Ελλάδα-ΝΑΤΟ: Ή με τον αστυφύλαξ ή με τον χωροφύλαξ!

Σχόλιο ιστολογίου μας : ......επειδή η Ρωσία τυχαίνει να έχει στο τιμόνι της εξωτερικής πολιτικής της έναν πραγματικά έξυπνο , χαρισματικό άνθρωπο τον Σεργκέι Λαβρόφ , δεν έχουν συμβεί τα χίλια μύρια όσα στην εγγύτερη περιοχή του Ελλαδικού χώρου ......
Δεν είμαστε κομμουνιστές (απεναντίας, είμαστε αντικομμουνιστές), η φιλορωσικοί τύπου Λιακό , απλά λέμε τα πράγματα με το όνομά τους......
Από το ιστολόγιο http://www.defence-point.gr/


Μια άσκηση ρουτίνας του ΝΑΤΟ στη Λιθουανία την οποία παρουσιάζουμε σε γειτονική ανάρτηση τείνει να λάβει διαστάσεις… εξωπραγματικές, οι οποίες παραπέμπουν σε ένα ψυχροπολεμικό κλίμα το οποίο απλά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα των σύγχρονων ρωσο-αμερικανικών σχέσεων.



Η Ρωσία κατά πάγια πολιτική της αντιδρά σε οποιαδήποτε ΝΑΤΟϊκή πρωτοβουλία, πολιτική ή άσκηση, ιδιαίτερα όταν αυτή διεξάγεται στο αποκαλούμενο «εγγύς εξωτερικό», τις χώρες που ήταν πάλαι ποτέ μέλη της Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο, η αντίδραση της Μόσχας μάλλον θα μπορούσε να περιγραφεί ως συγκρατημένη. Και πώς να ήταν διαφορετική τη στιγμή που για ένα ζήτημα μείζονος σημασίας η Μόσχα επίσης τηρεί εξαιρετικά προσεκτική διπλωματικά στάση αφήνοντας ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα: Αυτό της εγκατάστασης των συστημάτων της αντιπυραυλικής άμυνας.
Το ΝΑΤΟ είναι φυσιολογικό να προωθεί τα συμφέροντα των μελών του, κυρίως βέβαια τα συμφέροντα των ΗΠΑ, μιας και είναι η πιο ισχυρή χώρα εντός της συμμαχίας, καθώς επίσης και σε παγκόσμιο επίπεδο. Απλή θεωρία ισχύος των διεθνείς σχέσεις είναι. Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος της Ελλάδας εντός της Συμμαχίας.
Σε μια συμμαχία στην οποία η Ελλάδα θέτει τον εαυτό της εκτός μεγάλων αποφάσεων, εκτός συμμετοχής σε επιχειρήσεις, κρατώντας τρίτους ρόλους, δεν μπορεί να λέει συνεχώς «όχι» ή για να το πούμε διαφορετικά να συμμετέχει «α λα καρτ» και ταυτόχρονα να παραπονιέται που το ΝΑΤΟ δεν την καταλαβαίνει σε καίρια ζητήματα της εξωτερικής της πολιτικής, όπως τα ελληνοτουρκικά ή η επέμβαση του Οργανισμού στα Βαλκάνια.
Το αν είναι σωστό η Ελλάδα να μη συμμετέχει πιο ενεργά σε επιχειρήσεις, δεν θα το κρίνουμε αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν επιχειρήματα που συνηγορούν υπέρ της μίας άποψης, όπως υπάρχουν και λογικά επιχειρήματα που ενισχύουν την άλλη.
Όσον αφορά, όμως, τη συμμετοχή του NDC-GR στην άσκηση στη Λιθουανία, καλό θα ήταν να θυμηθούμε τη θέση πολλών, οι οποίοι όταν η Ελλάδα έχανε τα ΝΑΤΟϊκά στρατηγεία είχαν δημιουργήσει μείζον πολιτικό θέμα! Πριν λίγα χρόνια χαρακτηριζόταν ως πολιτική ανικανότητα, το λιγότερο, το να μη διαπραγματευθούμε με θέρμη την παραμονή τους στην Ελλάδα. Οι ίδιοι κόπτονται πλέον μη τυχόν και ενοχληθεί η Μόσχα από την τήρηση των ελληνικών συμμαχικών υποχρεώσεων. Επιτέλους και η Ελλάδα και οι επιμέρους θα πρέπει να επιλέξουν και να ξεκαθαρίσουν στο μυαλό τους τι ακριβώς επιθυμούν.
Η συμμετοχή του NDC-GR, σε μια άσκηση που έγινε κι άλλες χρονιές, χωρίς πάλι να υπάρξει αντίδραση της Μόσχας είναι μια απόλυτα φυσιολογική δραστηριότητα. Αλλιώς ας δηλώσουμε στη Συμμαχία ότι δεν επιθυμούμε τη συμμετοχή μας και ας την υποβαθμίσουμε περαιτέρω… Πρόσφατα εξάλλου ο υπουργός Άμυνας Π. Μπεγλίτης επικαλέστηκε την οικονομική κρίση για να ενημερώσει για τη μείωση της ελληνικής συμμετοχής στις ΝΑΤΟϊκές αποστολές στο απόλυτο ελάχιστο…
Όσον αφορά στη ρωσική στάση απέναντι στις δραστηριότητες του ΝΑΤΟ στη Λιθουανία, αρμόδιος δεν είναι να μιλήσει ο καθένας, που ανακαλύπτει πηγές οπουδήποτε στον κόσμο «μυρίζοντας τα νύχια του» (αγαπημένη συνήθεια στην Ελλάδα, αλλού καταλήγεις ακόμα και στη φυλακή όταν πιαστείς να παραπληροφορείς σκοπίμως), αλλά ο Ντμίτρι Ρογκόζιν, ο Ειδικός Αντιπρόσωπος του Ρώσου προέδρου για τις Σχέσεις με το ΝΑΤΟ στο ζήτημα της αντιπυραυλικής ασπίδας.
Αν διαβάσει κανείς τις δηλώσεις του στο ρωσικό RIA Novosti θα βρει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Δήλωσε: «Δεν είμαστε κατά της επιθυμίας του ΝΑΤΟ να αναπτύξει πυραυλικά αμυντικά συστήματα, είμαστε αντίθετοι στην ακτίνα των ΝΑΤΟϊκών αντι-πυραυλικών συστημάτων, τα οποία μπορούν να καλύψουν την Ευρώπη, αλλά και μέρος της Ρωσίας. Δε θα συμφωνήσουμε ποτέ σε τέτοιους όρους κι αυτός είναι ο λόγος που ζητάμε ξεκάθαρες νομικές εγγυήσεις μη κατεύθυνσης των συστημάτων κατά των συμφερόντων μας.»
Ρωσία και ΝΑΤΟ είχαν συμφωνήσει τη συνεργασία στο ζήτημα της αντιπυραυλικής άμυνας κατά τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Λισσαβόνα τον Νοέμβριο του 2010. Με βάση τη συμφωνία, οι δύο πλευρές είχαν αποφασίσει να υπάρξει ανταλλαγή πληροφοριών, ενώ η Ρωσία είναι υπέρ ενός κοινού συστήματος με πλήρη διαλειτουργικότητα. Οι μέχρι σήμερα διαπραγματεύσεις δεν αποδίδουν ουσιαστικά αποτελέσματα.
Το ζήτημα λοιπόν είναι η Ελλάδα να μην εμφανίζεται «βασιλικότερη του βασιλέως», ανεξαρτήτως της άποψης – θέσης που μπορεί να έχει ο καθένας. Η ουσία είναι η ελληνική ηγεσία να διαπραγματεύεται και να εκμεταλλεύεται καταστάσεις. Και να αναφέρουμε ένα «φανταστικό» παράδειγμα. Δε θα μπορούσε η Ελλάδα, που αποφάσισε να μη συμμετέχει με μάχιμες δυνάμεις στο Αφγανιστάν, στον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας, να πρότεινε ως μία από τις υποχρεώσεις που θα μπορούσε να αναλάμβανε, να είναι η ασφάλεια του θαλασσίου χώρου της Νοτιοανατολικής Μεσογείου ή μέρος αυτού, θέτοντας θεμέλια για τα όσα διαδραματίζονται σήμερα;