(Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)
Copyright: www.rieas.gr
Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα ίσως να είναι δύσκολο να περιγραφεί ακριβώς.
Το παράδοξο, το ακατανόητο, το επερχόμενο αύριο, που θα είναι χειρότερο από το απάνθρωπο χθεσινό, δημιουργούν μιαν ανόρια κατάσταση ζόφου που μέχρι τώρα μόνο τη διαβάζαμε. Τώρα όμως αρχίσαμε να την ζούμε!
Ο φόβος έγινε εφιάλτης που έχει όνομα, έχει κρατική υπόσταση, κομματικό χρώμα και δημιουργεί ένα κλίμα που μόνο αν διαβάσει κανείς τα βιβλία που αναφέρονται στον τίτλο θα μπορούσε να το περιγράψει.
Και τα τρία αυτά βιβλία περιγράφουν και απεικονίζουν με τρόπο άμεσο την κατάσταση του ζόφου στην οποία βρίσκεται ο ήρωας –και κύρια προσωπικότητα- του έργου.
Έχει βρεθεί, ο δύστυχος, σε ένα περιβάλλον –έναν μυστηριώδη πύργο, έχοντας υποστεί μια φρικτή μετάλλαξη, με κανόνες που συνεχώς αλλάζουν με συνέπεια στην ασυνέπειά τους- απ’ όπου δεν μπορεί να ξεφύγει. Τον έχει αγκαλιάσει ένας εφιάλτης που μπορεί να τον πνίξει αλλά δεν τον πνίγει και επιτελεί την διαδικασία του πνιγμού χωρίς ποτέ να ολοκληρώνει τον πνιγμό για να ξαναρχίσει αμέσως μετά και πάλι τα ίδια. Η ελπίδα για το προσδοκώμενο δεν λειτουργεί σαν κάποιας μορφής πρόσκαιρη ανακούφιση αλλά σαν κάτι που κάνει το παρόν ακόμη πιο ψυχοπιεστικό.
Υπάρχουν νόμοι, διαδικασίες, και χίλια μύρια άλλα τεχνάσματα (κάθε φύσεως και μορφής) που αντί να διευκολύνουν καταστάσεις τις καθιστούν ακόμη πιο πολύπλοκες, καταπιεστικές και αφόρητα δεσμευτικές.
Αντιμετωπίζεται η στιγμή και μόνο, ακόμη και όταν είναι φανερό ότι το μετά θα απαιτούσε κάτι διαφορετικό.
Τίποτε δεν είναι προβλέψιμο. Τα πράγματα αντιμετωπίζονται με τρόπους που εξυπηρετούν αυτούς που χειρίζονται και κατασκευάζουν το νόμο - και πάντοτε σύμφωνα με το ατομικό τους συμφέρον. Το συμφέρον αυτό μπορεί να μην είναι και υλικό μόνο – μπορεί να είναι, ας πούμε, η απόλαυση του να κυριαρχείς στον άλλο και να τον κάνεις να αισθάνεται κάθε στιγμή τη μηδαμινότητα του μπροστά στο σύστημα.
Τελικά εύκολα βγάζει κανείς το συμπέρασμα, διαβάζοντας τα παραπάνω βιβλία, ότι για να μην υποφέρεις η λύση είναι να μην υπάρχεις!
Ένα μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού σήμερα βρίσκεται σε κατάσταση δυστυχίας και απόγνωσης. Θα προστεθούν κι άλλοι στο άμεσο μέλλον. Πόροι και μέσα υπάρχουν, ακόμη, σε αρκετούς. Όμως και αυτοί θα απογυμνωθούν από το «΄εχει» τους σύντομα. Άτρωτοι θα παραμείνουν οι οικονομικά ισχυροί, οι εκπληκτικά παράνομοι και, φυσικά, οι πολιτικοί που κατασκευάζουν και χειρίζονται το σύστημα.
Τα πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι έτσι όπως είναι. Οι πολιτικοί θα έπρεπε να είναι περισσότερο «φιλέλληνες». Οι πολιτικοί θα έπρεπε να είναι ταπεινοί και όχι παθολογικά αλαζόνες και αδίστακτοι. Οι πολιτικοί θα έπρεπε να είναι φιλάνθρωποι. Οι πολιτικοί θα έπρεπε να χειρίζονται την εξουσία που τους έδωσε ο λαός με σύνεση, σεβασμό και όχι αχαριστία και αναίδεια χιλίων πιθήκων.
Είναι τα πράγματα έτσι; Όχι, δεν είναι.
Έχουμε ένα σύστημα πολιτικό με εκπροσώπους που δεν εμπιστευόμαστε. Δεν τους εμπιστευόμαστε επειδή μας λένε ψέματα και είναι διακεκριμένοι υποκριτές. Δεν τους εμπιστευόμαστε επειδή είναι ανίκανοι να χειριστούν αποτελεσματικά τα τεκταινόμενα. Δεν τους εμπιστευόμαστε επειδή δεν πιστεύουμε στην ακεραιότητά τους. Δεν τους εμπιστευόμαστε επειδή βρίσκονται στο δικό τους κόσμο, έχουν τους δικούς τους στόχους, έχουν τους δικούς τους «μπιστικούς», πιστεύουν ότι τα πάντα τους ανήκουν και φροντίζουν να τα διαφεντεύουν κατά τα κέφια τους. Και δεν είναι λίγα τα κεφάλια … είναι 300!
Ο Ελληνικός λαός βρίσκεται να κινείται σε ένα χάος. Δεν μπορεί να δει κάποιο φώς. Έχει να αντιμετωπίσει ανθρώπους που έχουν νοοτροπία κακοποιού που απειλεί με τον νόμο και όχι με το πιστόλι ή το μαχαίρι. Μπαίνουν στο σπίτι σου και σε ληστεύουν. Η νοοτροπία του συστήματος είναι «δεν έχει σημασία αν είναι δικά σου, τώρα τα θέλω εγώ και μου τα δίνεις –δηλαδή σου τα παίρνω-επειδή έτσι θέλω και επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς γιατί ή θα σου τα κατάσχω ή θα σε βάλω φυλακή, ή δεν θα σε αφήσω να βγάζεις το ψωμί σου ή, ή ή».
Τα πράγματα έσφιξαν και δυσκόλεψαν ταχύτατα. Σαν αιτία προβλήθηκε η αναλγησία και η πλεονεξία των ξένων. Μακάρι να ήταν έτσι αλλά δεν είναι. Ίσως, και ευτυχώς, που μπήκαν αυτοί στη μέση. Κάποια πράγματα θα διορθωθούν, κάποια θα αλλάξουν, κάποια θα παραμείνουν με κάποιον άλλο τρόπο. Στη διαδικασία όμως πολλά μπορούν να συμβούν…
Όταν οι 20.000 που μαζεύονται στο σύνταγμα γίνουν 2.000.000 και όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τους αστυνομικούς των 600 ευρώ (;) τον μήνα, τότε πόσο πρόθυμοι θα είναι οι άνθρωποι (οι αστυνομικοί) αυτοί να υπερασπιστούν τους 300;
Όπως εξελίσσονται οι καταστάσεις δεν φαίνεται να βλέπουμε άσπρη μέρα. Η ανεκτικότητα δεν σημαίνει αδυναμία αντίληψης και κρίσης ούτε και απροθυμία αυτοπροστασίας. Το δίκαιο είναι δίκαιο όταν το αποδέχονται οι πολλοί και όχι όταν το διαμορφώνουν οι λίγοι.
Πόσο επικίνδυνη είναι η κατάσταση και πόσο πολύ το καταλαβαίνουν αυτοί που αποφασίζουν να ζορίσουν ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους;
Ακούγεται και το «ordo ab chao» –σε ελεύθερη απόδοση: η τάξη θα προέλθει από το χάος.
Φαντασθείτε τι πρόκειται να γίνει αν ο κόσμος πραγματικά πιστέψει και αποδεχτεί μια τέτοια ρήση σαν ενδεχόμενο και λύτρωση του .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου