Από το ιστολόγιο http://newstrap.gr/
Γράφει ο Θανάσης Παπαγεωργίου
Συνεχίζεται το «μπαράζ απειλών» από πλευράς της Άγκυρας, για την απόφαση της Λευκωσίας, να προχωρήσει στις έρευνες στην ΑΟΖ. Κανείς δεν μπορεί να μείνει θεατής, εάν κάποιοι επιχειρήσουν να κάνουν έρευνες πετρελαίου σε μια περιοχή όπου δεν είναι ξεκάθαρο ποια είναι τα χωρικά ύδατα»
δήλωσε ο Τούρκος υπουργός, αρμόδιος για θέματα διαπραγμάτευσης με την ΕΕ, Εγκεμέν Μπαγίς. Απαντώντας σε ερωτήσεις, μετά την εναρκτήρια ομιλία του στην 29η σύνοδο της συμβουλευτικής επιτροπής ΕΕ- Τουρκίας, στην Κωνσταντινούπολη, ο Μπαγίς είπε:
«Όπως ακριβώς συμφώνησαν στο θέμα του ηλεκτρικού ρεύματος και η τουρκική πλευρά παρείχε ρεύμα στην ελληνική, με τον ίδιο τρόπο, μπορούν να συμφωνήσουν και στο θέμα των πετρελαίων»! Πρόσθεσε ότι: " εάν θέλουν, ας ψάξουν μαζί για πετρέλαια, η ΤΔΒΚ και η ελληνοκυπριακή διοίκηση".
Υπόθεση «κλειστού δωματίου» το Κυπριακό
Ο Τούρκος υπουργός, αναφέρθηκε στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού, λέγοντας: «Ας κλειστούμε σε ένα δωμάτιο(!) η Τουρκία, η Ελλάδα, η Βόρεια Κύπρος και η Νότια Κύπρος. Αν θέλει ας προσέλθει και η Αγγλία, ως εγγυήτρια χώρα και ο ΟΗΕ και να μην βγούμε προτού βρεθεί λύση. Εμείς δεχόμαστε. Έχει όμως το ίδιο θάρρος ο κ. Χριστόφιας; Δυστυχώς δεν έχουμε δει αυτή την αποφασιστικότητα από πλευράς ούτε της Ελλάδας, ούτε και της Νότιας Κύπρου.»Τέλος, ο κ. Μπαγίς επεσήμανε ότι: «Οκτώ κεφάλαια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις «εμποδίζονται» εξαιτίας της Κύπρου και έξι κεφάλαια δεν ανοίγουν εξαιτίας... του βέτο της Νότιας Κύπρου». Τόνισε ακόμη: «Αν ήμουν Κύπριος, θα κατέβαλα περισσότερη προσπάθεια, ακόμη κι από τον επικεφαλής της τουρκικής διαπραγματευτικής ομάδας, για την πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ. Διότι δεν μπορούν να βρουν πιο... φτηνή εγγύηση από αυτήν, για την Κύπρο. Ούτε οι Ελληνοκύπριοι, ούτε και οι Τουρκοκύπριοι.»
(πηγή: Kυπριακή εφημερίδα " Ο Φιλελεύθερος".
Τι συμπαιρένεται από τις αιτιάσεις του Τούρκου Υπουργού
Βεβαίως και δεν είναι η πρώτη φορά, που ο Μπαγίς προβαίνει σε τέτοιες δηλώσεις. Θυμίζουμε απλώς, ότι την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου ( 2011), σε δηλώσεις στην τουρκική εφημερίδα Zaman, με τις οποίες προέβαλε τον ισχυρισμό ότι είναι παράνομο να κάνει η Κύπρος έρευνα για πετρέλαιο, σε ύδατα που δεν της ανήκουν, είχε πει χαρακτηριστικά :
«Γι' αυτό υπάρχει ο στόλος»! Και πρόσθεσε ότι: « Στο παρελθόν η Ελληνοκυπριακή πλευρά, είχε επιχειρήσει να κάνει παρόμοια πράγματα, αλλά υπάρχουν αυτοί που θυμούνται τι αντιμετώπισε. Είναι παράνομο να κάνουν έρευνες σε ύδατα που δεν τους ανήκουν. Η Τουρκία θα κάνει στο έπακρο χρήση όλων των δικαιωμάτων της, που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και θα πράξει τα δέοντα. Γνωρίζουν τη σοβαρότητα που διακρίνει την Τουρκία».
Σε παρατήρηση του δημοσιογράφου, ότι κατά τις έρευνες που είχαν γίνει στο παρελθόν, πλοία του τουρκικού πολεμικού στόλου είχαν σπεύσει στην περιοχή, ο Μπαγίς είπε: «Γι΄ αυτόν τον λόγο φτιάξαμε το στρατό μας και εκπαιδεύσαμε τους στρατιώτες»!..Δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, για τις ικανότητες της τουρκικής διπλωματίας. Άλλωστε ακολουθεί πιστά τη μεγάλη παράδοση που είχαν καθιερώσει η "Μεγάλη Πύλη" και το "Διβάνι"..
Ο ρόλος του Ετνογάν και ο «προβιβασμός του»
Ο Ερντογάν, με τον περιοδεύοντα θίασό του ( τουλάχιστον διακόσιοι επιχειρηματίες, εκτός των μελών της κυβέρνησής του) επιδίδεται σε έναν α αγώνα δρόμου, για να κατακτήσει το «κενό» του ηγετικού χώρου, που δημιουργήθηκε μετά τις καθεστωτικές αλλαγές σε σειρά Αραβικών χωρών (βλέπε πρόσφατη ανάρτηση newstrap, με τίτλο : Παλαιστινιακό: Ο Μαύρος Σεπτέμβρης, ο Αμερικανός μαύρος καβαλάρης , τα μαύρα σύννεφα στην Μ. Ανατολή και στην Ελλάδα η μαύρη τρύπα...).
Προφανώς, δεν πρόκειται για ρόλο τον οποίον έχει ο ίδιος αναλάβει, με δική του πρωτοβουλία. Τέτοιοι ρόλοι έχουν πάψει προ πολλού να κατακτώνται από αυτενέργειες ηγετών και προσωπικοτήτων, χαρισματικών στο να αξιοποιούν ιστορικές ευκαιρίες. Η ιστορία ΔΕ χαρίζεται στις μέρες μας σε... μεσσίες και χολιγουντιανούς πρωταγωνιστές (Αμερικανούς προέδρους, Ευρωπαίους ηγέτες κ.λ.π.).Τη θέση τους στην ιστορία, μπορούν και ΠΡΕΠΕΙ να την κατακτήσουν, οι ίδιοι οι Λαοί! Με τους αγώνες τους και το ανάστημά τους, όπως -άλλωστε- το έκαναν πάντα.
Στην περίπτωση Ερντογάν, ο ρόλος του «απονεμήθηκε», αφού πρώτα απέδειξε πως είχε την ικανότητα, να εξασφαλίσει τον ηγετικό ρόλο στην ίδια του τη χώρα και να καθιερώσει ένα "σύγχρονο" για τις ανάγκες του συστήματος που τον στηρίζει, μοντέλο διακυβέρνησης. Σε αντίθεση με τον Έλληνα... κουμπάρο του!
Αυτό ακριβώς το μοντέλο, που διαθέτει αμερικανική σφραγίδα τυποποίησης (iso), έχει βγει «σεργιάνι» για να πουλήσει σήμερα- φυσικά για λογαριασμό άλλων- έχοντας ή ελπίζοντας, στο δικό του μερτικό και σε κάποια bonus.
Η πελατεία δεν είναι άλλη, από τα Αραβικά Κράτη. Βρίσκονται σε κρίσιμη φάση κοινωνικών αλλαγών, χωρίς να διαθέτουν το επίπεδο της πολιτικής ετοιμότητας, που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες, καθώς οι ανατροπές που έγιναν, δεν ήταν αποκλειστικό προϊόν λαϊκού κινήματος -και μάλιστα οργανωμένου-όπως επιμένουν να το παρουσιάζουν όσοι έχουν συμφέρον.
Χωρίς πολιτική οργάνωση, φυσικά και δεν αρκεί το facebook για να καθοδηγηθούν λαοί, οι οποίοι επί χρόνια ζούσαν σε συνθήκες πολιτικής καταπίεσης και κοινωνικής εξαθλίωσης και σε «αγαστή συνύπαρξη» του κοινωνικού εκμαυλισμού με τις κοινωνικές "επαναστάσεις".
Άλλο το προϊόν της κοινωνικής αγανάκτησης και άλλο το προϊόν των κοινωνικών ανατροπών, με επαναστατικό χαρακτήρα. Οι συνθήκες δε θυμίζουν εκείνες που χαρακτήριζαν τα κινήματα, πριν από τρεις δεκαετίες τουλάχιστον, τα λεγόμενα εθνικο- απελευθερωτικά.
Φαίνεται πάντως, από την υποδοχή που εξασφάλισαν στον Ερντογάν, ότι στην κοινωνική συνείδηση αυτών των Αραβικών λαών, παραμένει διακαής ο πόθος ενός νέου Νάσερ, όχι απαραιτήτως Άραβα. Π.χ. ενός νέου Σαλαντίν (Saladin Ayyubi), ο οποίος -ας σημειωθεί- δεν ήταν Άραβας, αλλά Κούρδος. Αρκεί να τους εξασφαλίσει την αποκατάστασή τους, από τον εξευτελισμό και την ταπείνωση των προηγούμενων περιόδων : 1948–49, 1956, 1967, 1973–74 και 1982, απέναντι στο Ισραήλ.
Με μια προσεκτική ματιά, θα παρατηρήσει κανείς ότι, όπως έχει σχεδιασθεί το profil του, ο Ερντογάν υπόσχεται φραστικά και φαινομενικά, να εκπληρώσει τα οράματα των "αγανακτισμένων" Αράβων, δημιουργώντας την «εικόνα» της έντασης με το Ισραήλ. Άλλο βεβαίως αν το πραγματικό ενδιαφέρον, βρίσκεται στην αξιοποίηση των ενεργειακών και μάλιστα υποθαλάσσιων πηγών και του «στυλοβάτη» της παλαιστινιακής υπόθεσης.
"Κοντός ψαλμός αλληλούια" μιας και το Παλαιστινιακό πρόβλημα, θα βρεθεί άμεσα στην κρίσιμη φάση του, στον ΟΗΕ. Οι παλαιστίνιοι -ως φαίνεται- θα είναι οι πρώτοι που θα πληρώσουν τον νέο... σουλτάνο Ερντογάν!
Το σχέδιο αυτό που όπως αναφέρθηκε, εξασφαλίζει μια ανώδυνη αντίληψη διακυβέρνησης στα πλαίσια των αναζητήσεων της "αραβικής άνοιξης", έρχεται να αντικαταστήσει το επικίνδυνο Ιρανικό μοντέλο, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ανοχής απέναντί του. Όπως τότε, που εξασφάλιζε την απαραίτητη δικαιολογία για την αντιτρομοκρατική σταυροφορία, των δυτικο-ευρωπαίων.
Η συνέχισή της σε ημέρες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, περιπλέκει τα πράγματα.
Έτσι, η αντικατάσταση του θεοκρατικού προτύπου το οποίον επιπλέον ήταν και άκρως ανταγωνιστικό έναντι του Ισραήλ, με ένα πρότυπο συνύπαρξης -όχι βέβαια συνκυβέρνησης- πολιτικών και θρησκευτικών δυνάμεων, όπου και τα δύο θα είναι ελεγχόμενα "κατά το δοκούν", διασφαλίζει τα συμφέροντα των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ, των συντηρητικών Αραβικών κρατών κ.λ.π.(Μήπως από εδώ και πέρα, θα πρέπει να μιλάμε και για εκείνα του ΟΗΕ ;)
Πολύ δε περισσότερο, όταν το αποτέλεσμα μιας τέτοιας διακυβέρνησης, είναι μια ανερχόμενη οικονομία. Επιπλέον, η εφαρμογή του βασικού σχεδίου, με όποιες παραλλαγές δεν προβλέπεται να περιοριστεί σε ένα μόνο κράτος, αλλά σε περισσότερα. Στηριζόμενο στο όνομα της μεγάλης παν- Αραβικής ιδέας, που εξακολουθεί να παραμένει, στο «συλλογικό υποσυνείδητο» των Αράβων.
Την κατ' αρχήν αποδοχή τους στο σχέδιο αυτό, εξέφρασαν οι περισσότεροι, αφού με πρωτοβουλία του συντηρητικού πυρήνα των αραβικών κρατών που κατάφεραν να παραμείνουν σε "απόσταση ασφαλείας" από την "αραβική άνοιξη", προσέφεραν στον Ερντογάν βήμα, στη Συνδιάσκεψη του Αραβικού Συνδέσμου. Το γεγονός αυτό, χαρακτηρίζεται ως μοναδικό, στην ιστορία του Συνδέσμου.
Μια τέτοια προοπτική θα εξυπηρετούσε, για το επόμενο χρονικό διάστημα τουλάχιστον (μετά βλέπουμε...), τα πολυποίκιλα και μεταξύ τους διαπλεκόμενα συμφέροντα και θα μείωνε τις πιθανότητες επέκτασης επικινδύνων γεγονότων , όπως αυτά που είδαμε πρόσφατα, μπροστά από την Ισραηλινή πρεσβεία στο Κάιρο, από εξαγριωμένους διαδηλωτές, μετά από τη δολοφονία Αιγυπτίων φρουρών, στα σύνορα με το Ισραήλ.
Αυτό που σίγουρα δεν εξυπηρετεί είναι τα συμφέροντα των αραβικών λαών, οι οποίοι με μια τέτοια προοπτική θα συμβάλλουν άθελά τους στην επιβολή μιας νέου τύπου «Οθωμανικής κυριαρχίας».
Την πορεία αυτή, ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει η φαινομενική διαφοροποίηση της Γαλλικής πολιτικής, που προσπαθεί να πάρει τη μερίδα του λέοντος από τη Λιβύη. Και είναι απολύτως φυσικό αυτό για τον Σαρκοζί, ο οποίος παρ΄ ότι έχει μπροστά του τις προεδρικές εκλογές αλλάκαι μια συνεχιζόμενη κρίση στην ΕΕ, έκανε τα περισσότερα έξοδα, στον πρόσφατο πόλεμο στη Λιβύη..
Έτσι εξηγείται , το ότι προηγήθηκε η επίσκεψή του στη Λιβύη, από εκείνη του Ερντογάν -είχε προηγηθεί άλλωστε η επίσκεψη Νταβούτογλου στη Βεγγάζη- και ας μην εφησυχάζουμε δίδοντας αφελείς ερμηνείες, ότι δήθεν η Γαλλία επιδιώκει να περιορίσει την επεκτατικότητα της Τουρκίας. Σε κάθε περίπτωση η επιδίωξη αυτή, περιορίζεται μόνον στη σφαίρα των Γαλλικών συμφερόντων.
Εξ άλλου τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους : Στην προχθεσινή κοινή επίσκεψή του στη Λιβύη με τον Κάμερον, τον αγνόησε πλήρως. Τα γαλλικά ΜΜΕ τον τελευταίο καιρό δε χάνουν την ευκαιρία να παρουσιάζουν εκπομπές, στις οποίες εκθειάζουν τον "πρωταγωνιστικό" , όπως τον χαρακτηρίζουν ρόλο της Τουρκίας.
Κατά συνέπεια ,μια χώρα που- όπως ισχυρίζεται- φέρει το κύριο βάρος από την ενδεχόμενη χρεωκοπία της Ελλάδας και με σαφείς επιδιώξεις για τα συμφέροντά της, είναι πολύ αμφίβολο αν στην κρίσιμη φάση, θα υποστήριζε τα ελληνικά συμφέροντα. Δε μιλήσαμε όμως για τα πιθανά bonus του Ερντογάν. Πολύ φοβάμαι ότι δύο από αυτά θα είναι το μερίδιο του λέοντος: Αν όχι η αποκλειστικότητα των ενεργειακών πηγών- τουλάχιστον- στη περιοχή του Αιγαίου και η επίλυση του κυπριακού προβλήματος, προς όφελος της Τουρκίας, με το εναλλακτικό σενάριο να παραιτείται από τις διεκδικήσεις του, στο χώρο των εβραϊκών συμφερόντων.
Αφού βέβαια η ένταση μεταξύ των δύο χωρών, περάσει –ενδεχομένως- από διάφορες φάσεις. Δεν εξηγούνται διαφορετικά, τόσο η απειλή πρόκλησης επεισοδίων με την παρουσία του τουρκικού στόλου, σχεδόν σε "διάταξη μάχης" στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου, που συνοδεύεται με φραστικές απειλές, όσο και οι πρόσφατες εμπρηστικές δηλώσεις του Ερντογάν, στις 19 Ιουλίου,
ότι : «Η Τουρκία δεν είναι διατεθειμένη να κάνει άλλες υποχωρήσεις στο Κυπριακό».
Τι γίνεται από εδώ και πέρα;
Η Τουρκία δε θα μείνει με σταυρωμένα χέρια στην περίπτωση, που δεν θα έχει βρεθεί λύση μέχρι το 2ο εξάμηνο του 2012, όταν θα έρθει η σειρά της Κύπρου, να αναλάβει την προεδρία της ΕΕ. Η τουρκική στάση, σε μια κρίσιμη φάση διαπραγματεύσεών της με την ΕΕ για την ένταξή της ως πλήρες μέλος, δείχνουν ότι δε φλέγεται και τόσο για τη ευρωπαϊκή προοπτική της .Έχει κάθε λόγο να αναθεωρήσει τη στάση της, εντασσόμενη σε μια ΕΕ, που παρουσιάζει τεράστια προβλήματα και δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να εγγυηθεί ακόμη και την οικονομική της συνοχή.
Ποντάρει περισσότερο στην αναγνώριση του ρόλου που φιλοδοξεί να παίξει στο νέο γεωπολιτικό σχεδιασμό. Η απουσία ή η χλιαρότητα της αντίδρασης της ΕΕ στις δηλώσεις Ερντογάν, δείχνει τη διάθεσή της να υπερασπιστεί τα δίκαια συμφέροντα δύο κρατών μελών της, ένα εκ των οποίων, εμφανίζεται ως καταχρεωμένο και απόλυτα εξαρτημένο. Η Ελληνική πλευρά εξακολουθεί να εμφανίζεται σαν το φτωχό συγγενή σε όλες αυτές τις εξελίξεις ή σαν να μην την αφορούν αυτά τα σενάρια ή σαν να έχει αποδεχθεί μοιρολατρικά το "πεπρωμένο", που άλλοι έχουν σχεδιάσει για αυτή και που κάποιοι φρόντισαν φυσικά να εφαρμόσουν. Η απάντηση της ελληνικής πλευράς προς το παρόν, φαίνεται να είναι η στερεότυπη, που «διδάχθηκε» από τις ανακοινώσεις του αμερικανικού ΥΠΕΞ : Παρακολουθεί από κοντά με ενδιαφέρον τις εξελίξεις!..
Την ίδια ώρα, δεν χάνει ευκαιρία για να εκτεθεί πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά ακόμη περισσότερο. Όπως πρόσφατα όταν ενεργοποιήσει τη μυστική στρατιωτική συμφωνία που υπέγραψαν μεταξύ τους πριν από περίπου δύο βδομάδες. Αυτό πιθανόν να της δώσει τη δυνατότητα – εκ του ασφαλούς – βέβαια να εκτοξεύσει κάποιες πατριωτικές κορώνες, σε μια ενδεχόμενη ένταση, καταλαγιάζοντας τη λαϊκή αγανάκτηση. Θα είναι μια άλλη έκδοση του "βυθίσατε το Χόρα", που θα κινδυνεύει όμως, να καταλήξει σε νέα ΄Ιμια.
Όλο αυτό το διάστημα και όλες αυτές οι πιθανές κινήσεις, δε θα είναι τίποτε άλλο, παρά αξιοποίηση του χρόνου και προπέτασμα καπνού για τις λύσεις του Κυπριακού και του Ελληνοτουρκικού ζητήματος, που έχουν ήδη σχεδιάσει οι Αμερικανο- ΝΑΤΟϊκοί μας "σύμμαχοι", βασιζόμενοι στην πιστή τήρηση του ρόλου, που έχει «αναλάβει» η σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση για το "κλείσιμο" των εθνικών μας θεμάτων. Επανερχόμενος και σχολιάζοντας τη πρόσφατη δήλωση του Εγκεμέν Μπαγίς : «Ας κλειστούμε σε ένα δωμάτιο, η Τουρκία, η Ελλάδα, η Βόρεια Κύπρος και η Νότια Κύπρος, αν θέλει ας προσέλθει και η Αγγλία ως εγγυήτρια χώρα και ο ΟΗΕ και να μην βγούμε, προτού βρεθεί λύση»,μου δημιουργούν την επιθυμία, να θυμίσω το περιστατικό, που περιγράφει στο βιβλίο του " οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα" ο Μεϋνέ :
«Το 1960 οι Αμερικανοί, φοβούμενοι τις εξελίξεις στην Ελλάδα, με την άνοδο του αριστερού ρεύματος, προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια πολιτική δύναμη, σαν το "αντίπαλο δέος" προς την ΕΡΕ, με σκοπό –φυσικά- να αναχαιτίσουν την αριστερά. Αυτή η πολιτική δύναμη, δεν ήταν άλλη από την "Ένωση Κέντρου". Ο τότε Μορφωτικός Ακόλουθος της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, κάλεσε στο γραφείο του τους «αρχηγίσκους» των τότε γκρουπούσκουλων του Κεντρώου χώρου, προκειμένου, να συμφωνήσουν στη διακήρυξη των αρχών του νέου κόμματος.
Επειδή δεν κατέληγαν σε συμφωνία, κυρίως -όπως ήταν φυσικό- στο ζήτημα της αρχηγίας, μην αποδεχόμενοι τον προτεινόμενο από τους Αμερικανούς ως αρχηγό, ο οποίος δεν ήταν άλλος από το Γεώργιο Παπανδρέου, αποφάσισε να τους κλειδώσει στο γραφείο του(!) μέχρι να αποφασίσουν, βασιζόμενος στη λογική, ότι μεγάλοι (ηλικιακά τουλάχιστον) άνθρωποι ήταν, άρα κάποια στιγμή, θα ήθελαν να ικανοποιήσουν τις φυσικές τους ανάγκες και μάλιστα αρκετά συχνά.
Οι πρώτοι που υπέκυψαν στον "προστάτη", λόγω.. προστάτη, ήταν ο Σοφοκλής Βενιζέλος και ο Παπαπολίτης! Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αληθές το περιστατικό, δεδομένου ότι ουδέποτε έχει διαψευσθεί, αλλά για τον Ελληνικό λαό πιστεύω ότι είναι άκρως διδακτικό! Από την άλλη, δεν ξέρω ΤΙ αντίστοιχες εμπειρίες και διδάγματα, έχει αποκομίσει ο Εγκεμέν Μπαγίς και η τουρκική πλευρά. Αυτό όμως που μπορώ να φανταστώ, είναι το τι μπορεί να συμβεί στις διαπραγματεύσεις που προτείνει κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Εάν όμως δεχθούμε να συμμετέχουμε, θα ήταν προτιμότερο η Ελληνική πλευρά, προκειμένου να μην πέσει στην ίδια παγίδα, να υποστεί –προληπτικά- την "επώδυνη" δοκιμασία της εξέτασης του προστάτη!.. Τότε ίσως να αποφύγει την άλλη «επώδυνη δοκιμασία» του αρνητικού αποτελέσματος των διαπραγματεύσεων. Ας ευχηθούμε, βέβαια ότι δε θα υποστούμε ΚΑΙ τις και τις δύο δοκιμασίες !
Συνεχίζεται το «μπαράζ απειλών» από πλευράς της Άγκυρας, για την απόφαση της Λευκωσίας, να προχωρήσει στις έρευνες στην ΑΟΖ. Κανείς δεν μπορεί να μείνει θεατής, εάν κάποιοι επιχειρήσουν να κάνουν έρευνες πετρελαίου σε μια περιοχή όπου δεν είναι ξεκάθαρο ποια είναι τα χωρικά ύδατα»
δήλωσε ο Τούρκος υπουργός, αρμόδιος για θέματα διαπραγμάτευσης με την ΕΕ, Εγκεμέν Μπαγίς. Απαντώντας σε ερωτήσεις, μετά την εναρκτήρια ομιλία του στην 29η σύνοδο της συμβουλευτικής επιτροπής ΕΕ- Τουρκίας, στην Κωνσταντινούπολη, ο Μπαγίς είπε:
«Όπως ακριβώς συμφώνησαν στο θέμα του ηλεκτρικού ρεύματος και η τουρκική πλευρά παρείχε ρεύμα στην ελληνική, με τον ίδιο τρόπο, μπορούν να συμφωνήσουν και στο θέμα των πετρελαίων»! Πρόσθεσε ότι: " εάν θέλουν, ας ψάξουν μαζί για πετρέλαια, η ΤΔΒΚ και η ελληνοκυπριακή διοίκηση".
Υπόθεση «κλειστού δωματίου» το Κυπριακό
Ο Τούρκος υπουργός, αναφέρθηκε στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού, λέγοντας: «Ας κλειστούμε σε ένα δωμάτιο(!) η Τουρκία, η Ελλάδα, η Βόρεια Κύπρος και η Νότια Κύπρος. Αν θέλει ας προσέλθει και η Αγγλία, ως εγγυήτρια χώρα και ο ΟΗΕ και να μην βγούμε προτού βρεθεί λύση. Εμείς δεχόμαστε. Έχει όμως το ίδιο θάρρος ο κ. Χριστόφιας; Δυστυχώς δεν έχουμε δει αυτή την αποφασιστικότητα από πλευράς ούτε της Ελλάδας, ούτε και της Νότιας Κύπρου.»Τέλος, ο κ. Μπαγίς επεσήμανε ότι: «Οκτώ κεφάλαια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις «εμποδίζονται» εξαιτίας της Κύπρου και έξι κεφάλαια δεν ανοίγουν εξαιτίας... του βέτο της Νότιας Κύπρου». Τόνισε ακόμη: «Αν ήμουν Κύπριος, θα κατέβαλα περισσότερη προσπάθεια, ακόμη κι από τον επικεφαλής της τουρκικής διαπραγματευτικής ομάδας, για την πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ. Διότι δεν μπορούν να βρουν πιο... φτηνή εγγύηση από αυτήν, για την Κύπρο. Ούτε οι Ελληνοκύπριοι, ούτε και οι Τουρκοκύπριοι.»
(πηγή: Kυπριακή εφημερίδα " Ο Φιλελεύθερος".
Τι συμπαιρένεται από τις αιτιάσεις του Τούρκου Υπουργού
Βεβαίως και δεν είναι η πρώτη φορά, που ο Μπαγίς προβαίνει σε τέτοιες δηλώσεις. Θυμίζουμε απλώς, ότι την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου ( 2011), σε δηλώσεις στην τουρκική εφημερίδα Zaman, με τις οποίες προέβαλε τον ισχυρισμό ότι είναι παράνομο να κάνει η Κύπρος έρευνα για πετρέλαιο, σε ύδατα που δεν της ανήκουν, είχε πει χαρακτηριστικά :
«Γι' αυτό υπάρχει ο στόλος»! Και πρόσθεσε ότι: « Στο παρελθόν η Ελληνοκυπριακή πλευρά, είχε επιχειρήσει να κάνει παρόμοια πράγματα, αλλά υπάρχουν αυτοί που θυμούνται τι αντιμετώπισε. Είναι παράνομο να κάνουν έρευνες σε ύδατα που δεν τους ανήκουν. Η Τουρκία θα κάνει στο έπακρο χρήση όλων των δικαιωμάτων της, που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και θα πράξει τα δέοντα. Γνωρίζουν τη σοβαρότητα που διακρίνει την Τουρκία».
Σε παρατήρηση του δημοσιογράφου, ότι κατά τις έρευνες που είχαν γίνει στο παρελθόν, πλοία του τουρκικού πολεμικού στόλου είχαν σπεύσει στην περιοχή, ο Μπαγίς είπε: «Γι΄ αυτόν τον λόγο φτιάξαμε το στρατό μας και εκπαιδεύσαμε τους στρατιώτες»!..Δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, για τις ικανότητες της τουρκικής διπλωματίας. Άλλωστε ακολουθεί πιστά τη μεγάλη παράδοση που είχαν καθιερώσει η "Μεγάλη Πύλη" και το "Διβάνι"..
Ο ρόλος του Ετνογάν και ο «προβιβασμός του»
Ο Ερντογάν, με τον περιοδεύοντα θίασό του ( τουλάχιστον διακόσιοι επιχειρηματίες, εκτός των μελών της κυβέρνησής του) επιδίδεται σε έναν α αγώνα δρόμου, για να κατακτήσει το «κενό» του ηγετικού χώρου, που δημιουργήθηκε μετά τις καθεστωτικές αλλαγές σε σειρά Αραβικών χωρών (βλέπε πρόσφατη ανάρτηση newstrap, με τίτλο : Παλαιστινιακό: Ο Μαύρος Σεπτέμβρης, ο Αμερικανός μαύρος καβαλάρης , τα μαύρα σύννεφα στην Μ. Ανατολή και στην Ελλάδα η μαύρη τρύπα...).
Προφανώς, δεν πρόκειται για ρόλο τον οποίον έχει ο ίδιος αναλάβει, με δική του πρωτοβουλία. Τέτοιοι ρόλοι έχουν πάψει προ πολλού να κατακτώνται από αυτενέργειες ηγετών και προσωπικοτήτων, χαρισματικών στο να αξιοποιούν ιστορικές ευκαιρίες. Η ιστορία ΔΕ χαρίζεται στις μέρες μας σε... μεσσίες και χολιγουντιανούς πρωταγωνιστές (Αμερικανούς προέδρους, Ευρωπαίους ηγέτες κ.λ.π.).Τη θέση τους στην ιστορία, μπορούν και ΠΡΕΠΕΙ να την κατακτήσουν, οι ίδιοι οι Λαοί! Με τους αγώνες τους και το ανάστημά τους, όπως -άλλωστε- το έκαναν πάντα.
Στην περίπτωση Ερντογάν, ο ρόλος του «απονεμήθηκε», αφού πρώτα απέδειξε πως είχε την ικανότητα, να εξασφαλίσει τον ηγετικό ρόλο στην ίδια του τη χώρα και να καθιερώσει ένα "σύγχρονο" για τις ανάγκες του συστήματος που τον στηρίζει, μοντέλο διακυβέρνησης. Σε αντίθεση με τον Έλληνα... κουμπάρο του!
Αυτό ακριβώς το μοντέλο, που διαθέτει αμερικανική σφραγίδα τυποποίησης (iso), έχει βγει «σεργιάνι» για να πουλήσει σήμερα- φυσικά για λογαριασμό άλλων- έχοντας ή ελπίζοντας, στο δικό του μερτικό και σε κάποια bonus.
Η πελατεία δεν είναι άλλη, από τα Αραβικά Κράτη. Βρίσκονται σε κρίσιμη φάση κοινωνικών αλλαγών, χωρίς να διαθέτουν το επίπεδο της πολιτικής ετοιμότητας, που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες, καθώς οι ανατροπές που έγιναν, δεν ήταν αποκλειστικό προϊόν λαϊκού κινήματος -και μάλιστα οργανωμένου-όπως επιμένουν να το παρουσιάζουν όσοι έχουν συμφέρον.
Χωρίς πολιτική οργάνωση, φυσικά και δεν αρκεί το facebook για να καθοδηγηθούν λαοί, οι οποίοι επί χρόνια ζούσαν σε συνθήκες πολιτικής καταπίεσης και κοινωνικής εξαθλίωσης και σε «αγαστή συνύπαρξη» του κοινωνικού εκμαυλισμού με τις κοινωνικές "επαναστάσεις".
Άλλο το προϊόν της κοινωνικής αγανάκτησης και άλλο το προϊόν των κοινωνικών ανατροπών, με επαναστατικό χαρακτήρα. Οι συνθήκες δε θυμίζουν εκείνες που χαρακτήριζαν τα κινήματα, πριν από τρεις δεκαετίες τουλάχιστον, τα λεγόμενα εθνικο- απελευθερωτικά.
Φαίνεται πάντως, από την υποδοχή που εξασφάλισαν στον Ερντογάν, ότι στην κοινωνική συνείδηση αυτών των Αραβικών λαών, παραμένει διακαής ο πόθος ενός νέου Νάσερ, όχι απαραιτήτως Άραβα. Π.χ. ενός νέου Σαλαντίν (Saladin Ayyubi), ο οποίος -ας σημειωθεί- δεν ήταν Άραβας, αλλά Κούρδος. Αρκεί να τους εξασφαλίσει την αποκατάστασή τους, από τον εξευτελισμό και την ταπείνωση των προηγούμενων περιόδων : 1948–49, 1956, 1967, 1973–74 και 1982, απέναντι στο Ισραήλ.
Με μια προσεκτική ματιά, θα παρατηρήσει κανείς ότι, όπως έχει σχεδιασθεί το profil του, ο Ερντογάν υπόσχεται φραστικά και φαινομενικά, να εκπληρώσει τα οράματα των "αγανακτισμένων" Αράβων, δημιουργώντας την «εικόνα» της έντασης με το Ισραήλ. Άλλο βεβαίως αν το πραγματικό ενδιαφέρον, βρίσκεται στην αξιοποίηση των ενεργειακών και μάλιστα υποθαλάσσιων πηγών και του «στυλοβάτη» της παλαιστινιακής υπόθεσης.
"Κοντός ψαλμός αλληλούια" μιας και το Παλαιστινιακό πρόβλημα, θα βρεθεί άμεσα στην κρίσιμη φάση του, στον ΟΗΕ. Οι παλαιστίνιοι -ως φαίνεται- θα είναι οι πρώτοι που θα πληρώσουν τον νέο... σουλτάνο Ερντογάν!
Το σχέδιο αυτό που όπως αναφέρθηκε, εξασφαλίζει μια ανώδυνη αντίληψη διακυβέρνησης στα πλαίσια των αναζητήσεων της "αραβικής άνοιξης", έρχεται να αντικαταστήσει το επικίνδυνο Ιρανικό μοντέλο, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ανοχής απέναντί του. Όπως τότε, που εξασφάλιζε την απαραίτητη δικαιολογία για την αντιτρομοκρατική σταυροφορία, των δυτικο-ευρωπαίων.
Η συνέχισή της σε ημέρες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, περιπλέκει τα πράγματα.
Έτσι, η αντικατάσταση του θεοκρατικού προτύπου το οποίον επιπλέον ήταν και άκρως ανταγωνιστικό έναντι του Ισραήλ, με ένα πρότυπο συνύπαρξης -όχι βέβαια συνκυβέρνησης- πολιτικών και θρησκευτικών δυνάμεων, όπου και τα δύο θα είναι ελεγχόμενα "κατά το δοκούν", διασφαλίζει τα συμφέροντα των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ, των συντηρητικών Αραβικών κρατών κ.λ.π.(Μήπως από εδώ και πέρα, θα πρέπει να μιλάμε και για εκείνα του ΟΗΕ ;)
Πολύ δε περισσότερο, όταν το αποτέλεσμα μιας τέτοιας διακυβέρνησης, είναι μια ανερχόμενη οικονομία. Επιπλέον, η εφαρμογή του βασικού σχεδίου, με όποιες παραλλαγές δεν προβλέπεται να περιοριστεί σε ένα μόνο κράτος, αλλά σε περισσότερα. Στηριζόμενο στο όνομα της μεγάλης παν- Αραβικής ιδέας, που εξακολουθεί να παραμένει, στο «συλλογικό υποσυνείδητο» των Αράβων.
Την κατ' αρχήν αποδοχή τους στο σχέδιο αυτό, εξέφρασαν οι περισσότεροι, αφού με πρωτοβουλία του συντηρητικού πυρήνα των αραβικών κρατών που κατάφεραν να παραμείνουν σε "απόσταση ασφαλείας" από την "αραβική άνοιξη", προσέφεραν στον Ερντογάν βήμα, στη Συνδιάσκεψη του Αραβικού Συνδέσμου. Το γεγονός αυτό, χαρακτηρίζεται ως μοναδικό, στην ιστορία του Συνδέσμου.
Μια τέτοια προοπτική θα εξυπηρετούσε, για το επόμενο χρονικό διάστημα τουλάχιστον (μετά βλέπουμε...), τα πολυποίκιλα και μεταξύ τους διαπλεκόμενα συμφέροντα και θα μείωνε τις πιθανότητες επέκτασης επικινδύνων γεγονότων , όπως αυτά που είδαμε πρόσφατα, μπροστά από την Ισραηλινή πρεσβεία στο Κάιρο, από εξαγριωμένους διαδηλωτές, μετά από τη δολοφονία Αιγυπτίων φρουρών, στα σύνορα με το Ισραήλ.
Αυτό που σίγουρα δεν εξυπηρετεί είναι τα συμφέροντα των αραβικών λαών, οι οποίοι με μια τέτοια προοπτική θα συμβάλλουν άθελά τους στην επιβολή μιας νέου τύπου «Οθωμανικής κυριαρχίας».
Την πορεία αυτή, ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει η φαινομενική διαφοροποίηση της Γαλλικής πολιτικής, που προσπαθεί να πάρει τη μερίδα του λέοντος από τη Λιβύη. Και είναι απολύτως φυσικό αυτό για τον Σαρκοζί, ο οποίος παρ΄ ότι έχει μπροστά του τις προεδρικές εκλογές αλλάκαι μια συνεχιζόμενη κρίση στην ΕΕ, έκανε τα περισσότερα έξοδα, στον πρόσφατο πόλεμο στη Λιβύη..
Έτσι εξηγείται , το ότι προηγήθηκε η επίσκεψή του στη Λιβύη, από εκείνη του Ερντογάν -είχε προηγηθεί άλλωστε η επίσκεψη Νταβούτογλου στη Βεγγάζη- και ας μην εφησυχάζουμε δίδοντας αφελείς ερμηνείες, ότι δήθεν η Γαλλία επιδιώκει να περιορίσει την επεκτατικότητα της Τουρκίας. Σε κάθε περίπτωση η επιδίωξη αυτή, περιορίζεται μόνον στη σφαίρα των Γαλλικών συμφερόντων.
Εξ άλλου τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους : Στην προχθεσινή κοινή επίσκεψή του στη Λιβύη με τον Κάμερον, τον αγνόησε πλήρως. Τα γαλλικά ΜΜΕ τον τελευταίο καιρό δε χάνουν την ευκαιρία να παρουσιάζουν εκπομπές, στις οποίες εκθειάζουν τον "πρωταγωνιστικό" , όπως τον χαρακτηρίζουν ρόλο της Τουρκίας.
Κατά συνέπεια ,μια χώρα που- όπως ισχυρίζεται- φέρει το κύριο βάρος από την ενδεχόμενη χρεωκοπία της Ελλάδας και με σαφείς επιδιώξεις για τα συμφέροντά της, είναι πολύ αμφίβολο αν στην κρίσιμη φάση, θα υποστήριζε τα ελληνικά συμφέροντα. Δε μιλήσαμε όμως για τα πιθανά bonus του Ερντογάν. Πολύ φοβάμαι ότι δύο από αυτά θα είναι το μερίδιο του λέοντος: Αν όχι η αποκλειστικότητα των ενεργειακών πηγών- τουλάχιστον- στη περιοχή του Αιγαίου και η επίλυση του κυπριακού προβλήματος, προς όφελος της Τουρκίας, με το εναλλακτικό σενάριο να παραιτείται από τις διεκδικήσεις του, στο χώρο των εβραϊκών συμφερόντων.
Αφού βέβαια η ένταση μεταξύ των δύο χωρών, περάσει –ενδεχομένως- από διάφορες φάσεις. Δεν εξηγούνται διαφορετικά, τόσο η απειλή πρόκλησης επεισοδίων με την παρουσία του τουρκικού στόλου, σχεδόν σε "διάταξη μάχης" στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου, που συνοδεύεται με φραστικές απειλές, όσο και οι πρόσφατες εμπρηστικές δηλώσεις του Ερντογάν, στις 19 Ιουλίου,
ότι : «Η Τουρκία δεν είναι διατεθειμένη να κάνει άλλες υποχωρήσεις στο Κυπριακό».
Τι γίνεται από εδώ και πέρα;
Η Τουρκία δε θα μείνει με σταυρωμένα χέρια στην περίπτωση, που δεν θα έχει βρεθεί λύση μέχρι το 2ο εξάμηνο του 2012, όταν θα έρθει η σειρά της Κύπρου, να αναλάβει την προεδρία της ΕΕ. Η τουρκική στάση, σε μια κρίσιμη φάση διαπραγματεύσεών της με την ΕΕ για την ένταξή της ως πλήρες μέλος, δείχνουν ότι δε φλέγεται και τόσο για τη ευρωπαϊκή προοπτική της .Έχει κάθε λόγο να αναθεωρήσει τη στάση της, εντασσόμενη σε μια ΕΕ, που παρουσιάζει τεράστια προβλήματα και δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να εγγυηθεί ακόμη και την οικονομική της συνοχή.
Ποντάρει περισσότερο στην αναγνώριση του ρόλου που φιλοδοξεί να παίξει στο νέο γεωπολιτικό σχεδιασμό. Η απουσία ή η χλιαρότητα της αντίδρασης της ΕΕ στις δηλώσεις Ερντογάν, δείχνει τη διάθεσή της να υπερασπιστεί τα δίκαια συμφέροντα δύο κρατών μελών της, ένα εκ των οποίων, εμφανίζεται ως καταχρεωμένο και απόλυτα εξαρτημένο. Η Ελληνική πλευρά εξακολουθεί να εμφανίζεται σαν το φτωχό συγγενή σε όλες αυτές τις εξελίξεις ή σαν να μην την αφορούν αυτά τα σενάρια ή σαν να έχει αποδεχθεί μοιρολατρικά το "πεπρωμένο", που άλλοι έχουν σχεδιάσει για αυτή και που κάποιοι φρόντισαν φυσικά να εφαρμόσουν. Η απάντηση της ελληνικής πλευράς προς το παρόν, φαίνεται να είναι η στερεότυπη, που «διδάχθηκε» από τις ανακοινώσεις του αμερικανικού ΥΠΕΞ : Παρακολουθεί από κοντά με ενδιαφέρον τις εξελίξεις!..
Την ίδια ώρα, δεν χάνει ευκαιρία για να εκτεθεί πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά ακόμη περισσότερο. Όπως πρόσφατα όταν ενεργοποιήσει τη μυστική στρατιωτική συμφωνία που υπέγραψαν μεταξύ τους πριν από περίπου δύο βδομάδες. Αυτό πιθανόν να της δώσει τη δυνατότητα – εκ του ασφαλούς – βέβαια να εκτοξεύσει κάποιες πατριωτικές κορώνες, σε μια ενδεχόμενη ένταση, καταλαγιάζοντας τη λαϊκή αγανάκτηση. Θα είναι μια άλλη έκδοση του "βυθίσατε το Χόρα", που θα κινδυνεύει όμως, να καταλήξει σε νέα ΄Ιμια.
Όλο αυτό το διάστημα και όλες αυτές οι πιθανές κινήσεις, δε θα είναι τίποτε άλλο, παρά αξιοποίηση του χρόνου και προπέτασμα καπνού για τις λύσεις του Κυπριακού και του Ελληνοτουρκικού ζητήματος, που έχουν ήδη σχεδιάσει οι Αμερικανο- ΝΑΤΟϊκοί μας "σύμμαχοι", βασιζόμενοι στην πιστή τήρηση του ρόλου, που έχει «αναλάβει» η σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση για το "κλείσιμο" των εθνικών μας θεμάτων. Επανερχόμενος και σχολιάζοντας τη πρόσφατη δήλωση του Εγκεμέν Μπαγίς : «Ας κλειστούμε σε ένα δωμάτιο, η Τουρκία, η Ελλάδα, η Βόρεια Κύπρος και η Νότια Κύπρος, αν θέλει ας προσέλθει και η Αγγλία ως εγγυήτρια χώρα και ο ΟΗΕ και να μην βγούμε, προτού βρεθεί λύση»,μου δημιουργούν την επιθυμία, να θυμίσω το περιστατικό, που περιγράφει στο βιβλίο του " οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα" ο Μεϋνέ :
«Το 1960 οι Αμερικανοί, φοβούμενοι τις εξελίξεις στην Ελλάδα, με την άνοδο του αριστερού ρεύματος, προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια πολιτική δύναμη, σαν το "αντίπαλο δέος" προς την ΕΡΕ, με σκοπό –φυσικά- να αναχαιτίσουν την αριστερά. Αυτή η πολιτική δύναμη, δεν ήταν άλλη από την "Ένωση Κέντρου". Ο τότε Μορφωτικός Ακόλουθος της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, κάλεσε στο γραφείο του τους «αρχηγίσκους» των τότε γκρουπούσκουλων του Κεντρώου χώρου, προκειμένου, να συμφωνήσουν στη διακήρυξη των αρχών του νέου κόμματος.
Επειδή δεν κατέληγαν σε συμφωνία, κυρίως -όπως ήταν φυσικό- στο ζήτημα της αρχηγίας, μην αποδεχόμενοι τον προτεινόμενο από τους Αμερικανούς ως αρχηγό, ο οποίος δεν ήταν άλλος από το Γεώργιο Παπανδρέου, αποφάσισε να τους κλειδώσει στο γραφείο του(!) μέχρι να αποφασίσουν, βασιζόμενος στη λογική, ότι μεγάλοι (ηλικιακά τουλάχιστον) άνθρωποι ήταν, άρα κάποια στιγμή, θα ήθελαν να ικανοποιήσουν τις φυσικές τους ανάγκες και μάλιστα αρκετά συχνά.
Οι πρώτοι που υπέκυψαν στον "προστάτη", λόγω.. προστάτη, ήταν ο Σοφοκλής Βενιζέλος και ο Παπαπολίτης! Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αληθές το περιστατικό, δεδομένου ότι ουδέποτε έχει διαψευσθεί, αλλά για τον Ελληνικό λαό πιστεύω ότι είναι άκρως διδακτικό! Από την άλλη, δεν ξέρω ΤΙ αντίστοιχες εμπειρίες και διδάγματα, έχει αποκομίσει ο Εγκεμέν Μπαγίς και η τουρκική πλευρά. Αυτό όμως που μπορώ να φανταστώ, είναι το τι μπορεί να συμβεί στις διαπραγματεύσεις που προτείνει κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Εάν όμως δεχθούμε να συμμετέχουμε, θα ήταν προτιμότερο η Ελληνική πλευρά, προκειμένου να μην πέσει στην ίδια παγίδα, να υποστεί –προληπτικά- την "επώδυνη" δοκιμασία της εξέτασης του προστάτη!.. Τότε ίσως να αποφύγει την άλλη «επώδυνη δοκιμασία» του αρνητικού αποτελέσματος των διαπραγματεύσεων. Ας ευχηθούμε, βέβαια ότι δε θα υποστούμε ΚΑΙ τις και τις δύο δοκιμασίες !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου