Από το ιστολόγιο http://infognomonpolitics.blogspot.com/
του Baran KANÎ
Μικρή επιστροφή στο παρελθόν: είμαστε στη διάσκεψη του Νταβός ενώπιον ενός ακροατηρίου αποσβολωμένων παρατηρητών όταν ξαφνικά ο Ερντογάν παίρνει άδεια από τον εαυτό του για να καταγγείλει τον Ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες, κατηγορώντας τον για επιθέσεις κατά της Γάζας, προκαλώντας το θάνατο αθώων Παλαιστινίων (ξεχνώντας, με την ευκαιρία, ότι η Τουρκία καταδιώκει συνεχώς τους Κούρδους για δύο αιώνες, πραγματοποιώντας μια πραγματική και πολιτιστική γενοκτονία και σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδους, χωρίς διακρίσεις μεταξύ παιδιών, γυναικών η ανδρών!)
Τελευταίο επεισόδιο, στις 21 Αυγούστου 2011, η δολοφονία επτά μελών μιας οικογένειας, με πλειοψηφία γυναικών και παιδιών χωρίς καμιά έκφρασης λύπης, συγγνώμης ή οποιασδήποτε τοπικής έρευνας. Όσο για τη σιωπή της διεθνούς κοινότητας, είναι εκκωφαντική.
Οι διεθνείς σχέσεις επιβάλουν οι ισχυροί να συνθηκολογηθούν με αυτούς που έχουν την εξουσία, αγνοώντας τα δεινά των λαών που διώκονται. Οι Κούρδοι έχουν πλήρη επίγνωση αυτής της πραγματικότητας, η ιστορία τους, τους επέτρεψε να το γευτούνε, ο Σαντάμ Χουσεΐν (κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, οι Κούρδοι έπεσαν θύματα της Επιχείρησης Ανφάλ 1, μιας οργανωμένης γενοκτονίας των Κούρδων που ήταν τότε υπό την ιρακινή κυριαρχία) ήταν σύμμαχος των ισχυρών, πριν να πέσει σε δυσμένεια.
Σε προσπάθεια να δυσφημίσει τον αγώνα των Κούρδων, η Τουρκία αποφάσισε να τους δαιμονοποίησει. Η στρατηγική της μέθοδος είναι να τους θεωρήσει ως τρομοκράτες.
Η στρατηγική αυτή λειτούργησε αρκετά καλά από την έναρξή της. Αλλά τα κριτικά πνεύματα μπορούν να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα και υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η κατάσταση δεν θα συνεχιστεί. Πράγματι, η αραβική άνοιξη και η πτώση των δεσποτών τους έχει δώσει τη ευκαιρία στους γενναίους άνδρες και γυναίκες, που όταν θα καταλάβουν την εξουσία, θα αποδείξουν ότι η προπαγάνδα αυτών των βάναυσων καθεστώτων, όπως είναι η Τουρκία, που στόχευε να τους περάσουν ως τρομοκράτες, απέτυχε παταγωδώς.
Επιπλέον, ο υπολογισμός των Τούρκων, να αναζητήσουν την υποστήριξη των μουσουλμανικών χωρών έναντι του Ισραήλ, είχε τουλάχιστον το πλεονέκτημα να ξυπνήσουν λίγες δυτικές συνειδήσεις για την αληθινή φύση της υπερεθνικιστικής χώρας που δεν μπορεί να δεχτεί τις εθνοτικές, πολιτιστικές ή θρησκευτικές διαφορές.
Αφότου ανήλθε στην εξουσία, ο Ερντογάν δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να προσπαθήσει να μειώσει τη δύναμη του στρατού για να εξασφαλίσει μέλλον για τις ιδέες του και το κόμμα του.
Οι Κούρδοι καλωσόρισαν αρχικά αυτή τη προοπτική. Πράγματι, κατά τη διάρκεια της βασιλείας των εθνικιστών (που είναι οι ίδιοι με τους δήθεν κοσμικούς), ο στρατός που ήταν η ραχοκοκαλιά του συστήματος είχε επίσης σαν κύριο σκοπό -να μη πούμε μοναδικό- την εξόντωση των Κούρδων και την αφομοίωση τους μετά την αποτυχία της πρώτης προσπάθειας.
Ωστόσο, οι διαδοχικές εκλογές, ακόμη και αν ενίσχυσαν το ΑΚΡ, ωστόσο, χρωματίζονται με ένα μαύρο λεκέ για τον Ερντογάν: Η μη υπόταξη των Κούρδων και η πρόοδος των κουρδικών πολιτικών κόμματων στο Κουρδιστάν, αλλά και στην Κωνσταντινούπολη, για παράδειγμα. Αυτό μεταφράστηκε λογικά, αλλά δυστυχώς για τους Κούρδους, με την καταστολή που έπληξε πρώτα από όλα τους Κούρδους πολιτικούς. (2).
Η επίσημη εκδοχή της Τουρκίας είναι να αρνηθεί την ύπαρξη κουρδικού «προβλήματος». Οι Κούρδοι που αρχικά δεν υπήρχαν, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, έγιναν τότε με τη σειρά τους «Τούρκοι του βουνού», έπειτα φτωχοί, αμόρφωτοι και υπανάπτυκτες άνθρωποι και τώρα «τρομοκράτες».
Φαίνεται καθαρά, η άρνηση είναι το ύστατο όπλο που η Τουρκία χρησιμοποιεί με επιτυχία, αλλά η στρατηγική αυτή δεν περιορίζεται στο κουρδικό ζήτημα.
Τα Προηγούμενα:
Η γενοκτονία των Αρμενίων
Μεταξύ 1915 και 1916, τουλάχιστον ένα εκατομμύριο Αρμένιοι θα χαθούν κάτω από την εξουσία των «Νέων Τούρκων» με την βοήθεια –είναι αλήθεια- Κούρδων που συμμετείχαν στις σφαγές. Έναν αιώνα αργότερα, η Τουρκία του Ερντογάν κρύβει το πρόσωπο της και ντύνεται με το πέπλο της άρνησης της πραγματικότητας, η δήθεν Τουρκική «Δημοκρατία» δείχνοντας την ανωριμότητα της, σαν να μπορεί κανείς να απαλλαγεί από μια γενοκτονία.
Η επίσημη θέση της Τουρκίας για το θέμα αυτό περιορίζεται στην εκτίμηση ότι πράγματι υπήρξαν μετακινήσεις πληθυσμών (Αρμενίων) εκείνη την εποχή, αλλά με περιορισμένο αριθμό θυμάτων, γενικά 6 φορές λιγότερο από τις υψηλότερες εκτιμήσεις.
Κάθε συζήτηση για τη Γενοκτονία σήμερα στη Τουρκία μπορεί να είναι επικίνδυνη. Πράγματι, ο τουρκικός Ποινικός Κώδικας τιμωρεί σοβαρά κάθε πράξη που να βλάψει την εικόνα της Τουρκίας και, βεβαίως, κάθε φωνή διαφωνίας για το θέμα εμπίπτει αυτόματα στο πεδίο εφαρμογής αυτού του νόμου.
Τέλος, η δολοφονία του Χραντ Ντινκ το 2007, ενώ διωκόταν από την «δικαιοσύνη» στα πλαίσια του τουρκικού ποινικού κώδικα, έδειξε ότι ορισμένοι Τούρκοι είναι στοιχειωμένοι από τους δαίμονες της γενοκτονίας και αρνούνται να δουν την πραγματικότητα.
Η κατοχή της Κύπρου
Το 1974, η Τουρκία εισέβαλε στο βόρειο τμήμα της Κύπρου και απέλασε αμέσως πάνω από 200.000 Κύπριους προς τα νότια. Ξεκινά τότε μια μακρά κατοχή αυτού του εδάφους από την Τουρκία. Στις 15 Νοεμβρίου 1983, ο Βοράς κηρύσσεται ανεξάρτητος υπό την επωνυμία της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου». Στη συνέχεια, αναγνωρίζεται από την Τουρκία, η οποία παραμένει σήμερα η μόνη χώρα που αναγνωρίζει τα κατεχόμενα εδάφη ως κράτος.
Γιατί τόσο τεταμένη συμπεριφορά γύρω από το κουρδικό ζήτημα;
Η σύγχρονη Τουρκία είχε βίαια γέννηση από τα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με την κατάρρευση της ήταν, επίσης, το κύρος της και η δύναμη που κατάρρευσαν. Από τότε, παραμένει η πίστη ότι όλος ο κόσμος διεκδικείται την Τουρκία, συμπεριλαμβανομένης της εδαφικής ακεραιότητας της. Οι Κούρδοι είναι τα πρώτα θύματα αυτής της θεωρίας συνωμοσίας. Οι Τούρκοι αρέσκονται να πιστέψουν ότι οι Κούρδοι χειραγωγούνται από ξένες δυνάμεις που θέλουν να μοιραστούν το τρέχον έδαφός της.
Ξεχνούν, ιδίως λόγω της προπαγάνδας που διδάσκεται από την παιδική ηλικία και σε όλο το σχολικό σύστημα, ότι οι Κούρδοι κατέλαβαν ήδη αυτά τα εδάφη εδώ και χιλιετίες πριν από την προσέλευση των πρώτων τουρκικών λαών από την Κεντρική Ασία.
Η εθνική ιδέα θα είναι πιθανότατα το τελευταίο ταμπού της τουρκικής κοινωνίας. Ο εθνικισμός είναι τόσο υπερβολικός που εκφράζεται σε τελείως ασυνήθιστους χώρους, είναι ένα φαινόμενο που δεν συναντιέται στις δημοκρατικές χώρες. Μπορούμε να αναφέρουμε την περίπτωση της εφημερίδας Hurriyet (της πιο πολυδιαβασμένης στη Τουρκία) η οποία, στη πρώτη σελίδα, κάθε μέρα, γράφει το παρακάτω σλόγκαν κάτω από την εικόνα του Μουσταφά Κεμάλ: «'Η Τουρκία ανήκει στην Τούρκους». Είναι σαν μια γαλλική εφημερίδα να γράφει κάτω από μια εικόνα του Πετέν «η Γαλλία για τους Γάλλους».
Ένα άλλο παράδειγμα είναι ένα από τα εμβλήματα της Τουρκικής Δημοκρατίας: «Μακάριος αυτός που δηλώνει Τούρκος». Αν δεν ήταν τόσο αξιολύπητο θα μας έκανε να γελάσουμε, αλλά, αντίθετα, δείχνει μια πραγματική παράνοια. Μπορούμε τώρα να καταλάβουμε γιατί κάθε ειρηνική διαφωνία ερμηνεύεται αμέσως ως επίθεση κατά της Τουρκίας.
Συμπέρασμα
Αν και οι Κούρδοι έχουν κάνει λάθη, η πρωτοβουλία για την ειρήνη βρίσκεται στα χέρια των Τούρκων. Όσο καιρό ο δημόσιος λόγος θα είναι να αρνηθεί οποιαδήποτε νομιμοποίηση στο σύνολο του κουρδικού λαού, το κουρδικό ζήτημα δεν θα λυθεί. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το PKK έχει, από το 1984, καταλάβει το επίκεντρο του αγώνα για την ελευθερία και τα δικαιώματα των Κούρδων του βόρειου Κουρδιστάν. Οι Κούρδοι διεκδικούν τα νόμιμα δικαιώματα τους ως έθνος, ιδιαίτερα σύμφωνα με το διεθνώς αναγνωρισμένο δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση.
Αντιμέτωπη με αυτή την αντίσταση, η Τουρκία επέλεξε γρήγορα την επιλογή της δύναμης για την καταπολέμηση των Κούρδων. Αυτό μεταφράστηκε με την απέλαση περισσότερα από 4 εκατομμύρια ανθρώπων, την καταστροφή 4.000 χωριών, συνοπτικές εκτελέσεις, βιασμούς ή βασανιστήρια που εξακολουθούν να εφαρμόζονται σήμερα στις τουρκικές φυλακές.
Επιπλέον, και πάντα με στόχο την καταπολέμηση των Κούρδων, οι Τούρκοι ενθάρρυναν τη δημιουργία μιας τουρκικής ισλαμικής ομάδας: της τουρκικής Χεζμπολάχ. Οι μαχητές της Χεζμπολάχ εκπαιδευτήκαν στα στρατόπεδα και στους στρατώνες κατάρτισης των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας με την ενθάρρυνση της πρωθυπουργού (1993 – 1997) Τανσού Τσιλέρ και του Αρχηγού του Επιτελείου, Dogan Güres, με τις δολοφονίες, από το 1993 έως το 1999, περισσότερων από 500 Κούρδων ακτιβιστών και διανοούμενων.
Σήμερα, η δημιουργία μιας κουρδικής οντότητας στο νότιο τμήμα, η οποία γνωρίζει ένα σπάνιο δυναμισμό, ανησυχεί πολύ τους Τούρκους.
Με το πρόσχημα της καταπολέμησης του ΡΚΚ, αυτός ο παροξυσμικός εθνικισμός προσπαθεί απλά να εκφοβίσει τους Κούρδους και -γιατί όχι;- να ανασχεδιάσει τα σύνορα της Μέσης Ανατολής, -η εποχή είναι κατάλληλη- αλλά ίσως όχι στην κατεύθυνση που θα επιθυμούσαν οι Τούρκοι.
Baran KANÎ
1 Βλ.: Το μαύρο βιβλίο του Σαντάμ Χουσεΐν, υπό τη διεύθυνση του Chris KUTCHERA, Εκδόσεις Όχ!
2 Στις 11 Δεκεμβρίου 2009, η Τουρκία προχωρά στην ενάτη διάλυση ενός ακόμη κουρδικού πολιτικού κόμματος (DTP), τον Οκτώβριο του 2010 άνοιξε η δίκη των 151 Κούρδων (πολιτικών, ακτιβιστών και διανοούμενων), οι οποίοι βρίσκονται σε κίνδυνο για ισόβια φυλάκιση. Μετά τις τελευταίες εκλογές του 2011, στις οποίες τα κουρδικά πολιτικά κόμματα ενισχύονται, η κυβέρνηση και το τουρκικό δικαστικό σύστημα προσχωρούν στον αποκλεισμό νεοεκλεγμένων βουλευτών και αυξάνει την καταστολή στο δρόμο, οι συλλήψεις αυξάνονται.
του Baran KANÎ
Τελευταίο επεισόδιο, στις 21 Αυγούστου 2011, η δολοφονία επτά μελών μιας οικογένειας, με πλειοψηφία γυναικών και παιδιών χωρίς καμιά έκφρασης λύπης, συγγνώμης ή οποιασδήποτε τοπικής έρευνας. Όσο για τη σιωπή της διεθνούς κοινότητας, είναι εκκωφαντική.
Οι διεθνείς σχέσεις επιβάλουν οι ισχυροί να συνθηκολογηθούν με αυτούς που έχουν την εξουσία, αγνοώντας τα δεινά των λαών που διώκονται. Οι Κούρδοι έχουν πλήρη επίγνωση αυτής της πραγματικότητας, η ιστορία τους, τους επέτρεψε να το γευτούνε, ο Σαντάμ Χουσεΐν (κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, οι Κούρδοι έπεσαν θύματα της Επιχείρησης Ανφάλ 1, μιας οργανωμένης γενοκτονίας των Κούρδων που ήταν τότε υπό την ιρακινή κυριαρχία) ήταν σύμμαχος των ισχυρών, πριν να πέσει σε δυσμένεια.
Σε προσπάθεια να δυσφημίσει τον αγώνα των Κούρδων, η Τουρκία αποφάσισε να τους δαιμονοποίησει. Η στρατηγική της μέθοδος είναι να τους θεωρήσει ως τρομοκράτες.
Η στρατηγική αυτή λειτούργησε αρκετά καλά από την έναρξή της. Αλλά τα κριτικά πνεύματα μπορούν να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα και υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η κατάσταση δεν θα συνεχιστεί. Πράγματι, η αραβική άνοιξη και η πτώση των δεσποτών τους έχει δώσει τη ευκαιρία στους γενναίους άνδρες και γυναίκες, που όταν θα καταλάβουν την εξουσία, θα αποδείξουν ότι η προπαγάνδα αυτών των βάναυσων καθεστώτων, όπως είναι η Τουρκία, που στόχευε να τους περάσουν ως τρομοκράτες, απέτυχε παταγωδώς.
Επιπλέον, ο υπολογισμός των Τούρκων, να αναζητήσουν την υποστήριξη των μουσουλμανικών χωρών έναντι του Ισραήλ, είχε τουλάχιστον το πλεονέκτημα να ξυπνήσουν λίγες δυτικές συνειδήσεις για την αληθινή φύση της υπερεθνικιστικής χώρας που δεν μπορεί να δεχτεί τις εθνοτικές, πολιτιστικές ή θρησκευτικές διαφορές.
Αφότου ανήλθε στην εξουσία, ο Ερντογάν δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να προσπαθήσει να μειώσει τη δύναμη του στρατού για να εξασφαλίσει μέλλον για τις ιδέες του και το κόμμα του.
Οι Κούρδοι καλωσόρισαν αρχικά αυτή τη προοπτική. Πράγματι, κατά τη διάρκεια της βασιλείας των εθνικιστών (που είναι οι ίδιοι με τους δήθεν κοσμικούς), ο στρατός που ήταν η ραχοκοκαλιά του συστήματος είχε επίσης σαν κύριο σκοπό -να μη πούμε μοναδικό- την εξόντωση των Κούρδων και την αφομοίωση τους μετά την αποτυχία της πρώτης προσπάθειας.
Ωστόσο, οι διαδοχικές εκλογές, ακόμη και αν ενίσχυσαν το ΑΚΡ, ωστόσο, χρωματίζονται με ένα μαύρο λεκέ για τον Ερντογάν: Η μη υπόταξη των Κούρδων και η πρόοδος των κουρδικών πολιτικών κόμματων στο Κουρδιστάν, αλλά και στην Κωνσταντινούπολη, για παράδειγμα. Αυτό μεταφράστηκε λογικά, αλλά δυστυχώς για τους Κούρδους, με την καταστολή που έπληξε πρώτα από όλα τους Κούρδους πολιτικούς. (2).
Η επίσημη εκδοχή της Τουρκίας είναι να αρνηθεί την ύπαρξη κουρδικού «προβλήματος». Οι Κούρδοι που αρχικά δεν υπήρχαν, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, έγιναν τότε με τη σειρά τους «Τούρκοι του βουνού», έπειτα φτωχοί, αμόρφωτοι και υπανάπτυκτες άνθρωποι και τώρα «τρομοκράτες».
Φαίνεται καθαρά, η άρνηση είναι το ύστατο όπλο που η Τουρκία χρησιμοποιεί με επιτυχία, αλλά η στρατηγική αυτή δεν περιορίζεται στο κουρδικό ζήτημα.
Τα Προηγούμενα:
Η γενοκτονία των Αρμενίων
Μεταξύ 1915 και 1916, τουλάχιστον ένα εκατομμύριο Αρμένιοι θα χαθούν κάτω από την εξουσία των «Νέων Τούρκων» με την βοήθεια –είναι αλήθεια- Κούρδων που συμμετείχαν στις σφαγές. Έναν αιώνα αργότερα, η Τουρκία του Ερντογάν κρύβει το πρόσωπο της και ντύνεται με το πέπλο της άρνησης της πραγματικότητας, η δήθεν Τουρκική «Δημοκρατία» δείχνοντας την ανωριμότητα της, σαν να μπορεί κανείς να απαλλαγεί από μια γενοκτονία.
Η επίσημη θέση της Τουρκίας για το θέμα αυτό περιορίζεται στην εκτίμηση ότι πράγματι υπήρξαν μετακινήσεις πληθυσμών (Αρμενίων) εκείνη την εποχή, αλλά με περιορισμένο αριθμό θυμάτων, γενικά 6 φορές λιγότερο από τις υψηλότερες εκτιμήσεις.
Κάθε συζήτηση για τη Γενοκτονία σήμερα στη Τουρκία μπορεί να είναι επικίνδυνη. Πράγματι, ο τουρκικός Ποινικός Κώδικας τιμωρεί σοβαρά κάθε πράξη που να βλάψει την εικόνα της Τουρκίας και, βεβαίως, κάθε φωνή διαφωνίας για το θέμα εμπίπτει αυτόματα στο πεδίο εφαρμογής αυτού του νόμου.
Τέλος, η δολοφονία του Χραντ Ντινκ το 2007, ενώ διωκόταν από την «δικαιοσύνη» στα πλαίσια του τουρκικού ποινικού κώδικα, έδειξε ότι ορισμένοι Τούρκοι είναι στοιχειωμένοι από τους δαίμονες της γενοκτονίας και αρνούνται να δουν την πραγματικότητα.
Η κατοχή της Κύπρου
Το 1974, η Τουρκία εισέβαλε στο βόρειο τμήμα της Κύπρου και απέλασε αμέσως πάνω από 200.000 Κύπριους προς τα νότια. Ξεκινά τότε μια μακρά κατοχή αυτού του εδάφους από την Τουρκία. Στις 15 Νοεμβρίου 1983, ο Βοράς κηρύσσεται ανεξάρτητος υπό την επωνυμία της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου». Στη συνέχεια, αναγνωρίζεται από την Τουρκία, η οποία παραμένει σήμερα η μόνη χώρα που αναγνωρίζει τα κατεχόμενα εδάφη ως κράτος.
Γιατί τόσο τεταμένη συμπεριφορά γύρω από το κουρδικό ζήτημα;
Η σύγχρονη Τουρκία είχε βίαια γέννηση από τα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με την κατάρρευση της ήταν, επίσης, το κύρος της και η δύναμη που κατάρρευσαν. Από τότε, παραμένει η πίστη ότι όλος ο κόσμος διεκδικείται την Τουρκία, συμπεριλαμβανομένης της εδαφικής ακεραιότητας της. Οι Κούρδοι είναι τα πρώτα θύματα αυτής της θεωρίας συνωμοσίας. Οι Τούρκοι αρέσκονται να πιστέψουν ότι οι Κούρδοι χειραγωγούνται από ξένες δυνάμεις που θέλουν να μοιραστούν το τρέχον έδαφός της.
Ξεχνούν, ιδίως λόγω της προπαγάνδας που διδάσκεται από την παιδική ηλικία και σε όλο το σχολικό σύστημα, ότι οι Κούρδοι κατέλαβαν ήδη αυτά τα εδάφη εδώ και χιλιετίες πριν από την προσέλευση των πρώτων τουρκικών λαών από την Κεντρική Ασία.
Η εθνική ιδέα θα είναι πιθανότατα το τελευταίο ταμπού της τουρκικής κοινωνίας. Ο εθνικισμός είναι τόσο υπερβολικός που εκφράζεται σε τελείως ασυνήθιστους χώρους, είναι ένα φαινόμενο που δεν συναντιέται στις δημοκρατικές χώρες. Μπορούμε να αναφέρουμε την περίπτωση της εφημερίδας Hurriyet (της πιο πολυδιαβασμένης στη Τουρκία) η οποία, στη πρώτη σελίδα, κάθε μέρα, γράφει το παρακάτω σλόγκαν κάτω από την εικόνα του Μουσταφά Κεμάλ: «'Η Τουρκία ανήκει στην Τούρκους». Είναι σαν μια γαλλική εφημερίδα να γράφει κάτω από μια εικόνα του Πετέν «η Γαλλία για τους Γάλλους».
Ένα άλλο παράδειγμα είναι ένα από τα εμβλήματα της Τουρκικής Δημοκρατίας: «Μακάριος αυτός που δηλώνει Τούρκος». Αν δεν ήταν τόσο αξιολύπητο θα μας έκανε να γελάσουμε, αλλά, αντίθετα, δείχνει μια πραγματική παράνοια. Μπορούμε τώρα να καταλάβουμε γιατί κάθε ειρηνική διαφωνία ερμηνεύεται αμέσως ως επίθεση κατά της Τουρκίας.
Συμπέρασμα
Αν και οι Κούρδοι έχουν κάνει λάθη, η πρωτοβουλία για την ειρήνη βρίσκεται στα χέρια των Τούρκων. Όσο καιρό ο δημόσιος λόγος θα είναι να αρνηθεί οποιαδήποτε νομιμοποίηση στο σύνολο του κουρδικού λαού, το κουρδικό ζήτημα δεν θα λυθεί. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το PKK έχει, από το 1984, καταλάβει το επίκεντρο του αγώνα για την ελευθερία και τα δικαιώματα των Κούρδων του βόρειου Κουρδιστάν. Οι Κούρδοι διεκδικούν τα νόμιμα δικαιώματα τους ως έθνος, ιδιαίτερα σύμφωνα με το διεθνώς αναγνωρισμένο δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση.
Αντιμέτωπη με αυτή την αντίσταση, η Τουρκία επέλεξε γρήγορα την επιλογή της δύναμης για την καταπολέμηση των Κούρδων. Αυτό μεταφράστηκε με την απέλαση περισσότερα από 4 εκατομμύρια ανθρώπων, την καταστροφή 4.000 χωριών, συνοπτικές εκτελέσεις, βιασμούς ή βασανιστήρια που εξακολουθούν να εφαρμόζονται σήμερα στις τουρκικές φυλακές.
Επιπλέον, και πάντα με στόχο την καταπολέμηση των Κούρδων, οι Τούρκοι ενθάρρυναν τη δημιουργία μιας τουρκικής ισλαμικής ομάδας: της τουρκικής Χεζμπολάχ. Οι μαχητές της Χεζμπολάχ εκπαιδευτήκαν στα στρατόπεδα και στους στρατώνες κατάρτισης των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας με την ενθάρρυνση της πρωθυπουργού (1993 – 1997) Τανσού Τσιλέρ και του Αρχηγού του Επιτελείου, Dogan Güres, με τις δολοφονίες, από το 1993 έως το 1999, περισσότερων από 500 Κούρδων ακτιβιστών και διανοούμενων.
Σήμερα, η δημιουργία μιας κουρδικής οντότητας στο νότιο τμήμα, η οποία γνωρίζει ένα σπάνιο δυναμισμό, ανησυχεί πολύ τους Τούρκους.
Με το πρόσχημα της καταπολέμησης του ΡΚΚ, αυτός ο παροξυσμικός εθνικισμός προσπαθεί απλά να εκφοβίσει τους Κούρδους και -γιατί όχι;- να ανασχεδιάσει τα σύνορα της Μέσης Ανατολής, -η εποχή είναι κατάλληλη- αλλά ίσως όχι στην κατεύθυνση που θα επιθυμούσαν οι Τούρκοι.
Baran KANÎ
1 Βλ.: Το μαύρο βιβλίο του Σαντάμ Χουσεΐν, υπό τη διεύθυνση του Chris KUTCHERA, Εκδόσεις Όχ!
2 Στις 11 Δεκεμβρίου 2009, η Τουρκία προχωρά στην ενάτη διάλυση ενός ακόμη κουρδικού πολιτικού κόμματος (DTP), τον Οκτώβριο του 2010 άνοιξε η δίκη των 151 Κούρδων (πολιτικών, ακτιβιστών και διανοούμενων), οι οποίοι βρίσκονται σε κίνδυνο για ισόβια φυλάκιση. Μετά τις τελευταίες εκλογές του 2011, στις οποίες τα κουρδικά πολιτικά κόμματα ενισχύονται, η κυβέρνηση και το τουρκικό δικαστικό σύστημα προσχωρούν στον αποκλεισμό νεοεκλεγμένων βουλευτών και αυξάνει την καταστολή στο δρόμο, οι συλλήψεις αυξάνονται.
Πηγή: Le Post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου