ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

Από το ιστολόγιο http://www.hellasontheweb.org/

ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

Ποια πρέπει να είναι η στρατηγική της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας σε αντιπαράθεση με το στρατηγικό βάθος της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ: Ο ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Εισαγωγή

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ενέργεια αποτελεί την κινητήρια δύναμη της παγκόσμιας οικονομίας και ότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στο κοντινό και το απώτερο μέλλον συνιστούν τις βασικές ενεργειακές πηγές, από τις οποίες εξαρτάται η παγκόσμια οικονομία. Ασφαλώς και οι άλλες μορφές ενέργειας, όπως η ατομική και υδροηλεκτρική, καθώς και οι ανανεώσιμες, παίζουν σημαντικό ρόλο.
Όμως τον κυρίαρχο και καθοριστικό έχουν έως τώρα οι πρώτες.¹

Χωρίς ενέργεια δεν υπάρχει παραγωγή, χωρίς παραγωγή δεν υπάρχουν προϊόντα, χωρίς προϊόντα δεν μπορεί να επιβιώσει η ανθρώπινη κοινωνία, πόσο μάλλον οι καπιταλιστικές χώρες με την προηγμένη τεχνολογία. Μπορεί, αν και φαίνεται ανέφικτο, να γυρίσουμε στην πρωτόγονη κοινωνία. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Και συνήθως τα πιο απλά πράγματα είναι τα πιο σύνθετα και τα πιο σύνθετα τα πιο απλά.

Συνεπώς ο έλεγχος τόσο των ενεργειακών πηγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, όσο και η ασφάλεια της διακίνησής τους από τους παραγωγούς στους καταναλωτές μέσω των αγωγών για την απρόσκοπτη ροή του, έχει καθοριστική γεωστρατηγική και γεωπολιτική σημασία.

Η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η διεθνοποίηση της διακίνησης κεφαλαίων, αγαθών (εμπορευμάτων) και υπηρεσιών θα είχε πάθει έμφραγμα και τα μονοπώλια θα είχαν καταρρεύσει, χωρίς το πολύτιμο αγαθό της ενέργειας.

Όποιος κατέχει ή ελέγχει τα αποθέματα και την διακίνηση του μαύρου χρυσού καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και την παγκόσμια αγορά.

Οι ενδοϊμπεριαλιστικές διενέξεις και οι πόλεμοι για την εξασφάλιση ενεργειακών πηγών, καθώς και των χερσαίων ή θαλασσίων οδών και ο άμεσος ή έμμεσος έλεγχος τους, αποτελούν τον προσδιοριστικό παράγοντα για τη στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα. Καθορίζουν συνάμα, σ’ ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό, και την τύχη των μικρών κρατών που εμπλέκονται λόγω στρατηγικής θέσης στο παιχνίδι των ζωνών επιρροής.

Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι, όποιος ελέγχει την ενέργεια, ελέγχει και τον κόσμον όλο².

Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και των καθεστώτων του Ανατολικού μπλoκ οδήγησε, σε πρώτη φάση, στην επικράτηση των ΗΠΑ ως την πρώτη πλανητική υπερδύναμη. Η ξαφνική πλεονεκτική της θέση την οδήγησε στην αλαζονική στάση να διεξαγάγει πολέμους σε πολλά μέτωπα, για να αποκλείσει εγκαίρως άλλες δυνάμεις από τον έλεγχο των στρατηγικών ορυκτών και κατοχυρώσει γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα για μελλοντικές εξελίξεις. Τα γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά της συμφέροντα με αυτά των άλλων δυτικοευρωπαϊκών χωρών, βασικά των χωρών του ΝΑΤΟ, τις αναγκάζουν σε αποκλεισμό των άλλων ανταγωνιστικών δυνάμεων, όπως είναι η Ρωσία και η Κίνα, από τις πηγές και τη διακίνηση του μαύρου χρυσού.³

Έτσι εξηγείται η εισβολή στο Ιράκ,⁴ η διάλυση και ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, η προσπάθεια επέκτασης του ΝΑΤΟ, ως του στρατιωτικού βραχίονα της ιμπεριαλιστικής αυτής πολιτικής, στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, που διατηρούν άσβεστο το μίσος τους απέναντι στους Ρώσους, για την καταπίεση και εκμετάλλευση των χωρών τους κατά την σταλινική περίοδο και όχι μόνο. Έτσι εξηγείται η πρόσδεση των λεγόμενων Νέων Χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο άρμα της Αμερικής και η δημιουργία μιας σειράς κρατών προτεκτοράτων για την εξυπηρέτηση αυτής της στρατηγικής.⁵ Έτσι εξηγούνται κατά βάση και οι εξελίξεις στη Βόρειο Αφρική και οι εξελίξεις που θα ακολουθήσουν στην ευαίσθητη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Παρ’ όλη την παγκόσμια οικονομική κρίση και τις αρνητικές συνέπειες που είχε αυτή η κρίση στην ίδια την Αμερική, οι ΗΠΑ, αλλά και οι ισχυρές χώρες της Δύσης, δεν απόσχουν από τον στρατηγικό τους στόχο, δηλαδή τον έλεγχο των πηγών και των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Η ενέργεια με βάση το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο είναι το π α γ κ ό σ μ ι ο σ τ ρ α τ η γ ι κ ό   ό π λ ο, που η κατοχή του καθορίζει σε ύψιστο βαθμό την γεωστρατηγική, γεωπολιτική και γενικότερη πολιτική των μεγάλων δυνάμεων και προσδιορίζει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις.

Κάτω από αυτό το πρίσμα θα πρέπει να αναλύσουμε την συνολική κατάσταση που διαμορφώνεται με ραγδαίο ρυθμό στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής και που ανατρέπει άρδην τα έως τώρα δεδομένα της διεθνούς πολιτικής.

Αυτά που έως τώρα ξέραμε, καλό είναι να τα ξεχάσουμε και καθαρίσουμε τις σκέψεις μας από τις ιδεολογικές σκουριές, που έχουν δημιουργήσει αρτηριοσκλήρωση στην ανεξάρτητη κριτική μας σκέψη, με μόνο κριτήριο τα δίκαια της πατρίδας μας. Δεν υπάρχουν πια στο διεθνές περιβάλλον αυτό που λέγαμε «παραδοσιακές σχέσεις». Το μόνο κριτήριο ήταν, είναι και θα είναι το συμφέρον.

Τίποτε σήμερα δεν είναι πια όπως χθες και ότι ίσχυε έως τώρα ανατρέπεται από την νέα πραγματικότητα, που χωρίς παρωπίδες, κλισέ και στερεότυπα και προπάντων ιδεοληψίες, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, εάν θέλουμε να προασπίσουμε τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα του Ελληνισμού. Και όταν λέμε «Ελληνισμού» ασφαλώς εννοούμε και συμπεριλαμβάνουμε την Ελλάδα και την Κύπρο.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα ελληνικά κόμματα ήταν ανέκαθεν υπό εξάρτηση. Η ελληνική πολιτική ποτέ δεν ήταν ελληνοκεντρική. Υπηρετούσε πάντοτε είτε τα συμφέροντας της Δύσης (οι συντηρητικές δυνάμεις), είτε της Ανατολής (οι αριστερές δυνάμεις). Πολιτική των κυβερνήσεων και των κομμάτων που να αποβλέπει τουλάχιστον πρωταρχικά και με γνώμονα στην εξυπηρέτηση των ελληνικών συμφερόντων, δεν υπήρξε μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό ποτέ. Ήταν πάντοτε ετεροπροσδιοριζόμενη.⁶

Αυτή η πολιτική ακολουθείται έως σήμερα απαράγραπτα τόσο από τις κυβερνήσεις, όσο και από τα κόμματα της Ελλάδας και της Κύπρου. Η εξάρτηση από τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας είναι ο καθοριστικός παράγοντας της πολιτικής στην Ελλάδα.

Την πραγματικότητα αυτή τονίζουμε εκ προοιμίου, γιατί στα ακόλουθα θα αναδείξουμε τα καταστρεπτικά της αποτελέσματα για την πατρίδα μας.

Ποια είναι ωστόσο η γεωστρατηγική κατάσταση της περιοχής και ποιοι "παίκτες" καθορίζουν τις εξελίξεις σ’ αυτήν;

Είναι ένα θέμα που πρέπει να αναλύσουμε, πρώτ’ απ’ όλα για να το καταλάβουμε και κατά δεύτερο λόγο μετά τη διάγνωση να καθορίσουμε τη στρατηγική μας που υπηρετεί επιτέλους - για να δώσουμε τη δέουσα έμφαση - αποκλειστικά τα δικά μας συμφέροντα. Γιατί όπως απ’ όλους αναγνωρίζεται και αποτελεί αξίωμα, δεν υπάρχουν φιλίες ανάμεσα στους λαούς, αλλά μόνο συμφέροντα.

Με την έννοια αυτή θα προβούμε πρώτον στην ανάλυση των ενδοϊμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής σε συσχέτιση με την πολιτική των κρατών που εμπλέκονται σ’ αυτήν. Δεύτερον στις γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές επιδιώξεις στο χώρο της Βορείου Αφρικής, της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής.

Ι. Τα κριτήρια ανάλυσης

Πριν όμως από την όποια ανάλυση απαραίτητη προϋπόθεση, για να είναι αυτή η ανάλυση έγκυρη και να έχει τα επιστημονικά κατά προσέγγιση εχέγγυα της αλήθειας και της αντικειμενικότητας, να προσδιορίσουμε τα κριτήρια με βάση τα οποία θα κρίνουμε και θα αποφανθούμε για τα τεκταινόμενα στην προαναφερθείσα περιοχή.

Τα κριτήρια είναι απαραίτητα, για έναν κυρίως λόγο, τον εξής: Στο βαθμό που τα κριτήριά μας ευσταθούν, μπορεί να ευσταθεί και η ανάλυσή μας. Αν δηλαδή π.χ. τα κριτήρια είναι λάθος, τότε είναι λάθος και η ανάλυσή μας ή εν πάση περιπτώσει τυχαία ή περιπτωσιολογική. Από την άλλη γνωρίζοντας ο μελετητής τα δικά μας κριτήρια μπορεί να αντιπαραθέσει τα δικά του ή να συμφωνήσει με τα δικά μας.

Οπότε τίθεται το ερώτημα: Ποια είναι αυτά τα κριτήρια; Ήδη στην εισαγωγή αυτή τα έχουμε αναφέρει, αλλά τα συγκεκρινοποιούμε καλύτερα.

1. Η ενέργεια με βάση την εξασφάλιση των πηγών και αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, αποτελεί τον ύψιστο στρατηγικό στόχο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που καθορίζει την πολιτική τους και επικαθορίζει και τους άλλους επί μέρους στόχους.

2. Το πρώτο κριτήριο καθορίζει τις σχέσεις των κρατών και την ανάπτυξη συμμαχιών ή αντιπαλοτήτων. Δεν υπάρχουν φιλίες, όπως τονίσαμε και πιο πάνω με σαφήνεια, παρά μόνο συμφέροντα που καθορίζουν τις σχέσεις αυτές. Με την έννοια αυτή καμία σχέση ανάμεσα στα κράτη δεν είναι μόνιμη και σταθερή. Αυτό μας το επιβεβαιώνει η ιστορία και δε χρήζει απόδειξης.

3. Όπως είπε και ο Κλαούζεβιτς «Τα μικρά κράτη έχουν τόση δύναμη, όση η ταύτισή τους με τα συμφέροντα των μεγάλων». Η αναφορά στα μικρά κράτη έχει τη σημασία της, όταν ασχοληθούμε με την Ελλάδα και την Κύπρο.

4. Παρ' όλη τη συχνή αντιφατικότητα της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής, ως της κατ' εξοχήν ηγεμονικής δύναμης της υφηλίου, η εξωτερική της πολιτική καθορίζεται, σ ε τ ε λ ευ τ α ί α   α ν ά λ υ σ η από το εβραϊκό λόμπι.

5. Το εβραϊκό λόμπι στηρίζει και καθορίζει με τη σειρά του την ύπαρξη και πολιτική του Ισραήλ.

.Αυτά είναι τα κύρια κριτήρια που καθορίζουν, τρόπον τινά, και τα εργαλεία ανάλυσης.

Ο καθορισμός κριτηρίων είναι ο γενικός κανόνας κάθε επιστημονικής ανάλυσης, που έχει αξιώσεις προσέγγισης της αλήθειας.

Για να υπάρξει διάλογος και αντίλογος με ουσιαστικό περιεχόμενο ο κάθε συζητητής πρέπει να τοποθετηθεί πάνω σ' αυτά τα κριτήρια και να δηλώσει, αν συμφωνεί ή διαφωνεί, και αν διαφωνεί, να καταθέσει τα δικά του κριτήρια, έως ότου υπάρξει συμφωνία ή ασυμφωνία κριτηρίων. Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε μια διαφορετική ανάλυση της πραγματικότητας, που καταλήγει αναγκαστικά σε διαφορετικά συμπεράσματα καθ' όλα ή εν μέρει.

Τελικό κριτήριο της αλήθειας η πράξη, που θα επαληθεύσει ή θα διαψεύσει τις αναλύσεις και της προβλέψεις μας.

Τέλος με βάση την ανάλυση πρέπει να καθοριστεί και η ανάλογη πολιτική. Δεν μπορεί ένας πολιτικός φορέας, πολλώ μάλλον μια κυβέρνηση, να αναμένει τις εξελίξεις και μετά να καθορίζει την πολιτική της.

Θα πρέπει να διαθέτει διορατικότητα και να διαμορφώνει και αναπτύσσει σχέδια δράσης για όλες τις εξελίξεις, με κύριο άξονα, όπως είπαμε, το εθνικό συμφέρον. Αλλιώς η αποτυχία της είναι εκ προοιμίου δεδομένη.

Με βάση όλα τα ανωτέρω θα ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας, που κεντρικό της άξονας είναι αυτό που οφείλει να ενδιαφέρει εμάς ως Έλληνες, δηλαδή η ενδεδειγμένη πολιτική της Ελλάδας και της Κύπρου, για την εξυπηρέτηση των πρωταρχικά δικών μας συμφερόντων, μέσα στο άμεσο και διεθνές πολιτικό περιβάλλον.

ΙΙ. Η πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης και Άπω Ανατολής.

Εάν πάρουμε λοιπόν ως βασικό άξονα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και των λοιπών χωρών της Δύσης, που κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο και για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων ταυτίζονται εν μέρει ή εν όλω με τις ΗΠΑ, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών πετρελαίου και φυσικού αερίου και την ασφάλεια των αγωγών κατά προτεραιότητα, θα πρέπει να δούμε πως αυτές οι δύο συνθήκες κατοχυρώνονται και από που υπάρχει ο κίνδυνος αμφισβήτησης αυτού του γεωστρατηγικού στόχου.

Οι έως τώρα ενδείξεις από την πολιτική της Αμερικής και των άλλων δυτικών χωρών, με την επέμβαση στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, την πρώην Γιουγκοσλαβία, την ανοιχτή ή καλυμμένη επέμβαση στις χώρες της Βορείου Αφρικής και τελευταία την απροκάλυπτη και ωμή επέμβαση στη Λιβύη, αλλά και έμμεσα ή άμεσα σε άλλες χώρες, όπως στην Ουκρανία και Γεωργία, τότε μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι η προσπάθειά τους επικεντρώνεται στην με κάθε τρόπο αποκλεισμό της παρέμβασης ή του κινδύνου παρέμβασης των άλλων μεγάλων δυνάμεων και συγκεκριμένα της Ρωσίας και Κίνας και εν μέρει του Ιράν στις προαναφερόμενες περιοχές, με κίνδυνο να χάσουν το στρατηγικό πλεονέκτημα του ελέγχου και της ασφάλειας του μαύρου χρυσού, από το οποίο εξαρτάται η επιβίωση του δυτικού κόσμου.⁷

Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών, κυρίως φυσικού αερίου στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, που περιπλέκει επιπλέον το όλο πρόβλημα, γιατί ανατρέπει άρδην τις σχέσεις των άμεσα εμπλεκομένων στο πρόβλημα της αξιοποίησης και εκμετάλλευσης αυτού του πολύτιμου αγαθού, που φέρει το όνομα πετρέλαιο κα φυσικό αέριο.

Τίποτε πια δεν είναι όπως χθες. Μιλάμε για ριζικές αλλαγές στις διακρατικές σχέσεις στην περιοχή, που παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας και ανατρέπουν όλες τις μέχρι τώρα σταθερές, που αλλάζουν ραγδαία από τη μία μέρα στην άλλη. Αναφερόμαστε βασικά στις τεταμένες έως εχθρικές σχέσεις των έως τώρα στενών συμμάχων Τουρκία - Ισραήλ, και την πλήρη αναδιάταξη σε νέες και απρόβλεπτες βάσεις των σχέσεων αυτών και των σχέσεων των άλλων εμπλεκομένων κρατών, όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος. Το ερώτημα που τίθεται στην περίπτωση αυτή είναι:

Είναι συγκυριακή αυτή η αντιπαλότητα ή θα αποκτήσει κατά το ήττον ή μάλλον μόνιμο χαρακτήρα, όσο τα συμφέροντα των δύο κρατών θα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα; Πρόκειται για μόνιμο διαζύγιο, όπως συνηθίζεται να λέγεται με τρόπο εκφραστικό ή υπάρχει δυνατότητα επαναπροσέγγισης; Είναι ένα θεμελιώδες ερώτημα.

Στο ερώτημα αυτό μπορούμε με άνεση να απαντήσουμε ότι όσο δεν αλλάζει και παραμένει εν ισχύει το δόγμα του στρατηγικού βάθους του Αχμέτ Νταβούτογλου, οι μεταξύ τους σχέσεις χωρίς καμιά αμφιβολία θα βαθαίνουν και μπορούν να πάρουν ακόμη, πέρα από διπλωματικές, οικονομικές και άλλες μορφές εντάσεων και την ακραία μορφή στρατιωτικής σύρραξης, ανάμεσα στις δύο χώρες. Τίποτε δεν αποκλείεται, όταν διακυβεύονται κυρίως από μέρους του Ισραήλ στη κυριολεξία υπαρξιακά του προβλήματα.

Αναμφίβολα η στρατηγική της Αμερικής στην περιοχή που προαναφέραμε βασίζεται στον σταθερό σύμμαχο που καλείται Ισραήλ, που παραμένει μια σταθερά στο χρόνο, γιατί τα συμφέροντα της Αμερικής και του Ισραήλ ταυτίζονται απόλυτα, έστω κι' αν καμιά φορά λόγω εκτιμήσεων υπάρχει διάσταση απόψεων.⁸ Ένα όμως παραμένει σταθερό. Η στήριξη του Ισραήλ από μέρους των ΗΠΑ εναντίον οποιασδήποτε απειλής της ύπαρξής του. Αυτό δεν αλλάζει στο χρόνο όσο παραμένουν οι ΗΠΑ αυτές που είναι, διαθέτουν προς το σκοπό αυτό την απαραίτητη ισχύ και όσο στην εξωτερική πολιτική τους επικρατεί το εβραϊκό λόμπι. Το οποίο μάλιστα σ' αυτή τη φάση μπορεί να συμπαραταχθεί με το ελληνικό λόμπι, ή μάλλον το τελευταίο με το εβραϊκό.⁹

Όλες οι άλλοι παράμετροι είναι μεταβλητοί που πρακτικά σημαίνει ότι οι ΗΠΑ, εάν είναι να αποφασίσουν - και εφόσον φτάσει ο κόμπος στο χτένι - θα αποφασίσουν υπέρ του Ισραήλ. Εννοούμε φυσικά τη διένεξη Ισραήλ -Τουρκίας, εφόσον αυτή πάρει διαστάσεις αγεφύρωτης σύγκρουσης. Οι ΗΠΑ δεν έχουν στην περίπτωση αυτή καμία άλλη επιλογή. Η μόνη δυνατότητα που τους απομένει είναι να προσπαθήσουν να αποτρέψουν με όποιο τρόπο μπορούν, εφόσον μπορούν, μια τέτοια ή παρόμοια εξέλιξη. Τα πράγματα, έτσι όπως τώρα εξελίσσονται δεν προοιωνίζουν καμία αισιοδοξία προς αυτή την κατεύθυνση και θα εξηγήσουμε το λόγο κατωτέρω.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και της Δύσης γενικότερα δεν εξυπηρετούνται όσο δεν τακτοποιούνται δύο αστάθμητοι παράγοντες. Ο πρώτος είναι το Ιράν, με την πολιτική που ακολουθεί εναντίον του Ισραήλ και ο δεύτερος εδώ και μερικά χρόνια η Τουρκία. Ενδιάμεσα παρεμβάλλεται η Συρία και εν μέρει και το Λίβανο και η Ιορδανία, που συνορεύουν με το Ισραήλ.¹⁰

Η Αμερική είναι αποφασισμένη να άρει κάθε εμπόδιο στον κύριό της στόχο που είναι βασικά το Ιράν. Θέλει συνεπώς να ξεκαθαρίσει, όπως ξεκαθαρίζει ήδη όλη την περιοχή, που της δημιουργεί ή μπορεί στο μέλλον να της δημιουργήσει προβλήματα. Λίγο ως πολύ με την δεδομένη εξόντωση του δικτάτορα Καντάφι και τον έλεγχο όλης της περιοχής προχωρεί προγραμματισμένα, θα λέγαμε, στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Ο επόμενος στόχος είναι η Συρία, που κι' αυτή συνορεύει με το Ισραήλ και είναι ο αστάθμητος παράγοντας λόγω και του προβλήματος της κατοχής από το Ισραήλ των υψιπέδων του Γκολάν.

Αν προκύψει μια άλλη κυβέρνηση στη Συρία, όπως είναι το σχέδιο των ΗΠΑ και υπάρξει συμφωνία για τα υψίπεδα του Γκολάν με το Ισραήλ, ίσως δημιουργηθούν ομαλές Σύρο - Ισραηλινές σχέσεις που θα βασίζονται στο αμοιβαίο συμφέρον.

Πολύ πιθανόν να διοχετευτούν τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου της Μοσούλης, του Κιρκούκ και του Ιράκ γενικότερα μέσω Συρίας ή Ισραήλ στη Μεσόγειο και αργότερα του Ιράν, όταν και εφόσον αλλάξει η πολιτική κατάσταση στη χώρα αυτή και δεν υπάρξει πρόβλημα μεταφοράς τους στη Μεσόγειο.¹¹

Με αυτή την έννοια μπορεί η αυτόνομη περιοχή του Βορείου Ιράκ (Νοτίου Κουρδιστάν, όπως λένε οι ίδιοι οι Κούρδοι) να μετατραπεί σε ενεργειακό κέντρο της Δύσης, όπως ίσως στο μέλλον και το Ισραήλ.¹²

Σήμερα η αυτόνομη αυτή περιοχή των Κούρδων αποτελεί την ασπίδα προστασίας του Ισραήλ στα σχέδια της αμυντικής του πολιτικής, αλλά στο μέλλον μπορεί να αποτελέσει και την αιχμή του δόρατος, όταν το Ισραήλ αποφασίσει να εφαρμόσει μια επιθετική πολιτική απέναντι στο Ιράν και γιατί όχι και απέναντι της Τουρκίας.

Φυσικά στο σημείο αυτό μιλάμε για σενάρια και για προβλέψεις του μέλλοντος, που μπορεί να συμβούν και μπορεί και όχι. Αν όμως λάβουμε υπόψη μας τον βασικό στρατηγικό στόχο των ΗΠΑ για τον έλεγχο των πηγών πετρελαίου και φυσικού αερίου όλης της περιοχής από τη Μεσόγειο έως τη Μέση Ανατολή, τότε το σενάριο αυτό δεν είναι εκτός πραγματικότητας και ας φαντάζει προς το παρόν ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Δεν είναι καθόλου απορίας άξιο, γιατί η τουρκική κυβέρνηση αναπτύσσει μια συμπεριφορά απέναντι στο Ισραήλ, που μπορεί να φαίνεται λογικοφανής ή παράλογη, όμως έχει πολύ βαθύτερα αίτια, απ' ότι δείχνει η πραγματικότητα επιφανειακά.

Το όλο σχέδιο, απ' ότι φαίνεται, στόχο έχει την παράκαμψη της Τουρκίας, που προσπαθεί να αναδειχτεί ως ανεξάρτητη υπερδύναμη στην περιοχή, ελέγχοντας αυτή, αντί των ΗΠΑ τα στρατηγικά αυτά όπλα, που προκύπτουν από το πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να ασκήσει πίεση ή κάποιον εξαναγκασμό. Αυτή τη δυνατότητα έχουν σκοπό οι ΗΠΑ και το Ισραήλ να αλλάξουν ριζικά, ώστε η δύση να μην είναι εκβιάσιμη από μέρους της.

Οι ΗΠΑ στην στρατηγική τους αυτή δεν έχουν μόνο σύμμαχο το Ισραήλ, αλλά και έναν καινούργιο που φέρει το όνομα κουρδικός παράγοντας. Χωρίς τους Κούρδους είναι δύσκολο να πετύχουν τους στόχους τους μόνο με τη συμμαχία τους με το Ισραήλ που είναι δεδομένη. Στο Ιράκ ζούνε 7, 5 εκατ. Κούρδοι. Άλλοι τόσοι στο Ιράν. Στη Συρία και κυρίως στα σύνορα προς την Τουρκία 1,5 εκατ. και φυσικά μέσα στην Τουρκία 30 με 35 εκατ. Και όλος αυτός ο πληθυσμός είναι κατανεμημένος στην περιοχή των τεσσάρων κρατών: Τουρκία, Ιράκ, Ιράν, Συρία.

Αυτόν τον παράγοντα δεν πρέπει με τίποτε να τον παραβλέψουμε, γιατί έχει τεράστια χρησιμότητα στην πολιτική των ΗΠΑ σε σχέση με τα όμορα κράτη και κυρίως σε σχέση με την Τουρκία. Και ο λόγος είναι απλός: Μέσω του κουρδικού παράγοντα τόσο η ΗΠΑ όσο και το Ισραήλ ή μάλλον οι ΗΠΑ με την συμπαράσταση του Ισραήλ, είναι σε θέση οποιαδήποτε στιγμή να ελέγξουν τις εξελίξεις που έχουν σχέση με την Τουρκία και γενικότερα. Η Τουρκία μπορεί να φαίνεται ότι μπορεί να παίξει ανεξάρτητη πολιτική ακόμη και απέναντι στην Αμερική, όμως είναι ευάλωτη, γιατί έχει μια αχίλλειο πτέρνα, το κουρδικό πρόβλημα, που ανά πάσα στιγμή είναι σε θέση το Ισραήλ και κατ' επέκταση το εβραϊκό λόμπι να το θέσει σε εφαρμογή, εάν και εφόσον οδηγηθούν τα πράγματα σε κρίσιμα αδιέξοδα.¹³

Επί πλέον και αυτό είναι πρόσφατο, το Ισραήλ επαναφέρει στο προσκήνιο το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων από την ισραηλινή βουλή.¹⁴

Μπορεί να φαντάζει μια τέτοια εξέλιξη, όπως είπαμε, σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά ένα ενιαίο, ανεξάρτητο Κουρδιστάν, που είναι πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ απέναντι στην εχθρότητα των κρατών της περιοχής, και έχουν φυσικά λόγο γι' αυτό, γιατί απειλείται η εδαφική τους ακεραιότητα πρωταρχικά, είναι σε θέση να ελέγχει την περιοχή της Μέσης Ανατολής μαζί με το Ισραήλ.

Οι Κούρδοι δεν έχουν στην περίπτωση αυτή κανένα λόγο να έρθουν σε καμία αντιπαλότητα τόσο με το Ισραήλ, όσο και με τις ΗΠΑ, μιας και τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρετούνται και τελικά εξαρτώνται από τις ανωτέρω δυνάμεις.

Αυτό όσον αφορά την Μέση Ανατολή.

Στην Ανατολική Μεσόγειο το Ισραήλ που περιβάλλεται από αραβικά κράτη, κατά βάση εχθρικά, η μόνη διαφαινόμενη διέξοδος του Ισραήλ είναι η Κύπρος και η Ελλάδα. Δεν υπάρχουν άλλα κράτη στην περιοχή που θα μπορούν να συμμαχήσουν με το Ισραήλ, για κοινά συμφέροντα.

Συνεπώς θα πρέπει να δούμε τις σχέσεις τόσο των ΗΠΑ όσο και του Ισραήλ με τα κράτη της περιοχής, μέσα σ' αυτό το πλέγμα των σκοπιμοτήτων τα οποία βασίζονται ή μπορούν δυνητικά να βασιστούν σ' αυτά τα δεδομένα, που βρίσκονται σε εξέλιξη και απ' ότι φαίνεται στην αρχή υλοποίησής τους. Εξάλλου πλησιάζει η ώρα της αλήθειας (της κρίσης).

Με βάση αυτή την ανάλυση θα προχωρήσουμε στην περιγραφή της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά, για να δούμε πώς συμπλέκονται ή αποσυμπλέκονται τα συμφέροντα των λαών και κρατών της περιοχής και τι προοπτικές μπορούμε να διαπιστώσουμε στη δυνητική τους εξέλιξη, για να καταλήξουμε και στα ανάλογα συμπεράσματα, που θα βοηθήσουν Ελλάδα και Κύπρο να διαμορφώσουν τη δική τους στρατηγική στο εύθραυστο και εναλλασσόμενο με καταιγιστικούς ρυθμός γεωστρατηγικό περιβάλλον, με μόνο άξονα, όπως επανειλημμένα τονίσαμε, τα καλώς εννοούμενα συμφέροντά τους.

Οι ανωτέρω εκτιμήσεις προσπαθούν να ανταποκριθούν στο βασικό κριτήριο που εξ αρχής θέσαμε.

Βέβαια άλλο είναι τα κριτήρια και άλλο η ανάλυση, η οποία μπορεί να είναι και ελλιπής και ενδεχομένως σε ορισμένα σημεία ανακριβής. Υπάρχουν συνεπώς αρκετοί αστάθμητοι παράγοντες, που θα τους επιβεβαιώσει ή διαψεύσει η πραγματικότητα. Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς απόλυτα, τι εισηγήσεις ετοιμάζουν τα περίφημα ινστιτούτα ανάλυσης ή οι γνωστές δεξαμενές σκέψεις, τα γνωστά think tanks το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ. Όπως και να έχει ωστόσο το πράγμα, οι αναλύσεις υποχρεωτικά θα έχουν ως κριτήριο την εξυπηρέτηση του κύριου στρατηγικού στόχου με τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο από κάθε άποψη τρόπο.

Η διαπίστωση αυτή συνιστά αίσθημα αυτογνωσίας και παραδοχής κάποιων ορίων στην σύλληψη της αλήθειας των πραγμάτων και των γεγονότων. Όμως τις απόψεις μας τις καταθέτουμε έχοντας γνώμονα την ανεξάρτητη κριτική μας σκέψη, που δεν έχει σχέση με κανένα συμφέρον ένθεν κακείθεν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ: ΤΟΥΡΚΙΑ – ΕΛΛΑΔΑ - ΙΣΡΑΗΛ

I. Η Τουρκία. Ένας γίγαντας με πήλινα πόδια

Ο πολιτισμός αποτελεί αποτελεσματικό όπλο της ηγεμονίας που ασκεί ένα κράτος και εντάσσεται στην γενικότερη στρατηγική του. Αξίζει να αναλύσουμε και τον παράγοντα αυτόν, που συνήθως μένει εκτός συζήτησης, όταν πρόκειται για θέματα άσκησης εξωτερικής πολιτικής, γιατί θεωρείται ως μια παράμετρος που δεν έχει σχέση με την εξωτερική πολιτική. Μια τέτοια θεώρηση είναι παντελώς λάθος.

Φαίνεται πως η Τουρκία κατάλαβε καλύτερα την ιδεολογική – πολιτισμική ηγεμονία, έτσι όπως την αναλύσαμε στα προηγούμενα κεφάλαια, που της δίνει προβάδισμα και στην γενικότερη πολιτική στρατηγική της. Είναι σημαντικό να παρακολουθήσουμε εν συντομία τη στρατηγική αυτή και τις διαστάσεις της και την αναλύσουμε σε βάθος".¹⁵

"Πώς οι ιθύνοντες του καθεστώτος στην Άγκυρα οικειοποιούνται τον ελληνικό πολιτισμό και όχι μόνο, για να παίξουν το ρόλο της πολιτισμικής ηγεμονίας, εκμεταλλευόμενοι τον πολιτισμό αυτό, μας αποκαλύπτει η πολιτιστική στρατηγική του Νταβούτογλου.

Σε πρόσφατο συνέδριο των πρέσβεων του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, που έγινε στο Μάρντιν της νοτιοανατολικής Τουρκίας (18 Ιανουαρίου 2010) υπό την προεδρία του ΥΠΕΞ της Τουρκίας, Νταβούτογλου, ελέχθη από τον ίδιο, ότι στη σημερινή Τουρκία, οι Τούρκοι είναι οι συνεχιστές της ιστορίας των αρχαίων πολιτισμών, οι οποίοι αναμείχθηκαν με τον τουρκικό πολιτισμό και την τουρκική κουλτούρα.

Πρόκειται για την εξιδανίκευση και τη μεταφυσική δικαίωση της τουρκικής παρουσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι οποίες παρουσιάζονται ως αναπόφευκτοι και σταθεροί ιστορικοί παράγοντες, αλλά και προτείνονται ως θετικά πρότυπα για τον μελλοντικό κόσμο.
Παρουσιάζεται μία ειδυλλιακή εικόνα της Τουρκίας ως εξισορροπητικού παράγοντα, ο οποίος είναι απαραίτητος για τη συμβίωση και την ανάπτυξη των λαών της περιοχής.
Αυθαίρετα, αλλά με μεγάλη σιγουριά και πειστική αυτοπεποίθηση, ο κ. Νταβούτογλου ομιλεί για ένα ιστορικό βάθος, στο οποίο η Τουρκία έχει συστατικό ρόλο.

Προικίζεται έτσι η Τουρκία με μια αρχαία παράδοση, η οποία κατά τα λεγόμενα του κ. Νταβούτογλου είναι θεμελιώδης για την οθωμανική κουλτούρα. Εδώ ο κ. Νταβούτογλου δηλώνει ότι στοχεύει στο να καταστήσει την Τουρκία κεντρικό πόλο όλων των πολιτισμών της Εγγύς Ανατολής.

Ο Αχμέτ Νταβούτογλου το είπε ξεκάθαρα ( πιο καθαρά δεν γίνεται) στη συνέντευξη που έδωσε στις 6/3/2011 στην εφημερίδα της Νέο - Οθωμανικής προπαγάνδας του Αλαφούζου, «Καθημερινή», επεξηγώντας τη δική του επινόηση του «στρατηγικού βάθους: «Πρόκειται για μια προσπάθεια να παρουσιαστεί το στρατηγικό όραμα και ο ρόλος που πρέπει να επιδιώξει η Τουρκία, κηρύσσοντας μια νέα προσέγγιση που ονομάζεται «στρατηγικό βάθος», με γνώμονα την ενσωμάτωση περιοχών γειτονικών με την Τουρκία, εφόσον όλοι οι λαοί που ζουν στην ευρεία αυτή περιοχή έχουν κοινά πεπρωμένα, βασισμένα στη μακρά κοινή τους ιστορία». Ο ίδιος αναφέρθηκε σε άλλη ομιλία του στην αναβίωση του Νέο – Οθωμανισμού, μιλώντας τον Οκτώβριο τους 2009 στο Σαράγιεβο: «Θέλουμε μια νέα Βαλκανική, που θα βασίζεται στον πολιτικό διάλογο, στην οικονομική αλληλεξάρτηση και συνεργασία, στην ενσωμάτωση, στην πολιτισμική αρμονία και ανοχή. Αυτά ήταν τα οθωμανικά Βαλκάνια. Θα επανεγκαθιδρύσουμε αυτά τα Βαλκάνια. Οι οθωμανικοί αιώνες των Βαλκανίων είναι μια επιτυχημένη ιστορία. Σήμερα πρέπει να την επαναφέρουμε».¹⁶ Βλ. και σχετικό άρθρο στο περιοδικό «Επίκαιρα» 10.3. – 16.3.2011, τεύχος 7.

Η Νεο - Οθωμανική θεώρηση της πραγματικότητας με το δόγμα Νταβούτογλου δεν αναφέρεται μόνο στην Βαλκανική, αλλά επεκτείνεται και στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. Ο μεγαλοϊδεατισμός του, που φτάνει τα όρια της ύβρεως, δηλαδή της υπερφίαλης αλαζονείας και έπαρσης, επεκτείνεται και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

«Κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση, δεν έχουν πεδίο στρατηγικής λογικής, θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη, περιθωριοποιούνται στη διεθνή σκακιέρα».¹⁷

Ο μέντορας του πρωθυπουργού της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, στοχοποιεί κατευθείαν και χωρίς περιστροφές τους Έλληνες, που έχουν «ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση».

Βέβαια υπαίτιο για την παρακμιακή αυτή πορεία της ελληνικής κοινωνίας είναι το κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας, του οποίου τους πολιτικούς του εκφραστές συναποτελούν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, συνεπικουρούμενα από όλες τις αποεθνοποιητικές δυνάμεις εξ αριστερών και δεξιών.¹⁸ Στην Κύπρο αντίστοιχα είναι το ΑΚΕΛ και το ΔΥ.ΣΥ.

Στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό που τόνισε η Ρόζα Λούξεμπουργκ για τα διεφθαρμένα αστικά καθεστώτα: «Όταν πέσουν τα φράγματα και τα κατά συνθήκη στηρίγματα της ηθικής και του δικαίου, η αστική κοινωνία, της οποίας ο εσωτερικός νόμος είναι η πιο βαθιά ανηθικότητα, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, βυθίζεται αμέσως και χωρίς σταματημό στη διαφθορά και στην αλητεία».¹⁹ Ασφαλώς αυτός ο γενικός αφορισμός ισχύει για την Ελλάδα.

Θεωρώντας ο κ. Νταβούτογλου ότι, σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Τουρκία αντιπροσωπεύει ένα έθνος που αναδύεται με συγκροτημένη και σφριγηλή εθνική συνείδηση, εγείρει αξιώσεις προτύπου και παραδείγματος σε όλους τους τομείς, οικονομικό, κοινωνικό, στρατιωτικό, πολιτικό και πολιτισμικό.

Με την έννοια αυτή, προπαγανδίζει ότι είναι σε θέση και της ανήκει ο ρόλος να «επιβληθεί» «συμπατριωτικά», όπως λέει ο ίδιος, στα αποδυναμωμένα κράτη της περιοχής, λόγω της «εκ των έσω» φθαρμένης εθνικής τους συνείδησης και να τους υπαγάγει «απ’ έξω» στον αναδυόμενο Νέο – Οθωμανισμό, ως υποτελείς Νέο –Ραγιάδες.

Ο εχθρός λοιπόν δεν είναι απ’ έξω, αλλά εντός των τειχών, γιατί οι κυρίαρχες δυνάμεις της παρασιτικής αστικής τάξης της πατρίδας μας²⁰ και οι «αριστεροδεξιοί» κολαούζοι τους, δημιουργούν στον ελληνικό λαό, στην Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και στον Ελληνισμό ολόκληρο, το σύνδρομο του τρόμου και την ψυχολογία της υποταγής στον Νέο –Οθωμανό δυνάστη, προσπαθώντας να συντρίψουν το φρόνημά του. Γιατί η προκοπή και η ύπαρξη ενός λαού, όπως απέδειξε η μακραίωνη ιστορία μας, βασίζεται πρωταρχικά στο φρόνημά. Αυτό το φρόνημα υποσκάπτεται εκ των έσω.²¹

Όμως ποιος είναι αυτός ο αντίπαλος, τον οποίο οι εθελόδουλοι αποεθνοποιητές θέλουν να μας παρουσιάσουν ως αήττητο μπαμπούλα, προτρέποντάς μας να σκύψουμε το κεφάλι κα να προσκυνήσουμε ως άλλοι Νέο – Ραγιάδες;

Γιατί στον τίτλο αποκαλώ την Τουρκία γίγαντα με πήλινα πόδια; Θέλω τάχα τεχνηέντως να τονώσω την ψυχολογία του Έλληνα, δημιουργώντας του μια ψευδή εικόνα της γείτονος, που τελικά, αν είναι αναληθής, θα δημιουργήσει μεγαλύτερη απογοήτευση και φόβο;

Ο αναγνώστης θα κρίνει από τα γεγονότα που θα του παραθέσω κι’ ας βγάλει ο ίδιος τα συμπεράσματά του, πέρα και μακριά από τον ψυχολογικό πόλεμο που του γίνεται από τα περισσότερα Μέσα Μαζικής «Αποβλάκωσης» και αποχαύνωσης, που ανήκουν στην ξενόδουλη, παρασιτική αστική τάξη της πατρίδας μας. Στην τάξη αυτή, που υπηρετώντας τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των «άσπονδων ατλαντικών και υπερατλαντικών φίλων μας», για να καρπούται κάτι από τη λεία, θέλει να μας υπαγάγει ως δορυφόρο στον Νέο – Οθωμανισμό του Νταβούτογλου.²²

Ο δημοσιογράφος Σάββας Ιακωβίδης στην εφημερίδα της Κύπρου «Σημερινή», 27/12/2010, δημοσίευσε ένα άρθρο, που στην Ελλάδα πέρασε απαρατήρητο. Στο άρθρο αυτό, με τίτλο: «Αρχίζει η διχοτόμηση της Τουρκίας;», τονίζει ανάμεσα στα άλλα και τα εξής αποκαλυπτικά: «Επαναστατικά γεγονότα ενδέχεται να συντελεσθούν σύντομα στην περιοχή μας, με δραματικές και σεισμικές εκτυλίξεις σε όλη την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ευρασία». Και συνεχίζει: «Το Συνέδριο για τη Δημοκρατική Κοινωνία στο Ντιγιάρμπαρκιρ υιοθέτησε σχέδιο για τη Δημοκρατική Αυτονομία εντός των συνόρων της Τουρκίας με δικαίωμα αυτοοργάνωσης των Κούρδων. Το σχέδιο εισηγείται ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ Τούρκων και Κούρδων, με τη λειτουργία τοπικού Κουρδικού Κοινοβουλίου, καθώς και ελεύθερα κουρδικά τοπικά συμβούλια.

Η Άγκυρα πανικοβλήθηκε και ο Τούρκος πρόεδρος Γκιουλ αποφάσισε να περάσει τις δύο τελευταίες ημέρες του χρόνου στο Ντιγιάρμπακιρ για να εκτονωθεί η κατάσταση, εξαιτίας της επίσημης χρήσης της κουρδικής γλώσσας από δήμους της ΝΑ Τουρκίας, της δημιουργίας δίγλωσσων επιγραφών και του αιτήματος για δημοκρατική αυτονομία…Ο βουλευτής του κόμματος, Μπενγκί Γιλντίζ, δήλωσε στην τουρκική «Χουριέτ» (22/12/2010) πως «αν η κυβέρνηση δεν λάβει σοβαρά υπόψη τις θέσεις μας, αν μας κλείσει, τότε κάποιοι μπορεί να πουν ότι "τα όπλα θα πάρουν τη θέση του διαλόγου", όπως έγινε πριν από λίγους μήνες…. Τι επιδιώκουν οι Κούρδοι; Αν ανακηρύξουν ανεξάρτητο κράτος στο Βόρειο Ιράκ, θα διεκδικήσουν εδάφη από την Τουρκία και διέξοδο στη θάλασσα. Αυτό θα σημαίνει δύο σεισμικές και καταλυτικές εξελίξεις για ολόκληρη την περιοχή: Πρώτον, την κατάρρευση του Ιράκ και την τριχοτόμησή του, με όλα τα συνεπακόλουθα για την περιοχή. Δεύτερον, τη διχοτόμηση της Τουρκίας, που είναι ο χειρότερος εφιάλτης της».

Το άρθρο αυτό επισημαίνει την πιθανή αντίδραση των ΗΠΑ: «Πώς θα αντιδράσουν σε ανακήρυξη κουρδικού κράτους και σε διχοτόμηση της Τουρκίας; Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε ανάλυση Αμερικανού ειδικού, όπου επισημαίνεται ωμά:
« Ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, εκτεινόμενο από το Ντιγιάρμπακιρ στην Ταυρική, θα αποτελεί το πλέον φιλοδυτικό κράτος στην περιοχή μεταξύ Βουλγαρίας και Ιαπωνίας’».²³

Στην περίπτωση των Κούρδων μιλάμε για έναν πληθυσμό 30 -35 εκατομμυρίων το λιγότερο. Και να ήθελε ή Άγκυρα, κατά τη γνωστή της μέθοδο, να τους εξολοθρεύσει, όπως τους Έλληνες τους Αρμένιους και τους Ασσύριους, να κάνει δηλαδή γενοκτονία, είναι αδύνατο να το πετύχει.²⁴

Το καθεστώς της Άγκυρας σε σχέση με τους Κούρδους, βρίσκεται σ’ ένα τρομερό δίλλημα. Ή θα εκδημοκρατιστεί και δώσει στους Κούρδους, πιθανόν και σε άλλες εθνότητες, τη δυνατότητα να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, που μπορούν να φθάσουν έως και την απαίτηση για αυτονομία, αυτοδιάθεση, που μπορεί να σημαίνει και απόσχιση, ή θα γυρίσει σε αυταρχικές και κατασταλτικές δράσεις απέναντί του, που θα δημιουργούν διαρκή ένταση και ανωμαλία.

Τελικά μέσος δρόμος δεν υπάρχει.

Ένα δεύτερο σημαντικό γεγονός που δεν έχει εκτιμηθεί από τους διάφορους αναλυτές είναι η αυξανόμενη αντιπαλότητα ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ. Υπάρχουν διάφορες προβλέψεις για την μελλοντική εξέλιξη αυτής της αντιπαλότητας, που οδήγησε μάλιστα και στο γνωστό επεισόδιο με το υποτιθέμενο πλοίο της ειρήνης Μαβί Μαρμαρά.²⁵ Άλλοι πιστεύουν ότι θα βρεθεί τρόπος να διευθετηθεί το θέμα με κάποιο εύσχημο τρόπο, γιατί τα συμφέροντα των ΗΠΑ επιβάλουν τη συνεργασία των δύο κρατών, άλλοι αντιθέτως, πως αυτή η αντιπαλότητα θα πάρει μόνιμο χαρακτήρα και θα δημιουργήσει μεγαλύτερες προστριβές στο μέλλον. Η σημερινή πραγματικότητα επιβεβαιώνει την δεύτερη εκδοχή.

Σε ένα άρθρο της η εφημ. "Αυγή", αναλύει την πλήρη αλλαγή των συνθηκών στην περιοχή, με τίτλο: "Τουρκία - Ισραήλ: Το διαζύγιο", 2.9.2011.

"Με βάση λοιπόν τα ως άνω δεδομένα, η τουρκική πολιτική ηγεσία επιδεικνύει σταθερή αδιαλλαξία μετρώντας 'φίλους κι εχθρούς' στη Μέση Ανατολή, μέσα σε ένα περιβάλλον ευμετάβλητο όσο ποτέ. Εμμένει στις νεο-οθωμανικές της φιλοδοξίες, αυτοδεσμευόμενη στις φιλοαραβικές της επιλογές όχι μόνο για να ικανοποιήσει το ισλαμιστικό αίσθημα της τουρκικής κοινής γνώμης αλλά και για να περισώσει την ενότητα της επικράτειάς της, έναντι πιθανών κουρδικών αξιώσεων αυτονομίας ή ανεξαρτησίας, στο πνεύμα 'διαμαρτυρίας και ανατροπής' που κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος όχι μόνο στην γειτονική Συρία και στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο αλλά και στα δυτικά think-tanks, που δείχνουν να ακολουθούν τις εξελίξεις παρά να τις προβλέπουν.

Έτσι, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν η Τουρκία να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των αράβων πολιτών για ελευθερία και δημοκρατία από τη μια, ενώ από την άλλη να συνεχίζει την στρατιωτική της συνεργασία με το εβραϊκό κράτος.

Από την άλλη, τα συγκρουόμενα συμφέροντα με το Ισραήλ στο τομέα της ενέργειας, με επίκεντρο τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Κυπριακής ΑΟΖ που θα εξασφαλίσουν τόσο στην Κυπριακή Δημοκρατία όσο και στο Ισραήλ ενεργειακή αυτονομία σε βάθος χρόνου 150 ετών, δεν επιτρέπουν άλλη επιλογή παρά τη διάσπαση του άξονα Άγκυρας-Ιερουσαλήμ...

.

Οι νεο-οθωμανικές ασκήσεις επί χάρτου ακούγονται ευχάριστα στην κοινή γνώμη της γείτονος και ιδιαίτερα δημοφιλή προς εσωτερική κατανάλωση. Άλλωστε, οι ισλαμιστικές κορώνες και οι εκδηλώσεις μουσουλμανικής αλληλεγγύης αποτελούν πρωτόγνωρα συστατικά για την μέχρι τώρα σταθερά προσανατολισμένη στα κεμαλικά ιδεώδη σύγχρονη Τουρκία.

Η εφαρμογή τους όμως και η επικράτηση του σύγχρονου τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού στη Μέση Ανατολή και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο κατά το δόγμα Νταβούτογλου, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν εύκολη υπόθεση".²⁶

Η άποψή μου είναι ότι όσο η Άγκυρα θα παίζει το ρόλο του προστάτη των μωαμεθανικών κρατών και θα μένει συνεπής σ’ αυτή την πολιτική, το χάσμα ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ θα βαθαίνει. Επιπλέον θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το Ισραήλ είναι σε θέση να ελέγξει και να δημιουργήσει, οποτεδήποτε θέλει, προβλήματα στην Τουρκία για διάφορους λόγους από τους οποίους ο σημαντικότεροι είναι οι ακόλουθοι:

1. Το Ισραήλ διαθέτει ένα πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι που συντάσσεται με τα συμφέροντα του ισραηλινού κράτους, εάν και εφόσον αυτά διακινδυνέψουν. Αυτό είναι δεδομένο, όσο κι’ αν στους κόλπους του τυχόν εξυφαίνονται κατά καιρούς κάποιες διαφορετικές αντιλήψεις και εκτιμήσεις. Όσο λοιπόν η Τουρκία θα προσπαθεί να αυξάνει την επιρροή της στα μουσουλμανικά κράτη, τόσο το Ισραήλ θα απομακρύνεται από την «σύμμαχο» Τουρκία και θα προειδοποιεί και το ΝΑΤΟ να είναι επιφυλακτικό στα ανοίγματα της Τουρκίας προς το Ιράν και τη Συρία, που αποτελούν τους δεδηλωμένους αντιπάλους των ΗΠΑ.

2. Το Ισραήλ εκπαιδεύει, μαζί με τους Αμερικανούς, το στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες του ανεξάρτητου κράτους των Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ, που δημιούργησαν βασικά οι Αμερικανοί με τη βοήθεια των Ισραηλινών. Ανά πάσα στιγμή είναι σε θέση να δημιουργήσουν εκρηκτικές καταστάσεις μέσα στην ίδια την Τουρκία, ενισχύοντας και καθοδηγώντας το εργατικό κόμμα του Κουρδιστάν PKK (τα όπλα θα πάρουν τη θέση του διαλόγου), που μπορούν να πάρουν και τη μορφή «τρομοκρατικών» δραστηριοτήτων, που είναι σε θέση να αποδιοργανώσουν τελείως το τουρκικό καθεστώς, αλλά και τα γειτονικά προς το Ισραήλ εχθρικά καθεστώτα, όπως αυτό του Ιράν και της Συρίας, που έχουν στην επικράτειά τους κουρδικούς πληθυσμούς. (Εκατομμύρια Κούρδοι ζουν στις μεγαλύτερες πόλεις της Τουρκίας). Γι’ αυτό ο Ερντογάν περιορίζεται σε ανέξοδους λεονταρισμούς ενάντια στο Ισραήλ. Γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να πράξει απολύτως τίποτε εναντίον του.²⁷

Το Ισραήλ παραμένει η μεγαλύτερη και ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής αδιαμφισβήτητα. Επιπλέον, αν απειληθεί η ύπαρξή του, διαθέτει και πυρηνικά όπλα, που δεν θα δίσταζε να τα χρησιμοποιήσει. Το Ισραήλ ενεργεί πάντοτε και αυτό δεν έχει αλλάξει στην ιστορία του: «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος».

Το Ισραήλ είναι πραγματικά ένα ανεξάρτητο κράτος, όπου ο πολίτης σέβεται το κράτος και το κράτος σέβεται τον πολίτη. Και αυτό σχεδόν σε «απόλυτη» μορφή. Δεν έχει καμία σχέση με το κομματικό παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού. Επιπλέον είναι ένα κράτος με προχωρημένη τεχνολογία στα στρατιωτικά συστήματα και όχι μόνο. Μπορεί ανά πάσα στιγμή, σε μια κρίσιμη εμπόλεμη κατάσταση (έκτακτη), να κινητοποιήσει όλο της το λαό, που είναι εκπαιδευμένος για την αποστολή αυτή.

3. Το σχέδιο του αρχιτέκτονα της εξωτερικής πολιτικής Νταβούτογλου, να προσεταιριστεί τις μουσουλμανικές χώρες, έχει τεράστια προβλήματα, γιατί αυτός ο χώρος είναι διασπασμένος, με φοβερές αντιθέσεις και αντιπαλότητες και σκοντάφτει κυρίως σε δύο αξεπέραστα εμπόδια.

Το πρώτο έχει να κάνει με αυτή την ίδια την ισλαμική θρησκεία. Υπάρχουν θανάσιμες αντιθέσεις μεταξύ των Σουνιτών και των Σιιτών. Σουνίτες είναι οι κάτοικοι του Ιράν, και στην πλειοψηφία τους, οι του Ιράκ. Υπάρχει αγεφύρωτο μίσος μεταξύ τους. Οι Ιρανοί ποτέ δεν θα επιτρέψουν στην σουνιτική Τουρκία να ασκήσει την επιρροή και την εξουσία της στον κόσμο των Σιιτών. Θα ήταν αδιανόητο να το επιτρέψει. Επιπλέον διαισθάνεται τον κίνδυνο που διατρέχει να περικυκλωθεί από καθεστώτα, που κυριαρχούν οι Σουνίτες, όπως είναι η Τουρκία και το Αφγανιστάν και Πακιστάν που ελέγχονται από τις ΗΠΑ. Ανάμεσα στο Ιράν και την Τουρκία υπάρχει μια κρυφή λυκοφιλία, γιατί επιπλέον η κάθε μια θέλει να δημιουργήσει και αυξήσει συγχρόνως τη ζώνη επιρροής της.

Το δεύτερο αφορά τη Σαουδαραβία και τα εμιράτα που ελέγχονται, ή εν πάση περιπτώσει, τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με αυτά των ΗΠΑ και συνεπώς υπόκεινται έμμεσα και στην επιρροή του εβραϊκού λόμπι, στο βαθμό που αυτό καθορίζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για την Ιορδανία και την Αίγυπτο.

4. Επιπλέον και αυτό επίσης δεν είναι αμελητέο, όλα αυτά τα κράτη, που ήταν κάτω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με μια έμμεση ή άμεση τουρκική επικυριαρχία, τη στιγμή που έκαναν αγώνες ενάντια στο καταπιεστικό αυτό καθεστώς, για να απελευθερωθούν.

5. Θα προσθέσουμε ότι η ανάμειξή της Άγκυράς στα μουσουλμανικά κράτη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης μπορούν να δημιουργήσουν προστριβές με την Ρωσία, ακόμη και με την Κίνα.

6. Ακόμη θα τόνιζα ότι ή Τουρκία με τους γείτονές της, Αρμενία, Ελλάδα, Βουλγαρία έχει ανοιχτά μέτωπα. Ακόμη και με την Συρία, παρ’ όλη την επιφανειακή φιλία, υπάρχουν προβλήματα, που έχουν να κάνουν με την ιστορική τους διαδρομή (βλ. Αλεξανδρέττα) και με τα νερά των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη.

7. Τέλος το εβραϊκό λόμπι στην Αμερική μπορεί να ανατρέψει τις ισορροπίες στην Βουλή των Αντιπροσώπων και σε σύμπραξη με το αρμενικό και ελληνικό λόμπι να καταδικάσει την Τουρκία για την γενοκτονία των Αρμενίων και αν ενεργήσουν οι Πόντιοι και το ελληνοαμερικανικό λόμπι να καταδικάσουν και τη γενοκτονία των Ποντίων. Αυτά τα θέματα είναι ανοιχτά και καθορίζονται, όπως φαίνεται, από τη συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στα γεωστρατηγικά συμφέροντας των ΗΠΑ και του Ισραήλ.²⁸

Η Τουρκία λοιπόν θα αναγκαστεί είτε να εγκαταλείψει την πολιτική Νταβούτογλου για τον εναγκαλισμό των μουσουλμανικών κρατών και να τα βρει με το Ισραήλ, είτε θα έχει πάντοτε την έχθρα του. Στην περίπτωση αυτή το Ισραήλ δεν συμπεριφέρεται σαν τους ψοφοδεείς και ριψάσπιδες Έλληνες πολιτικούς, Μπορεί να τους καταμαρτυρεί κανείς οτιδήποτε, αλλά δεν μπορεί να τους κατακρίνει, γιατί είναι πατριώτες. Στην πρώτη περίπτωση λοιπόν πάει στα σκουπίδια το στρατηγικό βάθος της πολιτικής Νταβούτογλου και στη δεύτερη θα έχει πάντοτε έναν ισχυρό αντίπαλο, που είναι αβέβαιο, τι προβλήματα μπορεί να προκαλέσει στην Τουρκία. Και στην περίπτωση αυτή δημιουργείται ένα σχεδόν άλυτο πρόβλημα.²⁹

Το πιθανότερο είναι, σε μια δεδομένη στιγμή στο μέλλον, να προωθήσει το Ισραήλ με τη συμπαράσταση των ΗΠΑ τη δημιουργία ενός ενιαίου και ανεξάρτητου Κουρδικού Κράτους, με ενοποίηση, όπως λένε οι Κούρδοι, του Νότιου και Βόρειου Κουρδιστάν.³⁰

Τέλος και οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ιδανικές. Η Ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη καταλάβει ότι η πλήρης ένταξη της στην ευρωπαϊκή κοινότητα, θα προκαλέσει διαλυτικά φαινόμενα έως ακύρωση της συνοχής της, που ούτως ή άλλως, όπως γνωρίζουμε και λόγω της οικονομικής κρίσης και όχι μόνο, είναι επισφαλής.³¹ Απλώς η εμμονή της Ελλάδας αρχίζει να γίνεται για τους ευρωπαϊκούς εταίρους ανεξήγητη έως και ενοχλητική, μαζί με την αλαζονική και ορισμένες φορές προκλητική της στάση απέναντι στους Ευρωπαίους «εταίρους». Πώς είναι δυνατό να καταλάβει ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, ότι η Ελλάδα στηρίζει μετά πάθους ένα κράτος, που επιβουλεύεται παντοιοτρόπως την ύπαρξή του;

Συνεπώς η Τουρκία δεν είναι ο γίγαντας, όπως θέλει να την εμφανίσει ο Νταβούτογλου, ούτε ο ειρηνοποιός, αλλά ο υπερφίαλος επιβουλάτορας των γειτόνων του, με τις πρόδηλες επεκτατικές διεκδικήσεις του. Οι μελλοντικές εξελίξεις στην Τουρκία καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική των ΗΠΑ. Η Τουρκία δεν έχει πολλά περιθώρια να εναντιωθεί στους Αμερικανούς και να παίξει κάποιον ανεξάρτητο ρόλο. Όταν τους απαγόρευσε να περάσουν μέσα από τη χώρα τους για την εισβολή στο Ιράκ, το πλήρωσε με τη δημιουργία του ημιαυτόνομου κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ. Η συμπεριφορά των ΗΠΑ εντάσσεται μέσα στα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά σχέδιά τους στην περιοχή. Η κατεύθυνσή τους από τα πριν, δεν είναι δεδομένη. Εξαρτάται από παράγοντες που δεν είναι εμφανείς σήμερα. Οι εξελίξεις στο μέλλον θα δείξουν. Όμως ένα είναι γεγονός, ότι είναι ευάλωτη.

Η τρομοκρατία που θέλουν να μας επιβάλουν παντοιοτρόπως τα υποτακτικά της Άγκυρας στην Ελλάδα και οι αποδομητές της εθνικής συνείδησης, δεν έχουν συνεπώς αντικειμενική υπόσταση.³²

Ο μουσουλμανικός κόσμος είναι αθεράπευτα διασπασμένος. Δεν υπάρχει ο γενικά και αόριστα λεγόμενος "Αραβικός κόσμος", τον οποίου επικαλούνται είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα ορισμένοι. Οι πρίγκιπες, εμίρηδες και βασιλειάδες των αραβικών χωρών επιζητούν την αμερικάνικη ομπρέλα προστασίας (και έμμεσα την ισραηλινή, όσο παράξενο κι’ αν φαίνεται αυτό, βλ. Κουβέιτ, βλ. Σαουδαραβία).

Από την άλλη οι Σιίτες του Ιράν δεν είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν στην Τουρκία την ηγεμονία των ομοθρήσκων τους στους ισλαμιστές της Άγκυρας, παρά τα φαινόμενα, που όμως απατούν.

Ούτε οι τουρκογενείς χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία είναι πρόθυμες να τα χαλάσουν με τη γείτονα για χάρη της Τουρκίας.

Η περίφημη στρατηγική Νταβούτογλου στη διένεξή του με το Ισραήλ, έφθασε τα όριά της. Εξαίρεση η Ελλάδα, λόγω υποχωρητικότητας από πλευράς ελληνικών κυβερνήσεων.

Εκεί δεν μπορεί να παίξει τα παιχνίδια του ο Νταβότογλου, γιατί οι Ισραηλινοί δεν είναι Νέο - Οθωμανοί ραγιάδες.

Η Τουρκία είναι ευάλωτη και αποτελεί έναν γίγαντα με πήλινα πόδια. Αυτό το ξέρουν οι Ισραηλινοί, όχι δυστυχώς οι Έλληνες.

Εκεί δεν μπορεί να παίξει τα παιχνίδια του ο Νταβότογλου, γιατί οι Ισραηλινοί δεν είναι Νέο - Οθωμανοί ραγιάδες.
Η Τουρκία είναι ευάλωτη και αποτελεί έναν γίγαντα με πήλινα πόδια. Αυτό το ξέρουν οι Ισραηλινοί, όχι δυστυχώς οι Έλληνες.
Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει στο ιστολόγιό μου: www.damonpontos.gr, για να διαβάσειτη σχετική επιχειρηματολογία μου.προσανατολισμένα και εξαρτημένα από την Ανατολή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα προς αποφυγή είναι και αποτελεί ο καταστροφικός εμφύλιος, 47 – 49.

Όπως είναι γνωστό τα συμφέροντα των κρατών δεν παραμένουν σταθερά, αλλά καθορίζονται πάντοτε από τα νέα δεδομένα και τις νέες συνθήκες που τα εξυπηρετούν. Πρέπει συνεπώς να εκμεταλλευτεί κανείς τη συγκυρία, η οποία μπορεί αύριο να αλλάξει. Οι λόγοι είναι οι ακόλουθοι:

1. Ενώ για παράδειγμα θεωρούσαμε για δεκαετίες ότι υπήρχε μια σταθερή συμμαχία του Ισραήλ με την Τουρκία, ξαφνικά, δηλαδή σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, η κατάσταση αυτή άλλαξε άρδην. Φαίνεται μάλιστα ότι αυτή η κατάσταση δεν

πρόκειται να τροποποιηθεί, τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον. Γιατί τα πράγματα δεν μένουν σχεδόν ποτέ σταθερά. Αλλάζουν ανάλογα με τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα των κρατών και των ανεξάρτητων ή εξαρτημένων κινήσεων που έχουν. Ότι ίσχυε χθες δεν ισχύει σήμερα.

Η αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, που βασίζεται στην πολιτική του «στρατηγικού βάθους» του Νταβούτογλου, με την πρωτοφανή καταδίκη του Ισραήλ από τη μια και τον εναγκαλισμό των ισλαμικών κρατών από την άλλη, δημιούργησε εντελώς καινούρια και πρωτόγνωρα δεδομένα, που πρέπει να μελετηθούν με τη μεγαλύτερη δυνατή αντικειμενικότητα.³³

2. Μετά τη δημιουργία της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης ανάμεσα στο Ισραήλ, την Κύπρο, την Αίγυπτο και το Λίβανο, με πρωτεργάτη τον αείμνηστο πρόεδρο Τάσο Παπαδόπουλο,³⁴ και την ανακάλυψη στο μεταξύ τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή Λεβιάθαν, στην παρούσα φάση, αλλάζει ριζικά η κατάσταση μεταξύ Ισραήλ - Τουρκίας, όσο και Ισραήλ - Ελλάδας.

Για το πρώτο θέμα αναφέρθηκα στο προηγούμενό μου άρθρο, αποκαλώντας την Τουρκία «γίγαντα με πήλινα πόδια».

3. Όσον αφορά την Ελλάδα και το Ισραήλ, θα αναφέρω τα καινούργια δεδομένα που αναγκάζουν το Ισραήλ να αναπτύξει, στον ενεργειακό τομέα τουλάχιστον και στην παρούσα φάση, μια στρατηγική συμμαχία, που αφορά την εκμετάλλευση και αξιοποίηση των δικών της κοιτασμάτων φυσικού αερίου.

Ήδη μαθαίνουμε από επίσημες πηγές ότι το Ισραήλ αναγνώρισε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας και εξέδωσε χάρτες, που δείχνουν τους αγωγούς φυσικού αερίου, οι οποίοι κατευθύνονται από την περιοχή Λεβιάθαν στην Κρήτη. Το Ισραήλ έχει κάθε λόγο στις σημερινές συνθήκες που διαμορφώνονται, να συμμαχήσει με την Ελλάδα και με τις άλλες γειτονικές χώρες της Τουρκίας, που έχουν λόγους να κρατούν αποστάσεις απ’ αυτήν.

Το Ισραήλ αναγνώρισε την ελληνική ΑΟΖ, πριν καν την ανακηρύξει η Ελλάδα!

Mπορεί η Ελλάδα να μην αναγνωρίζει την ΑΟΖ της, αλλά πρόλαβε και την αναγνώρισε το Ισραήλ! Στους χάρτες που έδωσε στην δημοσιότητα το Τελ Αβίβ αναγνωρίζεται 100% την ελληνική ΑΟΖ, η οποία συνεχίζεται με την ΑΟΖ της Κύπρου! Δηλαδή, αναγνωρίζεται (το έτσι ή αλλιώς γεγονός) ότι το Καστελόριζο επεκτείνει την ελληνική ΑΟΖ μέχρι το όριο της ΑΟΖ της Κύπρου. Οι χάρτες δόθηκαν και στην ελληνική πολιτική ηγεσία, περιγράφοντας την πορεία που θα έχει ο αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου που θα παράγεται στο κοίτασμα Λεβιάθαν από την αμερικανική εταιρεία Νoble Εnergy Ltd στην Ευρώπη μέσω υποθαλάσσιου αγωγού που θα περνά από την Ελλάδα.

Για να πραγματοποιηθεί αυτός ο αγωγός, θα πρέπει να διασχίζει την θαλάσσια περιοχή που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο αποτελεί μέρος της ελληνικής ΑΟΖ και πιο συγκεκριμένα του τμήματος της ΑΟΖ που η Ελλάδα διαθέτει στην θαλάσσια περιοχή της Αν. Μεσογείου, χάρις στην ύπαρξη του Καστελόριζου, της Ρω και της Μεγίστης.
Επομένως με την πρόταση τους αυτοί, οι Ισραηλινοί με σαφή τρόπο αναγνωρίζουν την ελληνική ΑΟΖ στην περιοχή και δίνουν στην Ελλάδα ένα ακόμα διαπραγματευτικό χαρτί υποστήριξης των ελληνικών θέσεων για το συγκεκριμένο θέμα. Πρακτικά δημιουργείται ένα πολύ ισχυρό ενεργειακό μπλοκ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, με τις ΗΠΑ να βάζουν την ... εταιρεία εξόρυξης και εκμετάλλευσης!

Το ζητούμενο πια δεν είναι, αν η Ελλάδα έχει κοινά συμφέροντα με χώρες της ευρύτερης γεωγραφικής περιφέρειας, αλλά πώς θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να αξιοποιήσει τις ραγδαίες εξελίξεις στον τομέα της ενέργειας, αφού στα τέλη Απριλίου οι Ισραηλινοί θα γνωρίζουν την ποσότητα του φυσικού αερίου στο κοίτασμα Λεβιάθαν και αν θα μπορούν να εκμεταλλευτούν αυτό το κοίτασμα. Συζήτηση για το θέμα είχαν χτες ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών Άβιγκτορ Λίμπερμαν».³⁵

Αυτοί οι χάρτες για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη δηλώνουν ότι το Ισραήλ επιθυμεί διακαώς να αποκλείσει την περίπτωση, να έχει η Τουρκία ΑΟΖ με την μουσουλμανική Αίγυπτο, που παρ’ όλη την ήπια στάση της απέναντι στο Ισραήλ, μπορεί ανά πάσα στιγμή να της δημιουργήσει προβλήματα.

Μάλιστα, αν περικυκλωθεί από όλες τις πλευρές, δηλαδή από στεριά και θάλασσα από ισλαμικές χώρες, θα αποτελούσε στο εγγύς και απώτερο μέλλον κίνδυνο για την ύπαρξη και επιβίωση του.

Συνεπώς το Ισραήλ, θέλει η Ελλάδα να έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο.

Παρεμπιπτόντως θέλω να τονίσω ότι το Ισραήλ δεν θα επέτρεπε ποτέ στην Τουρκία να καταλάβει ολόκληρη την Κύπρο, γιατί θα αποτελούσε άμεση απειλή για την ασφάλειά του μια τουρκοκρατούμενη Κύπρος. Δε νομίζω ότι το θέμα αυτό χρειάζεται περεταίρω ανάλυση.

Εκείνο λοιπόν που ενδιαφέρει το Ισραήλ είναι να έχει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη με την Ελλάδα μέσω Κύπρου.³⁶

Γι’ αυτό είμαι βέβαιος ότι θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να ενισχύσει ή «επιβάλλει» στην Ελλάδα μέσω του εβραϊκού λόμπι στην Αμερική την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη Ελλάδας – Κύπρου, που σημαίνει ότι το Καστελόριζο έχει και αυτό ΑΟΖ.³⁷

Αν το Ισραήλ «επιβάλλει» στην Ελλάδα το σχέδιο αυτό, τότε η Τουρκία δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο εκτός από λεονταρισμούς, δηλαδή απολύτως τίποτε.
Ούτως ή άλλως η Ελλάδα είναι κατοχυρωμένη με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας που είναι στο μεταξύ και ευρωπαϊκό δίκαιο. Απλώς η ελληνική κυβέρνηση θέλει να το παραγνωρίζει, για λόγους υποτέλειας, όπως είπα.

Βρισκόμαστε με την έννοια αυτή και, εφόσον ισχύει η ανάλυσή μου, μπροστά σε ριζικές ανατροπές στις σχέσεις μας με την Τουρκία και στις σχέσεις μας με το Ισραήλ, που για δικά του καθαρά συμφέροντα θα στηρίξει την Ελλάδα. Τουλάχιστον στο θέμα αυτό.

Και για να είμαι επιφυλακτικός ακόμη περισσότερο θα πω: Στην παρούσα φάση. Αυτή όμως η φάση είναι αποφασιστικής στρατηγικής σημασίας για την Ελλάδα.

4. Θα υπάρξει βέβαια και ο αντίλογος, ότι συμμαχούμε με μια χώρα, που καταπατά βάναυσα τα δίκαια του παλαιστινιακού λαού και μας φέρνει σε αντίθεση με τις αραβικές χώρες. Στο πρώτο θα ήθελα να αντιτάξω ότι η αναγνώριση από το Ισραήλ της ΑΟΖ της Ελλάδας δεν σημαίνει ότι η Έλληνες και η Ελλάδα δεν στηρίζει ή απεμπολεί τις διεκδικήσεις της Παλαιστίνης και δεύτερον ότι η λεγόμενη ελληνοαραβική φιλία, αποτελεί ήδη, αν δεν αποτελούσε και στο παρελθόν, φαντασία. Πρώτα γιατί δεν υπάρχει ενιαίος αραβικός κόσμος, δεύτερον ότι τα συμφέροντά τους δεν είναι ενιαία και τρίτον γιατί οι περισσότερες ήδη στηρίζουν την Τουρκία εναντίον των δικών μας συμφερόντων, που στο κάτω κάτω της γραφής τα συμφέροντά μας βασίζονται σε διεθνείς συνθήκες και διεθνείς κανόνες. Ακόμη και οι Παλαιστίνιοι είναι εναντίον μας, παρ’ όλες τις ευεργεσίες της Ελλάδας απέναντί τους.

Πρόσφατα παραδείγματα της Συρίας που αναγνώρισε τα Σκόπια ως Μακεδονία και δημιούργησε γραμμή με τα κατεχόμενα και την άρνηση της Αιγύπτου να οριοθετήσουν την ΑΟΖ. Να μην παραγνωρίσουμε και την σύνοδο των ισλαμικών χωρών που τάχτηκαν υπέρ των τουρκικών διεκδικήσεων απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα.

«Επομένως», όπως λέει ο καθηγητής Κ. Καρυώτης, «σύντομα, η Ελλάδα θα πρέπει να προβεί στην ίδια ενέργεια στην οποία προέβησαν οι ΗΠΑ, η Ρωσία και οι περισσότερες χώρες της ΕΕ, δηλαδή να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ, με βάση το εθιμικό δίκαιο της θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Φυσικά, μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ, το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι θα ανήκουν στην Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειαστεί ούτε να γίνει κάποια επέκταση των χωρικών μας υδάτων ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους, αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι».

Εν κατακλείδι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει, όπως έκανε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, το γρηγορότερο δυνατό, να συντάξει σε δύο κόλλες χαρτί την ΑΟΖ της Ελλάδας και να την αναγγείλει στον ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από κει και πέρα να συζητήσει με όλες τις όμορες χώρες για τον καθορισμό της. Αυτό θα έκανε κάθε χώρα, που σέβεται και τον εαυτό της, την ανεξαρτησία της και το Διεθνές Δίκαιο!

ΙV. Το δίλημμα του Γιώργου Παπανδρέου: Υποταγή στην Τουρκία ή στο Ισραήλ;

Θα ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας με μια εμπεριστατωμένη ανάλυση, που έκανε στην Κύπρο μια ισραηλινή επιστήμονας, που περιγράφει το πρόβλημα που αφορά την τουρκική πολιτική προς τους γείτονές της Ελλάδα και Κύπρος καθώς και Τουρκίας - Ισραήλ. Ορισμένα αποσπάσματα από τη σημαντική της διάλεξη, που έδωσε στο Κυπριακό Κέντρο για Ευρωπαϊκές και Διεθνείς Υποθέσεις του Πανεπιστημίου Λευκωσίας με θέμα "Η τουρκική εξωτερική πολιτική και το Ισραήλ". είναι αποκαλυπτικά: Στην ανάλυσή της η κ. Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα, ανώτερη ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Van Leer της Ιερουσαλήμ και Λέκτορα στο Τμήμα Διεθνών Σχέσεων του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ αναφέρει δύο κυρίως λόγους που πυροδότησαν αλυσιδωτές εξελίξεις, ώστε η συμμαχία των δύο χωρών να έχει διαρραγεί: Πρώτον η άνοδος στην εξουσία το 2002 του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, του Ταγίπ Ερντογάν και η εμφάνιση στο προσκήνιο του αρχιτέκτονα της νέας τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, Αχμέτ Νταβούτογλου. "Η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα θεωρεί ως εξίσου σημαντική μιαν άλλη ημερομηνία, το 1996, όταν το Ισραήλ πρότεινε και η Τουρκία δέχτηκε τη σύναψη μιας συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας.
Το Ισραήλ είχε απευθυνθεί πρώτα στην Ελλάδα, η οποία για ακατανόητους λόγους, που είχαν να κάνουν περισσότερο με φιλοαραβικά σύνδρομα παρά με ορθολογιστική εκτίμηση του διεθνούς και περιφερειακού περιβάλλοντος, απέφυγε να ανταποκριθεί. Το Ισραήλ θεωρεί την Κύπρο και την Ελλάδα ως φυσικούς συμμάχους του σε μια περιοχή που κατακλύζεται από έναν ωκεανό εχθρικών Αράβων και φανατικών μουσουλμάνων. Η Ισραηλινή καθηγήτρια, όπως και άλλοι Ισραηλινοί στρατηγικοί και άλλοι αναλυτές, εκτιμούν σήμερα, 13 χρόνια μετά τη σύναψη της συμφωνίας, ότι οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας απέχουν πάρα πολύ από του ν’ αποτελούν πια μια στρατηγική συμμαχία.

Η Τουρκία υπονομεύει τη διεθνή νομιμότητα του Ισραήλ

Η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα υποστηρίζει ότι η Τουρκία έχει αναδειχθεί σε μιαν από τις πιο δύσκολες στρατηγικές προκλήσεις για τη χώρα της επειδή η Τουρκία αποφάσισε να αντιμετωπίζει το Ισραήλ ως ανταγωνιστή και όχι ως σύμμαχο. Ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, η Τουρκία επιχειρεί να υπονομεύσει τη διεθνή νομιμότητα του Ισραήλ, πράγμα, ασφαλώς, που το Ισραήλ δεν πρόκειται να ανεχθεί. Η αντίστροφη μέτρηση για την αποκαθήλωση των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων άρχισε με την άνοδο στην εξουσία του ΑΚΡ και του διορισμού του Αχμέτ Νταβούτογλου, ακαδημαϊκού, ως συμβούλου επί εξωτερικών υποθέσεων.
Η κατάρρευση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας, παρατηρεί η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα, δεν ήταν αποτέλεσμα αντιδράσεων ή απογοήτευσης της Άγκυρας εξαιτίας της ισραηλινής πολιτικής έναντι της Παλαιστινιακής Αρχής ή της Γάζας, αλλ’ η συνέπεια μιας νέας στρατηγικής αντίληψης της Τουρκίας για την εξωτερική πολιτική, όπως την κωδικοποίησε ο Νταβούτογλου. Έτσι, ενώ οι δύο χώρες αντιμετωπίζουν σχεδόν παρόμοια προβλήματα, μπορεί να λεχθεί, επισημαίνει η Ισραηλινή καθηγήτρια σχεδόν με βεβαιότητα, ότι η συμμαχία με την Τουρκία έχει πεθάνει. Ποιοι είναι οι βαθύτεροι λόγοι;
Πρώτον, είναι οι εσωτερικές αλλαγές στην Τουρκία. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης προσέδωσε νομιμοποίηση στα θρησκευτικά στοιχεία με θετική διάδραση έναντι των δυνάμεων της αγοράς. Το ΑΚΡ απέφυγε εξ αρχής να υιοθετήσει ανοικτά την ισλαμική ατζέντα, χωρίς να μειώνει τις διεκδικήσεις του με στόχο, εκτός των άλλων, τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας της Τουρκίας. Η εξωτερική πολιτική είναι το πεδίο στο οποίο αυτή η ισλαμική ατζέντα βρήκε έδαφος έκφρασης και εφαρμογής. Η Ισραηλο-Παλαιστινιακή σύγκρουση έγινε η αιχμή του δόρατος αυτής της πολιτικής, η οποία επιδιώκεται να αποτυπωθεί στα Βαλκάνια, στην Κύπρο, στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη, περιοχές όπου, κατά την έκφραση του Νταβούτογλου, «κάθε τζαμί που καταστρέφεται, υπονομεύει εν δυνάμει τουρκική επιρροή στην περιοχή».

Δεύτερον, η άνοδος νέων πολιτικών δυνάμεων από την τουρκική περιφέρεια διά του ΑΚΡ επέβαλε τον καθορισμό μιας ατζέντας εξωτερικής πολιτικής. Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, θρησκευόμενος μουσουλμάνος και αποκληθείς ως ο Τούρκος Κίσινγκερ, ανέλαβε να την προσδιορίσει. Αυτή προβλέπει ότι η Τουρκία πρέπει να αναγνωρισθεί διεθνώς ως η μόνη χώρα ικανή να αποτρέπει μια σύγκρουση πολιτισμών. Όμως απαραίτητη προϋπόθεση για να επανασυμφιλιωθεί με τον ισλαμικό κόσμο είναι η απαγκίστρωσή της από τη στρατηγική συμμαχία της με το Ισραήλ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον επαναπροσδιορισμό των στόχων της εξωτερικής πολιτικής της, που δεν έχουν σχέση πια με την εποχή του Κεμάλ Ατατούρκ.

Pax Ottomanica

Το κομβικό σημείο στην αλλαγή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, σημειώνει η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα, είναι ο Νοέμβριος 2002, με την άνοδο στην εξουσία τού ΑΚΡ, του οποίου η ηγεσία τηρεί σκληρή και επικριτική στάση έναντι του Ισραήλ. Η πολιτική της στόχευε στην ακύρωση της συμμαχίας με το Ισραήλ. (Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αναλυθεί και η τουρκική πολιτική στο Κυπριακό, που άλλαξε άρδην αμέσως μετά την υποβολή του σχεδίου Ανάν [11.11.2002] και κατέλαβε εξ απήνης και τη Λευκωσία και την Αθήνα). Η Άγκυρα θεωρούσε πια το Ισραήλ όχι μόνο ως ένα εμπόδιο στην εξακτίνωση της νέας εξωτερικής πολιτικής της αλλά και ως μια προσωρινή παρουσία, με την έννοια ότι το Ισραήλ έπρεπε να επιστρέψει στα φυσικά του όρια, εκείνα της πάλαι ποτέ Παλαιστίνης στο πλαίσιο μιας Pax Ottomanica.
Η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα επισημαίνει ότι, μεταξύ άλλων στοιχείων, που συνέβαλαν στη νέα τουρκική πολιτική πραγματικότητα, ήταν ο πόλεμος στο Ιράκ (να θυμίσουμε την άρνηση της Τουρκίας να επιτρέψει διέλευση αμερικανικών στρατευμάτων), η εγκαθίδρυση αυτόνομης Κουρδικής Αρχής στην πετρελαιοφόρα περιοχή της Μοσούλης και του Κιρκούκ, η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και η συνεχής ταύτιση της τρομοκρατίας και βίας με τους μουσουλμάνους.

Αρχές πολιτικής

Ο Νταβούτογλου πρότεινε μια διέξοδο στον εκνευρισμό της Τουρκίας, περιλαμβανομένης και μιας ψευδαίσθησης δύναμης, κατά την Ισραηλινή καθηγήτρια. Δύο είναι οι αρχές της εξωτερικής πολιτικής, όπως τις καθόρισε ο Νταβούτογλου:
Πρώτον, η Τουρκία πρέπει να αποκτήσει δύναμη εάν επιθυμεί να υπερασπίσει τον εαυτό της.
Δεύτερον, η ανάγκη η Τουρκία να επανεύρει την πραγματική ταυτότητά της, στηριγμένη στην Ισλαμική και Οθωμανική κληρονομιά της.
Κατά τον Νταβούτογλου, η Τουρκία είναι ο καθαρός εκπρόσωπος του μουσουλμανικού κόσμου, γι’ αυτό και πρέπει να της αποδοθεί διεθνής αναγνώριση, με σεβαστή θέση σε Διεθνείς Οργανισμούς και μια μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας», ο Νταβούτογλου, παρατηρεί η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα, συνδυάζει σταθερές αξίες (Ιστορία, Γεωγραφία, πληθυσμό, πολιτισμό), εν δυνάμει δεξιότητες (οικονομικές, στρατιωτικές, τεχνολογικές) και τις σχέσεις μεταξύ στρατηγικής αντίληψης, τακτικού σχεδιασμού και πολιτικής βούλησης.
Όλα αυτά, συν γεωπολιτικές, γεωπολιτισμικές και γεωοικονομικές εκτιμήσεις πρέπει να συμβάλλουν στη μεγαλοσύνη του κράτους και στην ανάπτυξη δύναμης. Κατά τον Νταβούτογλου, η Τουρκία δεν είναι μια συνήθης χώρα αλλά μια χώρα-κλειδί, που βρίσκεται στο κέντρο ενός πολιτισμού. Γι’ αυτό και πρέπει ν’ αναπτύξει μια νέα εξωτερική πολιτική στα Βαλκάνια, στον Καύκασο και στη Μέση Ανατολή. Το πιο σημαντικό είναι η αξιοποίηση του ισλαμικού παράγοντα ως μέσου, που θα ενισχύσει την επιρροή της Τουρκίας στην περιοχή.

Paradigm shift και Ελληνισμός

Η ανάγκη, εξηγεί η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα, για δημιουργία ενός ψυχολογικού κλίματος δύναμης ασφάλειας και στρατηγικής υπεροχής απαιτούσε την επανεκτίμηση της συμμαχίας με το Ισραήλ, που πλέον κατάντησε μια μη φυσιολογική δύναμη στην περιοχή και γι’ αυτό πρέπει να επαναφερθεί, σύμφωνα με την οπτική γωνία της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, στη θέση του - όπως παλαιότερα πολλοί άλλοι υπό Τουρκο-Οθωμανική κυριαρχία.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης που ακολούθησε, στην παρουσία και ξένων πρέσβεων αλλ’ ουδενός εκπροσώπου του κυπριακού Υπουργείου Εξωτερικών ή του προεδρικού Γραφείου Τουρκικής Πολιτικής, η κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα εξήγησε ότι η νέα τουρκική πολιτική δεν είναι περιστασιακή αλλά θα διαρκέσει στο χρόνο, γι’ αυτό και ενδιαφέρει αμεσότατα και την Κύπρο. Ιδιαίτερα οι φιλόδοξες βλέψεις της Τουρκίας να αναδειχθεί όχι μόνο σε περιφερειακή αλλά και σε παγκόσμια δύναμη, μέχρι το 2023, σύμφωνα με τις προβλέψεις Νταβούτογλου.
Η Τουρκία έκαμε αυτό που στις διεθνείς σχέσεις αποκαλείται paradigm shift, δηλ. πλήρη αλλαγή και ανατροπή εξωτερικής πολιτικής με συγκεκριμένους στόχους και επιδιώξεις. Ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Ανδρέας Θεοφάνους, που παρουσίασε την κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα, διερωτήθηκε αν υπάρχει και ποιο είναι το paradigm shift της ελληνικής πλευράς, ιδιαίτερα μετά τη δυναμική, που αναπτύχθηκε εξαιτίας της ένταξής μας στην ΕΕ. Η απάντηση ήταν απελπιστική: Δεν υπάρχει τέτοια προοπτική, αφού η ελληνική πλευρά έμεινε αγκιστρωμένη σε συμφωνίες, που ήδη ανατρέπονται από τα γεγονότα και τις εξελίξεις που συντελούνται ή αναμένεται να συντελεστούν στην περιοχή μας".³⁸

Πολλοί αναλυτές, αναφερόμενοι στην ακατανόητη πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μιλούν για ανεπάρκεια, για λάθη, για παραλήψεις, για ανικανότητα κ.λπ., θεωρώντας ότι η πολιτική που ακολουθεί ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν έχει σχέση με μια συνειδητή πολιτική σχεδιασμένης υποτέλειας και εξυπηρέτησης συμφερόντων που αποφασίζονται από εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας και κυρίως από την «φίλη και σύμμαχο» Αμερική.

Βασικά πρόκειται για την εφαρμογή συγκεκριμένων εντολών που στο παρόν στάδιο αλληλοσυγκρούονται μεταξύ τους. Εξ’ ου και το δίλημμα του πρωθυπουργού.

Για να το διατυπώσουμε απλά και κατανοητά. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση, εξαπατώντας συνειδητά τον ελληνικό λαό, για να εφαρμόσει τα γεωστρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ, με στόχο τον πλήρη έλεγχό της. Ο έλεγχος αυτός είναι δυνατός μόνο, αν η Ελλάδα καταστραφεί οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και υπαχθεί ως προτεκτοράτο στην περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη, που ακούει στο όνομα Νέο – Οθωμανική Τουρκία. Στο σχέδιο αυτό εντάσσεται και η αφαίρεση επαρχιών της, όπως η Θράκη, η Μακεδονία και η Ήπειρος.

Η πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση στην οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό, την άμυνα, το μεταναστευτικό, την εξωτερική πολιτική και σε οποιοδήποτε άλλο τομέα, κυρίως απέναντι στην Τουρκία, υπηρετεί αυτόν τον στρατηγικό στόχο. Το σχέδιο αυτό υλοποιείται σταδιακά και μελετημένα ώστε να μη γίνει απόλυτα συνείδηση από τους Έλληνες «Νεοραγιάδες», που η διαφθορά, που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, έχει αλλοτριώσει. Στην εξέλιξη αυτή δεν ήταν καθόλου άμοιρα και τα κόμματα της Αριστεράς. Κάθε άλλο.

Η αλλοτρίωση αυτή οφείλεται φυσικά στην καταναλωτική μανία και «αποκτήνωση» του Έλληνα που προώθησαν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις με δανεικά. Είναι το μοντέλο στο οποίο εντάχθηκαν όλες οι πολιτικές παρατάξεις. Χωρίς τη σκόπιμη και σχεδιασμένη διαφθορά του ελληνικού λαού, τα σχέδια αυτά δεν θα μπορούσαν να ευοδωθούν.

Προέκυψε ωστόσο στο μεταξύ ένα πρόβλημα που αφορά τις σχέσεις μας με το Ισραήλ. Φαίνεται ότι το εβραϊκό λόμπι, που διαμορφώνει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, δεν είναι απόλυτα σύμφωνο με αυτήν την εξέλιξη, ύστερα από τη διένεξη του Ισραήλ με την Τουρκία και κυρίως με την ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην ΑΟΖ που συνορεύει με αυτήν της Κύπρου.

Το Ισραήλ, δεν είναι διατεθειμένο να αποκλειστεί τελείως από ισλαμικές χώρες, όπως το επιδιώκει η Τουρκία. Είναι επιπλέον σε θέση να επιβάλει τη θέλησή του, γιατί αποτελεί την μεγαλύτερη περιφερειακή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο.³⁹

Αν η Ελλάδα δεν εξασφαλίσει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο και κατ’ επέκταση με το Ισραήλ, ο κίνδυνος να αποκοπεί το Ισραήλ από την Δύση γίνεται πραγματικότητα. Εκτός από την Ελλάδα, το Ισραήλ είναι κυκλωμένο από ισλαμικά κράτη. Γι’ αυτό και εξέφρασε σαφώς την πρόθεση να αναγνωρίσει την ΑΟΖ της Ελλάδας, που σημαίνει ότι έμπρακτα αναγνωρίζει ΑΟΖ και στο Καστελόριζο.

Εδώ λοιπόν εντοπίζεται το δίλημμα του Γιώργου Παπανδρέου, που προς το παρόν παραμένει σε εκκρεμότητα, απ’ ότι δείχνουν τα γεγονότα. Σε ποιον αφέντη να υποκύψει και ποιον από τους δυο να ικανοποιήσει;

Ποια πολιτική θα ακολουθήσει ο ίδιος; Θα υποταχθεί πλήρως στις εντολές της Τουρκίας κάτω από την πίεση της Αμερικής ή θα ενδώσει στις εντολές του εβραϊκού λόμπι, που δεν θέλει με κανένα τρόπο να αποκοπεί το Ισραήλ από την επαφή του με την Ευρώπη; Η τελικά θα γίνει συνδυασμός και των δύο;

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι τελικά θα γίνει κάποιος συγκερασμός. Η πολιτική υπαγωγής μας στην επιτήρηση της Άγκυρας και του φίλου του Γιώργου Ερντογάν θα συνεχιστεί, εκτός ίσως από την περίπτωση της ΑΟΖ που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Ισραήλ.

Το Ισραήλ δεν θα έχει αντίρρηση στη στρατηγική των ΗΠΑ, εκτός από το θέμα της ΑΟΖ Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας, που θα κατοχυρώνει την εξυπηρέτηση της δικής του πολιτικής.

Οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται μέσω του ελέγχου της Ελλάδας από την Τουρκία, να αποκλείσουν οποιανδήποτε προσέγγιση της με τη Ρωσία, όπως επιχειρήθηκε π.χ. από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τον αγωγό Νοβοροσίσκ – Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, με τα ήδη γνωστά αποτελέσματα. Η μισή Ελλάδα κάηκε για το λόγο αυτό.

Τελικά είμαι της γνώμης ότι το Ισραήλ, δηλαδή το εβραϊκό λόμπι, σ’ αυτό αποκλειστικά το θέμα θα επιβάλει τη θέλησή του στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και φυσικά έμμεσα ή άμεσα και στην Ελλάδα. Οι ενδείξεις με την επίσκεψη του Υπουργού Εξωτερικών Μπεγλίτη και τις αμυντικές συμφωνίες που έχουν συναφθεί στο Ισραήλ πρόσφατα είναι ενθαρρυντικές προς αυτή την κατεύθυνση.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ: Η ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Ι. Το πρόβλημα της ΑΟΖ (Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης) Ελλάδας - Κύπρου

Πριν ξεκινήσουμε οποιαδήποτε εκτίμηση της σημασίας που έχει για Ελλάδα και Κύπρο η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη καλό είναι να αναφερθούμε σε όλο το ιστορικό που σχετίζεται με το θέμα αυτό και μας φέρνει σε αντιπαράθεση με την Τουρκία ή μάλλον η Τουρκία έρχεται σε αντιπαράθεση με την Ελλάδα.

Με βάση τα άρθρα 55-57 της νέας Σύμβασης, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή σε πλάτος έως 200 ναυτικά μίλια από τις γραμμές βάσης, από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη, των υδάτων, του βυθού και του υπεδάφους της θάλασσας.

Παράλληλα, η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (Άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.

Ο ανωτέρω χάρτης δείχνει ξεκάθαρα την οριοθέτηση της ΑΟΖ της Ελλάδας με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας. Η πρόβλεψη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης απαγορεύει στην Τουρκία να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι δηλαδή τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι "κάθονται" πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας.

Η νέα σύμβαση δεν καθορίζει ότι υπάρχει οποιαδήποτε διαφοροποίηση της ΑΟΖ, με βάση το μέγεθος ενός νησιού. Εφόσον το νησί δεν είναι βραχονησίδα και κατοικείται, έχει τα ίδια απολύτως δικαιώματα με την παράκτια ζώνη.

Ο ισχυρισμός περί ζωτικού χώρου δεν έχει σχέση με την ΑΟΖ παρά μόνο με τη δυνατότητα παράνομης επιβουλής της θέλησης ενός κράτους λόγω στρατιωτικής ή άλλης ισχύος, ενάντια στους διεθνείς κανόνες και διεθνείς συνθήκες. Τυχόν διαφορές στα θέματα της ΑΟΖ μπορούν να λυθούν με κοινή προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Στη σχετική ψηφοφορία που έγινε στις 30 Απριλίου 1982 στη Νέα Υόρκη για τη νέα Σύμβαση, 130 κράτη ψήφισαν υπέρ, τέσσερα κατά και 17 τήρησαν αποχή. Μέχρι το τέλος του 2008 επικύρωσαν τη Σύμβαση 157 χώρες, μεταξύ των οποίων η Κύπρος (12 Δεκεμβρίου 1988) και η Ελλάδα (21 Ιουλίου 1995). Η Τουρκία και η Βενεζουέλα αρνήθηκαν να υπογράψουν τη Σύμβαση λόγω της ΑΟΖ, επειδή και τα δύο αυτά κράτη έχουν μπροστά τους νησιά που δεν τους ανήκουν και έτσι εκ των πραγμάτων έχουν περιορισμένη ΑΟΖ.

Η ΑΟΖ στο Αιγαίο

Στις 12 Δεκεμβρίου 1988, η Κύπρος προχώρησε στην επικύρωση της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Το Φεβρουάριο του 2003 και τον Ιανουάριο του 2007, η Κύπρος υπέγραψε συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και το Λίβανο, αντίστοιχα.

Η συμφωνία βασίζεται στη διεθνώς αποδεκτή αρχή της μέσης γραμμής και τους όρους της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Τον Δεκέμβριο του 2010 ακολούθησε η υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών. Παράλληλα, η Κύπρος εγκαινίασε στις 16 Φεβρουαρίου 2007 τον πρώτο γύρο υποβολής αιτήσεων αδειών έρευνας και αδειών εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, ο οποίος έληξε στις 16 Ιουλίου 2007. Αριθμός εταιρειών επέδειξε ενδιαφέρον και δόθηκαν σε αυτές σχετικές πληροφορίες.

Η Τουρκία, αν και δεν υπέγραψε αλλά και ούτε επικύρωσε τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, υιοθέτησε περί το τέλος του 1986 ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και ήρθε σε συμφωνία με την τότε Σοβιετική Ένωση για τις επικαλυπτόμενες περιοχές, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της μέσης γραμμής. Αργότερα άρχισε συνομιλίες με την Βουλγαρία και την Ρουμανία για το ίδιο θέμα και ήρθε σε παρόμοια συμφωνία που είχε συνάψει με τους Σοβιετικούς. Έτσι, ενώ η Τουρκία έχει προχωρήσει σε συνεργασία με παρευξείνια κράτη στην οριοθέτηση της ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα – μιας "κλειστής ή ημίκλειστης θάλασσας", όπως και η Μεσόγειος – αρνείται να πράξει το ίδιο και στη Μεσόγειο, τη στιγμή που η ίδια δημιούργησε προηγούμενο στη Μαύρη Θάλασσα.

Παράλληλα, η Τουρκία είναι έτοιμη να δημιουργήσει μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) στην Μεσόγειο αγνοώντας τις διατάξεις της Διεθνούς Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας. Τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να δημοσιεύσει έναν εντελώς απαράδεκτο χάρτη, που δείχνει ότι η Κύπρος αποτελείται από δύο κράτη και η αποκαλούμενη "νότιος" Κύπρος έχει μια περιορισμένη ΑΟΖ. Επιπλέον αρνούνται να δώσουν δικαιώματα ΑΟΖ στην Κρήτη και στα Δωδεκάνησα και με αυτή την οριοθέτηση παριστάνουν ότι έχουν θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο! Ακόμη χειρότερα, η Τουρκία φαίνεται να έχει πλησιάσει τους Αιγυπτίους που μπορεί να αποδεχθούν μια τέτοια οριοθέτηση, η οποία δεν δίνει δικαιώματα ΑΟΖ στα ελληνικά νησιά Καστελόριζο και Στρογγύλη.

Η δημιουργία ΑΟΖ στις Ελληνικές θάλασσες δικαιολογείται για τους ακόλουθους λόγους:

Α. Υπάρχουν σήμερα 137 παράκτια κράτη που διαθέτουν ΑΟΖ. Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά στο Άρθρο 121, παράγραφος 2, ότι όλα τα νησιά και οι νησίδες, με εξαίρεση τους βράχους που δεν μπορούν να έχουν δική τους οικονομική ζώνη,  διαθέτουν ΑΟΖ  και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές
Αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας γιατί η Τουρκία δεν μπορεί να προβάλει τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί για δεκαετίες τώρα για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου. Δηλαδή ότι τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι βρίσκονται πάνω στην «υφαλοκρηπίδα» της Ανατολίας"

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, άρθρα 55-57 και 121 : Οικονομική Ζώνη και Υφαλοκρηπίδα ΠΑΝΤΑ ΣΥΜΠΙΠΤΟΥΝ, καθορίζονται με τα ίδια ακριβώς κριτήρια Τα συμπεράσματα δικά σας... Με την αναγνώριση του Αιγαίου ως Παρακτίου Αρχιπελάγους το κάθε νησί δεν αποτελεί μια αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά συνδέεται αρρήκτως με το διπλανό του, δημιουργώντας μια ενιαία αρχιπελαγική κυριαρχική αλυσίδα, εντός της οποίας η σημερινή διελκυστίνδα με την Τουρκία για το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. ή για το δικαίωμα των νησιών να παράγουν την υφαλοκρηπίδα τους δε θα είχε απολύτως καμία σημασία ή αιτία ύπαρξης

Οι κινήσεις της Ελλάδας

Κλειδί στην οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται και, κατά συνέπεια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι διαθέτει Αποκλειστικής Οικονομική Ζώνη. Με βάση την αρχή της μέσης γραμμής, το σύμπλεγμα του Καστελόριζου εξασφαλίζει την επαφή της ελληνικής με την κυπριακή ΑΟΖ. Οι δύο αυτές παρεμβάλλονται μεταξύ τουρκικής και αιγυπτιακής, γεγονός που περιορίζει σημαντικά την τουρκική ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο.

Προς το παρόν, όμως, ελληνική ΑΟΖ δεν υπάρχει, επειδή η Αθήνα δεν την έχει ανακηρύξει. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ένα παράκτιο κράτος αποκτάει ΑΟΖ με μονομερή δήλωση ανακήρυξης. Στη συνέχεια, συνάπτει συμφωνίες οριοθέτησης με τα γειτονικά κράτη. Εάν δεν καταστεί δυνατή η συμφωνία οριοθέτησης, ο τρόπος με τον οποίο οι γειτονικές χώρες λύνουν τη διαφορά τους είναι με παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο.

Δυστυχώς, ενώ η ελληνική κυβέρνηση έχει ξεκινήσει επαφές με την Λιβύη και την Αίγυπτο, παράβλεψε να ζητήσει διαβεβαιώσεις από την τελευταία ότι η οριοθέτηση θα γίνει βάσει των όρων της Συνθήκης που προβλέπουν ότι τα νησιά διαθέτουν την δική τους ΑΟΖ.

Η κατάσταση περιπλέχτηκε ακόμη περισσότερο, όταν οι Αιγύπτιοι ενημέρωσαν την ελληνική πλευρά πως θα αρχίσουν συνομιλίες για οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών με τη Τουρκία, τη στιγμή που οι δύο χώρες δεν διαθέτουν κοινά θαλάσσια σύνορα! Η Αίγυπτος θα μπορούσε να διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Τουρκία μόνο αν δεν αναγνωρισθούν τα δικαιώματα του Καστελόριζου.

Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου, η εμφανής συνέπεια θα είναι η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!.

Πριν μερικά χρόνια η κυπριακή πλευρά προσέγγισε την ελληνική κυβέρνηση και της ζήτησε να προχωρήσουν στην οριοθέτηση της ΑΟΖ των δυο κρατών, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα δεν άδραξε μια τόσο μεγάλη ευκαιρία που θα δημιουργούσε και ένα προηγούμενο όχι μόνο για το Καστελόριζο αλλά και θα δημιουργούσε μόνιμα θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!

Σε συζητήσεις βρίσκεται επίσης η Ελλάδα με την Λιβύη, με την τελευταία να μην φαίνεται ότι θα προβάλλει ιδιαίτερες αντιρρήσεις. Μοναδικό αγκάθι είναι ένας μεγάλος κόλπος στη Λιβύη, τον οποίο η κυβέρνηση της χώρας θέλει να τον κλείσει και ν' αρχίσει να μετράει την οριοθέτηση έξω από αυτόν τον κόλπο. Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα μπορεί να συμφωνήσει σε αυτό, λαμβάνοντας ελάχιστα μικρότερη ΑΟΖ από ότι με βάση την αρχή της μέσης γραμμής.

Ως προς την ΑΟΖ με την Ιταλία, υπάρχει ήδη οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ανάμεσα στις δύο χώρες και θα είναι πολύ εύκολο να υπάρξει και οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ τους.

Οι Τουρκικές απειλές για το οικόπεδο 12 άρχισαν και φουντώνουν διότι την 1η Οκτωβρίου (ημέρα της Κυπριακής Ανεξαρτησίας) αρχίζουν οι γεωτρήσεις για εξόρυξη φυσικού αερίου στο θαλάσσιο οικόπεδο 12 εντός της Κυπριακής ΑΟΖ.
Έχει σημασία να τονίσουμε τη στάση των ΗΠΑ κυρίως, αλλά και της Ρωσίας οι οποίες αναγνωρίζουν το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να διεξαγάγει έρευνες και αξιοποιήσει τον ορυκτό της πλούτο.

Οι Άγγλοι, που διαθέτουν κυρίαρχες βάσεις έχουν απεμπλακεί από την όλη υπόθεση ζητώντας απλώς οι όποιες έρευνες να γίνουν έξι ναυτικά μίλια μακριά από τις Αγγλικές βάσεις.,

ΙΙ. Ποια είναι η θέση της Ελλάδας στα θέματα εξωτερικής πολιτικής

Πολλά έχουν αλλάξει στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας που απ' ότι φαίνεται ανατρέπουν άρδην την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στη σχέση της τόσο με την Τουρκία, όσο με το Ισραήλ, αλλά ακόμη και με τα αραβικά κράτη. Σημαντική είναι και η αλλαγή που διαγράφεται από μέρους των ΗΠΑ απέναντι στην Ελλάδα. Η αξιοποίηση υπέρ της Ελλάδας και της Κύπρου των εντελώς νέων συνθηκών δεν έχει γίνει ακόμη συνειδητή. Ακόμη και η παρέμβαση του προέδρου των ΗΠΑ Ομπάμα σε θέματα οικονομικής πολιτικής υπέρ της Ελλάδας σηματοδοτεί ενδεχομένως και από την πλευρά αυτή την αλλαγή στάσης του υπέρ των ελληνικών συμφερόντων, που πριν από λίγο καιρό ήταν αδιανόητο. Είναι γνωστό ότι σχεδόν από τη μεταπολίτευση κι' εντεύθεν, αλλά και πριν από την χούντα των συνταγματαρχών τόσο το Ισραήλ, όσο και οι ΗΠΑ στήριζαν πάντοτε την Τουρκία εναντίον μας.

Η κατάσταση φαίνεται - και δεν υπάρχουν μόνο αποχρώσες ενδείξεις γι' αυτό, αλλά απτές αποδείξεις, έχει αλλάξει ριζικά υπέρ της Ελλάδας.

Οι συμφωνίες που υπογράφτηκαν ανάμεσα στον Υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Μπεγλίτη και το Ισραήλ είναι πρωτοφανής και αποδεικνύει έμπρακτα την αλλαγή αυτή.

Ας δούμε τι υπογράφτηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και το Ισραήλ και ας εκτιμήσουμε τη σημασία τους, για τον καθορισμό της Νέας Εξωτερικής πολιτικής με βάση τα νέα και, όπως τονίσαμε πρωτόγνωρα γεγονότα, που ξεπερνούν ακόμη και τη φαντασία μας και θεωρούνταν έως χθες αδιανόητο να συμβούν.

Στην συνάντηση Μπεγλίτη - Νετανάχιου συζητήθηκαν οι εξελίξεις γύρω από τις διμερείς σχέσεις Ισραήλ - Τουρκίας και Ελλάδας - Ισραήλ, όπου έγινε εκτενής αναφορά στις απειλές της Τουρκίας για τις έρευνες στην ΑΟΖ, που θα ξεκινήσουν προγραμματισμένα την 1 Οκτωβρίου, ημέρα ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με την υπογραφή συμφωνητικού στις 6.9.2011. Έγινε ακόμη σαφής αναφορά και στο Παλαιστινιακό, που έχει ιδιαίτερη σημασία για τη σχέση μας με τον λεγόμενο αραβικό κόσμο και τη σταθερότητα στην περιοχή.

Επιχειρησιακό μνημόνιο στρατιωτικής και αμυντικής συνεργασίας μεταξύ Ελλάδος-Ισραήλ, υπεγράφη κατά την επίσκεψη του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Μπεγλίτη στο Ισραήλ.

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Π. Μπεγλίτης, μετά το πέρας της συνάντησής του με τον Πρωθυπουργό του Ισραήλ κ. Μπέντζαμιν Νετανιάχου, έκανε τις εξής δηλώσεις, τις οποίες παραθέτουμε αυτούσιες, γιατί βάζουν τα θεμέλια της νέας εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, όχι μόνο με το Ισραήλ, αλλά και με όλο το γεωγραφικό χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.

«Η επίσκεψή μου στο Ισραήλ και οι συναντήσεις που έχω εντάσσονται στο πλαίσιο της στρατηγικής της Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού για την περαιτέρω ανάπτυξη και εμβάθυνση των διμερών σχέσεων Ελλάδας και Ισραήλ σε όλα τα επίπεδα και στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος και ενδιαφέροντος.

Η επίσκεψη μου συμπίπτει βέβαια με μια συγκυρία εξαιρετικά δύσκολη στην ευρύτερη περιοχή. Ήδη μου δόθηκε η ευκαιρία να συζητήσω με τον ομόλογό μου Υπουργό Άμυνας κ. Μπάρακ τις διμερείς αμυντικές σχέσεις και να υπογράψουμε επιχειρησιακό μνημόνιο στρατιωτικής και αμυντικής συνεργασίας μεταξύ των δυο χωρών με σαφείς στόχους και χρονοδιαγράμματα. Θέλουμε αυτή τη σχέση μεταξύ των δυο χωρών και στο πλαίσιο το στρατιωτικό και στο αμυντικό. Και οι δυο χώρες έχουμε ένα υψηλό επίπεδο τεχνολογίας και τεχνογνωσίας και μπορούμε να συνεργαστούμε στο πλαίσιο των Ένοπλων Δυνάμεων και στο πλαίσιο των αμυντικών μας βιομηχανιών, του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, στη βάση συμπαραγωγής και μεταφοράς τεχνολογίας και τεχνογνωσίας.

Η συζήτηση με τον κ. Μπάρακ ήταν πολύ ενδιαφέρουσα όπως και σήμερα με τον Πρωθυπουργό, κ. Νετανιάχου, με τον οποίο συναντήθηκα και συνομιλήσαμε για μια ώρα και για τις διμερείς σχέσεις και για τις ευρύτερες εξελίξεις στην περιοχή. Κοινή είναι η διαπίστωση από τις συναντήσεις μου ότι υπάρχει η πολιτική βούληση της Κυβέρνησης και των πολιτικών δυνάμεων για την ανάπτυξη των σχέσεων με την Ελλάδα.

Την ανάπτυξη αυτή δεν τη βλέπουν ως μια συγκυριακή προοπτική αλλά ως στρατηγική επιλογή. Είναι στρατηγική επιλογή και για την ελληνική Κυβέρνηση. Άρα, γίνεται αντιληπτό ότι και οι δυο χώρες έχουν την πολιτική βούληση να διαμορφώσουν μια σταθερή στρατηγική σχέση σε όλα τα επίπεδα και βεβαίως συγκεκριμένα στον τομέα της Άμυνας και της στρατιωτικής συνεργασίας.

Ασφαλώς και είμαστε ανήσυχοι για τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και αυτό το συζήτησα τόσο με τον Υπουργό Άμυνας, τον κ. Μπάρακ όσο και με τον Πρωθυπουργό, τον κ. Νετανιάχου. Θα έχω την ευκαιρία να το συζητήσω και με τον Υπουργό Εξωτερικών, κ. Λίμπερμαν και με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Πέρες. Φοβάμαι ότι η “αραβική άνοιξη” που δημιούργησε πολλές προσδοκίες υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και με μια ευρύτερη διεθνή πρωτοβουλία να εξελιχθεί σε “αραβικό χειμώνα” και να δημιουργήσει φυγόκεντρες δυνάμεις, άρα να συμβάλλει στην αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής. Κάτι που θα πλήξει και τα συμφέροντα της χώρας μας, της Ελλάδας, μιας χώρας που έχει ζωτικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Με το Ισραήλ είμαστε εταίροι και μπορούμε να γίνουμε στρατηγικοί εταίροι και δυο πυλώνες σταθερότητας και ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Άρα γίνεται αντιληπτή η σημασία της Ανάπτυξης των σχέσεων μας με το κράτος του Ισραήλ.

Συζητήσαμε επίσης τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από τις διμερείς σχέσεις Ισραήλ και Τουρκίας και αναφερθήκαμε εκτενώς στις απειλές της Τουρκίας για τις έρευνες στην ΑΟΖ, που θα ξεκινήσουν μετά τις 20 Σεπτεμβρίου, όπως επίσης είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε και για το Παλαιστινιακό, εν όψει της προσφυγής της Παλαιστινιακής αρχής στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Σε αυτό θέλω να πω την Εθνική θέση αρχής.

Υποστηρίζουμε τη δημιουργία ενός δημοκρατικού, ανεξάρτητου, βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους, με βάση τα σύνορα του 1967 και βεβαίως διαπραγματεύσεις μεταξύ των δυο πλευρών που πρέπει να γίνουν. Ένα Παλαιστινιακό κράτος που μπορεί να συνυπάρχει και να συμβιώνει δίπλα δίπλα με το κράτος του Ισραήλ, του οποίου βεβαίως πρέπει να σεβαστούμε και να υποστηρίξουμε τις ανησυχίες για την ασφάλεια του.

Θέλουμε ένα Ισραήλ ασφαλές. Θέλουμε ένα σταθερό Ισραήλ, γιατί είναι πόλος σταθερότητας και ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή. Βεβαίως η Ελλάδα, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα συμβάλλει στη συνδιαμόρφωση της κοινής θέσης της ΕΕ. Εάν δεν υπάρξει κοινή θέση της ΕΕ στη Γενική Συνέλευση για το Παλαιστινιακό, θα εξετάσουμε όλες τις εναλλακτικές δυνατότητες και θα προσεγγίσουμε το θέμα με το μέγιστο δυνατό ρεαλισμό. Γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει ως χώρα είναι να προωθήσουμε τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή, να λυθεί το Παλαιστινιακό, αλλά να μη δημιουργηθούν νέες αποσταθεροποιητικές συνθήκες στην περιοχή.

Γι αυτό καλούμε άμεσα στην επανέναρξη των διαπραγματεύσεων μεταξύ της Παλαιστινιακής αρχής και της Κυβέρνησης του Ισραήλ. Οι δυο πλευρές πρέπει να καθίσουν στο τραπέζι και να διαπραγματευθούν σοβαρά όλο το πλαίσιο επίλυσης του Παλαιστινιακού ζητήματος. »

Οι δηλώσεις του Μπεγλίτη καθορίζουν τις διμερείς σχέσεις Ελλάδας -Ισραήλ ως στρατηγικές σχέσεις.

Επίσης αποσαφηνίζουν πλήρως τις θέσεις της Ελλάδας απέναντι στο Παλαιστινιακό, που δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας για όσους θέλουν εσκεμμένα ή όχι να δημιουργήσουν προβλήματα, στις σχέσεις Ελλήνων και Παλαιστινίων.

Ασφαλώς οι σχέσεις, όπως τόνισε και ο κ. Μπεγλίτης πρέπει να διέπονται πάντοτε από το αμοιβαίο συμφέρον και ενδιαφέρον. Αυτό σημαίνει ότι και οι Παλαιστίνιοι δεν πρέπει να συντάσσονται άκριτα υπέρ των τουρκικών διεκδικήσεων έναντι της Ελλάδας, όταν οι διεκδικήσεις αυτές αντιβαίνουν στο διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες και ενάντια στα ψηφίσματα του Εθνικού Συμβουλίου και των Ηνωμένων Εθνών. Συνήθως το κριτήριο της αμοιβαιότητας και του αμοιβαίου συμφέροντος παραλείπεται από ορισμένους κύκλους της Ελλάδας λόγω λανθασμένης διεθνιστικής αλληλεγγύης και συμπαράστασης.

Στα πλαίσια της 3ήμερης επίσκεψης του από 3 - 6.9.2011 επίσκεψης του ο Υπουργός Άμυνας κ. Μπεγλίτης τόνισε επιπλέον ότι. "οι απειλές, όπως εκφράζονται από διάφορους αξιωματούχους της Τουρκίας, δεν βοηθούν το κλίμα της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας των χωρών" και πρόσθεσε ότι "οι σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ δεν είναι ανταγωνιστικές με τις χώρες του αραβικού κόσμου, ούτε ασφαλώς με την Τουρκία, αλλά έχουν αυτόνομο χαρακτήρα, δεν ετεροπροσδιορίζονται και κοιτάμε μπροστά, μέσα από την ανάπτυξη αυτών των σχέσεων, όπως επίσης ενδιαφερόμαστε για την περαιτέρω ανάπτυξη των σχέσεων με την Τουρκία - στη βάση όμως του σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών και όχι σε μια βάση μονομερών πρακτικών, συμπεριφορών και απειλών. Αυτό, όπως γίνεται αντιληπτό, δεν μπορεί να γίνει δεκτό από κανέναν".

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας σημείωσε ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο που πρέπει να υπάρξει ψυχραιμία από όλες τις πλευρές στην περιοχή της Μεσογείου. "Δεν είναι περίοδος συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων", είπε χαρακτηριστικά και κάλεσε όλες τις πλευρές να συμβάλουν, μέσα από την ανάπτυξη της συνεργασίας, στην προσπάθεια για μια καλύτερη και πιο ασφαλή περιοχή, "όπου όλοι θα βρουν το συμφέρον τους, το συμφέρον στην ειρήνη, την ασφάλεια και την συνεργασία".

ΙΙΙ. Ποια είναι η θέση της Κύπρου στα θέματα εξωτερικής πολιτικής

Αυτή η απροσδόκητη και "εξορθολογισμένη" αλλαγή πλεύσης της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας συμπλέει, απ' ότι φαίνεται, και με την αλλαγή στάσης της εξωτερικής πολιτικής της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία διαπιστώνουμε στις πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου της κ. Δημήτρη Χριστόφια.

Ας δούμε τ δήλωσε ο πρόεδρος Χριστόφιας στις 13.9.2011, μετά από σύσκεψη για το φυσικό αέριο με τους Υπουργούς Οικονομικών, Εσωτερικών, Εμπορίου, και Γεωργίας και του Υφυπουργού παρά τω Προέδρω.

"Η εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου αποτελεί αυτονόητο και αναγνωρισμένο κυριαρχικό δικαίωμα κάθε κράτους" δήλωσε την Τρίτη το μεσημέρι από το Προεδρικό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετά από σύσκεψη για το φυσικό αέριο με τους Υπουργούς Οικονομικών, Εσωτερικών, Εμπορίου, και Γεωργίας και του Υφυπουργού παρά τω Προέδρω.

"Η σημερινή σύσκεψη είχε ως αντικείμενο την πορεία των προσπαθειών αλλά και των ενεργειών της Κυπριακής Δημοκρατίας για την εκμετάλλευση πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων εντός των ορίων της αποκλειστικής της οικονομικής ζώνης.

Όπως είναι γνωστό εδώ και μερικά χρόνια η Κυπριακή Δημοκρατία με διάφορες αποφάσεις που έχουν ληφθεί δρομολόγησε την προσπάθειά της για εξερεύνηση του υποθαλάσσιου της πλούτου. Βήμα εξαιρετικής σημασίας προς αυτή την κατεύθυνση υπήρξε η σύναψη συμφωνιών με γειτονικές μας χώρες –και συγκεκριμένα την Αίγυπτο, το Ισραήλ και το Λίβανο- για οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης της χώρας μας.

Προχωρώντας ένα βήμα πάρα πέρα, η Κυπριακή Δημοκρατία συνήψε συμφωνία με την εταιρεία NOBLE ENERGY International για τη διεξαγωγή ερευνών στο τεμάχιο 12. Μέσα στα πλαίσια αυτής της συμφωνίας, την οποία το απόγευμα σήμερα θα ανανεώσουμε, έχουμε αποφασίσει η NOBLE ENERGY International να προχωρήσει στο προσεχές σύντομο χρονικό διάστημα σε διεξαγωγή ερευνητικής γεώτρησης.

Σκοπός της γεώτρησης είναι η διακρίβωση της ύπαρξης κοιτάσματος υδρογονανθράκων, που όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα γεωφυσικές έρευνες αυτή η πιθανότητα είναι πολύ μεγάλη. Πέραν τούτου, με την ερευνητική γεώτρηση θα διαπιστωθεί τόσο η ποσότητα όσο και η ποιότητα των πιθανών κοιτασμάτων. Μ’ αυτό τον τρόπο επακριβώς θα καθοριστεί η προοπτική και η δυνατότητα εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων αποθεμάτων.

Όπως γίνεται αντιληπτό, με την ερευνητική γεώτρηση προχωρούμε στην επόμενη φάση και εισερχόμαστε πλέον στην τελική ευθεία του προγραμματισμού που έχουμε καταρτίσει.

Η εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου αποτελεί αυτονόητο και αναγνωρισμένο κυριαρχικό δικαίωμα κάθε κράτους. Αυτό το κυριαρχικό δικαίωμα η Κυπριακή Δημοκρατία το ασκεί, σεβόμενη και εφαρμόζοντας πλήρως το διεθνές δίκαιο και τη Σύμβαση για το Δίκαιο της θάλασσας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Όλες οι αποφάσεις και όλες οι ενέργειες της χώρας μας κινούνται αυστηρά και απόλυτα μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια.

Από τον καιρό που η Κυπριακή Δημοκρατία ανέλαβε την προσπάθεια για έρευνα και εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου της πλούτου, η Τουρκία με διάφορους τρόπους προσπαθεί να αμφισβητήσει αλλά και να εμποδίσει τις όποιες ενέργειες της χώρας μας. Το τελευταίο δε διάστημα, η Τουρκία πέρα από την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκτοξεύει απειλές εναντίον της χώρας μας, όσο και των συνεργατών της στις προσπάθειες για εξόρυξη φυσικού αερίου. Η Τουρκία προκαλεί ένταση στην περιοχή στέλλοντας το μήνυμα ότι λειτουργεί σαν ταραξίας και παρανομεί παραβιάζοντας διεθνείς κανόνες.

Αυτή η πολιτική της Τουρκίας είναι ανεπίτρεπτη και καταδικαστέα. Οι απειλές εναντίον της Κύπρου για παρεμπόδιση των γεωτρήσεων και δημιουργία θερμού επεισοδίου διαταράσσουν τη διεθνή νομιμότητα και δημιουργούν κλίμα αστάθειας και έντασης στην ήδη ταραγμένη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, την ίδια ώρα που η Τουρκία διακηρύσσει πως ενδιαφέρεται δήθεν για σχέσεις μηδενικής αντιπαλότητας με τους γείτονές της.

Η Τουρκία εκτοξεύοντας απειλές επικαλείται τους Τουρκοκύπριους, εγείροντας θέμα ύπαρξης δικαιωμάτων για το φυσικό αέριο. Η Κυπριακή Δημοκρατία όπως και η Διεθνής Κοινότητα δεν αναγνωρίζουν τα αποσχιστικά δεδομένα που παράνομα δημιούργησε η Τουρκία το 1983 με την ίδρυση της λεγόμενης Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου.

Η Τουρκοκυπριακή Κοινότητα μπορεί να έχει όφελος από την εκμετάλλευση του όποιου πλούτου στο πλαίσιο μιας επανενωμένης πατρίδας.  Άλλωστε, στις διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού, έχουμε συμφωνήσει ότι τα θέματα της εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου της χώρας, είναι αρμοδιότητα της κεντρικής κυβέρνησης η οποία θα παρέχει οικονομική αρωγή μέσω του προϋπολογισμού στις δύο ομόσπονδες μονάδες. Είναι φανερό ότι η εκμετάλλευση των πιθανών κοιτασμάτων φυσικού αερίου μπορεί να λειτουργήσει ως κίνητρο για επίτευξη λύσης σύντομα και ολόκληρος ο λαός, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, να επωφεληθεί από την όποια θετική εξέλιξη.

Με προσοχή και ψυχραιμία παρακολουθούμε τις κινήσεις της Τουρκίας και επαγρυπνούμε. Ταυτόχρονα, υπερασπιζόμαστε τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας με ενέργειες και διαβήματα προς διάφορες κατευθύνσεις. Έχουμε προβεί σε διαβήματα προς το Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, τα μόνιμα μέλη αλλά και ευρύτερα σε μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Απευθυνθήκαμε  προς την Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος.

Σημαντικές χώρες και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση ανταποκρίθηκαν θετικά στα διαβήματά μας προβάλλοντας το απαράδεκτο της συμπεριφοράς της Τουρκίας και υπογραμμίζοντας τη σημασία της άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών. Θέλουμε να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας για τη θετική ανταπόκριση που συναντούμε. Στο ενδεχόμενο που η Τουρκία προβεί σε άνομη ενέργεια, κάτι που απευχόμαστε, αναμένουμε έντονη και αποτελεσματική αντίδραση από τη Διεθνή Κοινότητα.

Ιδιαίτερη αναφορά και ιδιαίτερες ευχαριστίες απευθύνω προς την Ελλάδα, για τη συνεχή και αμέριστη υποστήριξη που παρέχει στην Κύπρο. Ο συντονισμός με την Ελληνική Κυβέρνηση είναι συνεχής και η συνεργασία στενή και αγαστή.
Με φόντο τις απειλές της Τουρκίας και ενεργώντας για την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας, καλώ όλες τις πολιτικές δυνάμεις σε ενότητα και συστράτευση.

Για ενημέρωση και συλλογικό προβληματισμό με τα κόμματα, προτίθεμαι αμέσως μετά την επιστροφή μου από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, να συγκαλέσω συνεδρία του Άτυπου Συμβουλίου των Αρχηγών των κομμάτων".

Αυτά που τόνισε ο κ. Χριστόφιας είναι πρωτοφανή, γιατί ποτέ δε μίλησε με έναν τέτοιο τρόπο, που ανατρέπει σε μεγάλο βαθμό την ίδια του την πολιτική και των χειρισμό των σχέσεων ανάμεσα στην Τουρκία και την Κυπριακή Δημοκρατία.

Όλα αυτά αποτελούν καινούργια δεδομένα που δημιουργούν με τη σειρά τους ανασκευή και επαναπροσδιορισμό της εξωτερικής πολιτικής της Κύπρου, όπως αντιστοίχως και της Ελλάδας.

ΙΙΙ. Συμπεράσματα και προτάσεις, για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και της Κύπρου, με βάση τα νέα δεδομένα

Και στην περίπτωση αυτή θα θέσουμε ορισμένα κριτήρια, που θεωρούμε απαραίτητα, πριν προχωρήσουμε στις συγκεκριμένες προτάσεις.

Πρωταρχικά θα πρέπει να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας και να στήσουμε εικόνισμα στον Αχμέτ Νταβούτογλου, ως μέντορα και αρχιτέκτονα της στρατηγικής του Ταγίπ Ερντογάν, που οδήγησε αναπότρεπτα στο αγεφύρωτο χάσμα, όπως φαίνεται, ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ και αποτελεί με την έννοια αυτή το βατερλώ του στρατηγικού βάθους του Νταβούτογλου.

Στον βαθμό που η αντιπαλότητα ανάμεσα στις προαναφερόμενες χώρες μεγαλώνει στον ίδιο βαθμό αυξάνουν για την Ελλάδα και την Κύπρο οι δυνατότητες να αξιοποιήσουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως λέγεται, αυτής της νέας και πρόσφορης διεθνούς συγκυρίας, η οποία παίρνει και θα πάρει στο μέλλον μόνιμα χαρακτηριστικά, εφόσον και το επανανλαμβάνω αυτό κατά κόρον, για να μην υπάρχει παρεξήγηση και παρερμηνεία, παραμένει και αυξάνει η εχθρότητα των δύο πρώην στενών συμμάχων.

Ποια είναι όμως αυτά τα πλεονεκτήματα που μας επιβάλουν την πλήρη ανασκευή όλης της εξωτερικής πολιτικής που προηγήθηκε και τη διαμόρφωση ενός στρατηγικού βάθους εξωτερικής πολιτικής, κατ' αντιστοιχία προς το στρατηγικό βάθος του Νταβούτογλου; Αυτό είναι το ερώτημα και σ' αυτό θα καταθέσουμε τα συμπεράσματα και της προτάσεις μας.

Πρόκειται βασικά για διατύπωση και όχι επαναδιατύπωση μιας στρατηγικής εξωτερικής πολιτικής που δεν έχει καμία σχέση με ότι προηγήθηκε και θεωρήθηκε ελληνική και κυπριακή εξωτερική πολιτική, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε σε εθνική και γενικότερη καταστροφή.

Ξεκινούμε από τα κριτήρια. Τρία είναι τα κριτήρια που καθορίζουν τα συμφέροντα ενός κράτους, για να διαφυλάξουν την εθνική του ανεξαρτησία και τα κυριαρχικά του δικαιώματα:

1. Το φρόνημα ενός Λαού.
2. Η απαραίτητη αποτρεπτική δύναμη.
3. Οι συμμαχίες.
Θα ξεκινήσουμε αναλύοντας με τη σειρά τη σημασία των ανωτέρω τριων σημείων.
1. Το φρόνημα του λαού

Ο Αχμέτ Νταβούτογλου πολύ σωστά και σοφά διατύπωσε την άποψη για τη σημασία του φρονήματος ενός Λαού, την οποία σημειώσαμε σε άλλο κεφάλαιο, αλλά την επαναφέρουμε, γιατί έχει καθοριστική σημασία για την ύπαρξη ενός λαού. Είπε:

«Κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση, δεν έχουν πεδίο στρατηγικής λογικής, θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη, περιθωριοποιούνται στη διεθνή σκακιέρα».⁴⁰

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι αυτό ακριβώς που τονίζει ο Νταβούτογλου. Οι κυβερνώντες και όχι μόνο, από την μεταπολίτευση και δώθε, προσπάθησαν συνειδητά, μέσω του καταναλωτικού προτύπου και της καταστροφής όλων των πνευματικών και ηθικών αξιών του ε λ λ η ν ι κ ο ύ π ο λ ι τ ι σ μ ο ύ, να αποδυναμώσουν και φθείρουν το εθνικό του φρόνιμα και τον κάνουν εύκολη λεία της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, η οποία με τη σειρά της μας οδήγησε στην παρακμιακή κατάσταση που βιώνουμε σήμερα σ' όλα τα επίπεδα και σ' όλους τους τομείς.

Ο Ερατοσθένης Καψωμένος πολύ σωστά προσδιορίζει τη σημασία του ελληνικού πολιτισμού. Λέει σχετικά: "Εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να καταστήσουμε τον πολιτισμό μας 'στρατηγικό άξονα της ελληνικής πολιτικής, εσωτερικής και διεθνούς", γιατί όπως εξηγεί "ο πολιτισμός αντιπροσωπεύει τη συνολική αντίληψη που έχει μια κοινωνία για τον άνθρωπο, τη φύση και τον κόσμο. Είναι λοιπόν ένα σύστημα συστημάτων, που περιλαμβάνει και ιεραρχεί όλες τις εκφράσεις της υλικής και πνευματικής ζωής του λαού".⁴¹

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Λαοκράτης Βάσσης, ο οποίος σε μια μελέτη του ανέπτυξε το θέμα του πολιτισμού. Παρεμβαίνοντας στην πολιτική συγκυρία, τονίζει σ’ ένα σημείο, με σημασία για συγκεκριμένους αποδέκτες:

«Η Αριστερά πρέπει να θέσει επί τάπητος το πολιτιστικό πρόβλημά μας, ως το κεντρικό υπαρξιακό πρόβλημά μας, σ’ αυτό το ύπουλο γύρισμα των καιρών. Και να το θέσει σωστά, ως αληθινή πολιτική και πολιτισμική πρωτοπορία, με ταυτόχρονα ανοιχτά μέτωπα και εναντίον των διακινητών της εθνικιστικής κουλτούρας, που καπηλεύονται τα πατριωτικά αισθήματα του κόσμου και εναντίον των διακινητών της αποεθνοποιητικής υποκουλτούρας, που καπηλεύονται τ’ αντιεθνικιστικά αισθήματά τους».⁴²

Η διαφθορά που διάβρωσε τα πάντα και δημιούργησε όλη αυτή την κρίση, που φυσικά δεν είναι πρωταρχικά οικονομική ή πολιτική, αλλά κυρίως πολιτισμική, οφείλεται ακριβώς στην έκλειψη του ελληνικού πολιτισμού και την αντικατάστασή του με την καταναλωτική αποχαύνωση και αποκτήνωση. Τα αποτελέσματα τα ζούμε όλοι μας πλέον στο πετσί μας, όπως λέει ο λαός.

Το πρώτιστο καθήκον λοιπόν είναι να καλλιεργηθεί και σφυρηλατηθεί πάλι το φρόνημα του Έλληνα ως πρώτιστο καθήκον της ελληνικής πολιτείας, σύμφωνα και με τη ρήση του Περικλή στον επιτάφιο: "Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ' ελεύθερον το εύψυχον".⁴³ Στο εδάφιο αυτό ο Περικλής δεν εννοεί τίποτε άλλο παρά το φρόνημα, που είναι προϋπόθεση για την ελευθερία, που με τη σειρά της είναι προϋπόθεση για την ευδαιμονία.

Αυτοί που μας οδήγησαν στη σημερινή δυστυχία (κακοδαιμονία), είναι αυτοί που μας αφαίρεσαν την ελευθερία (είμαστε υπό κατοχή), και κατάφεραν να μας αφαιρέσουν την ελευθερία, γιατί μας συνέτριψαν το φρόνημα.

Για το λόγο αυτό το πρώτο και βασικό μέλημα είναι η έκ βάθρων αναμόρφωση της παιδείας με απομάκρυνση όλων εκείνων των πνευματικών ανθρώπων στα εκπαιδευτικά και πνευματικά ιδρύματα, όπως Υπουργείο Παιδείας (αφαίρεσαν σκόπιμα το "εθνικής), ΕΛΙΑΜΕΠ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο κ.λπ, που στόχος τους είναι να μεταβάλουν την ελληνική νεολαία βορά της κοινωνίας της αγοράς, προς δόξαν της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.

2. Ισχυρή αποτρεπτική δύναμη

Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν χρειαζόμαστε αμυντική θωράκιση και να ξοδεύουμε χρήματα για εξοπλισμούς, αντί να τα αξιοποιούμε σε επενδύσεις στην παιδεία, την υγεία, την πρόνοια κ.λπ. Ασφαλώς όλοι αυτοί έχουν δίκαιο, αν ζούσαμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, με γείτονες των οποίων οι κυβερνήσεις τρέφουν φιλικά αισθήματα απέναντί μας, είναι ειρηνόφιλοι, δεν διακατέχονται από αλυτρωτικές και επεκτατικές βλέψεις και εν πάση περιπτώσει του διακατέχει ένας ακατάσχετος διεθνισμός, που απαλείφει αυτομάτως όλα τα προβλήματα από την γειτονιά μας.

Μάλλον οι ανωτέρω έχουν σύγχυση εν κρανίω και δεν μπορούν να αντιληφθούν για πολλούς και διάφορους λόγους ότι η πραγματικότητα, στην περιοχή μας τουλάχιστον, είναι τελείως διαφορετική απ' αυτή που φαντασιώνονται. Άλλο είναι το θέμα της μίζας και της ρεμούλας για τα απαραίτητα εξοπλιστικά προγράμματα και άλλο ένα απαραίτητο τουλάχιστον μίνιμουμ αποτρεπτικής ικανότητας της πατρίδας μας.

Οι γείτονές μας εξοπλίζονται ως αστακοί. Εμείς δεν μπορούμε να το παίζουμε ειρηνοποιοί, εάν δεν θέλουμε να διακινδυνεύουμε την εθνική μας ανεξαρτησία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Πάλι θα ανατρέξω στη σοφία του Θουκυδίδη, που σ' ένα σημείο της ιστορικής του αφήγησης, γράφει χαρακτηριστικά και παραδειγματικά: "Οι φρόνιμοι, όταν δεν τους αδικεί κανείς, μένουν βέβαια, ήσυχοι, αλλά οι γενναίοι, όταν αδικούνται, πολεμούν και όταν ο πόλεμος τους ευνοήσει, κάνουν πάλι ειρήνη".⁴⁴

3. Συμμαχίες

Τόσο το φρόνημα, όσο και η αποτρεπτική ικανότητα των ενόπλων δυνάμεων, είναι σημαντικοί παράγοντες για να διασφαλίσουν την εσωτερική ειρήνη, το αίσθημα ασφάλειας που έχει ανάγκη ένας λαός, αλλά τελικά κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες δεν επαρκεί. Όταν οι κίνδυνοι προέρχονται από πολλές πλευρές και από γείτονες κυρίως όμως από ανατολικά, με βουλημικές, επεκτατικές διαθέσεις και διεκδικήσεις, προβάλλοντας κάθε φορά την απειλή πολέμου (βλ. casus belli) και παραβιάζοντας βάναυσα και αυθαίρετα τους διεθνείς κανόνες και το διεθνές δίκαιο, τότε τα πράγματα τόσο για την εσωτερική όσο και την εξωτερική ειρήνη και σταθερότητα γίνονται επικίνδυνα. Ένας τέτοιος γείτονας απέδειξε επανειλημμένα ότι είναι απρόβλεπτος και επικίνδυνος. Γιατί επιπλέον διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως είναι ο εποικισμός των κατεχόμενων περιοχών της Κύπρου, η εθνοκάθαρση με τους 200 χιλιάδες πρόσφυγες και δεν διστάζει να καταπατεί βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Στις περιπτώσεις αυτές και παρόμοιες περιπτώσεις είναι απαραίτητο να ανατρέχει ένα κράτος σε αναζήτηση συμμάχου ή συμμάχων. Παράδειγμα αποτελεί ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που είναι και το μοναδικό στη νεώτερη ιστορία.

Στην περίπτωση της Ελλάδας ο μόνος σύμμαχος στην περιοχή είναι καλώς ή κακώς το Ισραήλ. Και αυτό όχι με δική μας πρωτοβουλία, αλλά γιατί, όπως είμαστε βέβαιοι, μας τον επέβαλαν οι ΗΠΑ, δηλαδή το εβραϊκό λόμπι, για δικούς του απολύτως λόγους και για τα δικά του συμφέροντα, που όμως εξυπηρετούν συγκυριακά και τα δικά μας. Υπάρχει δηλαδή αναπάντεχα ταύτιση συμφερόντων, ενώ εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια το Ισραήλ υποστήριζε πάντοτε και χωρίς εξαίρεση την Τουρκία.

Τα πράγματα άλλαξαν ριζικά και καθοριστικά, όταν, όπως πρααναφέραμε, ήρθε στην εξουσία το κόμμα Εθνικής Σωτηρίας και Δικαιοσύνης του Ταγίπ Ερντογάν και διατυπώθηκε ως δόγμα εξωτερικής πολιτικής το "στρατηγικό βάθος" του Αχμέτ Νταβούτογλου, για την αναβίωση σε μοντέρνες βάσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως Νέο - Οθωμανισμός. Η υλοποίηση αυτού του στρατηγικού σχεδίου (δόγματος) προϋπέθετε την οριστική και παντελή ρήξη με το Ισραήλ, που θεωρήθηκε η εκ των ουκ άνευ προϋποθέσεων από την Τουρκία, για τον εναγκαλισμό με τον τρόπο αυτόν των μουσουλμανικών χωρών - κρατών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.⁴⁵

Και επειδή όπως αναλύσαμε απέναντι σ' έναν πάνοπλο και επιθετικό αντίπαλο, κάθε συμμαχία που προασπίζει τα εθνικά μας δίκαια, είναι ευπρόσδεκτη, με βάση πάντοτε "το αμοιβαίο συμφέρον και ενδιαφέρον", όπως τόνισε ο Υπουργός Άμυνας Πάνος Μπεγλίτης, χωρίς να παραβλάπτονται μάλιστα τα συμφέροντα των Παλαιστινίων, μια τέτοια συμμαχία ισχυροποιεί και θωρακίζει μαζί με τους άλλους παράγοντες, την Ελλάδα και αποτρέπει τον αντίπαλο από απονενοημένες και τυχοδιωκτικές ενέργειες, που θα έθεταν σε κίνδυνο την διεθνή ειρήνη, σταθερότητα και ασφάλεια της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Θεωρούμε ότι η αμυντική συμμαχία με το Ισραήλ αποτελεί μάνα εξ ουρανού, γιατί το Ισραήλ, όπως τονίσαμε σε προηγούμενα κεφάλαια, είναι η πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη στην περιοχή και επιπλέον διαθέτει, εφόσον χρειαστεί, την κάλυψη της Αμερικής.

Τα πλαίσια αυτής της συμμαχίας διατυπώθηκαν διατυπώθηκαν από τον κ. Πάνο Μπεγλίτη επισήμως και δεν αφήνουν περιθώρια παρανόησης και παρερμηνείας.

Με βάση όλα τα προαναφερόμενα μπορεί να εδραιωθεί ένα καινούργιο δόγμα από πλευράς της Ελλάδας και της Κύπρου, που τα βασικά του σημεία πρέπει να ανατρέπουν και ακυρώνουν ότι προηγήθηκε, δηλαδή την ενδοτική, που οδήγησε σε απαράδεκτες από κάθε πλευρά εθνικές υποχωρήσεις, και να περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:

1. Αμυντική συμφωνία με το Ισραήλ, που θα αποτρέπει κάθε επιβουλή από άλλο κράτος την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και θα προστατεύει από οποιαδήποτε καταπάτηση των διεθνών κανόνων και διεθνών συμφωνιών με στρατιωτικά μέσα.⁴⁶

2. Δημιουργία σε νέες βάσεις του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Ελλάδας - Κύπρου, για τη καλύτερη προστασία της Μεγαλονήσου ως Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η σημασία του είναι καταλυτική για τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου, ιδιαίτερα με βάση τις προφανείς τουρκικές προκλήσεις και την αλλαγή των ενεργειακών - γεωστρατηγικών ισορροπιών. Η Έλληνο - Ισραηλινή συμμαχία ενάντια σε έναν κοινό αντίπαλο αποτελεί τη χρυσή ευκαιρία για επαναλειτουργία σε νέες βάσεις, όπως τονίσαμε, του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος και εξασφαλίζει τη χάραξη μια πραγματικά εθνικής στρατηγικής.

3. Άμεση ανακήρυξη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης από μέρους της Ελλάδας, μετά από γνωστοποίηση της πρόθεσής της στους διεθνείς οργανισμούς.

Ανακήρυξη της ΑΟΖ με την Κύπρο, ώστε να κατοχυρωθούν τα θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο. Άμεση επαφή με τις ενδιαφερόμενες χώρες για την ρύθμιση της ΑΟΖ με Ιταλία, Λιβύη, Αίγυπτο και Αλβανία.

4. Ακύρωση της πολιτικής στήριξης της ένταξης της Τουρκίας στις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εφόσον δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, δεν καταργεί το casus belli και προσπαθεί να λύσει τα όποια προβλήματα με την Ελλάδα και την Κύπρο με βάση τους διεθνούς κανόνες και τις διεθνές συνθήκες και όχι με την πολιτική των εκβιασμών.

5. Κατάργηση την ενδοτικής πολιτικής της Ελλάδας με την ψευδεπίγραφη "Ελληνοτουρκική Φιλία", που υπηρετεί τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας. Ναι στην καλλιέργεια φιλίας ανάμεσα στους λαούς, όχι στην ρατσιστική και εθνικιστική πολιτική της γείτονος, που θέλει από τους Έλληνες να διαμορφώσει Νεο -Ραγιάδες του Νεο - Οθωμανισμού.

6. Κατάργηση της ψευδεπίγραφης "επαναπροσέγγισης" που σήμαινε απαράδεκτες υποχωρήσεις στην Τουρκία, μάλιστα χωρίς κανένα αντάλλαγμα, όπως ήταν η εκ περιτροπής προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος και οι πενήντα χιλιάδες έποικοι.

7. Ακύρωση οποιασδήποτε προσπάθειας δημιουργίας Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, που στην ουσία είναι η άλλη όψη της οριστικής διχοτόμησης του νησιού και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών, όπως επιδιώκει η Άγκυρα.. Η πολιτική της "επαναπροσέγγισης εξυπηρετεί την τουρκική λύση της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας

8. Εθνική πολιτική που θα εξασφαλίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, με βάση τις αποφάσεις των ΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος του Διεθνούς Οργανισμού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν πρέπει να παραδοθεί ως κοινότητα, όπως είχε πει πολύ σοφά ο μακαρίτης πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα από τους Έλληνες της Κύπρου να την ακρωτηριάσει, παραβαίνοντας ο ίδιος τις διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο.

9. Ακύρωση όλων των συμφωνιών που εγκυμονούν κινδύνους για την εθνική ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, όπως επιδιώκουν οι γείτονές μας από βορρά με την αναγνώριση των Σκοπίων ως Μακεδονία στο πρώτο συνθετικό και τον Μεγαλοϊδεατισμό της Αλβανίας, καθώς και από τα ανατολικά με τις επεκτατικές διεκδικήσεις της Τουρκίας σε Ελλάδα και Κύπρο.

10.Διεθνής εκστρατεία για ενημέρωση των διεθνών οργανισμών στα θέματα εξωτερικής πολιτικής.

11. Προώθηση της συνεργασίας του εβραϊκού και ελληνικού λόμπι στις ΗΠΑ και ανά τον κόσμο, για αμοιβαίο συμφέρον. Οι συνθήκες είναι ευνοϊκές και πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να τις αξιοποιήσει.

12. Συνεργασία με τις ευνοϊκά διακείμενες δυνάμεις, όπως π.χ. η Ρωσία, όμως μόνο σε τομείς που δεν έρχονται σε αντίθεση με τα αμερικανικά συμφέροντα και είναι για την Ελλάδα απαγορευτικά, όπως ο αγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη. Το μάθημα του Καραμανλή ας μας γίνει μάθημα. Ασφαλώς και θέλουμε να έχουμε τις στενότερες και επωφελέστερες σχέσεις με τη Ρωσία, αλλά όχι σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. Ορισμένα πράγματα, όπως απέδειξε η διεθνής πολιτική πρακτική, είναι απαγορευτικά, εφόσον ισχύουν οι συνθήκες που τα καθορίζουν σχεδόν αναγκαστικά. Όλα τα άλλα είναι ευχολόγια. Ο εμφύλιος, που έπρεπε να μας είχε διδάξει, ότι δεν εξαρτώνται όλα από τη θέλησή μας και ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Η καταστροφή της Κύπρου δεν είναι άμοιρη της πολιτικής Μακαρίου, τον οποίο οι ΗΠΑ θεωρούσαν Κάστρο της Μεσογείου. Οι ΗΠΑ, δεν θέλουν την προμήθεια της Ευρώπης και την εξάρτησή της από το πετρέλαιο και αέριο της Ρωσίας, για τους λόγους που αναφέραμε. Δεν είναι καθόλου αντίθετη ωστόσο στην προμήθεια πετρελαίου και φυσικού αερίου από Ισραήλ, Κύπρο και Ελλάδα, για ευνόητους λόγους.

13. Δημιουργία συμμαχίας με τις χώρες που διατρέχουν τον ίδιο ή παρόμοιο κίνδυνο από την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας και έχουν συμφέρον για μια συμμαχία, όπως είναι η Βουλγαρία, που έχει έναν τεράστιο αριθμό Μουσουλμάνων. Επιπλέον αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα με τα Σκόπια. Σύμφωνα μάλιστα με τη θεωρία του στρατηγικού βάθους του Νταβούτογλου, αυτά τα μέρη, δηλαδή ένα μεγάλο μέρος της Βουλγαρίας και ολόκληρη η Δυτική Θράκη με την Μακεδονία πρέπει να ενταχθούν στην Τουρκία. Αυτά δεν είναι θεωρίες, αλλά πραγματικότητα. Αυτή η συμμαχία μπορεί να συμπεριλάβει και την Σερβία και πιθανόν το Μαυροβούνιο. Πολλοί βλέπουν τα Βαλκάνια ως ενιαίο χώρο, όπως περίπου τις αραβικές χώρες. Δεν υπάρχει ενιαίος αραβικός κόσμος, όπως δεν μπορεί να υπάρξει ενιαίος βαλκανικός χώρος.

14.Αάπτυξη στενών αμοιβαίων σχέσεων με την Παλαιστίνη, που σημαίνει ότι και οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να στηρίζουν τις ελληνικές θέσεις και όχι να έχουν απαίτηση να αναλωνόμαστε σε διεθνιστική αλληλεγγύη προς αυτούς, ενώ οι ίδιοι θα στηρίζουν την Τουρκία.

Οι θέσεις που διατύπωσε ο Πάνος Μπεγλίτης στις δηλώσεις του καλύπτουν απολύτως την παλαιστινιακή αρχή για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Η συμμαχία με το Ισραήλ δεν σημαίνει, όπως πολλοί πιστεύουν απεμπόληση από μέρους της Ελλάδας της συμπαράστασής της Ελλάδας στον δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού. Περισσότερο δυνατότητα πίεσης έχει ένας σύμμαχος, παρά ένας με τον οποίο δεν δεσμεύεται σε τίποτε ή κρατάει εχθρική στάση.

Σχετικά με τις άλλες αραβικές χώρες δεν υπάρχει δυνατότητα ενιαίας πολιτικής, γιατί, όπως προαναφέραμε, δεν υπάρχει ενιαίος αραβικός χώρος με ενιαία πολιτική. Εκείνοι που μας στηρίζουν και συνεργάζονται μαζί μας αξίζουν και τη συμπαράστασή μας.

Η καλλιέργεια συνθηκών καλής γειτονίας και συνεργασίας πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής, που δεν θα βασίζεται στην αντιπαλότητα, αλλά στην ειρηνική συνεργασία και ειρηνική διευθέτηση των όποιων διαφορών.

15. Παραχώρηση στο Ισραήλ αποθηκευτικών χώρων υγροποιημένου αερίου στην Κύπρο και Ελλάδα (Κρήτη ή και αλλού) και εγκατάσταση αντιβαλιστικών πυραύλων για την προστασία τους.

16. Παραχώρηση βάσεων και άλλων διευκολύνσεων στο Ισραήλ για όσο διάστημα ισχύει και διαρκεί η απειλή από μέρους της Τουρκίας.

Γενικά στις διακρατικές σχέσεις ισχύει ο κανόνας της αμοιβαίας αλληλοκατανόησης και του αμοιβαίου συμφέροντος.

Όλα τα ανωτέρω που αναφέρθηκαν τόσο στην ανάλυσή μας όσο και στα συμπεράσματα και τις προτάσεις προϋποθέτουν κυβερνήσεις στην Ελλάδα και την Κύπρο, που είναι διατεθειμένες και έχουν τη θέληση να προασπίσουν την εθνική τους ανεξαρτησία και την εδαφική τους ακεραιότητα, καθώς και τα συμφέροντα τους, που δεν έρχονται σε σύγκρουση με τους διεθνείς κανόνες και τις διεθνείς συνθήκες.

Θα το πράξουν; Είναι το βασικό ερώτημα. Η δική μας άποψη είναι ότι θα τους αναγκάσει στην περίπτωση αυτή να το πράξουν κατ' εντολή του Ισραήλ, δηλαδή των ΗΠΑ, που πίσω του κρύβεται το εβραϊκό λόμπι. Μακάρι να ενεργοποιηθεί προς την κατεύθυνση υπεράσπισης των εθνικών θεμάτων και το ελληνικό λόμπι στην Αμερική και συνεργαστεί για τα κοινά συμφέροντα με το ισραηλινό.

Βασικά χρειαζόμαστε πατριωτικές κυβερνήσεις για να εφαρμόσουν πλήρως τα ανωτέρω, γιατί οι εξελίξεις από μέρα σε μέρα γίνονται πιο κρίσιμες.

Αυτή τη στιγμή η ύπαρξή μας και η υπεράσπιση των εθνικών θεμάτων βασίζεται κυρίως στον τρίτο παράγοντα που φέρει το όνομα: Συμμαχία μας με το Ισραήλ.

II. Το βατερλώ της στρατηγικής του Νταβούτογλου

Η αιματηρή επίθεση του Ισραήλ τον περασμένο χρόνο στην ειρηνευτική αποστολή βοήθειας προς τον χειμαζόμενο παλαιστινιακό λαό και μάλιστα σε διεθνή ύδατα ασφαλώς και δεν ήταν τυχαία.

Η κλιμάκωση της έντασης ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία πρόσφατα οφείλεται στην έκθεση Palmer του ΟΗΕ να δικαιολογήσει την πράξη αυτή ούτε λίγο ούτε πολύ ως αυτοάμυνα και ως νόμιμη ενέργεια του Ισραήλ.

Εντάσσεται σε μια κατά μέτωπο αντιπαράθεση γεωστρατηγικών σχεδιασμών της Τουρκίας με βάση τη στρατηγική Νταβούτογλου, για τον προσεταιρισμό των μουσουλμανικών λαών της περιοχής και την ανάδειξή της όχι μόνο ως περιφερειακής δύναμης, αλλά ως παγκόσμιας δύναμης.

Η στρατηγική Νταβούτογλου, που είναι διατυπωμένη στο βιβλίο του "στρατηγικό βάθος", μπορεί να έχει δυνατότητα επιτυχίας, εφόσον η Τουρκία προβάλει με έμφαση την αντίθεσή της στην πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστινίους.

Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική.

Η σύγκρουση Τουρκίας – Ισραήλ, με αφορμή αυτό το τραγικό περιστατικό στα διεθνή ύδατα, αναδεικνύει και τα όρια της τουρκικής διπλωματίας.

Ενώ με τους ΄Ελληνες υποτελείς και ραγιάδες του Νέο – Οθωμανισμού η πολιτική Νταβούτογλου στέφθηκε έως τώρα με πλήρη επιτυχία, με τους ισραηλινούς τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

Οι Ισραηλινοί με την προβοκατόρικη τους αυτή ενέργεια, που ήταν σχεδιασμένη και συνειδητή, ήθελαν να δείξουν στην Τουρκία ποιοι είναι οι κυρίαρχοι (οι πραγματικοί αφέντες) στην περιοχή.

Η πεποίθησή μου μάλιστα είναι ότι πιθανόν να την προκάλεσαν οι ίδιοι περίτεχνα, όπως είχε γίνει και με τον Σαντάμ Χουσείν και το Κουβέιτ, πριν από τον πόλεμο του κόλπου, όπου οι Αμερικανοί ενεθάρρυναν τον δικτάτορα να επέμβει, για να έχουν δικαιολογία να τον συντρίψουν.

Τι σημασία έχει μπροστά στην στρατηγική σκοπιμότητα, αν αδικοχαθούν και μερικές δεκάδες, εκατοντάδες και εκατομμύρια άνθρωποι;

Το Ισραήλ ακολουθεί ανέκαθεν την πολιτική: «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Έχει μάλιστα τη δύναμη να την επιβάλει. Από αυτή την πολιτική δεν υπάρχει καμία παρέκκλιση και για κανέναν λόγο. Εφαρμόζουν πάντοτε την ανωτέρω ρήση - δόγμα της Παλαιάς Διαθήκης και μάλιστα ασύμμετρα. (ένα δόντι θα μου βγάλεις εσύ, δέκα και παραπάνω θα σου βγάλω εγώ).

Με αυτή την έννοια το Ισραήλ θέλησε να προβάλει διεθνώς, αλλά και στην Τουρκία ειδικότερα, τη δική του πολιτική ισχύος.

Στόχος της ενέργειάς του είναι να συσπειρώσει ολόκληρο το εβραϊκό λόμπυ τόσο στην Αμερική, που κρατούσε απέναντι στην Τουρκία αμφίρροπη στάση, όσο και παγκόσμια.

Επιπλέον δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το Ισραήλ έχει άριστα εκπαιδευμένο στρατό, αλλά και καλά εκπαιδευμένο εφεδρικό στρατό που ο αριθμός του μπορεί να φτάσει και τα τρία εκατομμύρια, δηλαδή τον μισό του σημερινού του πληθυσμού και μια εμπειροπόλεμη και αποτελεσματική πολεμική αεροπορία που είναι σε θέση να τα βάλει με οποιαδήποτε περιφερειακή δύναμη και φυσικά και με την Τουρκία. Επιπλέον διαθέτει και ατομικές βόμβες που ασφαλώς και δεν θα δίσταζε να τις χρησιμοποιήσει, αν διακινδύνευε η επιβίωσή του. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης μπορεί να το οδηγήσει σε απονενοημένες πράξεις. Αλλά αυτά δεν μας δίδαξε ο Θουκυδίδης; Μια μικρή απόδειξη των ανωτέρω αποτελεί και η πρόσφατη δήλωση του υπουργού ενέργειας του Ισραήλ. κ. Ούζι Λαντάου, που εγγυήθηκε ξεκάθαρα την ασφάλεια των γεωτρήσεων και της Κύπρου:

Το Ισραήλ εγγυήθηκε την ασφάλεια των γεωτρήσεων της Κύπρου! "Το Ισραήλ μπορεί να υποστηρίξει και να εγγυηθεί την ασφάλεια των εξεδρών" Το γεωτρύπανο "Homer Ferrigton" της Noble Energy, εγκαταλείπει την ΑΟΖ του Ισραήλ και μπαίνει στην ΑΟΖ της Κύπρου σε ακριβώς δέκα ημέρες και γύρω του θα αναπτυχθεί ένας τεράστιος κλωβός ασφαλείας. Από αυτή την πολιτική δεν υπάρχει καμία παρέκκλιση και για κανέναν λόγο. Εφαρμόζουν πάντοτε και παντού την Παλαιά Διαθήκη

Η ισραηλινή κυβέρνηση δηλαδή δεν συγκρίνεται και δεν έχει σχέση με τις ψοφοδεείς και υποτελείς ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά έχει αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις των πολιτών της και ακλόνητο πατριωτικό φρόνημα.

Ο πολίτης φροντίζει το κράτος και το κράτος τον πολίτη, με τρόπο παραδειγματικό.

Με αυτή την έννοια θέλει με την σκόπιμη αυτή ενέργεια, να δείξει τόσο στους Τούρκους, όσο και στη διεθνή κοινότητα, ποιος έχει το πάνω χέρι στην περιοχή.

Με αυτή την έννοια επίσης θέλει να συνετίσει την Τουρκία, να σταματήσει την πολιτική της κατά του Ισραήλ, γιατί το τελευταίο πέρα από την στρατιωτική του υπεροχή απέναντι στην Τουρκία έχει και τη δυνατότητα να της δημιουργήσει και άλλα προβλήματα όπως π.χ. η αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από την αμερικανική γερουσία και η δημιουργία πολιτικής αυτονόμησης του Βόρειου Κουρδιστάν, (του τουρκικού τμήματος) ενώ στο Νότιο Κουρδιστάν (βόρειο Ιράκ) είναι οι κύριοι εκπαιδευτές του κουρδικού στρατού και των μυστικών τους υπηρεσιών. Ανά πάσαν στιγμή το Ισραήλ μέσω των Κούρδων μπορεί να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στην Τουρκία. Επιπλέον η Τουρκία φοβάται ότι ο στρατηγικός της στόχος να αναδειχτεί σε παγκόσμια δύναμη ή έστω σε περιφερειακή μπορεί να υπονομευτεί, αν το Ισραήλ καταφέρει να την υποβιβάσει ως ενεργειακή δύναμη, πρώτον μέσω της εκμετάλλευσης του πετρελαίου και φυσικού αερίου της περιοχής και μέσω της δημιουργίας εναλλακτικών διόδων μεταφοράς του μαύρου χρυσού εκτός Τουρκίας. Φαίνεται πως η ανακατατάξεις στην Βόρειο Αφρική και την Ανατολική Μεσόγειο αυτό το σχέδιο προοιωνίζουν.

Η διαρκώς αυξανόμενη ένταση ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ έγκειται εν κατακλείδι στον κίνδυνο που διαβλέπει η Τουρκία από μέρους του Ισραήλ, να ακυρώσει τη στρατηγική στόχευση της Τουρκίας και τη διαλύσει "εις τα εξ ων" συνετέθη. Όλα τα άλλα είναι αφορμές και επιφαινόμενα της διένεξης. Όσο η Τουρκία θα επιδιώκει να υλοποιήσει το στρατηγικό της σχέδιο, άλλο τόσο θα βαθαίνει η αντιπαλότητα και η μέχρι συρράξεως εχθρότητα ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία.

Η Τουρκία υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της και η υπερφίαλη αλαζονεία και υπεροψία της, η γνωστή "υβρις" (η ψυχολογία παίζει πάντοτε καθοριστικό ρόλο) την οδήγησε να παραβλέψει τον παράγοντα Ισραήλ. Το παράδειγμα του πλοίου «Μαβί Μαρμαρά», πάνω στο οποίο οι Ισραηλινοί εκτέλεσαν εννέα Τούρκους, είναι χαρακτηριστικό.

Πέρα από την σαφή καταδίκη αυτής της απάνθρωπης ενέργειας, που έχει τα χαρακτηριστικά κρατικής τρομοκρατίας, πρέπει να τονιστεί ότι είναι καταδικαστέες οποιεσδήποτε ενέργειες που καταπατούν με τον πιο βάναυσο τρόπο το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες και η Τουρκία, που θέλει δήθεν να δείξει τις ανθρωπιστικές της ευαισθησίες, δεν μπορεί να το παίζει αναμάρτητη, ούτε να επικαλείται το διεθνές δίκαιο εκεί που τις συμφέρει.

Αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο είναι εισβολή και κατοχή μιας ανεξάρτητης χώρας με ένα στρατό ο οποίος είναι στρατός κατοχής. Η εθνοκάθαρση που επιχείρησε με την εκδίωξη 200 χιλιάδων Ελληνοκυπρίων από τις πατρογονικές τους εστίες και που αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, έχει σχέση αναλογικά με αυτό που γίνεται από τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους.

Η Τουρκία δεν είναι παντοδύναμη, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν τα Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού των διαπλεκομένων (κατά τα άλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης).

Ο μουσουλμανικός κόσμος είναι αθεράπευτα διασπασμένος. Δεν υπάρχει ο γενικά και αόριστα λεγόμενος "Αραβικός κόσμος", τον οποίου επικαλούνται είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα ορισμένοι. Οι πρίγκιπες, εμίρηδες και βασιλειάδες των αραβικών χωρών επιζητούν την αμερικάνικη ομπρέλα προστασίας (και έμμεσα την ισραηλινή, όσο παράξενο κι’ αν φαίνεται αυτό, βλ. Κουβέιτ, βλ. Σαουδαραβία).

Από την άλλη οι Σιίτες του Ιράν δεν είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν στην Τουρκία την ηγεμονία των ομοθρήσκων τους στους ισλαμιστές της Άγκυρας, παρά τα φαινόμενα, που όμως απατούν.

Ούτε οι τουρκογενείς χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία είναι πρόθυμες να τα χαλάσουν με τη γείτονα για χάρη της Τουρκίας.

Η περίφημη στρατηγική Νταβούτογλου στη διένεξή του με το Ισραήλ, έφθασε τα όριά της. Εξαίρεση η Ελλάδα, λόγω υποχωρητικότητας από πλευράς ελληνικών κυβερνήσεων.

Εκεί δεν μπορεί να παίξει τα παιχνίδια του ο Νταβότογλου, γιατί οι Ισραηλινοί δεν είναι Νέο - Οθωμανοί ραγιάδες.

Η Τουρκία είναι ευάλωτη και αποτελεί έναν γίγαντα με πήλινα πόδια. Αυτό το ξέρουν οι Ισραηλινοί, όχι δυστυχώς οι ΄Ελληνες

Η περίφημη στρατηγική Νταβούτογλου, εξάντλησε τα όριά της, με αντίπαλο το Ισραήλ. Εξαίρεση η Ελλάδα, λόγω υποχωρητικότητας από πλευράς ελληνικών κυβερνήσεων. Όσον αφορά τις ελληνικές κυβερνήσεις ακολούθησαν συνειδητά άλλη πορεία, που έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της Ελλάδας.

Εκεί δεν μπορεί να παίξει τα παιχνίδια του ο Νταβότογλου, γιατί οι Ισραηλινοί δεν είναι Νέο - Οθωμανοί ραγιάδες. Επιπλέον η στρατηγική σημασία της Τουρκίας δεν είναι η ίδια, όπως επί ψυχρούν πολέμου. Ο στρατιωτικός κίνδυνος από μέρους της Ρωσίας έχει βασικά εκλείψει. Ο πόλεμος τώρα διεξάγεται στο πεδίο κυρίως των υδρογοναθράκων.

Η Τουρκία είναι ευάλωτη και αποτελεί έναν γίγαντα με πήλινα πόδια. Αυτό το ξέρουν οι Ισραηλινοί, όχι δυστυχώς οι Έλληνες.

---

1 Προσφάτως γίνεται λόγος και για τους ιδρίτες μεθανίου, οι οποίοι αποτελούν τη νέα μορφή ενεργειακών πόρων που αναδύονται στην παγκόσμια αγορά και αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον από γεωπολιτικής και τεχνολογικής πλευράς. Βλ. σχετικά άρθρο του Ιωάννη Μάζη και Γεωργίου Σγουρού, «Κατανομή των ιδριτών μεθανίου και διεθνής γεωπολιτική της ενέργειας», περιοδικό «Επίκαιρα», 21/4/2010. Η Ελλάδα φυσικά διαθέτει και σωρεία άλλων πολύτιμων μετάλλων του φυσικού πλούτου της χώρας μας, όπως ουράνιο, χρυσό, χρώμιο, μαγγάνιο, βωξίτη, στηκτίτες κ.λπ.

2 Στην περίπτωση αυτή δεν έχει σημασία ποια είναι η συγκεκριμένη πηγή ενέργειας. Σήμερα είναι σαφώς το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, αύριο μπορεί να είναι κάποια άλλη. Το ουράνιο κατέχει στην περίπτωση αυτή εξέχουσα θέση. Και διαπιστευμένα υπάρχει ουράνιο στην Κεντρική Μακεδονία και Θράκη, όπως και χρυσός. Για πετρέλαιο μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία.

3 Έτσι μόνο μπορούν να εξηγηθούν και τα φαινόμενα στη Βόρεια Αφρική καθώς και στο Αφγανιστάν.

Η προπαγάνδα για δημοκρατικές ευαισθησίες και ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν φτηνή δικαιολογία για όσους από συμφέρον ή ηλιθιότητα είναι επιρρεπείς σε τέτοιες υποκριτικές επιχειρηματολογίες.

4 Η περίπτωση του Ιράκ έχει και μια άλλη διάσταση, πολύ σημαντική. Η εισβολή και κατοχή του Ιράκ από τα αμερικανικά και αγγλικά στρατεύματα δεν οφειλόταν, όπως αποδείχτηκε, για τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά κυρίως γιατί ο Σαντάμ Χουσεΐν κατείχε ένα σημαντικό ποσοστό της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου και επιπλέον επιχειρούσε να το πουλήσει, όχι σε δολάρια, αλλά σε άλλα νομίσματα. Αυτό θα αποτελούσε θανάσιμο πλήγμα για το δολάριο.

5 Τα Σκόπια αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κράτους – προτεκτοράτου των ΗΠΑ.

6 Το γεγονός του ετεροπροσδιορισμού το αναλύουμε σε άλλη μας μελέτη με τίτλο: Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκράμσι και η πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς, εκδ. "ΚΨΜ", Αθήνα 2011.

7 Ο κίνδυνος που διαβλέπει το Ισραήλ, να κατασκευάσει το Ιράν πυρηνικά όπλα και αναδειχτεί σε έναν επικίνδυνο αντίπαλο, μπορεί να το οδηγήσει τελικά στην στρατιωτική του παρέμβαση για την καταστροφή των πυρηνικών του εγκαταστάσεων.

8 Ενδιαφέρον είναι ένα άρθρο του Ιγνατίου, που δείχνει την ανικανότητα και την αδυναμία των αμερικανών συμβούλων και διπλωματών στο Υπουργείο Εξωτερικών να εκτιμήσουν σωστά τη σχέση Ισραήλ - Τουρκίας, παραμένοντας στα παλιά στερεότυπα περί συμμάχου Τουρκίας κ.λπ. βλ. Μιχάλης Ιγνατίου, "Γράμμα από την Ουάσινγκτον, Άλλαξε η γειτονιά μας", άρθρο στην εφημ. "Φιλελεύθερος", 12.9.2011.
Online, στο http://www.philenews.com/digital/PrintForm.aspx?nid=3829702

9 Η τοποθέτηση της νατοϊκής πυραυλικής ασπίδας πρόσφατα στο έδαφος της Τουρκίας, που κατά βάση στρέφεται εναντίον του Ιράν, δεν είναι σε θέση να αλλάξει την στάση της Αμερικής, παρ' όλες τις προσπάθειες των ΗΠΑ για συμβιβαστικές λύσεις. Φαίνεται ότι το χάσμα Τουρκίας - Ισραήλ είναι αγεφύρωτο.

10 Η διένεξη με το Ισραήλ ξεκίνησε από τη στιγμή που ο Ταγίπ Ερντογάν και η τουρκική κυβέρνηση γενικότερα ασπάστηκε και θέλει να θέσει ή μάλλον θέτει σε εφαρμογή το δόγμα Αχμέτ Νταβούτογλου, που αναλύεται στο έργο του "Στρατηγικό βάθος" και στο οποίο θα αναφερθούμε. Φανερά ξεκίνησε με την ανεξήγητη και αδικαιολόγητη εκ πρώτης όψεως της στάσης του Ταγίπ Ερντογάν στο Νταβός, απέναντι στον εκπρόσωπο του Ισραήλ Πέρες. Η κρίση κυοφορείται συνεπώς από καιρό και συνεχίζει να παίρνει ανεξέλεγκτες ή κατά το μάλλον ή ήττον προσχεδιασμένες διαστάσεις.

11 Είναι γνωστό ότι υπάρχει αγωγός πετρελαίου από το Ιράκ μέσω Συρίας στην Ανατολική Μεσόγειο, ο οποίος είχε περιπέσει σε αχρηστία, λόγω των γνωστών περιπλοκών στην περιοχή.

12 Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμε ότι ο αγωγός Μπακού - Τσεϊχάν περνάει από κουρδικές περιοχές. Αυτός ήταν ο λόγος που βομβαρδίστηκαν τρεις χιλιάδες κουρδικά χωριά. Η αυτονόμηση της περιοχής αφαιρεί από την Τουρκία τον έλεγχο αυτής της διόδου των υδρογονανθράκων.

13 Επίσημοι κύκλοι στο Ισραήλ θεωρούν μάλιστα την στρατιωτική σύγκρουση Ισραήλ - Τουρκίας αναπόφευκτη. Αυτό ισχυρίζεται η ισραηλινή ιστοσελίδα «DEBKA», η οποία διατηρεί στενές σχέσεις με διάφορες κρατικές υπηρεσίες του Ισραήλ.

Η ισραηλινή ιστοσελίδα επισημάνει επιπλέον ότι η Τουρκία διεκδικεί δυναμικά μερίδιο από τα ενεργειακά κοιτάσματα της Μεσογείου και ηγετικό ρόλο στον μουσουλμανικό κόσμο μέσα από την σύγκρουση της με το Ισραήλ.

Μια τέτοια εξέλιξη επιβεβαιώνεται και από τις δηλώσεις του ίδιου του Ερντογάν, ο οποίος κλιμακώνει τους τόνους της αντιπαράθεσης τόσο με την Κύπρο όσο και με το Ισραήλ, διατυπώνοντας νέες απειλές ενόψει της προγραμματισμένης έναρξης γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ. Σε συνέντευξη του πριν λίγες μέρες στο Al Jazeera, (Σεπτέμβριος 2011) ο Ερντογάν προειδοποίησε ότι «τουρκικά πολεμικά πλοία έχουν εξουσιοδοτηθεί να προστατεύουν τα σκάφη μας που θα μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα». Πρόσθεσε επίσης ότι η Τουρκία δεν θα επιτρέψει στο Ισραήλ να δρα σε αποκλειστικές ζώνες στην Ανατολική Μεσόγειο.

14Αντιδρώντας στην αντι-Ισραηλινή πολιτική της Τουρκίας ο υπ. Εξωτερικών του Ισραήλ κ. Avigdor Lieberman, βάζει σε εφαρμογή μια σειρά αντιμέτρων προς την Τουρκία, με πρώτο στόχο να προωθήσει, σε συνεργασία με τους Αρμενίους, τη διεθνή αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας. Προς το σκοπό αυτό κατά την επίσκεψή του το μήνα Σεπτέμβριο 2011 στις ΗΠΑ, θα έρθει σε επαφή με ηγέτες του αρμενικού λόμπι και πιθανόν και με ηγέτες του PKK στην Ευρώπη. Δεν είναι τυχαία για το λόγο αυτό και η αντίδραση του Αχμέτ Νταβούτογλου, που δημοσιεύτηκε σε άρθρο της εφημ. "Τα Νέα", με τίτλο "Ο πόλεμος δηλώσεων Ισραήλ - Τουρκίας", 11.9.2011: Προειδοποίηση προς πάσα κατεύθυνση απηύθυνε ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου τονίζοντας :«Κανείς δεν πρέπει να δοκιμάσει την ισχύ της Τουρκίας».

Όπως ο ίδιος τόνισε, έχει διαμορφωθεί η εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι υπάρχει ενδεχόμενο το Ισραήλ να σχεδιάζει να στηρίξει το PKK.

Ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών, όταν ρωτήθηκε γι' αυτήν την εντύπωση που έχει δημιουργηθεί στην κοινή γνώμη είπε:«Καταρχάς το Ισραήλ, πρέπει όπως κάθε υπεύθυνη χώρα, να τηρήσει υπεύθυνη στάση στο θέμα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Το γεγονός ότι οι φήμες αυτές έχουν δημοσιευτεί και στο ισραηλινό τύπο, έχει δημιουργήσει αφενός την εντύπωση αυτή στην κοινή γνώμη και αφετέρου την ανάγκη να ερευνηθεί και να επιδειχθεί η αναγκαία αντίδραση εκ μέρους της κυβέρνησής μας».

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο Νταβούτογλου, αναφερόμενος στο θέμα του PKK, έκανε αναφορά όχι μόνο στο Ισραήλ αλλά και σε κάποια χώρα «Χ». Είπε δηλαδή: «Το Ισραήλ ή κάποια χώρα Χ, όποιος κι αν το κάνει, οπωσδήποτε θα πάρει απάντηση».
Ο ίδιος τόνισε ότι «το PΚΚ έχει εξελιχθεί σε μέσον αυτών που θέλουν να αποδυναμώσουν την Τουρκία».

Αυτό θα έδινε αφορμή και στην Ελλάδα, να αναδείξει το θέμα της Ποντιακής Γενοκτονίας, με την προϋπόθεση βέβαια ότι υπήρχε στην πατρίδα μας μια πατριωτική κυβέρνηση και όχι εθελόδουλη, όπως οι κυβερνήσεις μετά την μεταπολίτευση, για να αναφερθούμε μόνο στην περίοδο αυτή.

15 Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκράμσι και η πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς, εκδ. "ΚΨΜ", Αθήνα 2011, σ. 102.

16 Βλ. και σχετικό άρθρο στο περιοδικό «Επίκαιρα» 10.3. – 16.3.2011, τεύχος 7.

17 Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος: Η διεθνής θέση της Τουρκίας, εκδ. «Ποιότητα», Αθήνα 2010, σ. 57. Πολύ σημαντικές είναι και οι απόψεις που εκφράζει ο Βασίλειος Μαρκεζίνης στα εθνικά μας θέματα που σχετίζονται και με την Τουρκία, που αξίζει να τα μελετήσει κανείς. Βλ. για το λόγο αυτό: Βασίλειος Μαρκεζίνης, Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2010, σ. 279.,και Η Ελλάδα των Κρίσεων, ένα προσωπικό δοκίμιο, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2011. Σε πολλά θέματα η δική μας ανάλυση αποκλίνει από την ανάλυση του κ. Μαρκεζίνη, γιατί πιστεύουμε ότι στα συγκεκριμένα αυτά θέματα η ανάλυσή του είναι λανθασμένη.

18 Ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, μπερδεύοντας τον ιμπεριαλισμό με τον διεθνισμό, έχει οδηγηθεί στην απαξίωση και τελικά στην απομόνωση της από την ελληνική κοινωνία και την περιθωριοποίηση της. Κι’ αυτό, γιατί εγκατέλειψε την εαμική παράδοση και τον πατριωτισμό των Ελλήνων σε δεξιούς και ακροδεξιούς κύκλους. Τρανό παράδειγμα τα γεγονότα του Αγίου Παντελεήμονα και όχι μόνο. Στη σημερινή ζοφερή κατάσταση της Ελλάδας, η Νέα Δημοκρατία σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, φαντάζει αριστερή δύναμη. Η αντιλαϊκή πολιτική του ΠΑΣΟΚ έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

19 Βλ. Ρόζα Λούξεμπουργκ, Η ρωσική επανάσταση, εκδ. «Κοροντζή», Αθήνα 1978, σ. 83.

20 Λαμπρό παράδειγμα εξαίρεσης αυτού του κανόνα αποτελεί ο επιχειρηματίας κ. Εμφιετζόγλου.

21 Πολλοί στρατηγικοί αναλυτές υποστηρίζουν με το δίκαιό τους ότι ένα κράτος, για να διατηρήσει την εθνική του ανεξαρτησία, πρέπει να εξασφαλίζει τρία πράγματα: Πρώτον το φρόνημά, δεύτερον μια επαρκή αποτρεπτική ισχύ και τρίτον συμμαχίες.

22 Πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι ο εκδότης Χρήστος Λαμπράκης και ορισμένοι εφοπλιστές ήταν πράκτορες της Ιντέλιτζες Σέρβις. Γι’ αυτό και η δυστοκία στο φάκελο της Κύπρου και η τελική του απόκρυψη.

23 Peters Ralf: «Blood Brothers: «How a better Middle East Would Like» Armed Forces Journal, July 5, 2006)

24 Έχει καταφέρει με βομβαρδισμούς και την καταστροφή 3.000 χωριών να εκδιώξει από τις εστίες τους Κούρδους, λόγω κυρίως του αγωγού Μπακού – Τσεϊχάν. Όμως αυτή τους η ενέργεια δημιούργησε επιπρόσθετα προβλήματα στην κυβέρνηση του Ερντογάν.

25 Πρόκειται για το πλοίο, στο οποίο επιτέθηκαν οι Ισραηλινοί κομάντος και σκότωσαν Τούρκους πολίτες.

26 Στον ανωτέρω χάρτη βλέπουμε να ξετυλίγονται ανάγλυφα τα μεγαλοϊδετικά σχέδια της Τουρκίας, για την αναβίωση του Νεο -Οθωμανισμού. Στον χάρτη αυτόν δεν χρωματίζονται οι υπόλοιπες χώρες της Βαλκανικής, εκτός από την Ελλάδα, τις οποίες επιβουλεύεται η Τουρκία.

27 Υπολογίζεται ότι στην Τουρκία ζουν περί τα 30 - 35 εκατομμύρια Κούρδοι, όπως αναφέραμε. Περίπου 7,5 εκατομμύρια στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ). Γύρω στα 7 8 εκατομμύρια στο Ιράν και περίπου 2 εκατομμύρια στη Συρία. Όλους αυτούς είναι σε θέση το Ισραήλ να τους κινητοποιήσει ανά πάσα στιγμή, προκειμένου να υπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, εφόσον και όταν το κρίνει απαραίτητο. Υπόψη ότι στο Νότιο Κουρδιστάν (αυτόνομη περιοχή των Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ) υπάρχουν τρία τεράστια αεροδρόμια, που το καθένα είναι μεγαλύτερο από το αεροδρόμιο Ιντσιρλίκ στην Τουρκία.

28 Ο γνωστός δημοσιογράφος Μεχμέτ Αλί Μπιράντ σε πρόσφατο άρθρο του στην Χουριέτ, 23/12/2010, προσπαθεί, στο πνεύμα της πολιτικής του Ερντογάν, να υποβαθμίσει το θέμα.

29 Σημαντική επισήμανση αποτελεί η στροφή πρώην υποστηρικτών της Τουρκίας στο Ισραήλ, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται διανοούμενοι και πολιτικοί αναλυτές, που πριν λίγο καιρό ήταν διαπρύσιοι υποστηρικτές της συμμαχίας Τουρκίας – Ισραήλ και τώρα είναι εναντίον.

30 Ήμουν δώδεκα χρόνια πρόεδρος της «Ελληνοκουρδικής Ένωσης Φιλίας» και είμαι σε θέση να γνωρίζω τα πράγματα από μέσα.

31 Αυτή τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυρίως των κύριων πρωταγωνιστών της, δηλαδή της Γερμανίας και Γαλλίας που αποκλείουν οποιαδήποτε μορφή ένταξης, παρά μόνο ειδικής σχέσης, έχει καταλάβει και η ίδια η Τουρκία. Μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις επιμένουν στην ένταξη, γιατί εκτελούν εντολές «άνωθεν», που βλάπτουν ωστόσο τα συμφέροντα της πατρίδας μας.

32 Η παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου στο Ερζερούμ στις 7 Ιανουαρίου, είναι, αν μη τι άλλο, ύποπτη. Τι δουλειά έχει ένας πρωθυπουργός στη σύνοδο των τούρκων διπλωματών; Και μάλιστα, όπως σε άλλο άρθρο μου τόνισα, η σύνοδος στο Ερζερούμ έχει συμβολικό χαρακτήρα. «Θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε πως στην συγκεκριμένη πόλη έλαβε χώρα (23 Ιουλίου με 7 Αυγούστου 1919) το καθοριστικό συνέδριο των Κεμαλικών στο οποίο και τέθηκαν οι ‘νομικές’ βάσεις, μέσω της διακήρυξης που συνομολογήθηκε, για την πλήρη εκκαθάριση όχι μόνο του Ελληνισμού αλλά κάθε άλλου ‘μη Τούρκου’ από την Μικρά Ασία», όπως αποκάλυψε το Ελληνικό Φόρουμ, 2/1/201. Βλ. και σχετικό μου άρθρο, αναρτημένο στο ιστολόγιό μου με τίτλο: «Ο νέος πρέσβης της Τουρκίας στην κυβέρνηση της Τρόικας στην Ελλάδα φέρει το όνομα: Γιώργος Παπανδρέου».

33 Την αλλαγή της στρατηγικής αυτής τη χαρακτήρισα σε άλλο σημείο της ανάλυσής μου ως Βατερλώ της στρατηγικής του Νταβούτογλου.

34 Αν δεν ήταν ο Τάσος Παπαδόπουλος τώρα δεν θα μιλούσαμε για ΑΟΖ της Κύπρου, ούτε καν για Κύπρο, που θα είχε εξαφανιστεί με το σχέδιο Ανάν, το οποίο υποστήριξε μετά θέρμης ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου και όλοι οι αριστεροδεξιοί εθνομηδενιστικοί κύκλοι της Ελλάδας.

35 Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=16837&Itemid=139

36 Ίσως από πολλούς διαφεύγει της προσοχής ότι το σχέδιο Άντσεσον, για το οποίο είχε γίνει το 1964 πολύ συζήτηση προέβλεπε απόσπαση της περιοχής της Καρπασίας της Κύπρου και του Καστελόριζου από την Τουρκία.

37 Τονίζω ιδιαίτερα τη λέξη «επιβάλλει’, γιατί πιστεύω ότι η έως τώρα πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και κυρίως του Γιώργου Παπανδρέου υπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας και όχι της Ελλάδας. Επειδή όμως ακούει τις εντολές των «υπερατλαντικών φίλων και συμμάχων μας» θα υποταχθεί εκών άκων στις εντολές αυτές, τις οποίες θα καθορίσει φυσικά το εβραϊκό λόμπι. Ως πρόσφατα η κατάσταση αυτή δεν είχε έτσι. Πολύ πιθανόν και η παρουσία της Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ κυρίας Κλίντον να συνδέεται μ’ αυτό το θέμα.

38 <a href=’http://www1.sigmalive.com/adserver/www/delivery/ck.php?n=aa83452b&amp;cb=22000090’ target=’_blank’><img src=’http://www1.sigmalive.com/adserver/www/delivery/avw.php?zoneid=31&amp;cb=22000090&amp;n=aa83452b’ border=’0’ alt=” /></a>

39

40 Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος: Η διεθνής θέση της Τουρκίας, εκδ. «Ποιότητα», Αθήνα 2010, σ. 57. Πολύ σημαντικές είναι και οι απόψεις που εκφράζει ο Βασίλειος Μαρκεζίνης στα εθνικά μας θέματα που σχετίζονται και με την Τουρκία, που αξίζει να τα μελετήσει κανείς. Βλ. για το λόγο αυτό: Βασίλειος Μαρκεζίνης, Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2010, σ. 279.,και Η Ελλάδα των Κρίσεων, ένα προσωπικό δοκίμιο, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2011.

41 Ε. Καψωμένος, συνέντευξη στην εφημ. "Αντιφωνητής", μέ θέμα:"Σχέση πολιτικής και πολιτισμού", 1.3.2010.

42 Λαοκράτης Βάσσης, Αναζητήσεις πολιτιστικής πολιτικής, εκδ. «Ταξιδευτής», Αθήνα 2004, σ. 129-130.

43 Θουκυδίδου, Ιστορία Β' (43-43)

44 Θουκυδίδου, ιστορία Α΄(120.

45 Ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που μας αφορούν άμεσα περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου, που αποτελεί πια το Ευαγγέλιο της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Το θεωρήσαμε ευτύχημα για την Ελλάδα και το χαρακτηρίσαμε ως το Βατερλώ του Αχμέτ Νταβούτογλου, για τους λόγους που ήδη εξηγήσαμε.

46 Ήδη αναφέρεται ότι «Ελλάδα και Ισραήλ ενεργοποίησαν την στρατιωτική συμφωνία μετά και από την έγκριση που έλαβαν από τις ΗΠΑ, διότι εκτιμούν ότι οι τουρκικές απειλές είναι αληθινές και αξιόπιστες».

Η Τουρκία έχει αποδυθεί σε μια εκστρατεία τρομοκράτησης της Ελλάδας και του Ισραήλ, δείγμα της δικής της αδυναμίας απέναντι σ' αυτήν την συμφωνία.