της Λ. Αμερικής, είναι αυτή το 2003 της Ουρουγουάης, όπου προτάθηκε η παράταση της διάρκειας των ομολόγων της χώρας κατά πέντε έτη, και πέτυχε 93% συμμετοχή.
Σήμερα, το IIF προσπαθεί να πετύχει κάτι ανάλογο. Τα μέλη του IIF είναι κυρίως μεγάλες τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και διαχειριστές επενδύσεων, που έχουν σχεδόν όλο το χρέος της Ελλάδας.
Το IIF θέλει τα μέλη του να διευρύνουν τη λήξη των ελληνικών ομολόγων που έχουν στην κατοχή τους και λήγουν πριν από το 2020, καθώς και να μειώσουν το συνολικό ποσό που τους χρωστάει η ελληνική κυβέρνηση.
Μια βασική διαφορά με το σχέδιο της δεκαετίας του ’80 και με σήμερα, είναι η ποικιλία των ομολογιούχων. Στη δεκαετία του ’90, τραπεζικά σχήματα χρηματοδοτούσαν τις κυβερνήσεις αν και μέσω δανείων. Κάθε τράπεζα είχε ισχυρό ενδιαφέρον να διασφαλίσει ότι οι κυβερνήσεις θα αποφύγουν τη χρεοκοπία.
Σήμερα, οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων περιλαμβάνουν hedge funds, αμοιβαία κεφάλαια ακόμη και μεμονωμένους ιδιώτες, πολλοί από τους οποίους έχουν αγοράσει τα ομόλογα στη δευτερογενή αγορά σε τιμές χαμηλότερες της ονομαστικής αξίας.
Όπως σχολιάζει ο Economist, η ποικιλομορφία των ομολογιούχων και το διαφορετικό επίπεδο αντοχής τους σε μια χρεοκοπία, καθιστά το συντονισμό πολύ δύσκολο. Το 1980, οι τράπεζες ήξεραν πως εάν αρνηθούν την αναδιάρθρωση, οι κυβερνήσεις θα χρεοκοπήσουν χωρίς να υπάρχει τρόπος χρηματοδότησης του δημόσιου τομέα, ενώ και τα δάνεια των τραπεζών δεν θα αποπληρωνόταν ποτέ.
Το IIF δεν έχει να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση σήμερα, καθώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν ήδη δεσμευτεί να παράσχουν περισσότερη χρηματοδότηση για την Ελλάδα, και αναμένεται να ακολουθήσει και το ΔΝΤ.
Μια σημαντική ομοιότητα, μπορεί να είναι ο ρόλος των κυβερνήσεων. Στη δεκαετία του ’80, το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών ανησυχούσε για το ενδεχόμενο σειράς χρεοκοπιών στη Λατινική Αμερική, οπότε και ζήτησε από τις τράπεζες να συμμετάσχουν στην αναδιάρθρωση.
Σήμερα, οι ελληνικές τράπεζες θεωρείται βέβαιο ότι θα συμμετάσχουν στο σχέδιο του IIF. Οι γαλλικές και γερμανικές αρχές αναμένεται επίσης να ασκήσουν πιέσεις στις εθνικές τράπεζες προκειμένου να συμμετάσχουν. Το IIF έχει ήδη τονίσει ότι διαμόρφωσαν την πρότασή τους σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης, με την ελπίδα να αυξηθούν οι πιέσεις προς τις τράπεζες να συμμετάσχουν.
Ωστόσο, οι πιέσεις των αρχών δεν είναι ίδιες σε όλη την Ευρώπη. Στη Βρετανία στελέχη του υπουργείου δηλώνουν ότι εξαρτάται από τους αξιωματούχους της ευρωζώνης να κάνουν την προσφορά ελκυστική για τις τράπεζες. Η κυβέρνηση επίσης, αρνείται να χρησιμοποιήσει το πλειοψηφικό ποσοστό της στην Royal Bank of Scotland για να την πείσει να συμμετάσχει.
Επίσης, καμία αμερικανική τράπεζα δεν περιλαμβάνεται στη λίστα των οργανισμών που δεσμεύτηκαν να συμμετάσχουν στο σχέδιο του IIF, παρά το ότι ο πρόεδρος Obama έχει ζητήσει άμεση επίλυση του ελληνικού ζητήματος. Το IIF δήλωσε ότι η συμμετοχή των αμερικανικών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα είναι τόσο μικρή, που δεν είχαν περιληφθεί στον αρχικό σχεδιασμό. Αλλά τώρα διεξάγονται διαπραγματεύσεις, με το υπουργείο και την Fed ωστόσο να θεωρείται απίθανο να πιέσουν τις τράπεζες να συμμετάσχουν.
Η συμβουλή του Rhodes προς το IIF είναι να θέσει μια διορία για τη συμμετοχή και να πιέσει τρεις ή τέσσερις μεγάλες τράπεζες να κάνουν την αρχή, ώστε να παρασύρουν και τις άλλες να συμμετάσχουν στο σχέδιο.
Η επιτυχία είναι σίγουρο πως θα εξαρτηθεί από το εάν οι ομολογιούχοι μπορούν να πεισθούν ότι το σχέδιο είναι για την τελική λύση του προβλήματος, και ότι δεν θα δεχθούν περαιτέρω απομειώσεις.
Αυτό θα απαιτήσει την ενεργή συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης, ώστε να «πουλήσει» το σχέδιο στους πιστωτές μαζί με τις τράπεζες που συμμετάσχουν. Μέχρι στιγμής, υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις μιας τέτοιας συνεργασίας.
Άρθρο του Economist, όπως μεταφράστηκε από το capital.gr
Πιο εύκολη, κρίνει ο Economist, ότι ήταν η αποστολή του βετεράνου Αμερικανού οικονομολόγου Bill Rhodes στο να πείσει τις μεγάλες τράπεζες της εποχής να συμμετάσχουν στο σχήμα αναδιάρθρωσης των δανείων της Λατινικής Αμερικής στη δεκαετία του ’80 και ύστερα, από ό,τι είναι αυτή του Ινστιτούτου Διεθνούς Χρηματοοικονομικής (IIF) για το ελληνικό χρέος.
Συγκεκριμένα, ο Economist σε άρθρο του επισημαίνει ότι η πιο πρόσφατη περίπτωση χώρας της Λ. Αμερικής, είναι αυτή το 2003 της Ουρουγουάης, όπου προτάθηκε η παράταση της διάρκειας των ομολόγων της χώρας κατά πέντε έτη, και πέτυχε 93% συμμετοχή.
Σήμερα, το IIF προσπαθεί να πετύχει κάτι ανάλογο. Τα μέλη του IIF είναι κυρίως μεγάλες τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και διαχειριστές επενδύσεων, που έχουν σχεδόν όλο το χρέος της Ελλάδας.
Το IIF θέλει τα μέλη του να διευρύνουν τη λήξη των ελληνικών ομολόγων που έχουν στην κατοχή τους και λήγουν πριν από το 2020, καθώς και να μειώσουν το συνολικό ποσό που τους χρωστάει η ελληνική κυβέρνηση.
Μια βασική διαφορά με το σχέδιο της δεκαετίας του ’80 και με σήμερα, είναι η ποικιλία των ομολογιούχων. Στη δεκαετία του ’90, τραπεζικά σχήματα χρηματοδοτούσαν τις κυβερνήσεις αν και μέσω δανείων. Κάθε τράπεζα είχε ισχυρό ενδιαφέρον να διασφαλίσει ότι οι κυβερνήσεις θα αποφύγουν τη χρεοκοπία.
Σήμερα, οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων περιλαμβάνουν hedge funds, αμοιβαία κεφάλαια ακόμη και μεμονωμένους ιδιώτες, πολλοί από τους οποίους έχουν αγοράσει τα ομόλογα στη δευτερογενή αγορά σε τιμές χαμηλότερες της ονομαστικής αξίας.
Όπως σχολιάζει ο Economist, η ποικιλομορφία των ομολογιούχων και το διαφορετικό επίπεδο αντοχής τους σε μια χρεοκοπία, καθιστά το συντονισμό πολύ δύσκολο. Το 1980, οι τράπεζες ήξεραν πως εάν αρνηθούν την αναδιάρθρωση, οι κυβερνήσεις θα χρεοκοπήσουν χωρίς να υπάρχει τρόπος χρηματοδότησης του δημόσιου τομέα, ενώ και τα δάνεια των τραπεζών δεν θα αποπληρωνόταν ποτέ.
Το IIF δεν έχει να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση σήμερα, καθώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν ήδη δεσμευτεί να παράσχουν περισσότερη χρηματοδότηση για την Ελλάδα, και αναμένεται να ακολουθήσει και το ΔΝΤ.
Μια σημαντική ομοιότητα, μπορεί να είναι ο ρόλος των κυβερνήσεων. Στη δεκαετία του ’80, το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών ανησυχούσε για το ενδεχόμενο σειράς χρεοκοπιών στη Λατινική Αμερική, οπότε και ζήτησε από τις τράπεζες να συμμετάσχουν στην αναδιάρθρωση.
Σήμερα, οι ελληνικές τράπεζες θεωρείται βέβαιο ότι θα συμμετάσχουν στο σχέδιο του IIF. Οι γαλλικές και γερμανικές αρχές αναμένεται επίσης να ασκήσουν πιέσεις στις εθνικές τράπεζες προκειμένου να συμμετάσχουν. Το IIF έχει ήδη τονίσει ότι διαμόρφωσαν την πρότασή τους σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης, με την ελπίδα να αυξηθούν οι πιέσεις προς τις τράπεζες να συμμετάσχουν.
Ωστόσο, οι πιέσεις των αρχών δεν είναι ίδιες σε όλη την Ευρώπη. Στη Βρετανία στελέχη του υπουργείου δηλώνουν ότι εξαρτάται από τους αξιωματούχους της ευρωζώνης να κάνουν την προσφορά ελκυστική για τις τράπεζες. Η κυβέρνηση επίσης, αρνείται να χρησιμοποιήσει το πλειοψηφικό ποσοστό της στην Royal Bank of Scotland για να την πείσει να συμμετάσχει.
Επίσης, καμία αμερικανική τράπεζα δεν περιλαμβάνεται στη λίστα των οργανισμών που δεσμεύτηκαν να συμμετάσχουν στο σχέδιο του IIF, παρά το ότι ο πρόεδρος Obama έχει ζητήσει άμεση επίλυση του ελληνικού ζητήματος. Το IIF δήλωσε ότι η συμμετοχή των αμερικανικών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα είναι τόσο μικρή, που δεν είχαν περιληφθεί στον αρχικό σχεδιασμό. Αλλά τώρα διεξάγονται διαπραγματεύσεις, με το υπουργείο και την Fed ωστόσο να θεωρείται απίθανο να πιέσουν τις τράπεζες να συμμετάσχουν.
Η συμβουλή του Rhodes προς το IIF είναι να θέσει μια διορία για τη συμμετοχή και να πιέσει τρεις ή τέσσερις μεγάλες τράπεζες να κάνουν την αρχή, ώστε να παρασύρουν και τις άλλες να συμμετάσχουν στο σχέδιο.
Η επιτυχία είναι σίγουρο πως θα εξαρτηθεί από το εάν οι ομολογιούχοι μπορούν να πεισθούν ότι το σχέδιο είναι για την τελική λύση του προβλήματος, και ότι δεν θα δεχθούν περαιτέρω απομειώσεις.
Αυτό θα απαιτήσει την ενεργή συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης, ώστε να «πουλήσει» το σχέδιο στους πιστωτές μαζί με τις τράπεζες που συμμετάσχουν. Μέχρι στιγμής, υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις μιας τέτοιας συνεργασίας.
Άρθρο του Economist, όπως μεταφράστηκε από το capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου