Του Ν. Λυγερού
Η κοινωνία επηρεάζει όλους τους θεσμούς και ταυτόχρονα τους κατηγορεί όλους για την κατάντια της, η οποία μετατρέπεται σε εξέλιξη όταν τη συμφέρει και ειδικά όταν θέλει να καταπατήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν θέλει αξιολογία διότι δεν πιστεύει στις αξίες, μα μόνο στις αρχές. Δεν θέλει τελεολογία διότι θα έπρεπε να ανακοινώσει τους στόχους της, οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο από τη διατήρηση του συστήματος. Ευτυχώς για την κοινωνία, επηρεάζει και αυτούς που ονομάζονται ερευνητές και που απλώς είναι τα παράσιτα ενός συστήματος. Μας εξηγούν ότι είναι εγκλωβισμένοι μέσα στο σύστημα, την ώρα που εμείς βλέπουμε ότι το εκμεταλλεύονται με τον πιο άθλιο τρόπο. Δημιουργούν μικρά κέντρα κυριαρχίας διότι δεν έχουν την εμβέλεια ούτε τη μεγαλοσύνη να κάνουν κάτι άλλο. Κατά συνέπεια, η ίδια η κοινωνία είναι ευχαριστημένη από τα αποτελέσματά τους. Δυστυχώς αυτά τα άτομα δεν παράγουν τίποτα για την ανθρωπότητα. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο φοβούνται τόσο πολύ τους ανθρώπους. Η ύπαρξή τους τους προκαλεί τύψεις ενώ θα ήθελαν να είναι περήφανοι για το έργο τους ή τουλάχιστον αυτό που ονομάζουν έργο τους και που στην καλύτερη περίπτωση είναι κλεμμένο από άλλους. Επίσημα προωθούν την εξέλιξη του ανθρώπου, ενώ αδυνατούν να συμβάλλουν σε αυτή. Για αυτά τα άτομα, στην καλύτερη περίπτωση και πάλι, οι άνθρωποι είναι πελάτες. Δεν μπορούν να είναι τίποτα άλλο διότι οι ίδιοι δεν μπορούν να είναι τίποτα άλλο. Τα προβλήματά τους έρχονται με τους χαμαιλέοντες και τους ιππόκαμπους, οι οποίοι είναι εξ ορισμού αντιστασιακά στοιχεία για το σύστημα.
Με αυτούς, η εικόνα τους καταρρέει διότι δεν μπορούν να εξαπατήσουν τη νοημοσύνη και τη μνήμη. Με αυτούς, όλο τους το έργο καταντά να είναι μια γελοία πλαστογραφία. Έτσι ο μόνος τους στόχος πια είναι η εκκαθάριση του συστήματος από τους χαμαιλέοντες και τους ιππόκαμπους. Στρατηγικά, όμως, κάνουν και πάλι ένα λάθος διότι αυτές οι οντότητες δεν μπορούν ν’ ανήκουν στο σύστημα ή στην κοινωνία. Είναι ανεξάρτητες και σχετίζονται μόνο και μόνο με την ανθρωπότητα. Άρα, το κοινωνικό πλαίσιο δεν τους αγγίζει. Όλο το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει συμβίωση. Η κοινωνία κάνει ό,τι μπορεί για το παρόν, ενώ όλη η ουσία είναι το παρελθόν και το μέλλον. Η κοινωνία κυριαρχεί στο παρόν, όπως και τα άτομα του συστήματος. Θεωρεί ότι είναι αθάνατη διότι δεν έχει ορίζοντα. Η ανθρωπότητα ξέρει ότι είναι θνητή. Παράγει το μέλλον με το παρελθόν, διότι αλλιώς δεν θα υπάρξει η μνήμη του μέλλοντος. Λειτουργεί τελεολογικά και αξιολογικά διότι δεν υπάρχει καμία συμβολή εκ μέρους της κοινωνίας. Βέβαια, αυτό δεν εμποδίζει τα άτομα του συστήματος να προσπαθούν να προωθούν το ανούσιο μέσα από την άθλια πλαστογραφία τους διότι το κοινό τους δεν έχει πρόσβαση στο πρωτότυπο. Δεν μπορεί να συγκρίνει και να αγαπήσει τις πηγές της γνώσης, κατά συνέπεια κάθε βρύση θεωρείται πηγή. Όμως οι βρύσες ξέρουν ότι δεν είναι πηγές. Απλώς το παραδέχονται μόνο όταν είναι πια αργά.
Η κοινωνία επηρεάζει όλους τους θεσμούς και ταυτόχρονα τους κατηγορεί όλους για την κατάντια της, η οποία μετατρέπεται σε εξέλιξη όταν τη συμφέρει και ειδικά όταν θέλει να καταπατήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν θέλει αξιολογία διότι δεν πιστεύει στις αξίες, μα μόνο στις αρχές. Δεν θέλει τελεολογία διότι θα έπρεπε να ανακοινώσει τους στόχους της, οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο από τη διατήρηση του συστήματος. Ευτυχώς για την κοινωνία, επηρεάζει και αυτούς που ονομάζονται ερευνητές και που απλώς είναι τα παράσιτα ενός συστήματος. Μας εξηγούν ότι είναι εγκλωβισμένοι μέσα στο σύστημα, την ώρα που εμείς βλέπουμε ότι το εκμεταλλεύονται με τον πιο άθλιο τρόπο. Δημιουργούν μικρά κέντρα κυριαρχίας διότι δεν έχουν την εμβέλεια ούτε τη μεγαλοσύνη να κάνουν κάτι άλλο. Κατά συνέπεια, η ίδια η κοινωνία είναι ευχαριστημένη από τα αποτελέσματά τους. Δυστυχώς αυτά τα άτομα δεν παράγουν τίποτα για την ανθρωπότητα. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο φοβούνται τόσο πολύ τους ανθρώπους. Η ύπαρξή τους τους προκαλεί τύψεις ενώ θα ήθελαν να είναι περήφανοι για το έργο τους ή τουλάχιστον αυτό που ονομάζουν έργο τους και που στην καλύτερη περίπτωση είναι κλεμμένο από άλλους. Επίσημα προωθούν την εξέλιξη του ανθρώπου, ενώ αδυνατούν να συμβάλλουν σε αυτή. Για αυτά τα άτομα, στην καλύτερη περίπτωση και πάλι, οι άνθρωποι είναι πελάτες. Δεν μπορούν να είναι τίποτα άλλο διότι οι ίδιοι δεν μπορούν να είναι τίποτα άλλο. Τα προβλήματά τους έρχονται με τους χαμαιλέοντες και τους ιππόκαμπους, οι οποίοι είναι εξ ορισμού αντιστασιακά στοιχεία για το σύστημα.
Με αυτούς, η εικόνα τους καταρρέει διότι δεν μπορούν να εξαπατήσουν τη νοημοσύνη και τη μνήμη. Με αυτούς, όλο τους το έργο καταντά να είναι μια γελοία πλαστογραφία. Έτσι ο μόνος τους στόχος πια είναι η εκκαθάριση του συστήματος από τους χαμαιλέοντες και τους ιππόκαμπους. Στρατηγικά, όμως, κάνουν και πάλι ένα λάθος διότι αυτές οι οντότητες δεν μπορούν ν’ ανήκουν στο σύστημα ή στην κοινωνία. Είναι ανεξάρτητες και σχετίζονται μόνο και μόνο με την ανθρωπότητα. Άρα, το κοινωνικό πλαίσιο δεν τους αγγίζει. Όλο το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει συμβίωση. Η κοινωνία κάνει ό,τι μπορεί για το παρόν, ενώ όλη η ουσία είναι το παρελθόν και το μέλλον. Η κοινωνία κυριαρχεί στο παρόν, όπως και τα άτομα του συστήματος. Θεωρεί ότι είναι αθάνατη διότι δεν έχει ορίζοντα. Η ανθρωπότητα ξέρει ότι είναι θνητή. Παράγει το μέλλον με το παρελθόν, διότι αλλιώς δεν θα υπάρξει η μνήμη του μέλλοντος. Λειτουργεί τελεολογικά και αξιολογικά διότι δεν υπάρχει καμία συμβολή εκ μέρους της κοινωνίας. Βέβαια, αυτό δεν εμποδίζει τα άτομα του συστήματος να προσπαθούν να προωθούν το ανούσιο μέσα από την άθλια πλαστογραφία τους διότι το κοινό τους δεν έχει πρόσβαση στο πρωτότυπο. Δεν μπορεί να συγκρίνει και να αγαπήσει τις πηγές της γνώσης, κατά συνέπεια κάθε βρύση θεωρείται πηγή. Όμως οι βρύσες ξέρουν ότι δεν είναι πηγές. Απλώς το παραδέχονται μόνο όταν είναι πια αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου