Από το ιστολόγιο http://gdailynews.wordpress.com/
Γράφει ο Λουκάς Δ. Συμπεράς
Κάποιες φορές δείχνουν όλα τόσο σύνθετα, ενώ είναι τελικά περίπου απλά και συνάμα ξεκάθαρα. Αναφέρομαι στο θέμα της εξωτερικής πολιτικής που ασκεί η χώρα μας απέναντι στην Τουρκία. Διατυπώσεις όπως… casus belli (αιτία πολέμου) και άλλοι τέτοιοι συναφείς όροι τρομάζουν πολίτες και πολιτικούς και δημιουργούν αίσθημα ανασφάλειας στη χώρα μας.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, υπάρχουν διεθνείς κανονισμοί που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επιβάλλεται το κάθε κράτος να σέβεται. Οι λεονταρισμοί περί αιτιών πολέμου και σχετικών απειλών, εύκολα μπορεί να μπουν στο συρτάρι, με κινήσεις έξυπνες και μη στρατιωτικού χαρακτήρα.
Ας θυμηθούμε πιο κάτω πώς ένας άντρας ελληνικής καταγωγής μετά της συζύγου του, ιταλικής, κατά μία έννοια “μπλόκαρε” την τουρκική εξωτερική πολιτική και την άφησε έκθετη απέναντι στο διεθνές δίκαιο μετά την υπόθεση των Ιμίων.
Βρισκόμαστε στο έτος 1996, την εποχή με την κρίση στα Ίμια. Χωρίς να επεκταθούμε περισσότερο, είναι σε όλους γνωστά τα όσα συνέβησαν.
Η τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας, Τανσού Τσιλέρ, δηλώνει με περίσσιο θράσος:
«Μέχρι τώρα, η Τουρκία δεχόταν, υποσυνείδητα έστω, ότι τα νησιά αυτά ανήκουν στην Ελλάδα. Εμείς θα το αλλάξουμε αυτό. H κυριαρχία στις ελληνικές νησίδες ισοδυναμεί με επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, κάτι που η Άγκυρα έχει χαρακτηρίσει και επισήμως ως “casus belli” κοινώς “αιτία πολέμου”».
Οι διεθνείς συμβάσεις και κανόνες ορίζουν πως στην περίπτωση που ένα νησί -ακόμη και μία βραχονησίδα- έχει οικονομική ζωή, με απλά λόγια, έστω και δύο μόλις δύο κατοίκους, αποκτά και αιγιαλίτιδα ζώνη, άρα και υφαλοκρηπίδα. Αυτό αυτομάτως σημαίνει πως η οποιαδήποτε βραχονησίδα του Αιγαίου φέρει και γεωστρατηγικό χαρακτήρα.
Η Τουρκία ουδέποτε υπόγραψε τις εν λόγω συμβάσεις Διεθνούς Δικαίου, που αναφέρουν το σχετικό διάταγμα και ουσιαστικά έκανε ένα τεστ στις δικές μας αντοχές κατά τη διάρκεια της κρίσης των Ιμίων. Το παράδοξο, ωστόσο, είναι πως την ίδια ώρα η Τουρκία έχει επεκτείνει στα 12 ναυτικά μίλια τα χωρικά της ύδατα στον Εύξεινο Πόντο.
Πατριωτική πρωτοβουλία ή …διαφορετικός τρόπος ζωής;
“Τσαλακωμένη” διπλωματικά -και όχι μόνο- η χώρα μετά τη κρίση των Ιμίων, “άκουσε” το μήνυμα του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, να προειδοποιεί πως κανείς Έλλην πολίτης δεν έχει ξανά το δικαίωμα να ασκήσει εξωτερική πολιτική. Η συγκεκριμένη φράση είχε να κάνει κυρίως με τις τότε αποφάσεις του δημάρχου Καλύμνου που “κάρφωσε” την ελληνική σημαία σε μία εκ των βραχονησίδων των Ιμίων.
Ωστόσο, οι νουθεσίες του τότε Έλληνα πρωθυπουργού, δεν εισακούσθηκαν από έναν άλλον Έλληνα πολίτη, με το επίθετο Λαμπρόπουλος, που αποφάσισε να κατοικήσει με τη σύζυγό του στη βραχονησίδα με το όνομα “Πλάτη”. Η συγκεκριμένη βραχονησίδα είχε το εξής παράδοξο: βρισκόταν δυτικότερα της νήσου Ψερίμου (με περισσότερους φυσικά κατοίκους) που οι Τούρκοι ποτέ δεν αποδέχτηκαν ως ελληνική, ενώ θεωρούσαν στα …κιτάπια τους ως ελληνική τη βραχονησίδα “Πλάτη”!
Τα σχόλια δικά σας… και να θυμόμαστε πως για ό,τι έρχεται, έχουμε συμμετοχή ευθύνης όλοι μας!
GEOPOLITICS & DAILY NEWS
Γράφει ο Λουκάς Δ. Συμπεράς
Κάποιες φορές δείχνουν όλα τόσο σύνθετα, ενώ είναι τελικά περίπου απλά και συνάμα ξεκάθαρα. Αναφέρομαι στο θέμα της εξωτερικής πολιτικής που ασκεί η χώρα μας απέναντι στην Τουρκία. Διατυπώσεις όπως… casus belli (αιτία πολέμου) και άλλοι τέτοιοι συναφείς όροι τρομάζουν πολίτες και πολιτικούς και δημιουργούν αίσθημα ανασφάλειας στη χώρα μας.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, υπάρχουν διεθνείς κανονισμοί που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επιβάλλεται το κάθε κράτος να σέβεται. Οι λεονταρισμοί περί αιτιών πολέμου και σχετικών απειλών, εύκολα μπορεί να μπουν στο συρτάρι, με κινήσεις έξυπνες και μη στρατιωτικού χαρακτήρα.
Ας θυμηθούμε πιο κάτω πώς ένας άντρας ελληνικής καταγωγής μετά της συζύγου του, ιταλικής, κατά μία έννοια “μπλόκαρε” την τουρκική εξωτερική πολιτική και την άφησε έκθετη απέναντι στο διεθνές δίκαιο μετά την υπόθεση των Ιμίων.
Βρισκόμαστε στο έτος 1996, την εποχή με την κρίση στα Ίμια. Χωρίς να επεκταθούμε περισσότερο, είναι σε όλους γνωστά τα όσα συνέβησαν.
Η τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας, Τανσού Τσιλέρ, δηλώνει με περίσσιο θράσος:
«Μέχρι τώρα, η Τουρκία δεχόταν, υποσυνείδητα έστω, ότι τα νησιά αυτά ανήκουν στην Ελλάδα. Εμείς θα το αλλάξουμε αυτό. H κυριαρχία στις ελληνικές νησίδες ισοδυναμεί με επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, κάτι που η Άγκυρα έχει χαρακτηρίσει και επισήμως ως “casus belli” κοινώς “αιτία πολέμου”».
Οι διεθνείς συμβάσεις και κανόνες ορίζουν πως στην περίπτωση που ένα νησί -ακόμη και μία βραχονησίδα- έχει οικονομική ζωή, με απλά λόγια, έστω και δύο μόλις δύο κατοίκους, αποκτά και αιγιαλίτιδα ζώνη, άρα και υφαλοκρηπίδα. Αυτό αυτομάτως σημαίνει πως η οποιαδήποτε βραχονησίδα του Αιγαίου φέρει και γεωστρατηγικό χαρακτήρα.
Η Τουρκία ουδέποτε υπόγραψε τις εν λόγω συμβάσεις Διεθνούς Δικαίου, που αναφέρουν το σχετικό διάταγμα και ουσιαστικά έκανε ένα τεστ στις δικές μας αντοχές κατά τη διάρκεια της κρίσης των Ιμίων. Το παράδοξο, ωστόσο, είναι πως την ίδια ώρα η Τουρκία έχει επεκτείνει στα 12 ναυτικά μίλια τα χωρικά της ύδατα στον Εύξεινο Πόντο.
Πατριωτική πρωτοβουλία ή …διαφορετικός τρόπος ζωής;
“Τσαλακωμένη” διπλωματικά -και όχι μόνο- η χώρα μετά τη κρίση των Ιμίων, “άκουσε” το μήνυμα του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, να προειδοποιεί πως κανείς Έλλην πολίτης δεν έχει ξανά το δικαίωμα να ασκήσει εξωτερική πολιτική. Η συγκεκριμένη φράση είχε να κάνει κυρίως με τις τότε αποφάσεις του δημάρχου Καλύμνου που “κάρφωσε” την ελληνική σημαία σε μία εκ των βραχονησίδων των Ιμίων.
Ωστόσο, οι νουθεσίες του τότε Έλληνα πρωθυπουργού, δεν εισακούσθηκαν από έναν άλλον Έλληνα πολίτη, με το επίθετο Λαμπρόπουλος, που αποφάσισε να κατοικήσει με τη σύζυγό του στη βραχονησίδα με το όνομα “Πλάτη”. Η συγκεκριμένη βραχονησίδα είχε το εξής παράδοξο: βρισκόταν δυτικότερα της νήσου Ψερίμου (με περισσότερους φυσικά κατοίκους) που οι Τούρκοι ποτέ δεν αποδέχτηκαν ως ελληνική, ενώ θεωρούσαν στα …κιτάπια τους ως ελληνική τη βραχονησίδα “Πλάτη”!
Τα σχόλια δικά σας… και να θυμόμαστε πως για ό,τι έρχεται, έχουμε συμμετοχή ευθύνης όλοι μας!
GEOPOLITICS & DAILY NEWS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου