Το τέλος του Φιλελευθερισμού και η Νέα Εποχή!

Από το ιστολόγιο http://alkimosarchive.wordpress.com/

Όλα δείχνουν ότι έχουμε φτάσει στο «σημείο μηδέν» και ότι είμαστε πλέον έτοιμοι να περάσουμε σε …άλλη διάσταση, στη διάσταση που λέγεται: New Age!

Στις αρχές της δεκαετίας του 90 με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, η ευφορία και η αίσθηση της νίκης από τη φιλελεύθερη δύση εκφράστηκε και σε θεωρητικό επίπεδο. Το πιο πολυσυζητημένο έργο της εποχής ήταν το βιβλίο του Φράνσις Φουκουγιάμα με τίτλο: «Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος». 

 Το κλίμα της περιόδου επέτρεπε στον Φουκουγιάμα να θριαμβολογεί υποστηρίζοντας πως η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι το ακροτελεύτιο σημείο ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας καθώς είναι απαλλαγμένη από τις θεμελιακές εσωτερικές αντιφάσεις που αντιμετώπισαν όλα τα άλλα πολιτικά συστήματα. Επίσης υποστήριζε πως οι αρχές της αγοράς έχουν εξαπλωθεί έχοντας κατορθώσει να επιτύχουν πρωτόγνωρα επίπεδα υλικής ευημερίας ακόμα και στον τρίτο κόσμο, αποφεύγοντας ωστόσο να δώσει κάποια χειροπιαστά παραδείγματα! Ο ενθουσιασμός με τον οποίο χαιρέτιζε το παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής στις αρχές της δεκαετίας του 90, για την υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών μάλλον θα πρέπει να έχει εξανεμιστεί στο μεταξύ, καθώς η ίδια περιοχή μετά από δύο δεκαετίες είναι καζάνι που βράζει, με την Αργεντινή να έχει περάσει διά πυρός και σιδήρου, ενώ είδαμε τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις να ανατρέπονται (Βενεζουέλα, Βραζιλία, Βολιβία κ.λ.π.).

Πως βλέπει τις εξελίξεις σήμερα ο καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας στη Σχολή Προηγμένων Διεθνών Σπουδών Πολ Νίτσε του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς;

O Φράνσις Φουκουγιάμα (τρίτης γενιάς Ιαπωνοαμερικανός, γεννημένος στο Σικάγο στις 27 Οκτωβρίου 1952) υπήρξε από τους ιδρυτές του νεοσυντηρητικού κινήματος στις ΗΠΑ, ωστόσο αποκήρυξε τον μιλιταρισμό του Μπους και των συντρόφων του και σήμερα ομολογεί δημοσίως ότι ψήφισε Ομπάμα, αν και δηλώνει ήδη απογοητευμένος. «Δεν μετανιώνω που ψήφισα Ομπάμα. Πιστεύω ότι η αποτυχία του έχει να κάνει με το γεγονός ότι ανακάτεψε πολλούς ετερόκλητους ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις [την ίδια αποτυχημένη συνταγή ακολούθησε και ο συμπατριώτης του στο Μέγαρο Μαξίμου] και τώρα καλείται να κάνει τις επιλογές του απέναντι στις ομάδες που τον στήριξαν», λέει. Και συνεχίζει: «Είμαι περισσότερο απαισιόδοξος από ποτέ για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη μέση μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης το σύστημα αποδείχθηκε ανίκανο[sic] να λάβει σημαντικές αποφάσεις, όπως απέδειξε και η ενίσχυση της δύναμης των Ρεπουμπλικανών τον Νοέμβριο. Οι εποχές όμως απαιτούν συναίνεση [να πάλι τα κοινά με το Μέγαρο Μαξίμου]».

Τι απέγινε η αισιοδοξία του Φουκουγιάμα; Μήπως βιάστηκε να προσδιορίσει το τέλος της Ιστορίας με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης; Μήπως τότε ήταν απλά η αρχή του τέλους; Ας δούμε πως βλέπει ο ίδιος τα πράγματα σήμερα:

«Η κρίση έδειξε ότι υπάρχει πρόβλημα στις αρρύθμιστες αγορές κεφαλαίου και στο αγγλοσαξονικό μοντέλο που προωθούν οι ΗΠΑ και η Βρετανία. Στη δεκαετία του ΄80 οδήγησε σε μεγάλη ανάπτυξη, αλλά η σημερινή κρίση δείχνει ότι ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι πολύ επικίνδυνος. Και αυτό, διότι οι τράπεζες μπορούν να επιβάλουν ρίσκα στην υπόλοιπη οικονομία, κάτι που δεν συμβαίνει με τον τομέα των υπηρεσιών, για παράδειγμα. Αποτύχαμε να ρυθμίσουμε το σύστημα και υπάρχει πρόβλημα με αυτό το καπιταλιστικό μοντέλο. Εναλλακτική δεν έχουμε, αλλά πρέπει να βρούμε ένα νέο μείγμα, τη σωστή αναλογία ανάμεσα στην αγορά και το κράτος, πάντα βέβαια μέσα στο πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς κι ενός δημοκρατικού συστήματος».

Εξετάζοντας τα πράγματα νηφάλια, θα πρέπει να παραδεχτούμε, πως αυτό το οποίο στην ουσία έχει αποτύχει παταγωδώς είναι η διεθνής διαπλοκή μεταξύ Κράτους και Αγορών. Το φαινόμενο αυτό που έχουμε ζήσει τόσο έντονα στον τόπο μας έχει αποδειχτεί ότι ήταν μια «πανδημία» διεθνούς έκτασης και απλά εδώ σε εμάς -λόγω νοοτροπίας- τα πράγματα έγιναν ποιο γρήγορα φανερά. Η διαπλοκή αυτή είναι που έκανε τα πράγματα να ξεφύγουν από τον έλεγχο και να βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με την κατάρρευση του  παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Τα πράγματα δείχνουν να έχουν μάλιστα ξεφύγει σε τέτοιο σημείο, που η πρόταση Φουκουγιάμα για «αναθεώρηση της σχέσης μεταξύ αγοράς και κράτους» να φαντάζει παρωχημένη και μη εφαρμόσιμη.

Το μόνο που απομένει πλέον στο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης είναι, η ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ.

Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει απλά το τέλος του φιλελευθερισμού, με τον ίδιο τρόπο που συνέβη και η ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού»: ΕΝ ΜΙΑ ΝΥΚΤΙ, μέσα από τις εξεγέρσεις του όχλου!

Η πτώση των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη πριν δέκα χρόνια αυτό είχε σηματοδοτήσει. Το ερώτημα όμως είναι: ποιοι έδωσαν τότε το μήνυμα και ποιοι το έλαβαν;

Αν κάνουμε ένα play back στα γεγονότα και βάλουμε τα κομματάκια του παζλ στη σωστή τους θέση, τότε θα διακρίνουμε καθαρά την κλιμακούμενη εξέλιξη προς αυτό το σχεδιασμένο τέλος και την αρχή μια Νέας Εποχής.

Όλες οι προγνώσεις και όλα τα σενάρια για έξοδο από την κρίση, καθώς και οι σπασμωδικές κινήσεις της Frau Merkel,  μοιάζουν “κουκλοθέατρο” γι αυτούς που έχουν οργανώσει την ανατροπή.

Τι θα φέρει όμως η «επόμενη μέρα»;

Ας ρωτήσουμε τον αξιότιμο Κύριο Μπαν Κι Μουν… αυτός σίγουρα γνωρίζει.

Αυτό που δεν γνωρίζει όμως… είναι… τι θα φέρει η …μεθεπόμενη!