Από το ιστολόγιο http://www.reporter.gr/
Με μία πρώτη ματιά, η εξαγωγή ηλιακής ενέργειας στη Γερμανία από την Ελλάδα φαίνεται ως μία καλή λύση για την ενίσχυση των ελληνικών δημοσιονομικών, ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι η ηλεκτρική ενέργεια στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη γίνεται όλο και πιο σπάνια και ακριβή, λόγω της απόφασης του γερμανικού κράτους για τη σταδιακή εξάλειψη της πυρηνικής ενέργειας. Αλλά είναι ικανή αυτή η "συναλλαγή" να βοηθήσει την Ελλάδα; Και ναι και όχι, απαντούν οι παράγοντες της αγοράς που γνωρίζουν τον τομέα, με τον Georg Zachmann, ερευνητή στο Ινστιτούτο Bruegel, να αναλύει τις προοπτικές.
Κατ 'αρχάς, οι κακές ειδήσεις: Η ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται σήμερα σε φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις απέχει πολύ σε επίπεδο τιμής με αυτές των συμβατικών τεχνολογιών. Το κόστος για να παράξει κανείς ηλεκτρισμό από ένα πάνελ θα είναι ίσο με αυτό της ηλεκτρικής ενέργειας που βγαίνει από την πρίζα σε μία δεκαετία περίπου. Ακόμα και τότε, η ηλιακή ενέργεια θα εξακολουθεί να είναι πιο ακριβή από τα συμβατικά μέσα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς τώρα δεν περιλαμβάνει μεταφορά και διανομή του κόστους, οι οποίες συνήθως αντιπροσωπεύουν το ήμισυ περίπου της τελικής τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας. Επιπλέον, ακόμη και αν η ηλιακή ενέργεια ήταν ανταγωνιστική, για την εξαγωγή της στη Γερμανία δεν θα έχει οικονομικό νόημα: οι απαιτούμενες γραμμές μεταφοράς δεν υπάρχουν, και οι απώλειες ενέργειας που συνεπάγεται η μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας σε μεγάλες αποστάσεις είναι ένα σημαντικό αντικίνητρο.
Πράγματι, οι τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας στη Γερμανία δεν είναι υψηλότερες από ό, τι στην Ελλάδα, η οποία είναι εισαγωγέας ηλεκτρικής ενέργειας. Για επιτύχει το εγχείρημα θα πρέπει η ελληνική ηλιακή ενέργεια να αντικαταστήσει απλώς την ακριβά συμβατική παραγωγή.
Παράλληλα, ακόμη και η μειωμένη ανάγκη για εισαγωγές καυσίμων (το ένα τέταρτο της ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα παράγεται από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο) δεν θα έχει μεγάλο αντίκτυπο στο ελληνικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, επειδή οι ηλιακοί συλλέκτες θα πρέπει να εισαχθούν, αφού η χώρα δεν τους παράγει.
Το πρόβλημα, με λίγα λόγια, είναι ότι η ηλιακή-ηλεκτρική ενέργεια δεν υπόσχεται υψηλές αποδόσεις. Είναι εντάσεως κεφαλαίου, και μόνο ένας σχετικά μικρός αριθμός θέσεων εργασίας θα δημιουργηθούν (για την τοποθέτηση του πάνελ). Ακόμη και αν η Ελλάδα ήταν σε θέση να παράγει πλεόνασμα ηλιακής ηλεκτρικής ενέργειας, οι εξαγωγές θα αποφέρουν ελάχιστα έσοδα, καθώς η τυποποιημένη τεχνολογία δεν είναι ανεπτυγμένη ώστε οι εταιρείες και οι χώρες να μπορούν να αναπτύξουν πλεονέκτημα της παραγωγικότητας. Μόλις ηλιακή ενέργεια καθίσταται ανταγωνιστική στην Ελλάδα, άλλες χώρες με παρόμοια επίπεδα ακτινοβολίας (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Βουλγαρία, κλπ) θα εισέλθουν στην αγορά. Αυτό θα οδηγήσει γρήγορα τις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας χαμηλότερα, κοντά στο κόστος παραγωγής, πλήττοντας τις επενδύσεις.
Από την άλλη μεριά, αν και η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ Σαουδική Αραβία, είναι σωστό να επισημανθεί εδώ ότι η παραγωγή ηλιακής ενέργειας στην Ελλάδα έχει περισσότερο νόημα από ότι η ίδια παραγωγή στη Γερμανία. Πράγματι, η υποστήριξη της Γερμανίας για την ηλιακή ενέργεια έχει ως στόχο την μείωση του κόστους των ηλιακών συλλεκτών, που είναι η κύρια αιτιολόγηση για την καταβολή υψηλής τιμής για την ενέργεια στη χώρα. Εάν ένα φωτοβολταϊκό σύστημα εγκατασταθεί στην Ελλάδα θα είναι σε θέση να καλύψει ένα μεγαλύτερο μερίδιο του κόστους του, με αποτέλεσμα να χρειάζονται λιγότερες επιδοτήσεις, από ότι στη Γερμανία.
Ένας καλός τρόπος ανάπτυξης αυτής της μορφής ηλεκτρικής ενέργειας, σύμφωνα με τον Zachmann, αλλά και παράλληλα διασφάλισης των γερμανικών επιδοτήσεων στην Ελλάδα, θα ήταν να εφαρμοστεί ένα ευρωπαϊκό "σύστημα πράσινων πιστοποιητικών." Κάτω από ένα τέτοιο σύστημα, κάθε ευρωπαίος προμηθευτής ηλεκτρικής ενέργειας θα πρέπει να εγγυηθεί ότι ένα ορισμένο ποσοστό ηλεκτρικής ενέργειας που πωλεί προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Οι προμηθευτές θα μπορούσαν να διαφοροποιούνται, ανάλογα με τις χώρες, να αναπτύσσουν ποικίλες δυνατότητες στον κλάδο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ή την ανάπτυξη της τεχνολογίας ανανεώσιμων πηγών. Οι χώρες που είναι σε θέση να αναπτύξουν περισσότερο τις ΑΠΕ (όπως η Ελλάδα) θα μπορούσε να πωλήσει στη συνέχεια τα πιστοποιητικά για τις χώρες που χρειάζονται περισσότερες από αυτές (π.χ., Γερμανία). Αυτό θα καταστήσει τη στήριξη της Γερμανίας για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας φθηνότερη, ενώ δημιουργούν κάποιο εισόδημα στην Ελλάδα, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Έχει η Ελλάδα χτυπήσει ηλιακή φλέβα χρυσού;
Όταν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε προτείνει ότι η ανάπτυξη της πράσινης ενέργειας θα μπορούσε να είναι ένας καλός τρόπος για την Ελλάδα για την επιστροφή στην τόσο αναγκαία οικονομική ανάπτυξη, πολλοί αναλυτές έβλεπαν την πρόταση αφενός ως ένα τρόπο να ανοίξει πεδίον δόξης λαμπρό για τις γερμανικές επιχειρήσεις και αφετέρου ως μία υπερβολική λύση για να θέσει σε βιώσιμη τροχιά την ελληνική οικονομία.Με μία πρώτη ματιά, η εξαγωγή ηλιακής ενέργειας στη Γερμανία από την Ελλάδα φαίνεται ως μία καλή λύση για την ενίσχυση των ελληνικών δημοσιονομικών, ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι η ηλεκτρική ενέργεια στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη γίνεται όλο και πιο σπάνια και ακριβή, λόγω της απόφασης του γερμανικού κράτους για τη σταδιακή εξάλειψη της πυρηνικής ενέργειας. Αλλά είναι ικανή αυτή η "συναλλαγή" να βοηθήσει την Ελλάδα; Και ναι και όχι, απαντούν οι παράγοντες της αγοράς που γνωρίζουν τον τομέα, με τον Georg Zachmann, ερευνητή στο Ινστιτούτο Bruegel, να αναλύει τις προοπτικές.
Κατ 'αρχάς, οι κακές ειδήσεις: Η ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται σήμερα σε φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις απέχει πολύ σε επίπεδο τιμής με αυτές των συμβατικών τεχνολογιών. Το κόστος για να παράξει κανείς ηλεκτρισμό από ένα πάνελ θα είναι ίσο με αυτό της ηλεκτρικής ενέργειας που βγαίνει από την πρίζα σε μία δεκαετία περίπου. Ακόμα και τότε, η ηλιακή ενέργεια θα εξακολουθεί να είναι πιο ακριβή από τα συμβατικά μέσα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς τώρα δεν περιλαμβάνει μεταφορά και διανομή του κόστους, οι οποίες συνήθως αντιπροσωπεύουν το ήμισυ περίπου της τελικής τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας. Επιπλέον, ακόμη και αν η ηλιακή ενέργεια ήταν ανταγωνιστική, για την εξαγωγή της στη Γερμανία δεν θα έχει οικονομικό νόημα: οι απαιτούμενες γραμμές μεταφοράς δεν υπάρχουν, και οι απώλειες ενέργειας που συνεπάγεται η μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας σε μεγάλες αποστάσεις είναι ένα σημαντικό αντικίνητρο.
Πράγματι, οι τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας στη Γερμανία δεν είναι υψηλότερες από ό, τι στην Ελλάδα, η οποία είναι εισαγωγέας ηλεκτρικής ενέργειας. Για επιτύχει το εγχείρημα θα πρέπει η ελληνική ηλιακή ενέργεια να αντικαταστήσει απλώς την ακριβά συμβατική παραγωγή.
Παράλληλα, ακόμη και η μειωμένη ανάγκη για εισαγωγές καυσίμων (το ένα τέταρτο της ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα παράγεται από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο) δεν θα έχει μεγάλο αντίκτυπο στο ελληνικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, επειδή οι ηλιακοί συλλέκτες θα πρέπει να εισαχθούν, αφού η χώρα δεν τους παράγει.
Το πρόβλημα, με λίγα λόγια, είναι ότι η ηλιακή-ηλεκτρική ενέργεια δεν υπόσχεται υψηλές αποδόσεις. Είναι εντάσεως κεφαλαίου, και μόνο ένας σχετικά μικρός αριθμός θέσεων εργασίας θα δημιουργηθούν (για την τοποθέτηση του πάνελ). Ακόμη και αν η Ελλάδα ήταν σε θέση να παράγει πλεόνασμα ηλιακής ηλεκτρικής ενέργειας, οι εξαγωγές θα αποφέρουν ελάχιστα έσοδα, καθώς η τυποποιημένη τεχνολογία δεν είναι ανεπτυγμένη ώστε οι εταιρείες και οι χώρες να μπορούν να αναπτύξουν πλεονέκτημα της παραγωγικότητας. Μόλις ηλιακή ενέργεια καθίσταται ανταγωνιστική στην Ελλάδα, άλλες χώρες με παρόμοια επίπεδα ακτινοβολίας (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Βουλγαρία, κλπ) θα εισέλθουν στην αγορά. Αυτό θα οδηγήσει γρήγορα τις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας χαμηλότερα, κοντά στο κόστος παραγωγής, πλήττοντας τις επενδύσεις.
Από την άλλη μεριά, αν και η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ Σαουδική Αραβία, είναι σωστό να επισημανθεί εδώ ότι η παραγωγή ηλιακής ενέργειας στην Ελλάδα έχει περισσότερο νόημα από ότι η ίδια παραγωγή στη Γερμανία. Πράγματι, η υποστήριξη της Γερμανίας για την ηλιακή ενέργεια έχει ως στόχο την μείωση του κόστους των ηλιακών συλλεκτών, που είναι η κύρια αιτιολόγηση για την καταβολή υψηλής τιμής για την ενέργεια στη χώρα. Εάν ένα φωτοβολταϊκό σύστημα εγκατασταθεί στην Ελλάδα θα είναι σε θέση να καλύψει ένα μεγαλύτερο μερίδιο του κόστους του, με αποτέλεσμα να χρειάζονται λιγότερες επιδοτήσεις, από ότι στη Γερμανία.
Ένας καλός τρόπος ανάπτυξης αυτής της μορφής ηλεκτρικής ενέργειας, σύμφωνα με τον Zachmann, αλλά και παράλληλα διασφάλισης των γερμανικών επιδοτήσεων στην Ελλάδα, θα ήταν να εφαρμοστεί ένα ευρωπαϊκό "σύστημα πράσινων πιστοποιητικών." Κάτω από ένα τέτοιο σύστημα, κάθε ευρωπαίος προμηθευτής ηλεκτρικής ενέργειας θα πρέπει να εγγυηθεί ότι ένα ορισμένο ποσοστό ηλεκτρικής ενέργειας που πωλεί προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Οι προμηθευτές θα μπορούσαν να διαφοροποιούνται, ανάλογα με τις χώρες, να αναπτύσσουν ποικίλες δυνατότητες στον κλάδο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ή την ανάπτυξη της τεχνολογίας ανανεώσιμων πηγών. Οι χώρες που είναι σε θέση να αναπτύξουν περισσότερο τις ΑΠΕ (όπως η Ελλάδα) θα μπορούσε να πωλήσει στη συνέχεια τα πιστοποιητικά για τις χώρες που χρειάζονται περισσότερες από αυτές (π.χ., Γερμανία). Αυτό θα καταστήσει τη στήριξη της Γερμανίας για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας φθηνότερη, ενώ δημιουργούν κάποιο εισόδημα στην Ελλάδα, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου