«Παιδική και Νεανική Βία μέσα από τα Μάτια των Γονέων »

Tης Νατάσας Ράγιου

  Ένα στα πέντε παιδιά έχει υποστεί βία από ομάδες ανηλίκων και ο ένας στους 10 γονείς δηλώνει άγνοια.

 Το 18% των παιδιών έχει ζητήσει να αλλάξει σχολείο, ποσοστό που φτάνει το 32% στα παιδιά με επιδόσεις μέτριας έως κακής βαθμολογίας.

 Κύριος λόγος του αιτήματος αλλαγής σχολείου είναι η διαμάχη με συμμαθητές 35% και δευτερευόντως η διαμάχη με εκπαιδευτικούς 20%.

Ο 1 στους 5 γονείς δεν ασχολείται καθόλου με το παιδί, και αυτό γίνεται 1 στους 4, στην δύσκολη οικονομική κατάσταση και 1 στους 3 όταν το παιδί πηγαίνει στο Λύκειο

Ο ένας  στους 10 εκ των γονέων δεν προβαίνει σε κανενός είδους σύσταση ή τιμωρία για παραπτώματα του παιδιού του, ή κοινώς, αδιαφορεί.

Στο Λύκειο το 86% των παιδιών έχει φίλους μέσω Internet.

Το 17% των παιδιών του Γυμνασίου και του Λυκείου αφιερώνουν πάνω από 10 ώρες την εβδομάδα, και το 43% από 3 έως 10 ώρες την εβδομάδα.

 Σε ότι αφορά την αύξηση του άγχους των παιδιών. Το ποσοστό που καταγράφεται είναι εξαιρετικά υψηλό καθώς τέσσερα στα πέντε παιδιά έχουν άγχος.

Στο Λύκειο, τα 8 στα 10 παιδιά έχουν μέτριο (60%) ή έντονο άγχος, (20%) ενώ άγχος παρουσιάζουν και τα 7 στα 10 παιδιά του Δημοτικού Σχολείου.

Το 18% των γονέων ή δεν γνωρίζει  ή δεν απαντά στο που οφείλεται το άγχος του παιδιού του.

  Αυτά είναι μερικά μόνο  από τα σημαντικά ευρήματα έρευνας  με θέμα:«Παιδική και Νεανική Βία μέσα από τα Μάτια των Γονέων »  που  παρουσιάστηκε σε εκδήλωση της Φεβρωνίας Πατριανάκου, πρώην βουλευτίνας Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας  από την εταιρία Pulse RC, με την επιστημονική συνεργασία του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (Ε.Κ.Κ.Ε)

Σύμφωνα με την έρευνα, η  επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης φαίνεται πως βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την ποιότητα της ζωής των παιδιών, τόσο μέσα στην οικογένεια, όσο και μέσα στη σχολική κοινότητα.

Όσο δυσκολεύει η οικονομική κατάσταση της οικογένειας, τόσο περισσότερο μειώνονται οι επιδόσεις του παιδιού. 1 στα 5 παιδιά με οικονομικές δυσκολίες παρουσιάζει μέτρια έως κακή επίδοση, ενώ αντιθέτως στις εύπορες οικογένειες το ποσοστό αυτό γίνεται 1 στα 12.

Τα παιδιά του Λυκείου, των οικογενειών που τα φέρνουν δύσκολα, δεν κάνουν ούτε ιδιαίτερα ούτε φροντιστήρια σε υπερδιπλάσιο ποσοστό, 39%, σε σχέση με αυτά που οι οικογένειές τους δηλώνουν μέτρια οικονομική κατάσταση 24%.

 Οι 4 στις 10 οικογένειες έχουν προχωρήσει σε περικοπές των παροχών προς τα παιδιά, αναλογία που γίνεται 7 στις 10 μεταξύ αυτών που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες.  Οι 3 στις 10 οικογένειες περικόπτουν τις εξωσχολικές δραστηριότητες και η 1 στις 6 από την ψυχαγωγία.

 Όλα αυτά δεν είναι αριθμοί,  ποσοστά, δεν  είναι καμπύλες και γραφήματα  είναι τα παιδιά μας.
 Είναι η νέα γενιά ηλικίας σήμερα 10-17 ετών. Μια γενιά που βιώνει στο πετσί της  μνημόνιο, περικοπές, ελλείμματα, ανεργία, καβγάδες, οικογενειακά αδιέξοδα, σχολική βία.
Ένα στα πέντε παιδιά έχει πέσει θύμα ομάδας ανηλίκων. Τα φτωχότερα παιδιά, οι λιγότερο καλοί μαθητές είναι περισσότερο εκτεθειμένα στην επιθετικότητα των συνομηλίκων τους.
Διπλασιάστηκαν οι οικογένειες που τα φέρνουν δύσκολα, αναγκάζονται να περικόψουν από την Παραπαιδεία, οι επιδόσεις των παιδιών πέφτουν.
Το χαρτζιλίκι και η ψυχαγωγία του παιδιού είναι είδος πολυτελείας.
Μειώνεται η εμπιστοσύνη ότι η οικογένεια μπορεί να δώσει λύσεις.
Και το πιο σημαντικό εύρημα: τα παιδιά έχουν άγχος από το Δημοτικό.
Σε μια εποχή που σχολεία κλείνουν και συγχωνεύονται σε μαζικότερες σχολικές μονάδες, σε μια εποχή που η μάθηση μεταφράζεται σε κόστος για τις ανάγκες του Μνημονίου οφείλουμε να ακούσουμε τα ηχηρά μηνύματα και να αντιδράσουμε ως «κοινωνία των μεγάλων». Χρωστάμε στα παιδιά μας μια έντιμη, σοβαρή και αποτελεσματική πολιτική για την Παιδεία κι όχι κομματικά παιχνίδια και νόμους που δημιουργούν αντί να λύνουν προβλήματα  .