Για ποια «δημοκρατία» μιλούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Από το ιστολόγιο http://www.elkosmos.gr/Αντιδρούν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, όταν ακούν για αμεσοδημοκρατία. Τη θεωρούν... ουτοπική. Μην απατάσθε: ξέρουν ότι δεν θα μπορούν να τη φέρουν στα μέτρα τους, όπως τη "Δημοκρατία" (τους). Όμως, οφείλουμε να κατανοήσουμε ορισμένα πράγματα, πριν απορήσουμε δημόσια για το παραπάνω ζήτημα. Πριν απ' όλα όμως, οφείλουμε να δούμε πως εννοούν τη Δημοκρατία ή "Δημοκρατία" στις Βρυξέλες.
Ποιοι ηγούνται σήμερα του συνόλου, αποκτώντας συνεχώς ουσιαστικές, δυστυχώς, αρμοδιότητες; Ο Μανουέλ Μπαρόζο, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (γνωστής και ως Κομισιόν), ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Βαν Ρομπούι, ο επικεφαλής του Eurogroup και κατά τον Ευάγγελο Βενιζέλο «φιλέλληνας», Γιούνγκερ και η Ύπατη εκπρόσωπος για τις εξωτερικές υποθέσεις, Κάθριν Άστον. Ουδείς εκ των παραπάνω, έχει ψηφιστεί από τους Ευρωπαίους ψηφοφόρους. Κι όμως. Μπορούν να κάνουν «μαύρη» τη ζωή εθνικών κυβερνήσεων, που βλέπουν συνεχώς τις αρμοδιότητές τους να «κάνουν φτερά».
Η Ευρώπη ομοσπονδοποιείται, με διαδικασίες όμως που παραπέμπουν σε «αποφασίζουμε» και «διατάζουμε» κατάσταση. Με λίγα λόγια, η «ελίτ» της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, η οποία απαρτίζεται από πρώην πολιτικούς των κρατών-μελών, ανακυκλώνεται στα πόστα της ΕΕ, αναβαθμίζοντας συνεχώς τα προνόμιά της και προσθέτοντας στο «παλμαρέ» της συνεχώς νέες εξουσίες, με τη βοήθεια των διαφόρων lobbies, τα οποία φυσικά, διασφαλίζουν με τη σειρά τους «πρόσβαση» στο πάνω τμήμα της πυραμίδας.


Οι νέες εξουσίες όμως, με τις οποίες οι επικεφαλής της ευρωπαϊκής γραφειοκρατικής ελίτ «κερνούν» τον εαυτό τους, δεν πηγάζουν από τον λαό, δεν ελέγχονται και η ύπαρξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, καθίσταται ολοένα και πιο διακοσμητική. Ο κοινοβουλευτικός «έλεγχος» τελειώνει ουσιαστικά με σοβαροφάνεια και την τήρηση των προσχημάτων, στις απαντήσεις των (διορισμένων) επιτρόπων στους ευρωβουλευτές. Α ναι, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, διεξάγονται και συζητήσεις...
Τα παραπάνω, αναδεικνύουν την όλο και πιο ολοκληρωτική αντίληψη και νοοτροπία, οι οποίες επικρατούν στις Βρυξέλες και καθίστανται όμως αγωγοί εξυπηρέτησης συγκεκριμένων πολυεθνικών συμφερόντων.