Από το ιστολόγιο http://www.enet.gr/
Παράλληλα με την οριστική εξουδετέρωση ή τη σφαγή θηρίων, γιγάντων και τεράτων, της εκπαίδευσης, της υγείας, της ασφάλισης ή της διοίκησης, από τα υπουργικά γραφεία ακούγονται κραυγές όπως: «Παίρνουμε μέτρα εναντίον των αρχών μας, δεν αντέχει άλλο ο λαός, κυβερνάμε και πονάμε», γογγυσμοί που μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι ενοχές, οι τύψεις συνειδήσεως, οι Ερινύες βασανίζουν τον ψυχικό κόσμο των κυβερνώντων και ταράζουν τον ύπνο του πρωθυπουργού. Αυτή βεβαίως είναι η μισή αλήθεια, αφού ορισμένα στελέχη της κυβερνώσας παράταξης, αυτοτιμωρούμενοι για τα δεινά που συσσωρεύουν στον τόπο, τρώγουν μόνον τα χόρτα που ποτίζουν τα δάκρυά τους και στις μεγάλες νύχτες του χειμώνα θερμαίνονται από τη φλόγα της κανδήλας τους αποκλειστικά. Ουδέποτε πλένονται. Και εάν κατά την αυτομαστίγωση τα τρεφόμενα από τις σάρκες τους σκουλήκια πέσουν στο έδαφος, τα ξαναβάζουν στη θέση τους για να έχουν τόσες ανταμοιβές στον άλλο κόσμο όσους πόνους στον πρόσκαιρο βίο.
Αλλα κυβερνητικά στελέχη -ιδίως αυτοί που διαθέτουν δυτική καλλιέργεια- κάθε φορά που έκοντες-άκοντες υπερψηφίζουν τα αντιλαϊκά, σκληρά, ληστρικά οικονομικά μέτρα, εφαρμόζουν την ολονυκτία ομαδικής αλληλομαστίγωσης, όπως εκείνες οι κουστωδίες των ολοφυρόμενων πιστών που αιμόφυρτοι καταφέρνουν απάνθρωπα χτυπήματα ο ένας εναντίον του άλλου στις ταινίες του Ντράγερ ή του Μπέργκμαν.
Συνηθίζεται και η μεταφορά ογκωδέστατων βαρέων αντικειμένων, μέθοδος αυτοβασανισμού που εφαρμόστηκε αμέσως μετά την υπερψήφιση του μεσοπρόθεσμου και του νόμου της κ. Διαμαντοπούλου για την εκπαίδευση. Συγκεκριμένα, βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος κατέφθασαν στη Βουλή και αναχώρησαν μετά την ολοκλήρωση των διαδικασιών κουβαλώντας στη ράχη τους πέτρες τάφου, φέρετρα και σταυρούς τύπου Γολγοθά. Στις ταραχές οχυρώθηκαν στα φέρετρα, πίσω από τις ταφικές πλάκες ή τον βαρύ σταυρό. Συμβολική πράξη πολιτικού, που δηλώνει άνθρωπο έτοιμο να πεθάνει για τις αρχές του.
Οι πλέον καλλιεργημένοι περιζώνονται με τον τελαμώνα του Καρτέσιου. Πράγματι, κατά τη συζήτηση για την «εφεδρεία» οι υπουργοί, όπως συνήθιζε ο Καρτέσιος, είχαν περιδεθεί κατάσαρκα με έναν ζωστήρα ή τελαμώνα, που στην εσωτερική του επιφάνεια έφερε μεγάλα, αιχμηρά ατσάλινα καρφιά, ούτως ώστε να καταξεσκίζεται η σάρκα του φέροντος και να μη λησμονεί τα καθήκοντά του, τα απαράγραπτα συμφέροντα του λαού και τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων. Λέγεται μάλιστα πως ο πρωθυπουργός υπέγραψε τα διατάγματα της εφεδρείας, του φόρου ακινήτων και της έκτακτης εισφοράς και κατόπιν συντετριμμένος εφάρμοσε στην πράξη τη θρηνωδία του Δαυίδ «άσπρο πουκάμισο φορώ και μαύρο θα το βάψω, για να ταιριάζει η φορεσιά στα βάσανά μου τα φρικτά».
Παρ' όλα αυτά εξαιρετική εντύπωση φιλοπατρίας, αυτοθυσίας και υποδειγματικής γενναιοφροσύνης μάς προκάλεσε ο ευφραδέστατος κ. Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος υπερασπιζόμενος την κυβερνητική πολιτική δήλωσε ευθέως: «Ας ταπεινωθώ για την πατρίδα». Και αναζητώντας τη λέξη «ταπείνωση» στο αντιλεξικό του Βοσταντζόγλου, την εντοπίσαμε στο κεφ. 1387 υπό τον γενικό τίτλο «Αναξιοπρέπεια». Και από κάτω διαβάσαμε τα εξής: «Αναξιοπρέπεια, ευτέλεια, μικροπρέπεια... μικρότης... ελεεινότης, ποταπότης, ταπεινότης, χαμέρπεια, κ. προστυχιά (το να έχει κανείς ταπεινά αισθήματα), δουλική συμπεριφορά, δουλοπρέπεια... ραγιαδισμός, πτωχοπροδρομισμός... μείωσις... ταπείνωσις της αξιοπρέπειας/του γοήτρου, κατάπτωσις, κ. κατρακύλα, ξέπεσμα, ξεπεσμός, ηθική χρεοκοπία».
Προτείνουμε στον κ. Βενιζέλο να επιλέξει τη θεραπευτική αυτομαστίγωση.
Ο ενδοξότερος ήρωας της ελληνικής
μυθολογίας, ο θεϊκός και ανοικονόμητος Ηρακλής, αφού ξεκλήρισε
μαινόμενος την οικογένειά του, αναζητώντας άφεση αμαρτιών εξόντωσε στα
πέριξ της Πελοποννήσου τα άγρια θηρία (κοπρίτες, αχαΐρευτοι,
χαραμοφάηδες, απατεώνες και κλέφτες) όπως ακριβώς ο Ομιλος Παπανδρέου,
αφού καταρράκωσε την ελληνική οικονομία χάριν της πατρίδος, επέλεξε ως
εξιλαστήρια θύματα τους εργαζόμενους (δαίμονες της βροντής, της
καταιγίδας, των δασών, των χειμάρρων, των βάλτων και του σκότους) και
τους καταθέτει σιδηροδέσμιους στην τράπεζα του Ευρυσθέα.
Παράλληλα με την οριστική εξουδετέρωση ή τη σφαγή θηρίων, γιγάντων και τεράτων, της εκπαίδευσης, της υγείας, της ασφάλισης ή της διοίκησης, από τα υπουργικά γραφεία ακούγονται κραυγές όπως: «Παίρνουμε μέτρα εναντίον των αρχών μας, δεν αντέχει άλλο ο λαός, κυβερνάμε και πονάμε», γογγυσμοί που μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι ενοχές, οι τύψεις συνειδήσεως, οι Ερινύες βασανίζουν τον ψυχικό κόσμο των κυβερνώντων και ταράζουν τον ύπνο του πρωθυπουργού. Αυτή βεβαίως είναι η μισή αλήθεια, αφού ορισμένα στελέχη της κυβερνώσας παράταξης, αυτοτιμωρούμενοι για τα δεινά που συσσωρεύουν στον τόπο, τρώγουν μόνον τα χόρτα που ποτίζουν τα δάκρυά τους και στις μεγάλες νύχτες του χειμώνα θερμαίνονται από τη φλόγα της κανδήλας τους αποκλειστικά. Ουδέποτε πλένονται. Και εάν κατά την αυτομαστίγωση τα τρεφόμενα από τις σάρκες τους σκουλήκια πέσουν στο έδαφος, τα ξαναβάζουν στη θέση τους για να έχουν τόσες ανταμοιβές στον άλλο κόσμο όσους πόνους στον πρόσκαιρο βίο.
Αλλα κυβερνητικά στελέχη -ιδίως αυτοί που διαθέτουν δυτική καλλιέργεια- κάθε φορά που έκοντες-άκοντες υπερψηφίζουν τα αντιλαϊκά, σκληρά, ληστρικά οικονομικά μέτρα, εφαρμόζουν την ολονυκτία ομαδικής αλληλομαστίγωσης, όπως εκείνες οι κουστωδίες των ολοφυρόμενων πιστών που αιμόφυρτοι καταφέρνουν απάνθρωπα χτυπήματα ο ένας εναντίον του άλλου στις ταινίες του Ντράγερ ή του Μπέργκμαν.
Συνηθίζεται και η μεταφορά ογκωδέστατων βαρέων αντικειμένων, μέθοδος αυτοβασανισμού που εφαρμόστηκε αμέσως μετά την υπερψήφιση του μεσοπρόθεσμου και του νόμου της κ. Διαμαντοπούλου για την εκπαίδευση. Συγκεκριμένα, βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος κατέφθασαν στη Βουλή και αναχώρησαν μετά την ολοκλήρωση των διαδικασιών κουβαλώντας στη ράχη τους πέτρες τάφου, φέρετρα και σταυρούς τύπου Γολγοθά. Στις ταραχές οχυρώθηκαν στα φέρετρα, πίσω από τις ταφικές πλάκες ή τον βαρύ σταυρό. Συμβολική πράξη πολιτικού, που δηλώνει άνθρωπο έτοιμο να πεθάνει για τις αρχές του.
Οι πλέον καλλιεργημένοι περιζώνονται με τον τελαμώνα του Καρτέσιου. Πράγματι, κατά τη συζήτηση για την «εφεδρεία» οι υπουργοί, όπως συνήθιζε ο Καρτέσιος, είχαν περιδεθεί κατάσαρκα με έναν ζωστήρα ή τελαμώνα, που στην εσωτερική του επιφάνεια έφερε μεγάλα, αιχμηρά ατσάλινα καρφιά, ούτως ώστε να καταξεσκίζεται η σάρκα του φέροντος και να μη λησμονεί τα καθήκοντά του, τα απαράγραπτα συμφέροντα του λαού και τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων. Λέγεται μάλιστα πως ο πρωθυπουργός υπέγραψε τα διατάγματα της εφεδρείας, του φόρου ακινήτων και της έκτακτης εισφοράς και κατόπιν συντετριμμένος εφάρμοσε στην πράξη τη θρηνωδία του Δαυίδ «άσπρο πουκάμισο φορώ και μαύρο θα το βάψω, για να ταιριάζει η φορεσιά στα βάσανά μου τα φρικτά».
Παρ' όλα αυτά εξαιρετική εντύπωση φιλοπατρίας, αυτοθυσίας και υποδειγματικής γενναιοφροσύνης μάς προκάλεσε ο ευφραδέστατος κ. Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος υπερασπιζόμενος την κυβερνητική πολιτική δήλωσε ευθέως: «Ας ταπεινωθώ για την πατρίδα». Και αναζητώντας τη λέξη «ταπείνωση» στο αντιλεξικό του Βοσταντζόγλου, την εντοπίσαμε στο κεφ. 1387 υπό τον γενικό τίτλο «Αναξιοπρέπεια». Και από κάτω διαβάσαμε τα εξής: «Αναξιοπρέπεια, ευτέλεια, μικροπρέπεια... μικρότης... ελεεινότης, ποταπότης, ταπεινότης, χαμέρπεια, κ. προστυχιά (το να έχει κανείς ταπεινά αισθήματα), δουλική συμπεριφορά, δουλοπρέπεια... ραγιαδισμός, πτωχοπροδρομισμός... μείωσις... ταπείνωσις της αξιοπρέπειας/του γοήτρου, κατάπτωσις, κ. κατρακύλα, ξέπεσμα, ξεπεσμός, ηθική χρεοκοπία».
Προτείνουμε στον κ. Βενιζέλο να επιλέξει τη θεραπευτική αυτομαστίγωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου