Δρ. Αθανάσιος Ε. Δρούγος
Από την ιρακινή εισβολή στο Κουβέιτ και τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου του 1991 ως τις τρομοκρατικές επιθέσεις την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και την προσωρινή ανατροπή του καθεστώτος των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν (από τις ΗΠΑ στις αρχές του 2002) ως και την εισβολή στο Ιράκ που οδήγησε στην πτώση του Μπααθικού καθεστώτος του Σαντάμ το 2003, η ευρύτερη Μέση Ανατολή, μέχρι σήμερα είναι σε συνεχή αποσταθεροποίηση.
Τα παραπάνω γεγονότα ευνόησαν πολύ τη Δύναμη Quds (της Ιρανικής Επαναστατικής Φρουράς/IRGC) και τα οργανωμένα δίκτυά της, με το ιρανικό καθεστώς να είναι σε μεγάλο βαθμό ο στρατηγικός νικητής αυτών των γεγονότων.
Η πτώση της κυβέρνησης Μπάαθ στη Βαγδάτη και η αποδυνάμωση των εθνικών δυνάμεων στο Ιράκ, παράλληλα με τον αφοπλισμό και την αναγκαστική μετεγκατάσταση του κινήματος της ιρανικής αντιπολίτευσης που στάθμευε κοντά στα σύνορα Ιράν – Ιράκ, άνοιξε τον δρόμο για την εξάπλωση της στρατηγικής επιρροής του Ιράν στο Ιράκ, στη Συρία σε Λίβανο, Παλαιστίνη και Υεμένη. Η πολιτική του κατευνασμού εδραίωσε και ενίσχυσε περαιτέρω αυτή την επιρροή. Το ιρανικό καθεστώς, με την πολιτική του να καταστείλει μια δυσαρεστημένη ιρανική κοινωνία και να εξάγει την επανάσταση (ισλαμικό αντιδραστικό), ίδρυσε τους Φρουρούς της Επανάστασης (IRGC), για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του.
Πυρηνικά όπλα
Με τη δημιουργία ομάδων αντιπροσώπων και την επιδίωξη απόκτησης πυρηνικών όπλων για να εγγυηθεί τη μακροζωία τους, έχει γίνει ο κύριος μοχλός της κρίσης και της αστάθειας στη Μέση Ανατολή.
Το IRGC, ως στρατιωτικός βραχίονας του καθεστώτος, έχει χτίσει μια οικονομική αυτοκρατορία καταλαμβάνοντας τον έλεγχο του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, των πετροχημικών, της ομηρίας και της διακίνησης ναρκωτικών, και παράλληλα με τα ιδρύματα λεηλασίας πλούτου (υπό την επίβλεψη του Χαμενεΐ, χρηματοδοτεί, εκπαιδεύει και υποστηρίζει υλικοτεχνικά πληρεξούσιες ανταρτικές και τρομοκρατικές ομάδες. Από τις πρώτες μέρες της αντιμοναρχικής επανάστασης του 1979, το ιρανικό καθεστώς άρχισε να οργανώνει Σιίτες στο Ιράκ και τον Λίβανο. Το 1982, κατά τη διάρκεια της κορύφωσης του εμφυλίου πολέμου του Λιβάνου και με το πρόσχημα της μάχης με το Ισραήλ, το Ιράν έστειλε μια ομάδα 1.000 μελών του IRGC στον Λίβανο. Εκεί, εκπαίδευσαν και όπλισαν μια ομάδα Λιβανέζων Σιιτών, ιδρύοντας τη Χεζμπολάχ. Ο Μπράιαν Χουκ, ο Ειδικός Αντιπρόσωπος των ΗΠΑ για το Ιράν, επεσήμανε ότι το Ιράν διαθέτει 700 εκατομμύρια δολάρια ετησίως στη Χεζμπολάχ.
Σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει την εσωτερική του κρίση και να καταστείλει την αιματηρή καταστολή των διαδηλωτών, το καθεστώς άναψε τις φλόγες του πολέμου στη Γάζα, με αποτέλεσμα χιλιάδες Παλαιστίνιοι να χάσουν τη ζωή τους, συμπεριλαμβανομένων και παιδιών. Ωστόσο, αυτός ο πόλεμος ήταν ένας στρατηγικά λάθος υπολογισμός. Το ιρανικό καθεστώς, πιστεύοντας ότι οι πολιτικές κατευνασμού μαζί με τον διάδρομο που δημιουργήθηκε με την παράκαμψη των κυρώσεων και την πώληση πετρελαίου, παρείχαν προστατευτική ασπίδα και οικονομική σωτηρία, και λαθεμένα εκτίμησε ότι αυτός ο πόλεμος θα ήταν περιορισμένος, (όπως ο πόλεμος Χεζμπολάχ – Ισραήλ των 34 ημερών) του 2006.
Αρχικά, αισθάνθηκε νικητής μετά την οπισθοδρόμηση του Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου, αλλά η γλύκα μετατράπηκε γρήγορα σε δηλητήριο και το καθεστώς αγωνίζεται για να αποτρέψει τις φλόγες του πολέμου να το φτάσουν. Ωστόσο, με τον θάνατο του Iσμαήλ Χανίγιε στην Τεχεράνη και τη δολοφονία του Χασάν Νασράλα, σε συνδυασμό με την απόφαση του Ισραήλ να καταστρέψει την υποδομή της Χεζμπολάχ και να εξαλείψει την ικανότητά της να επιτίθεται στο Ισραήλ, το ιρανικό καθεστώς δεν είναι μόνο ο στρατηγικός χαμένος του πολέμου, αλλά έχει πλέον παγιδευτεί σε πολιτικό και στρατηγικό αδιέξοδο, με τον Χαμενεΐ και το καθεστώς του παγιδευμένο ως το κεφάλι του φιδιού του φονταμενταλισμού και της τρομοκρατίας.
Δεν στηρίζει ο λαός
Σήμερα, καθώς γίνονται συζητήσεις και προπαγάνδα για αποστολή δυνάμεων στον Λίβανο και συμμετοχή στον πόλεμο, πρέπει να σημειωθεί ότι το Ιράν το έτος 1403 (2024) είναι διαφορετικό από τις προηγούμενες δεκαετίες. Το είδος της παρουσίας στο εξωτερικό, όπως ο αγώνας κατά του ISIS, δεν υποστηρίζεται πλέον από την κοινή γνώμη όπως κάποτε. Ο τεχνολογικός ανταγωνισμός δεν ευνοεί επίσης το Ιράν και η τύχη παίζει «περίεργα παιχνίδια».σχετικά με την επιβίωση των Αγιατολάχ της Τεχεράνης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου