Τα λάθος μηνύματα της ελληνικής πολιτικής προς την απέναντι πλευρά έχουν κόστος

Μιχάλης Χριστοδουλίδης Ενεργειακός Σύμβουλος
Διπλ. Μηχανολόγος Μηχανικός ΑΠΘ

Η συνεχιζόμενη ηττοπαθής και κατευναστική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι σε μία αναθεωρητική Τουρκία εδώ και δεκαετίες, την έχουν αποθρασύνει σε τέτοιο βαθμό που πλέον σήμερα θα λέγαμε ότι αγγίζει τα όρια της υστερίας με αρκετή δόση γραφικότητας.

Η Ελλάδα, ενώ έχει ξεκαθαρίσει ότι η μόνη διαφορά που έχει με την Τουρκία, είναι η οριοθέτηση της ΑΟΖ στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, έχει παγιδευτεί σε μία ατέρμονα και αναποτελεσματική προσέγγιση επίλυσης αυτής της διαφοράς, μέσα από ανούσιες επιτροπές (Μ.Ο.Ε),

άστοχες δηλώσεις αξιωματούχων και πολιτικών, αλλά κυρίως από λανθασμένες επιλογές της εξωτερικής πολιτικής της. Αντίθετα η Τουρκία έχει χαράξει μια πάγια, σταθερή εξωτερική και γεωστρατηγική πολιτική, ανεξάρτητα από ποιο κόμμα
βρίσκεται στην εξουσία, εδώ και πολλές δεκαετίες με μοναδικό όνειρο την ανασύσταση της πάλαι ποτέ Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η Τουρκία με όλη αυτήν την παρόξυνση του παραλογισμού έχει καταφέρει να πείσει την κοινωνία της, ότι είναι μία υπερδύναμη που οι πάντες την επιβουλεύονται με στόχο να τη συρρικνώσουν και ακόμη
περισσότερο να στραγγαλίσουν τα ζωτικά της συμφέροντα και προς ανατολάς, αλλά κυρίως προς δυσμάς. Αντίθετα οι δικές μας κυβερνήσεις επιτάσσουν την νομιμότητα και το Διεθνές Δίκαιο, περιμένοντας κάποιος σύμμαχος (ΕΕ,ΝΑΤΟ) να ευαισθητοποιηθεί και να μας αποδώσει τα δίκαιά μας. Η Ελληνική πολιτική καθεστηκυία συνεχίζει να κάνει ότι δεναντιλαμβάνεται ότι για την Τουρκία δεν υπάρχει η ισχύς του Διεθνές
Δικαίου, αλλά μόνο η ισχύς των όπλων. Μιλάμε για δύο κράτη με διαφορετικό αξιακό σύστημα, αναφορικά με τον σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων ή με την διαφορετική αντίληψη του δικαίου.

Δυστυχώς τι βλέπουμε σήμερα σε επίπεδο δηλώσεων της σημερινής κυβέρνησης ή των συμβούλων της (βλέπε ΕΛΙΑΜΕΠ);

‘’H Κύπρος είναι τρίτο Κράτος’’, ή ‘’Εμείς δεν ενδιαφερόμαστε το Αιγαίο να γίνει κόλπος του Μεξικού, αλλά στρεφόμαστε μόνο για την πράσινη ανάπτυξη’’ ή ‘’ Οι μετανάστες θα λύσουν το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας’ ή ‘’ Η Ελλάδα δεν μπορεί να διεκδικεί τα συμφέροντα της με μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις έναντι της Τουρκίας’’ ή ‘’ οι κόκκινες γραμμές μας είναι τα 6 νμ’’ ή ‘’ Αυτοσκοπός μας δεν είναι οι κυρώσεις, αλλά η απειλή κυρώσεων’’ και τόσα άλλα.

Αλήθεια ποια είναι τα μηνύματα που στέλνουμε, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό της γείτονας χώρας;

Πρώτον, η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται κατ’ ουσίαν για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, αφού δεν επιθυμεί να εξορύξει τον ορυκτό της πλούτο στα έγκατα των ανατολικών της θαλασσών.

Δεύτερον, η Κύπρος κείται μακράν, άρα ο Ελληνισμός σταματάει μέχρι το Καστελόριζο.

Τρίτον, η Ελλάδα εμμέσως πλην σαφώς αναγνωρίζει ότι η επέκταση των 12 ν.μ. ναι μεν είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα της, αλλά παράλληλα με την μη άσκηση αυτού του δικαιώματος, περνάει το μήνυμα ότι η Τουρκία ‘’πνίγεται’’ μέσα σε μία περίκλειστη ‘’ελληνική λιμνοθάλασσα’’ και δεν μπορεί να εκτονώσει τα ζωτικά της συμφέροντα προς δυσμάς.

Ωστόσο, όλα τα παραπάνω είναι μόνο δηλώσεις, οι οποίες αν συνδυαστούν με ενέργειες ή παραλείψεις της Ελλάδας, τα πράγματα γένονται ακόμα χειρότερα όπως:

Οι τμηματικές οριοθετήσεις ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Ιταλία, καταφανώς δημιουργούν συνθήκες αποδοχής τετελεσμένων στο ότι η Ελλάδα είναι ανοιχτή σε μερικές επήρειες, Η συστηματική αποφυγή της μη άσκησης βέτο κατά της Τουρκίας από τα ευρωπαϊκά όργανα για τις συνεχιζόμενες παραβιάσεις των εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.  Η χαλαρή αντίσταση της χώρας στην συνεχιζόμενη εξαπόλυση ενός μόνιμου και σταθερού υβριδικού πολέμου με ανεξέλεγκτες ροές λαθρομεταναστών από τα τουρκικά παράλια

Μετά από όλα αυτά, είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα έχει αποδυναμώσει τις θέσεις της έναντι των Τουρκικών διεκδικήσεων και αν αναγκαστεί να προσφύγει στο δικαστήριο της Χάγης, είτε από εξωτερικές πιέσεις, είτε από πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς της, θα έχει ήδη ηττηθεί, αφού το δικαστήριο της Χάγης είναι αναρμόδιο δικαιοδοτικό όργανο για εκδίκαση θεμάτων θαλασσίων ζωνών, διότι το μόνο αρμόδιο δικαστήριο για οριοθετήσεις θαλασσίων ζωνών είναι αυτό του Αμβούργου.

Το ερώτημα που τίθεται είναι, αν η Ελληνική πολιτική ελίτ ενεργεί τόσα χρόνια με γνώμονα το εθνικό συμφέρον ή εντέλλεται από ξένα κέντρα εξουσίας για να εξυπηρετήσει αντεθνικά συμφέροντα με το αζημίωτο.

ΠΗΓΗ tourkikanea