Από το ιστολόγιο http://www.elkosmos.gr/
Μέρες του καλοκαιρού του 1974, ζει η Ελλάδα σε ότι αφορά τα εθνικά θέματα και την εξωτερική της πολιτική. Το σκηνικό μοιάζει εξαιρετικά το ίδιο. Οι προσδοκίες, τα φεφομένα, οι μθστικές συμφωνίες και στο τέλος η ειβολή του Αττίλα και η καταστροφή της Κύπρου.
Αν οι σημερινοί κρατούντες είχαν την διάθεση να μιλήσουν με κάποιον επιζώντας από τον στενό κύκλο του Ιωαννιδικού καθεστώτος, ή εάν κάοος από τονς συνεργάτες του "αόρατου" δικτάτορα είχε το θάρρος να μιλήσεις, θα μορούσε να ζωγραφ΄΄ισει τον καμβά μίας προαναγεγελθείσας καταστροφής. Γιατί και τότε, όπως και σήμερα, οι αμερικάνοι και οι ισραηλινοί είχαν δώσει παρασκηνιακά το "ΟΚ" για την επέμβαση κατά του Μακαρίου που θα οδηγούσε στην Ένωση, για την γεώτρηση των πετρελαίων του Αιγαίου κλπ. Μόνο που όπως αποδείχθηκε, την ίαι ώρα συνομιλούσαν και με άλλους εκτός του Ιωαννίδη γιατί πολύ απλά ενδιαφέρονταν να προστατέψουν τα δικά τους και μόνο συμφέροντα.
Κατά τα άλλα, η Ελλάδα, τις επόμενες ημέρες, εκτός από το ενδεχόμενο και της ττπικής χρεοκωπίας, θα κληθεί να αντιμετωπίσει και μία ένταση στο Αιγαίο, με αφορμή τις έρευνες στην ΑΟΖ της Κύπρου από αμερικανοεβραϊκές εταιρείες. Και επειδή το Ισrαήλ βρίσκεται αναμεμειγμένο στην όλη υπόθεση, οι ημεδαποί "εγκέφαλοι" της συμφοράς έχουν βρει την ευκαιρία για λεονταρισμούς αλλά και μία άνευ προηγουμένου επίδειξη εβραιολαγνείας.
Το βασικό αξίωμα στην γεωπολιτική είναι αυτό που θέλει μία χώρα να έχει ξεκαθαρίσει τους εθνικούς της στόχους και να προσπαθεί να τους πραγματώσει. Με βάση τις εθνικές επιδιώξεις και τα συμφέροντα κρίνονται και επιλέγονται οι φιλίες και οι συμμαχίες. Η Ελλάδα σήμερα από την μία επιδιώκει την "ειρήνη και την σταθερότητα" μέσω της ελληνοτουρκικής φιλίας και από την άλλη τα δίνει όλα στο Ισραήλ. Δύο καρπούζια σε μία μασχάλη δεν χώρεςσαν ποτέ. Ειδικά δε, όταν τα ηνία τα φέρουν άτομα εκπεφρασμένων απόψεων και πρακτικών στο ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας.
Δεν υπάρχει πιο γελοίο θέαμα από τον κ. Μπεγλίτη, που δεν έχει κρύψει ποτέ τις απόψεις του για τον στρατό, να μιλά για "ευκαιρία υπεράσπισης των εθνικών στόχων". Και δεν θα υπήρχε αν και ο κ. Πάγκαλος των Ιμίων δεν φοβέριζε λεκτικά την Τουρκία. Και όλα αυτά επειδή πιστεύουν ότι το "δώστα όλα στους εβραίους" μπορεί να μας σώσει. Όμως, εκτός από τους κυβερνώντες, οι οποίοι έχουν συγκεκριμένη καταγωγή απόψεων και επιλεκτικών φίλων (βλ. σχέσεις Γιωργάκη και Goldman Sachs, που είδαμε το πού οδήγησαν). Έχει ξεπεταχτεί κι μία άλλη, μεγάλη, γκάμα Ηρακλειδεών της ελληνοισραηλινής προσέγγισης.
Από το περιβάλλον Σαμαρά, το οποίο ηδονίζεται όταν αναφέρεται στο Ισραήλ, μέχρι και τους "έγκυρους" αναλυτές των στρατιωτικών περιοδικών, που μάλλον βρήκαν σε περίοδο ισχνών αγελάδων την ευκαιρία να βγάλουν μεροκάματο. Άλλά και στον πατριωτικό χώρο περισσεύουν οι φιλοεβραϊκές δηλώσεις και οι αστήριχτες Μεγαλοϊδεατικές ονειρώξεις. Ακούγοντας τους γνωστούς βουλευτές - υπέρμαχους της ελληνοισραηλινής συμμαχίας, μέχρι διαβάζοντας εφημερίδες του πατριωτικού χώρου, νομίζει κανείς ότι βρέθηκε ο νέος Παλαιολόγος που θα μας πάει στην Κωνσταντινούπολη, μόνο που θα φορά κιπά και θα έχει γαμψή μύτη.
Όμως πέρα από το γεγονός της εβραιολαγνείας πολλών, προερχόμενης από συμφέρον, ιδεολογία ή φόβο, υπάρχει και η πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που θέλει την τουρκία να κάνει αυτό που έκανε πάντα, να ζητά δηλαδή από αυτά που δεν της ανήκουν, ξέροντας πως και το ελάχιστο να πάρει κέρδος της θα είναι. Από την άλλη η περισσότερο από ποτέ εξαρτημένη πολιτικά και οικονομικά Ελλάδα, νομίζει ότι μπορεί να κερδίσει κάτι, γενόμενη το "δουλάκι" άλλων. Μόνο που στους δούλους ούτε ελεημοσύνη δεν δίνεται. Τέλος υπάρχουν και τα παντοτινά συμφέροντα των πετρελαϊκών κολοσσών και η διαρκής ανάγκη των ΗΠΑ για επιβίωση του στριμωγμένου Ισραήλ.
Η πατρίδα μας, με την γεωγραφική της θέση, το πλούσιο υπέδαφος αλλά και την αδιαμφισβήτητη παλληκαριά των Ενόπλων της Δυνάμεων, αν είχε ξεκάθαρη εθνική πολιτική θα μπορούσε να πετύχει πολλά. Θα μπορούσε ακόμη να κάνει συμμαχίες με το Ισραήλ ή και με πολλά άλλα κράτη της περιοχής που έχουν συμφέροντα κατά της Τουρκίας. Άλλο όμως εξωτερική πολιτική και άλλο διαγωνισμός ξεπουλήματος.
Πιστεύουμε, χωρίς να είμαστε μάντεις, ότι το επόμενο διάστημα στον ευρύτερο χώρο των Ελληνικών συμφερόντων (Αιγαίο, Κύπρος ίσως και Θράκη) θα ζήσουμε μία ένταση λεκτική και όχι πολεμική. Έπειτα, η ηγεσία της χώρας θα κάνει αυτό που πράττει πάντα: θα συρθεί σε συνομιλίες. Και όταν συζητάς για κάτι που δικαιωματικά σου ανήκει τότε είσαι σίγουρα χαμένος. Η Τουρκία, παίρνοντας το ο,τιδήποτε κερδίζει, το Ισραήλ έχει επίσης πολλά να πετύχει, οι εταιρείες εξίσου και η χώρα μας το μόνο που θα καταφέρει θα είναι το να έχει την ησυχία της. Την ησυχία της ώστε να μπορεί να αποπληρώνει τους εβραίους τοκογλύφους της, να ζει με τα εκατομμύρια λαθρομετανάστες της και να βιώνει την φτώχεια του λαού της.
Μέρες του καλοκαιρού του 1974, ζει η Ελλάδα σε ότι αφορά τα εθνικά θέματα και την εξωτερική της πολιτική. Το σκηνικό μοιάζει εξαιρετικά το ίδιο. Οι προσδοκίες, τα φεφομένα, οι μθστικές συμφωνίες και στο τέλος η ειβολή του Αττίλα και η καταστροφή της Κύπρου.Αν οι σημερινοί κρατούντες είχαν την διάθεση να μιλήσουν με κάποιον επιζώντας από τον στενό κύκλο του Ιωαννιδικού καθεστώτος, ή εάν κάοος από τονς συνεργάτες του "αόρατου" δικτάτορα είχε το θάρρος να μιλήσεις, θα μορούσε να ζωγραφ΄΄ισει τον καμβά μίας προαναγεγελθείσας καταστροφής. Γιατί και τότε, όπως και σήμερα, οι αμερικάνοι και οι ισραηλινοί είχαν δώσει παρασκηνιακά το "ΟΚ" για την επέμβαση κατά του Μακαρίου που θα οδηγούσε στην Ένωση, για την γεώτρηση των πετρελαίων του Αιγαίου κλπ. Μόνο που όπως αποδείχθηκε, την ίαι ώρα συνομιλούσαν και με άλλους εκτός του Ιωαννίδη γιατί πολύ απλά ενδιαφέρονταν να προστατέψουν τα δικά τους και μόνο συμφέροντα.
Κατά τα άλλα, η Ελλάδα, τις επόμενες ημέρες, εκτός από το ενδεχόμενο και της ττπικής χρεοκωπίας, θα κληθεί να αντιμετωπίσει και μία ένταση στο Αιγαίο, με αφορμή τις έρευνες στην ΑΟΖ της Κύπρου από αμερικανοεβραϊκές εταιρείες. Και επειδή το Ισrαήλ βρίσκεται αναμεμειγμένο στην όλη υπόθεση, οι ημεδαποί "εγκέφαλοι" της συμφοράς έχουν βρει την ευκαιρία για λεονταρισμούς αλλά και μία άνευ προηγουμένου επίδειξη εβραιολαγνείας.
Το βασικό αξίωμα στην γεωπολιτική είναι αυτό που θέλει μία χώρα να έχει ξεκαθαρίσει τους εθνικούς της στόχους και να προσπαθεί να τους πραγματώσει. Με βάση τις εθνικές επιδιώξεις και τα συμφέροντα κρίνονται και επιλέγονται οι φιλίες και οι συμμαχίες. Η Ελλάδα σήμερα από την μία επιδιώκει την "ειρήνη και την σταθερότητα" μέσω της ελληνοτουρκικής φιλίας και από την άλλη τα δίνει όλα στο Ισραήλ. Δύο καρπούζια σε μία μασχάλη δεν χώρεςσαν ποτέ. Ειδικά δε, όταν τα ηνία τα φέρουν άτομα εκπεφρασμένων απόψεων και πρακτικών στο ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας.
Δεν υπάρχει πιο γελοίο θέαμα από τον κ. Μπεγλίτη, που δεν έχει κρύψει ποτέ τις απόψεις του για τον στρατό, να μιλά για "ευκαιρία υπεράσπισης των εθνικών στόχων". Και δεν θα υπήρχε αν και ο κ. Πάγκαλος των Ιμίων δεν φοβέριζε λεκτικά την Τουρκία. Και όλα αυτά επειδή πιστεύουν ότι το "δώστα όλα στους εβραίους" μπορεί να μας σώσει. Όμως, εκτός από τους κυβερνώντες, οι οποίοι έχουν συγκεκριμένη καταγωγή απόψεων και επιλεκτικών φίλων (βλ. σχέσεις Γιωργάκη και Goldman Sachs, που είδαμε το πού οδήγησαν). Έχει ξεπεταχτεί κι μία άλλη, μεγάλη, γκάμα Ηρακλειδεών της ελληνοισραηλινής προσέγγισης.
Από το περιβάλλον Σαμαρά, το οποίο ηδονίζεται όταν αναφέρεται στο Ισραήλ, μέχρι και τους "έγκυρους" αναλυτές των στρατιωτικών περιοδικών, που μάλλον βρήκαν σε περίοδο ισχνών αγελάδων την ευκαιρία να βγάλουν μεροκάματο. Άλλά και στον πατριωτικό χώρο περισσεύουν οι φιλοεβραϊκές δηλώσεις και οι αστήριχτες Μεγαλοϊδεατικές ονειρώξεις. Ακούγοντας τους γνωστούς βουλευτές - υπέρμαχους της ελληνοισραηλινής συμμαχίας, μέχρι διαβάζοντας εφημερίδες του πατριωτικού χώρου, νομίζει κανείς ότι βρέθηκε ο νέος Παλαιολόγος που θα μας πάει στην Κωνσταντινούπολη, μόνο που θα φορά κιπά και θα έχει γαμψή μύτη.
Όμως πέρα από το γεγονός της εβραιολαγνείας πολλών, προερχόμενης από συμφέρον, ιδεολογία ή φόβο, υπάρχει και η πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που θέλει την τουρκία να κάνει αυτό που έκανε πάντα, να ζητά δηλαδή από αυτά που δεν της ανήκουν, ξέροντας πως και το ελάχιστο να πάρει κέρδος της θα είναι. Από την άλλη η περισσότερο από ποτέ εξαρτημένη πολιτικά και οικονομικά Ελλάδα, νομίζει ότι μπορεί να κερδίσει κάτι, γενόμενη το "δουλάκι" άλλων. Μόνο που στους δούλους ούτε ελεημοσύνη δεν δίνεται. Τέλος υπάρχουν και τα παντοτινά συμφέροντα των πετρελαϊκών κολοσσών και η διαρκής ανάγκη των ΗΠΑ για επιβίωση του στριμωγμένου Ισραήλ.
Η πατρίδα μας, με την γεωγραφική της θέση, το πλούσιο υπέδαφος αλλά και την αδιαμφισβήτητη παλληκαριά των Ενόπλων της Δυνάμεων, αν είχε ξεκάθαρη εθνική πολιτική θα μπορούσε να πετύχει πολλά. Θα μπορούσε ακόμη να κάνει συμμαχίες με το Ισραήλ ή και με πολλά άλλα κράτη της περιοχής που έχουν συμφέροντα κατά της Τουρκίας. Άλλο όμως εξωτερική πολιτική και άλλο διαγωνισμός ξεπουλήματος.
Πιστεύουμε, χωρίς να είμαστε μάντεις, ότι το επόμενο διάστημα στον ευρύτερο χώρο των Ελληνικών συμφερόντων (Αιγαίο, Κύπρος ίσως και Θράκη) θα ζήσουμε μία ένταση λεκτική και όχι πολεμική. Έπειτα, η ηγεσία της χώρας θα κάνει αυτό που πράττει πάντα: θα συρθεί σε συνομιλίες. Και όταν συζητάς για κάτι που δικαιωματικά σου ανήκει τότε είσαι σίγουρα χαμένος. Η Τουρκία, παίρνοντας το ο,τιδήποτε κερδίζει, το Ισραήλ έχει επίσης πολλά να πετύχει, οι εταιρείες εξίσου και η χώρα μας το μόνο που θα καταφέρει θα είναι το να έχει την ησυχία της. Την ησυχία της ώστε να μπορεί να αποπληρώνει τους εβραίους τοκογλύφους της, να ζει με τα εκατομμύρια λαθρομετανάστες της και να βιώνει την φτώχεια του λαού της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου