Από το ιστολόγιο http://www.elkosmos.gr/
γράφει ο Παναγιώτης Δούμας
Όταν λαμβάνει χώρα ένα τρομοκρατικό κτύπημα, με θύματα εκατό σχεδόν αμάχους δεν μπορείς παρά να νιώσεις τουλάχιστον άσχημα. Όχι μόνον σε μία ορθολογική ή αξιακή βάση, αλλά και ενστικτωδώς - αν η ανθρώπινη ζωή έχει για σένα μία σημασία.
Ως εκ τούτου, το διπλό κτύπημα στην Νορβηγία, δεν μπορώ παρά να το χαρακτηρίσω απάνθρωπο και ύπουλο. Εξίσου απαράδεκτη, ωστόσο, είναι και η φιλολογία που αναπτύσσεται από το ανά τον κόσμο επικοινωνιακό κατεστημένο, η οποία προσπαθεί να ταυτίσει τις ενέργειες αυτές με συγκεκριμένους πολιτικούς κύκλους της Δυτικής πολιτικής «μη-ορθότητος».
Η υπόθεση θυμίζει λίγο από Καζάκο αλλά δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Έναν ψυχοπαθή, ο οποίος προ ετών στο κέντρο της Αθήνας, είχε πάθει αμόκ και καθάριζε στο πέρασμά του όποιον μαυριδερό έβλεπε μπροστά του. Και τότε, το ελληνικό πολιτικό και επικοινωνιακό κατεστημένο είχε αποπειραθεί να ενοχοποιήσει τον πατριωτικό και εθνικιστικό χώρο για το έγκλημα, τοποθετώντας τον Καζάκο κατά βούληση σε διάφορες οργανώσεις, μέχρι που απεκαλύφθη ότι ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ και διορισμένος στο ελληνικό δημόσιο από αυτό.
Ο Νορβηγός βέβαια, όπως αποδεικνύεται από την διαδικτυακή του κυρίως δραστηριότητα, ήταν πολιτικά ψαγμένο άτομο, εγγεγραμμένο στο «Κόμμα της Προόδου», δευτέρου μεγαλυτέρου κόμματος της Νορβηγίας, ενώ είχε συγγράψει και βιβλίο - μανιφέστο με αρκετές παραπομπές σε κείμενα του ιστολογίου «Gates of Vienna», το οποίο κινείται κυρίως στον άξονα κατά της ισλαμοποιήσεως της Ευρώπης. Η απόφασή του δε, να μη επιτεθεί σε μετανάστες, αλλά σε συμπολίτες του, τους οποίους έκρινε προφανώς συνυπευθύνους για όσα τον βάρυναν, μαρτυρά αν μη τι άλλο ότι δεν διεκατείχετο από κάποιο πρωτόγονο ρατσιστικό μένος.
Παρά ταύτα, δεν φέρεται να είχε την παραμικρή οργανική ανάμειξη σε κάποια πολιτική ομάδα, οργάνωση ή κόμμα, ούτε αντίστοιχα το «Κόμμα της Προόδου» και τα ιστολόγια «Gates of Vienna» ή «Brussels Journal», τα οποία παρεμπιπτόντως παρακολουθώ εδώ και χρόνια, έχουν ποτέ παρακινήσει τους υποστηρικτές τους σε βίαιες πράξεις. Αντιθέτως, όπως γράφουν σήμερα στις στήλες τους οι συντελεστές των εν λόγω ιστολογίων, επί έτη προειδοποιούσαν ότι η έλλειψη ενός πραγματικού και επί ίσοις όροις δημοσίου διαλόγου για την μετανάστευση και την ισλαμοποίηση θα οδηγούσε κάποια στιγμή σε ανεξέλεγκτες συγκρούσεις με θύματα.
Εκεί λοιπόν που πρέπει να επικεντρώσει κανείς σε μία προσπάθεια αναλύσεως του τι συνέβη και γιατί, είναι στο ότι ο Άντρες Μπέρινγκ Μπράιβικ δεν ήταν κανένας περιθωριακός βαρεμένος μαχαιροβγάλτης, μέλος κάποιας νεοναζιστικής συμμορίας αλλά ένας μάλλον καλλιεργημένος - τουλάχιστον μορφωμένος, κρίνοντας απ' τα κείμενά του, μοναχικός τύπος, που δεν έβλεπε τον εαυτό του και τις ανησυχίες του να αντιπροσωπεύονται από κανέναν. Ανησυχίες για την ισλαμοποίηση της Ευρώπης και των κρατών της, για την δημογραφική αλλοίωση των ευρωπαϊκών εθνών και για τον πολιτισμικό μαρξισμό, όπως εύστοχα τον ονομάζει.
Κι αν θέλαμε να δώσουμε μία πολιτική διάσταση στην πράξη του, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ένας από τα χιλιάδες μέλη του «Κόμματος της Προόδου» της Νορβηγίας, το οποίο, αν και συχνά στις δημοσκοπήσεις ξεπερνά σε ποσοστά όλα τα άλλα κόμματα αγγίζοντας το 30%, κανένα άλλο κόμμα δεν θέλει από το 1957 μέχρι σήμερα να σχηματίσει κυβέρνηση μαζί του, λόγω της εμμονής του σε ένα «απαράδεκτο» ζήτημα: Αυτό της μεταναστεύσεως. Και υπάρχουν άπειρα αντίστοιχα παραδείγματα στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Όσο λοιπόν τα κατά τόπους πολυπολιτισμικά και ξενόδουλα κατεστημένα δεν διστάζουν να περιθωριοποιούν ακόμη και τις πλειοψηφίες προς εξυπηρέτηση των ιδεοληψιών και συμφερόντων που υπηρετούν, ο κίνδυνος για τις δυτικές κοινωνίες να βρεθούν προ δεκάδων χιλιάδων περιθωριακών μουτζαχεντίν ελοχεύει. Το να φορτώσουν τις ευθύνες σ' αυτούς που εκφράζουν πολιτικά αυτόν τον κόσμο και εξορθολογίζουν τις όποιες ανησυχίες ή - αν θέλετε - και φοβίες τους είναι απλά ένα βήμα προς την κλωνοποίηση του Μπράιβικ. Σκεφθείτε το!
γράφει ο Παναγιώτης ΔούμαςΌταν λαμβάνει χώρα ένα τρομοκρατικό κτύπημα, με θύματα εκατό σχεδόν αμάχους δεν μπορείς παρά να νιώσεις τουλάχιστον άσχημα. Όχι μόνον σε μία ορθολογική ή αξιακή βάση, αλλά και ενστικτωδώς - αν η ανθρώπινη ζωή έχει για σένα μία σημασία.
Ως εκ τούτου, το διπλό κτύπημα στην Νορβηγία, δεν μπορώ παρά να το χαρακτηρίσω απάνθρωπο και ύπουλο. Εξίσου απαράδεκτη, ωστόσο, είναι και η φιλολογία που αναπτύσσεται από το ανά τον κόσμο επικοινωνιακό κατεστημένο, η οποία προσπαθεί να ταυτίσει τις ενέργειες αυτές με συγκεκριμένους πολιτικούς κύκλους της Δυτικής πολιτικής «μη-ορθότητος».
Η υπόθεση θυμίζει λίγο από Καζάκο αλλά δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Έναν ψυχοπαθή, ο οποίος προ ετών στο κέντρο της Αθήνας, είχε πάθει αμόκ και καθάριζε στο πέρασμά του όποιον μαυριδερό έβλεπε μπροστά του. Και τότε, το ελληνικό πολιτικό και επικοινωνιακό κατεστημένο είχε αποπειραθεί να ενοχοποιήσει τον πατριωτικό και εθνικιστικό χώρο για το έγκλημα, τοποθετώντας τον Καζάκο κατά βούληση σε διάφορες οργανώσεις, μέχρι που απεκαλύφθη ότι ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ και διορισμένος στο ελληνικό δημόσιο από αυτό.
Ο Νορβηγός βέβαια, όπως αποδεικνύεται από την διαδικτυακή του κυρίως δραστηριότητα, ήταν πολιτικά ψαγμένο άτομο, εγγεγραμμένο στο «Κόμμα της Προόδου», δευτέρου μεγαλυτέρου κόμματος της Νορβηγίας, ενώ είχε συγγράψει και βιβλίο - μανιφέστο με αρκετές παραπομπές σε κείμενα του ιστολογίου «Gates of Vienna», το οποίο κινείται κυρίως στον άξονα κατά της ισλαμοποιήσεως της Ευρώπης. Η απόφασή του δε, να μη επιτεθεί σε μετανάστες, αλλά σε συμπολίτες του, τους οποίους έκρινε προφανώς συνυπευθύνους για όσα τον βάρυναν, μαρτυρά αν μη τι άλλο ότι δεν διεκατείχετο από κάποιο πρωτόγονο ρατσιστικό μένος.
Παρά ταύτα, δεν φέρεται να είχε την παραμικρή οργανική ανάμειξη σε κάποια πολιτική ομάδα, οργάνωση ή κόμμα, ούτε αντίστοιχα το «Κόμμα της Προόδου» και τα ιστολόγια «Gates of Vienna» ή «Brussels Journal», τα οποία παρεμπιπτόντως παρακολουθώ εδώ και χρόνια, έχουν ποτέ παρακινήσει τους υποστηρικτές τους σε βίαιες πράξεις. Αντιθέτως, όπως γράφουν σήμερα στις στήλες τους οι συντελεστές των εν λόγω ιστολογίων, επί έτη προειδοποιούσαν ότι η έλλειψη ενός πραγματικού και επί ίσοις όροις δημοσίου διαλόγου για την μετανάστευση και την ισλαμοποίηση θα οδηγούσε κάποια στιγμή σε ανεξέλεγκτες συγκρούσεις με θύματα.
Εκεί λοιπόν που πρέπει να επικεντρώσει κανείς σε μία προσπάθεια αναλύσεως του τι συνέβη και γιατί, είναι στο ότι ο Άντρες Μπέρινγκ Μπράιβικ δεν ήταν κανένας περιθωριακός βαρεμένος μαχαιροβγάλτης, μέλος κάποιας νεοναζιστικής συμμορίας αλλά ένας μάλλον καλλιεργημένος - τουλάχιστον μορφωμένος, κρίνοντας απ' τα κείμενά του, μοναχικός τύπος, που δεν έβλεπε τον εαυτό του και τις ανησυχίες του να αντιπροσωπεύονται από κανέναν. Ανησυχίες για την ισλαμοποίηση της Ευρώπης και των κρατών της, για την δημογραφική αλλοίωση των ευρωπαϊκών εθνών και για τον πολιτισμικό μαρξισμό, όπως εύστοχα τον ονομάζει.
Κι αν θέλαμε να δώσουμε μία πολιτική διάσταση στην πράξη του, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ένας από τα χιλιάδες μέλη του «Κόμματος της Προόδου» της Νορβηγίας, το οποίο, αν και συχνά στις δημοσκοπήσεις ξεπερνά σε ποσοστά όλα τα άλλα κόμματα αγγίζοντας το 30%, κανένα άλλο κόμμα δεν θέλει από το 1957 μέχρι σήμερα να σχηματίσει κυβέρνηση μαζί του, λόγω της εμμονής του σε ένα «απαράδεκτο» ζήτημα: Αυτό της μεταναστεύσεως. Και υπάρχουν άπειρα αντίστοιχα παραδείγματα στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Όσο λοιπόν τα κατά τόπους πολυπολιτισμικά και ξενόδουλα κατεστημένα δεν διστάζουν να περιθωριοποιούν ακόμη και τις πλειοψηφίες προς εξυπηρέτηση των ιδεοληψιών και συμφερόντων που υπηρετούν, ο κίνδυνος για τις δυτικές κοινωνίες να βρεθούν προ δεκάδων χιλιάδων περιθωριακών μουτζαχεντίν ελοχεύει. Το να φορτώσουν τις ευθύνες σ' αυτούς που εκφράζουν πολιτικά αυτόν τον κόσμο και εξορθολογίζουν τις όποιες ανησυχίες ή - αν θέλετε - και φοβίες τους είναι απλά ένα βήμα προς την κλωνοποίηση του Μπράιβικ. Σκεφθείτε το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου