Η πρωτοβουλία της Κύπρου δεν είναι μία απερίσκεπτη κίνηση, όπως θεωρούν μερικοί από τους δικούς μας. Ούτε είναι μία κίνηση τακτικής, όπως πιστεύουν μερικοί ειδικοί. Στην πραγματικότητα, αυτή η πρωτοβουλία είναι απλώς η ορθολογική εφαρμογή μιας υψηλής στρατηγικής που γεννήθηκε με την ανάγκη της ύπαρξης ενός κράτους, το οποίο έχει υποστεί μια εισβολή και αντέχει ακόμα και τώρα μια κατοχή. Δεν είναι απλό να υπάρχεις ως μικρό κράτος, όταν ο γείτονάς σου είναι αυτός που δεν σ' αναγνωρίζει καν. Σε αυτό το πλαίσιο ο αείμνηστος Κρανιδιώτης επινόησε τη στρατηγική της ένταξης τα Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να ξαναγίνει Κύπρος, το κυπριακό μέσω του ευρωπαϊκού πεδίου δράσης. Σε αυτήν την προσπάθεια εντάχθηκε και η στρατηγική της ΑΟΖ που υλοποιήθηκε για πρώτη φορά με την διακρατική συμφωνία με την Αίγυπτο το 2003. Το 2004, η Κύπρος έγινε κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού κατάφερε λόγω του αείμνηστου Προέδρου της να αποφύγει την παγίδα του Σχεδίου Ανάν.
Στην συνέχεια, το 2007 με τον Λίβανο και το 2010 με το Ισραήλ κατάφερε να υπογράψει δύο νέες διακρατικές συμφωνίες. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η Τουρκία ήταν πάντα εναντίον της Κύπρου κι όμως η τελευταία πέτυχε όλους τους στόχους της και μάλιστα με αποτελεσματικό τρόπο που της έδωσε σιγά σιγά και μία αναμφισβήτητη δυναμική. Έτσι η απόφαση της γεώτρησης της περιοχής Αφροδίτης με την πλατφόρμα Όμηρος, είναι η συνέχεια μιας συγκροτημένης σκέψης και όχι μια αλλόκοτη και ριψοκίνδυνη επιλογή. Η Κύπρος υπάρχει και ζει επειδή δεν έχει πια άλλη επιλογή. Κάθε αγνοούμενος, κάθε εγκλωβισμένος, κάθε πρόσφυγας δεν της επιτρέπει να ξεχάσει το ρόλο της ως πατρίδα. Κατά συνέπεια το κράτος πρέπει να ακολουθήσει απαραίτητα κάποια βήματα όχι γιατί λειτουργεί μέσα σε πατριωτικό πλαίσιο, αν το πιστεύαμε αυτό θα ήταν τουλάχιστον απλοϊκό. Στην πραγματικότητα είναι λόγω απλής και καθαρής επιβίωσης που δρα με αυτόν τον τρόπο ο κρατικός φορέας. Με όλες τις πιέσεις που δέχεται η Κύπρος μας, δεν υπάρχει άλλη δυνατή δραστηριότητα. Βέβαια μερικοί αντιδραστικοί θα μπορούσαν να μας εξηγήσουν ότι θα μπορούσε να υποταχθεί εντελώς στην Τουρκία. Ως δυνατότητα θα είχαν δίκιο αλλά όχι ως πραγματικότητα, διότι ο ελληνισμός δεν είναι ικανός να γονατίσει, ειδικά μπροστά στη βαρβαρότητα. Διότι η Τουρκία δεν θέλει καν την ιδέα μια τουρκικής Κύπρου αλλά μια πραγματική προέκταση της Τουρκίας, με άλλα λόγια ένα βιλαέτι, γι' αυτόν το λόγο έχει ποινικοποιήσει κάθε αναφορά στα κατεχόμενα, στο ίδιο άρθρο του ποινικού κώδικά της όπου απαγορεύεται κι η αναφορά στη γενοκτονία των Αρμενίων. Τελικά η Κύπρος δεν κινδυνεύει με την πρωτοβουλία της, υπάρχει de jure και ζει de facto.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου